ultimatum?

afbeelding van Tonke

Fijn dat er sites als deze bestaan want ik weet t even niet meer.
Ik woon samen en we hebben n kindje van 7.
Mn partner is aantrekkelijk, grappig, attent. Een charmeur waar ik hoteldebotel voor ben gevallen.
Toen ik m leerde kennen (zzper bij zijn bedrijf) had ik al jaren n grote kinderwens.
Hij wilde liever wachten totdat zn bedrijf goed zou lopen, maar iets meer dan n jaar later werd ongepland toch onze dochter geboren.
Het is n goede vader, neemt zn verantwoordelijkheid.
Het probleem in onze relatie is alleen dat hij gewoon niet trouw kan zijn.
Is veel op pad, ontmoet als ontwerper (eigen ontwerpburo)veel interesante vrouwen.
Veel verleidingen waar hij geen weerstand tegen kan bieden.
Hij houd vd vrouwtjes. Iets teveel als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik snap wel dat andere vrouwen voor m vallen. Hij heeft gewoon iets waar je door aangetrokken word. Charisma.
Alleen had hij toen wij iets kregen geen vriendin en n kind en was hij single.
In de 8 jr dat we nu samen zijn heeft hij 4 affaires gehad. Waar ik van weet, dan. Puur seksueel volgens hem, want met mij wil hij oud worden.
Ik val daar iedere keer voor.
Want hij komt toch iedere keer weer bij mij terug, dat betekent toch wat?
En wat is nu oppervlakkige seks? denk ik dan.
Zijn hart is van mij. En een man zoals deze kan ik heel moeilijk laten gaan.
Een tijd lang hadden we n soort van regel dat hij de contacten met andere vrouwen voor zich hield. Maar ik vraag er uiteindelijk toch iedere keer naar.
Ik merk t gewoon aan m.
En dan begint mn paniek en twijfel over mezelf weer. We kunnen doen alsof t er niet is maar ik voel altijd als er n ander is.
Ik ben verandert in n zorgelijke vrouw die constant gestresst en alert is en overal op let.
Ik wil niet zo n vrouw zijn maar kan het niet tegenhouden.
En t is n blok geworden aan onze relatie.

Om de zaken nog ingewikkelder te maken, heb ik van de zomer mn hart erover uitgestort bij n mannelijke collega. Niet zo gepland, maar het kwam er ineens van.
Ik heb t altijd goed met m kunnen vinden en we werkten toen weer samen aan n project.
Ik wilde eens de mening van een man horen. En iemand die er (ipv mn vriendinnen) met meer afstand naar kon kijken.
Sinds die dag, gingen we geregeld samen brunchen.
Ik begon er naar uit te kijken, de momenten met hem. Was ik verliefd?
Geen idee.
Maar hij luisterde en had alle aandacht voor me.
Hij laat me voelen dat ik belangrijk ben. Iets wat in mn relatie soms ver te zoeken was.
Het zorgde er ook voor dat ik de hele situatie met mn vriend iets meer kon loslaten.
En daar ben ik hem dankbaar voor.
Ik kreeg weer lust en zin in dingen. Ineens leek t allemaal niet meer zo hopeloos.
We begonnen dagelijks met elkaar te appen wat allang niet meer met werk te maken had.
In sept stuurde collega mij n mail dat hij gevoelens voor me had gekregen.
Die ik beantwoorde.
En van t 1 kwam toch t ander. Op n personeelsfeestje gezoend.
En in de weken erna volgde bij hem thuis een vervolg  daarop (hij is alleenstaand).
Meerdere malen.
Mn vriend weet hier niks van.
Op n rare manier voel ik me alleen schuldig dat ik me daar dus niet schuldig over voel.
Ik doe niet iets wat mn vriend zelf ook nooit zou doen. We zijn van t zelfde laken een pak blijkbaar.
Maar sinds okt begon het bij mn vriend te veranderen.
Begon hij me ineens weer geregelder mee uit eten te nemen. Leek hij zich minder met andere vrouwen bezig te houden en meer interesse in mij te tonen.
Nu mn vriend weer meer in onze relatie aan t investeren is, krijg ik twijfels over mn eigen affaire.
Ik weet bij god niet wat ik nu aan moet.
Ik voel me gevangen in 2 werelden.
Ik en vriend wonen samen, moet ik onze relatie toch n kans geven en al zijn vorige affaires vergeten?
Moet ik hem ultimatum stellen?
Moet ik hem nu voor eens en altijd trouw laten zweren?
Maar dat geldt dan ook voor mijn affaire.
Ik zie mn collega nog steeds wekelijks bij hem thuis.
Hij claimt me nergens en we hebben het fijn zoals het nu is.
Hij brengt nou net dat stukje rust en trouw in mn leven dat ik zo nodig heb.
Ik zie dat toch ook niet graag eindigen.
Is dat egoistisch van me?
Ik weet t echt niet.

Iemand ervaring hiermee?

 

afbeelding van mrpither

Re:

Beetje naief en onverantwoordelijk gedrag, zeker nu er kinderen in het spel zijn.
Ik denk dat jullie serieus met elkaar om tafel moeten om dingen eens recht voor z'n raap te bespreken.

afbeelding van Tonke

hoi mrpither

Het verdient geen schoonheidsprijs. Klopt. Helemaal waar.
Onze dochter wordt ontzien, dank voor je bezorgdheid.
Er zal uiteindelijk wel een lang, vervelend en pijnlijk gesprek moeten komen.
Ik stel het al jaren uit.

afbeelding van chelle

@Tonke: De scherpe kantjes van de driehoek

Of jij/jullie, zoals ik hier in een reactie geschreven zie staan, ‘onverantwoordelijk’ en ‘naïef’ bezig zijn kan ik niet beoordelen. Wil ik ook niet over oordelen. Ik ga er vooralsnog maar gewoon vanuit dat er bewaakt wordt dat het kind in dit verhaal nergens de dupe van wordt en dat zij niet belast wordt met de keuzes die de volwassenen om haar heen besluiten te maken Knipoog

Als ik je beleving correct weet te interpreteren, heb je dus te maken met een partner die op veel gebieden hoog lijkt te ‘scoren’, maar het jarenlang op het gebied van seksuele trouw heeft laten afweten? Ik kan me voorstellen dat de affaires die er volgens jouw schrijven zijn geweest (inclusief ook nog eens de mogelijke ontmoetingen waarvan je zegt geen weet te hebben) bij jou emotioneel veel teweeg moeten hebben gebracht. Het zal aan je hebben moeten vreten, zijn bezoekjes aan andere dames? Tenzij ik er totaal naast zit (verbeter me dan), wek je bij mij in ieder geval de indruk dat jouw zelfbeeld en de waarde die jij jezelf toeschrijft, in de afgelopen jaren toch aardig is aangetast. En wellicht was deze al wankel toen je hem leerde kennen (maar dat kan ik op basis van alleen dit blog niet beoordelen).

Hoe het er met jouw eigenwaarde voor staat, spreekt voor mij voornamelijk uit dit citaat:

Tonke schreef:

“Maar hij luisterde en had alle aandacht voor me.
Hij laat me voelen dat ik belangrijk ben. Iets wat in mn relatie soms ver te zoeken was.

Niet alleen hebben we nu te maken met de seksuele ontrouw van jouw vriend, maar ook jij lijkt op jouw beurt eenzelfde duit in jullie relatie-zakje te zijn gaan stoppen. Waarmee het wel meteen een veel complexer verhaal wordt. Waar jij voorheen wellicht gerechtigde gronden leek te hebben om hem zijn ontrouw te verwijten en/of dat aan te kunnen wijzen als het grote obstakel in jullie relatie, lijkt er een verschuiving te zijn gekomen. Je kunt iemand anders tenslotte niet verwijten waar je je zelf ook ‘schuldig’ aan maakt. Jullie lijken nu beiden een obstakel in het bestaan en vormgeving van deze relatie te werpen.

Nou wil ik het niet over ‘schuld’ of ‘boete’ gaan hebben. Ook niet over ‘fout’. Dat soort labels interesseren me niet. Veel constructiever lijkt het mij om te doorgronden wat deze collega nou eigenlijk precies voor jou vertegenwoordigt? Even buiten de seks om. Even los van je huidige vriend. Kennelijk ‘geeft’ deze collega jou iets, wat je momenteel in je huidige relatie kennelijk lijkt te ontberen. Je schrijft het zelf: hij maakt dat jij je belangrijk voelt, een gevoel dat je binnen je relatie dus niet ervaart.

Het gevoel van ‘waarde hebben’, zou ik dat zo kunnen stellen? Je hebt dus een ‘bron’ gevonden (collega), die iets bij (of in --->no pun intended!) jou weet aan te vullen. Kan het zijn, dat je dit nu extern probeert aan te vullen, omdat het innerlijk in gebreke is?

Tonke schreef:

“Het zorgde er ook voor dat ik de hele situatie met mn vriend iets meer kon loslaten.
En daar ben ik hem dankbaar voor.”

Ik snap hoe dit ‘mechanisme’ werkt. Collega is een aangename afleiding die kennelijk brengt wat jij in jouw huidige relatie vermoedelijk tekort komt. Ik ga ook hier niet oordelen ‘dat dit fout is’ en ‘hoe jij het dan anders had ‘moeten’ doen’. Dat is aan jou.

Wel wil ik je hier de vraag stellen, of jij het jezelf momenteel emotioneel niet heel erg moeilijk maakt? Dat lijkt niet zo, aangezien de affaire je vermoedelijke heel veel energie en nieuwe prikkels brengt. Echter, er lijken nu 2 verbintenissen door elkaar heen te gaan lopen, die (zoals ik het denk te lezen) uiteindelijk weleens flink met elkaar in botsing kunnen raken. Het innerlijke conflict kan wellicht alleen nog maar het begin zijn.

Je twijfelt of je je huidige vriend ‘niet nog een kans zal gaan bieden’, maar lijkt je tegelijkertijd ook vast te houden aan het gevoel van ‘waardevol’ en ‘belangrijk’ zijn wat jij in samenzijn met deze collega lijkt te ervaren. Dat zijn ingewikkelde driehoeken, Tonke. En ook al maak je kenbaar dat jouw collega er (althans nu, dan) geen moeite mee lijkt te hebben dat je relationeel ‘gebonden’ bent, hoe zal jouw partner hier tegenover staan? Hij heeft momenteel geen enkele zeggenschap, aangezien hij nergens van weet. En je zal dit wellicht met een reden voor hem verborgen houden? Misschien ben je zelfs van mening dat hij geen enkele zeggenschap verdient, gezien zijn eigen affaires in het verleden?

Even terug naar je twijfels omtrent je huidige partner.

Tonke schreef:

“Begon hij me ineens weer geregelder mee uit eten te nemen. Leek hij zich minder met andere vrouwen bezig te houden.
Nu mn vriend weer meer in onze relatie aan t investeren is, krijg ik twijfels over mn eigen affaire.”

Begrijp ik het goed, dat de twijfel over jouw (geheime) affaire pas zijn begonnen nadat jouw partner zich weer voor jou begon te interesseren? Nu jij je weer ‘gezien’ ziet door je partner, welk effect heeft dit dan op jouw samenzijn met de collega? Heb je dat nu minder nodig, denk je? En is het correct om te stellen dat het, zowel waar het gaat over jouw huidige partner, alsook de affaire met de collega, bij beiden draait om jouw beleving ‘je belangrijk te voelen’?

Voor mij, als lezer, lijkt er 1 thema in jouw verhaal uit te springen: je bent op zoek naar waardering, belangrijkheid en erkenning. Iets dat jouw partner jou, wellicht onbedoeld of zich er niet van bewust, jarenlang heeft onthouden door zijn interesse en aandacht voor andere vrouwen. Kan zijn dat je heel ontvankelijk bent, omdat je het zo hebt moeten missen. Ik kan me voorstellen dat dit krassen op jouw identiteit als 'vrouw zijn' heeft aangebracht. Hoe diep die krassen zijn, kan alleen jij beoordelen.

Echter, het lijkt erop dat in plaats van dit ‘tekort’ aan te pakken in de situatie waar zich dat dus voor heeft gedaan (jouw relatie), dit bij jezelf proberen te doorgronden (waar voert het naar terug, wat heb ik zelf nodig waar niet aan wordt tegemoet gekomen) erkennen wat het met je doet en hier vervolgens bepaalde keuzes op baseren….lijk je de keuze te hebben gemaakt om dit ‘tekort’ aan te gaan vullen door middel van een afleider (=collega) buiten de deur.

Heb ik verder geen oordeel over, alleen vraag ik me wel af of je hiermee niet gewoon ‘de issue’ hebt doorgeschoven? In plaats van dat je deze innerlijk bent gaan ‘verzorgen’, lijk je het eerder gewoon te hebben ‘verplaatst’….

Een escapisme, misschien?

afbeelding van Tonke

hoi chelle

Eng gewoon hoe goed jij mij leest.
Best confronterend ook.
De affaires van.mijn partner hebben mijn gevoel echt afgestompt. Ik wilde het gewoon niet meer voelen wat het met mij deed.
Heb dat steeds weggestopt ook. Ik wil er niet aan dat ik bij hem weg moet gaan. Hij is iemand waar je mee samen wil zijn.
En met hem wil ik ook dat gezinnetje.
Ik weet dat het niet klopt wat ik me zelf voorhou en je legt met je reaktie ook echt de vinger op de zere plek. Het helpt me om dingen aan me zelf toe te kunnen geven.
Ik waardeerde mezelf inderdaad al lang niet meer. Voelde me heel onaantrekkelijk, niet bijzonder en oninteresant voor mn partner. Wat moet hij met zo iemand? Tuurlijk is elke nieuwe vrouw sowieso spannender met zo iemand thuis.
Je eigenwaarde moet wel nul komma nul zijn als je bij een man blijft die er vele seksavonturen op na houd.
Ik denk wel dat hij echt om me geeft. Maar ik denk dat ik hem niet genoeg uitdaag ofzo.
Is die collega een vlucht? Eerlijk? Ik denk het wel. En dat vind ik echt heel rot om te beseffen. Voor mezelf. Hij voelt nl zo veilig. Maar het is niet fair dat ik hem gebruik als toevlucht. En om me beter te voelen over mezelf.
Door jou reaktie zie ik dat ineens heel helder.
Wat n zooitje.
Om nu op papier te lezen dat ik gewoon al jaren niet gelukkig ben met mn relatie en dat de afleiding van mn collega eigenlijk ook niet klopt.
Als ik die vrouw met ballen was zou ik met beide moeten stoppen en me bezig moeten gaan houden met alle zooi die ik de afgelopen jaren heb weggestopt.
Ik weet alleen niet of ik die vrouw ben chelle.
Ik durf het niet aan om alle veiligheid uit me leven te gooien. Zelfs als die veiligheid eigenlijk niks betekent nog liever dat dan helemaal niks.
Mn partner komt nog steeds elke keer weer terug naar huis en de collega kijkt uit om mij steeds te zien.
Het voelt toch veilig hoe dubbel dat ook klinkt.
Je reaktie komt wel binnen. Ik moet daar wel iets mee voel ik. Dank daarvoor.

Tonke

afbeelding van chelle

# Weerbericht: buien en rukwinden

Tonke schreef:

“Zelfs als die veiligheid eigenlijk niks betekent nog liever dat dan helemaal niks.”

Vind ik een buitengewoon scherp inzicht van je. Ik denk dat je hiermee, zonder dit misschien zelf in de gaten te hebben, een kernpunt van je eigen handelen (en vooral ook het ‘niet handelen’) hebt blootgelegd.

Een hele menselijke drijfveer: liever functioneren in een schijnveiligheid dan jezelf zien te moeten redden in een situatie waar alle veiligheden ineens vanaf zijn getrokken. Hoewel de relatie met jouw partner al jaren verre van ‘veilig’ lijkt te zijn, zul je jezelf vast en zeker allerlei copings-manieren hebben aangeleerd waardoor je er ‘mee’ of in kan functioneren. Je bent dat gewend geworden. Het is wat je kent. Dat geeft toch, hoe dubbel dan ook, een zekere veiligheid.

Als ik hierover een vraag mag stellen: hoe ziet het plaatje/scenario/beeld er voor jou dan precies uit als we het hebben over dat ‘helemaal niks’? Alles beter, dan ‘helemaal niks’, lijkt jouw beleving. Wat is het ergste scenario dat je je voor kan stellen? Doomscenario’s kunnen namelijk ook heel veel blootleggen over angsten die, vaak pas achteraf, helemaal niet reëel bleken te zijn....

Tonke schreef:

“Ik ben gewoon heel bang om de stap te maken. De veranderingen in mijn leven zijn dan niet te overzien. Het is dat stukje tussen niks doen of gewoon besluiten maken waar ik niet weet welke kant ik uit moet…”

Weer zo’n kernpunt wat je hier, haast terloops, even aanhaalt. Bijzonder eerlijk en reflectief. Je weet jezelf heel scherp uit te drukken, echt niks warrigs aan. Beetje makkelijk ook, dat ‘als je toe bent aan knopen doorhakken dan moet je knopen doorhakken, he!’ Ja, duh? Zoiets als: Als het regent, ja dan regent het? Goh, is het echt?

Het hele euvel zit daar, althans dat is hoe ik het denk waar te nemen, juist in besloten. Het is momenteel juist niet 'het er aan toe zijn', maar vermoedelijk het hele proces dat daar naartoe leidt of zou kunnen leiden waar je nu mee worstelt?

Ik kan jouw dilemma daar zelfs voor de beeldvorming mee illustreren: Ga je die plensbui tegemoet? Gewoon hardcore, vol moed de storm in? Tot aan de naadjes van je ondergoed nat laten regenen? Kies je liever voor de motregen? Ook vervelend, de nodige ongemak, maar iets beter te overzien. Of blijf je wachten tot het weer droog is? Tot dan wel gebonden aan en afhankelijk van de externe factoren, maar biedt tijdelijk wel de meeste comfort. Waar ben je voor uitgerust (de middelen)? Welke 'uitrusting' heb je nodig?

Knopen doorhakken, besluiten maken, beslissingen nemen….het zijn stations in de verte waar je vanuit je raampje bekeken mogelijk naartoe op weg aan het gaan bent, alleen ben je daar (gebaseerd op wat je in je blog/reacties kenbaar maakt) waarschijnlijk nog helemaal niet. Inherent aan een proces. Zit geen tijdlimiet op. Het is vaak dát stukje waar je een tijdlang in verstrikt lijkt te raken of in vast komt te zitten. Dat tussenstukje van ‘onderweg zijn naar’. Wel wéten wat je achter je gaat laten, maar niet weten wat je er voor terug krijgt. Kan heel beangstigend zijn.

Heb je jezelf weleens eerder toegestaan om op deze manier naar jezelf te kijken ten aanzien van de kwesties die in je relatie spelen, of jouw contact ten aanzien van de collega? Een proces hoeft namelijk niet meteen in een ‘actief handelen’ te worden omgezet. Soms kan een proces al beginnen bij de essentie van het (h)erkennen wat er speelt.

Als ik je zo lees lijk je, buiten dat je ook heel eerlijk naar jezelf durft te zijn, het inzichtelijk toch best scherp op een rijtje te hebben. Vind ik zelf altijd inspirerende zoektochten om als lezer getuige van te mogen zijn....

afbeelding van Tonke

Hoi chelle

Je weet wel precies de goede vragen te stellen zeg. Ik denk dat het bang zijn voor dat helemaal niks vooral komt omdat ik eigenlijk als ik heel eerlijk ben gewoon verwend ben. Ik ben van alle gemakken voorzien, incl onze dochter.
Alles is goed geregeld en als ik iets nodig heb of wil, krijg ik het. Spullen, dan. Ik ben bang dat ik dat alles gewoon verlies. Ja, de luxe waar ik van hou. Heel erg om dat te bekennen.
Ik kan hier niet meer blijven wonen als het voorbij zou zijn tussen ons. Het huis heeft voor hem grote emotionele waarde, dat gaat hij nooit achterlaten. Zal ik moeten doen.
Onze dochter gaat dan waarschijnlijk met mij mee. Zij zal ook een paar flinke stappen terug moeten doen.
Wij wonen nu super mooi, vrijstaand, goede buurt, grote tuin, veel ruimte.
Zal allemaal veranderen.
Dan krijgen we dus alle vrienden en familie. We hebben een druk sociaal leven, maar dat gezamenlijke gaat vast uit elkaar vallen. Vind ik echt heel erg.
Zitten een stel hele leuke mensen tussen (maar dat zijn wel allemaal zijn vrienden). Mijn mensen en zijn mensen combineren gewoon heel goed. Dat zijn super leuke borreltjes en etentjes altijd.
Die gezelligheid is dan ook meteen weg. Alleen ik en mn dochter.
Alles waar ook vooral mijn  dochter altijd naar uit kijkt zal er niet meer zijn.
Geen papa is met eten thuis waar zij altijd naar uit kan kijken. Ook niet meer van hem zal ik voor vanavond voor ons ergens reserveren? Of een impulsieve overnachting ergens. Of een stedentripje met zn 3en.
En zoveel stomme kleine dingen ook die zo handig en gewoon fijn zijn. Klusjes in huis (hij is super handig). Dingen met internet, dingen met apparaten.
De veiligheid van n man in huis.
Voor mij allemaal hele reele dingen die gaan veranderen.
Terwijl de situatie nu is dat ik gewoon niet heel veel zorgen heb. Behalve dan, ja dat wat hij soms met andere vrouwen doet.
En dat zou ik dan allemaal opgeven, omdat zijn ontrouw mij dus dwars zit.
Maar die vrouwen komen nooit hier, staan aan de zijkant van ons leven, zeg maar. Het is alleen vertier. Er zitten geen gevoelens bij. Hij is in al die jaren nog nooit verliefd op een andere vrouw geworden. Hij zegt ook dat dit niet gaat gebeuren.
Dus dan ga ik toch weer denken is het dan echt zo erg? Moet ik daar dan echt dit alles voor opgeven?
Een vriendin heeft ns gezegd sommige mannen gaan golfen of squashen. Jouw man gaat affairen. Dat is zijn uitlaatklep. En dan komt ie net als al die andere mannen weer naar huis omdat hij daar wil zijn.
Nog een goede vraag die je schreef of ik wel eens eerder op dit punt ben geweest.
Ik ben al 2 x bij hem weg gegaan. Omdat ik vond dat ik zijn affaires niet moet accepteren. Past niet in het plaatje. Je partner hoort niet met andere vrouwen te zijn.
Maar hij is er dan echt kapot van. Hij zou me naar t einde van de wereld volgen om me in zijn leven terug te krijgen. En dat overtuigt me dan iedere keer weer.
We hebben het wel eens gehad dat hij gewoon seksverslaafd is. Ook al zou hij het anders willen kan hij het gewoon niet helpen of zo iets.
Hij staat onder grote druk heeft veel verantwoordelijkheden en verplichtingen.
De spanning van het avontuur met een andere vrouw helpt hem ontladen of zo.
Niet dat het daar mee goed te praten is natuurlijk want het is voor mij heel pijnlijk om het aan te zien.
Het moeilijke is dat hij met zo veel dingen echt een geweldige man is.
Was het maar een l*l. Was de lijst van nadelen maar lang.
Weer heel veel stof om over na te denken. Dankjewel voor de goede vragen die je stelt chelle. Het helpt wel met dingen beter overdenken.

Tonke

 

afbeelding van waterman

Hoi Tonke

Heb jij de film "The unbearable lightness of being" gezien? Of het boek gelezen? Ik heb vaag het gevoel dat dat heel herkenbaar voor je zou kunnen zijn. Erg goed boek, overigens.....

Er is maar een vraag van wezenlijk belang: "Wat wil Tonke zelf? Diep van binnen?". En dat is gelijk de moeilijkste vraag die er is........

Moet je nu knopen doorhakken? Moet je nu beslissingen nemen? Of is de onrust eigenlijk wat aan het wegzakken? Kan je wachten met grote stappen en grote concepten? Kan je wachten tot zaakjes duidelijker worden? (Zowel wat betreft je relatie als wat betreft je andere relatie Knipoog )

Een van mijn favoriete spreuken luidt (Lao Tzu, Chinees wijsgeer):
Do you have the patience to wait
Till the mud settles and the water becomes clear?
Can you remain unmoving
Until the right action arises by itself?

Heel veel sterkte!
Waterman

afbeelding van Tonke

hoi waterman

Dankjewel voor je reaktie. Nog nooit van die film of boek gehoord. Ik ga het zeker googlen.
Ik hoef helemaal niets natuurlijk. Ik kan deze situatie eindeloos volhouden als ik het prima gescheiden hou.
Mn partner zal weinig merken, hij is veel van huis, te druk, veel projecten en bovendien zal hij een affaire hebben ook nooit achter mij zoeken. Dat is al jaren alleen zijn gebied.
Collega is iemand die zelfstandig alles prima op orde heeft. Zelfverzekerde man die niet jaloers is ofzo. Ook hij zal het prima kunnen scheiden.
Ik kan dus wachten met knopen doorhakken en grote stappen. Maar wat is daar t voordeel van? Is alleen maar uitstel van.
Zoals ik ook aan chelle schreef ik ben aan t vluchten. Ik weet dat ik dat doe. En ik vind dat niet tof van mezelf. Ik weet dat het aan mij is om te luisteren naar wat ik voel. Dat doe ik al jaren niet. Ik neem al jaren geen beslissingen. Ik kijk ernaar maar hak nooit een knoop door.
Dat doet iets met je. Ik voel me daar als ik heel eerlijk ben over mezelf vreselijk onder. Ik kom niet op voor de dingen die ik belangrijk vind.
Het is op die manier al jaren onrustig in mn gevoel.
Hele mooie spreuk trouwens!!!!!!

Tonke

afbeelding van waterman

Hoi Tonke

als je toe bent aan knopen hakken, dan moet je knopen hakken, he! Zoveel is duidelijk!

Zorg goed voor jezelf! Dat blijft het belangrijkste!
Waterman

afbeelding van Tonke

hoi waterman

Misschien schrijf ik wel te warrig en komt het niet helemaal over.
Maar als ik er aan toe was om knopen door te hakken dan had ik het denk ik al lang gedaan. Ik schrijf mijn verhaal hier om vooral eerst duidelijkheid te krijgen in mezelf. Misschien met de adviezen en meningen van anderen ga ik dingen beter begrijpen.
Ik weet ergens ook wel dat wat ik aan t doen ben niet klopt.
Ik ben gewoon heel bang om de stap te maken. De veranderingen in mijn leven zijn dan niet te overzien. Het is dat stukje tussen niks doen of gewoon besluiten maken waar ik niet weet welke kant ik uit moet, begrijp je?
Ik ben wel nieuwsgierig of er een tussenweg kan zijn. Eigenlijk toch soort van uitstel, maar tevens toch wat actie.
Maar als ik denk aan de gevolgen draait mn maag al om. Das ook waarom dit zo lang gaande is. Ik ben bang voor de gevolgen. De onduidelijkheid.
Bedankt wel dat je tijd neemt om te reageren!

afbeelding van waterman

Hoi Tonke

Citaat:

Maar als ik er aan toe was om knopen door te hakken dan had ik het denk ik al lang gedaan.

Dat snap ik hoor. Ik was degene die wat warrig schreef, toen ik schreef:

Citaat:

als je toe bent aan knopen hakken, dan moet je knopen hakken, he! Zoveel is duidelijk!

Want eigenlijk is dat maar de helft van de uitdrukking, natuurlijk.

Citaat:

Als je niet toe bent aan knopen hakken, moet je geen knopen hakken, maar als je toe bent aan knopen hakken, dan moet je knopen hakken, he! Zoveel is duidelijk!

Zo is de uitspraak ietsje vollediger.

Ik herken je twijfels heel goed. Lees mijn eerste blogs er maar op na. Ook ik zocht een uitweg, een middenweg, omdat beide alternatieven me verschrikkelijk toeschenen. Maar ga snappen dat je dit soort beslissingen niet vanuit paniek kunt maken. Dat wat er ook gebeurt, hoe je ook verder komt, paniek de slechte raadgever is.

Je zult bij jezelf te rade moeten gaan wat jij wilt, en hoe jouw weggetje loopt. En misschien bestaat jouw weggetje uit een keuze, maar alleen als je er zelf aan toe bent. Maar misschien staat jouw weggetje uit een accepteren, maar weer alleen als je er zelf aan toe bent. En misschien bestaat jouw weggetje uit een meer focus op jezelf, een meer gerichtheid op jezelf, en een onafhankelijker van anderen voor jezelf gaan zorgen. Maar weer, jij zult dat moeten zoeken. Maar je hoeft je daarin niet per se wat van anderen aan te trekken. Focus op jezelf, houden van jezelf, is misschien een prima alternatief......

Neem er tijd voor. Neem er heel veel tijd voor. Onrust bestrijd je met tijd nemen, niet met grote zware concepten. Onrust bestrijd je met praten, met twijfels op tafel leggen, met luisteren naar anderen. Niet per se je partner of je minnaar, zij zijn minder goede raadgevers hierin. Maar praten met mensen die je vertrouwt, die jou na staan. Vrienden. Vriendinnen. Familie. Dilemma's op tafel leggen, over dilemma's praten. Luisteren waar anderen mee zitten.

Een vriendin heeft me dit plaatje eens aangeraden. Fijn plaatje....

Sterkte! Neem veel tijd!
Waterman

afbeelding van Tonke

hoi waterman

Sorry als ik zeikerig over kom waterman want ik vind het echt tof dat je met me mee denkt. Ik wil niet ondankbaar overkomen!
Maar wat je aanvult was zonder dat toch al zo klaar als een klontje?
Als ik er niet aan toe bent dan niet en ben ik er wel aan toe dan wel….
Die begrijp ik al lang natuurlijk. Niks nieuws.
Tenzij ik iets mis in de aanvulling die je nu geeft?
Je hebt wel helemaal gelijk dat mn partner en minnaar niet de goede raadgevers zijn. En dat ik ook niet moet luisteren naar de paniek. Maar zal niet het geval zijn denk ik want van paniek wordt ik passief en trek ik me terug.
Ik heb ook jouw blog gelezen. Herken heel veel.
Hoe is dat dan afgelopen, daar kon ik niets over terug lezen?
Bedankt weer voor het reageren!

Tonke

 

afbeelding van waterman

Hoi Tonke

Hoi Tonke,

Hoe het is afgelopen? Nou, goed hoor Knipoog. Maar het is nog lang niet afgelopen. Mijn leven is nog lang niet over. Het verhaal is dus ook nog lang niet afgelopen. Maar ik ben weer een stukje stabieler geworden. Een stukje steviger in mijn schoenen. Het was ook voor mij een wanhopige zoektocht. Hoe nu verder, wat is wijsheid? Wie ben ik, wat wil ik? Wanhopig op zoek naar wat stabiliteit. Het kostte heel veel tijd om weer wat rust te vinden.

Ik ben nog steeds bij vrouwlief. Want ze is een heel goed maatje voor me. We hebben elkaar heel veel meer vrijheid gegeven. Want we zaten te dicht op elkaar, we waren elkaar te veel aan het claimen. Jij moet zorgen voor mijn geluk, en zo. Dat doe ik niet meer. Mijn vriendinnetje uit de blogs is ver weg. Heel lang niet meer gezien, en heel soms kom ik haar tegen, en dan vliegt ze me om de nek. En dan is ze weer weg. That’s it. Het zij zo……

Het grote concept: "ik ben met jou, en jij bent verantwoordelijk dat ik gelukkig ben", dat heeft weinig betekenis meer voor me. Te veel grote woorden. Het grote concept: "jij maakt me niet gelukkig, dus ik zoek een ander", ook dat heeft weinig betekenis meer voor me. Fuck it, we zien wel, zeg maar. Waar het voor mij om draait zijn vrienden. Mensen met wie je kunt praten. Mensen die me verder helpen. Goede vrienden. Aantrekkelijk, ze doen me soms heel erg veel. Meervoud. Mannetjes en vrouwtjes.

Zijn dat relaties? Dat weet ik niet, daar mogen anderen een mening over hebben, als ze dat willen. Maar ik voel me er niet meer schuldig over. De onrust is weg, ik heb weer de ruimte om te ademen. Ik zorg weer voor mezelf, en dat gaat goed. Maar het werkt best wel. Soms wel, soms niet. Er liggen nog steeds veel vragen, het is allemaal niet klaar. Maar ik stel haar niet meer verantwoordelijk voor de antwoorden. Dat is vooruitgang Glimlach. Maar hoe het afloopt? Misschien moet je dat over 30 jaar nog eens vragen. Dan zijn we aan het eindspel bezig, nu nog lang niet. It ain’t over till the fat lady sings.

Ldvd gaat niet alleen over die ander. Een groot deel is ook dat je met jezelf in de knoop bent gekomen. En dat aan die ander gaat wijten, die ander daarvoor verantwoordelijk stellen. Als die ander nou maar….., of als die ander nou eens niet….. Je kent het wel. Terwijl de kernvraag eigenlijk is: waarom lukt het me niet mezelf op de been te houden? Als die ander er is, mooi dan, is die ander er niet, ook prima. De claims die ik op anderen leg, die zijn veel minder (hoop ik). De claims die ik op mezelf laat leggen ook. We zien wel, ik doe mijn best, die ander waarschijnlijk ook wel.

Relaties zijn moeilijke dingen. Veel, heel veel verwachtingen, die die ander misschien niet helemaal waar gaat maken. Een patroontje wat zich in de loop der jaren ontwikkelt, terwijl je als mens je ook ontwikkelt. Waarmee ben ik mijn relatie ingegaan, hoe staat het er nu voor? Na 20, 25 jaar? Ben ik nog dezelfde, is die ander nog dezelfde, en wie zijn er allemaal langsgekomen in die tijd dat je relatie had? Vroeger was ik bang voor deze vragen, voelde ik me schuldig, en het voelde als verraad. Tegenwoordig denk ik dat dingen soms zo lopen. Hele volksstammen krijgen met dit soort vragen te maken. Is het erg dat het zo loopt? Weet ik niet. Moet ik voorkomen dat het zo loopt? Weet ik niet. Kan ik overeind blijven terwijl het zo loopt? Ja absoluut. Dus eigenlijk prima. Terwijl de grote concepten naar de achtergrond verdwijnen (blijven wij ons hele leven bij elkaar? Is er naast jou niemand anders? Dat soort vragen), wordt de hanteerbaarheid groter. Wordt het pragmatisme groter, en wordt het relativeren groter.

Waar ik zelf heel veel aan heb is de website van Fuck It: www.facebook.com/thefkitlife En mijn lijstje boeken maar weer een keer:
Huwelijk 2.0 van Pamela Haagt
Scheiden of blijven van Mira Kirschenbaum
Wat rijmt er op huwelijk van Yvonne Kroonenberg
Liefde, lust en ellende van Roos Vonk
En dan praten, heel veel praten….

Uiteindelijk heb je hier niet heel veel aan, want dit is een soort beschrijving van mijn weggetje. Je mag het ook volgen, er is ruimte genoeg voor iedereen. Het is niet duidelijk waar dit weggetje heen leidt, maar dat gaan we vanzelf wel zien. Toch? Maar ik weet niet of dit voor jou werkt. Daar kan ik niks over zeggen. Jouw situatie is anders, jij bent anders, dus jouw weggetje is ook anders. Dat stukje zul je zelf moeten uitvinden….. Neem daar ruim de tijd voor, dat kan ik je wel zeggen Knipoog

Sterkte!
Waterman

All is good in the end. And if not all is good, it’s not yet the end.

afbeelding van torn

# Het Boek Met Het Open Einde

Beetje off-topic, maar wel aansluitend op de reacties:

waterman schreef:

Ik herken je twijfels heel goed. Lees mijn eerste blogs er maar op na. Ook ik zocht een uitweg, een middenweg, omdat beide alternatieven me verschrikkelijk toeschenen. Maar ga snappen dat je dit soort beslissingen niet vanuit paniek kunt maken. Dat wat er ook gebeurt, hoe je ook verder komt, paniek de slechte raadgever is.

Ik heb het recent hier http://ldvd.nl/leeftijdsverchil-van-30-jaar#comment-147071 al eens aangegeven maar doe het gewoon weer.

Wederom zie ik het, voor jou die hier toch zeer frequent op bijna ieder blog reageert, als een gemiste kans eens terug te geven hoe jij hier doorheen bent gekomen. Wat is de uiteindelijke opbrengst geweest van de periode van twijfel voor De Waterman. Hoe is hij daar uitgekomen en welk 'weggetje' is hij ingeslagen. Is daar een midden-weggetje in gevonden die voor beide partners acceptabel en leefbaar is? Of is daar een besluitvorming uitgekomen die geleid heeft tot het maken van definitieve keuzes, en er knopen doorgehakt moesten worden? Welk proces hebt je daarin doorlopen? Welke drempels in jezelf en mogelijk in je omgeving kwam je tegen? Welke, als je die had, zelftwijfel, angsten en veranderingen kwam je tegen? Heeft het je op een positieve manier veranderd als mens? Andere inzichten over jezelf gegeven? Etc,etc,etc.

Zoals ik al eerder aangaf, niet als verantwoording voor jezelf moeten afleggen.
Mij maakt persoonlijk verder weinig uit welke levenskeuzes of voor welke relatievormen mensen kiezen.
Traditioneel/monogaam, Latten, open relatie, etc,etc

Alleen leest het een beetje, door het verwijzen naar je blogs, alsof je verhaal een boek met open einde is waar je sindsdien nooit meer over hebt.
Of is het durft te hebben?

Wat dan wel weer enigszins intrigerend is voor iemand die hier dagelijks mensen ondersteund en eigenlijk zo goed als niets van zichzelf en het doorlopen proces daarin teruggeeft.