Under my skin (3)... the Endgame...

afbeelding van Micarus

Een update iemand?

Als je mijn vorige 2 blogjes gelezen hebt dan denken jullie wellicht. Goh, hij is al enkele maanden verder, het verdriet is geleden en de trein staat terug op de rails richting Toekomst.
Not really...
1/ ik heb me laten overhalen door mijn overste om nog minstens dit academiejaar uit te doen
2/ ik heb zo goed mogelijk geprobeerd om met mijn collega een fijne vriendschappelijke band te behouden
3/ Niet alleen mijn vriendin heeft weet van de situatie maar ook onze ouders, en onze broers en zussen. Dat heb ik zelf zo gewild. Ook een deel van mijn collega's weten hoe het zit en dat heb ik bewust gedaan om eventuele wilde roddels in de kiem te smoren. En ik denk dat dat gelukt is. Er zal wel over gepraat worden, maar het is wat het is.

Maar hoe is het nu verlopen?
in mijn 2e blog schreef ik dat mijn 'collegaatje' terug contact zocht. Ik had nochtans gevraagd om een radiostilte te bewaren voor onbepaalde tijd maar dat hield zij blijkbaar niet vol. We probeerden dan maar de vriendschapsrelatie terug op te bouwen zoals ze voorheen was. In alle oprechtheid en eerlijkheid...
Maar er was altijd iets méér. We voelden ons nog altijd super in elkaars gezelschap, keken uit naar gezamenlijke werken, gingen samen naar congressen en het was... leuk...!
Maar ze had me al eens gekwetst en deze keer schreef ik regelmatig dingetjes op. Bedenkingen, losse gedachten, fijne momenten, ondraaglijke gebeurtenissen, hoe ik me behandeld voelde,... kortom: ik hield er een logboek op na.
September, oktober, november... zowel op mijn computer als op mijn gsm (als ik in de auto zat, of stond te wachten aan het station,...) staan teksten.
In al (!) die maanden kan ik 2 héle mooie (om niet te zeggen prachtige) dagen voor de geest halen die we samen beleefd hebben.
En het gaat hier niet om 'duistere' daden of iets dergelijks, nee, de dagen waren uitstapjes, een wandeling in het bos langs een riviertje, een dekentje, glaasje champagne, een ritje met mijn wagen waarin we zoveel mooie dingen gezegd hebben... echt meer een vakantiegevoel. Waarlijk goede vrienden die het meer dan goed met elkaar konden vinden.
De laatste mooie dag was de personeelsdag. Het werd afgesloten met een etentje. Er is naar mijn weten nooit zoveel sfeer geweest onder alle aanwezige collega's als toen. Het was een geslaagde dag!
En ja, we hadden de verkeerde cultuur opgevat van zeer regelmatig naar elkaar te sms'en. We wisten echt heel veel van elkaar. Ik weet het... het was geen 'normale' situatie. Maar het voelde goed.
Anyway, de dag erop moest mijn collega vertrekken met haar sportclub voor een wedstrijd in het buitenland. Aanvankelijk ging haar gezinnetje meegaan maar om één of andere reden is ze alleen moeten gaan in een busje, samen met nog een achttal vrienden.
En wij maar onnozele sms'jes sturen. Dag 1 = leuk, dag 2 voormiddag = leuk, namiddag plots doodse stilte (nu mijn collega heeft zo een betaalkaart in haar gsm dus ik dacht 'slimpie heeft vergeten haar kaart op te laten') Dus ik maar vrolijk verder dwaze berichtjes sturen waarop ik geen antwoord verwachtte.
Dag 3 's avonds (= moment van thuiskomst) kreeg ik een berichtje dat ze niet eerder kon sms'en omdat haar vriendje haar kaart opgeladen had voor haar én dat hij het sms-verkeer heeft kunnen volgen (niet de sms'en zelf, maar de hoeveelheid, wanneer en naar wie). Bommetje ontploft dus, maar ze wou me niet ongerust maken en/of mijn weekend niet verpesten hiermee...
Eu... wat? 'Maar we lossen het wel op' schreef ze...
Sms verkeer van 100% naar 0%. Maar goed, dat begreep ik nu wel, er moesten immers enkele brokjes gelijmd worden. Het voelde wel vreemd aan.
De week erop (= vorige week) zag ik haar wel op het werk maar kwam ze maar 2 halve dagen in plaats van 2 volle dagen. Er was ook niet veel/geen tijd om naast ons werk nog even te kunnen praten en de sfeer was, in vergelijking met de personeelsdag de week ervoor, helemaal omgeslagen.
Dan zijn mijn radertjes op volle toeren beginnen draaien. Nog meer schrijven, herlezen, opzoeken op internet, praten met vrienden en vriendinnen... En dan heb ik mezelf voorgenomen dat ik eens wilde testen of zij uit eigen initiatief iets zou ondernemen om 'het weer goed te maken' (ze had immers geschreven dat ze 'het' wel zou oplossen).
Niks. Laatste berichtje van haar vorige week: dat ze heel veel werk had gehad en dat ze nu op weg waren naar de opening van een cafeetje... bla bla bla en dan 'en alles goed met jou?'
Huh?! WTF? Tegen wie heb je het? Tegen mij?? Ok, als je het zo speelt...
Deze week kwam ze 2,5 dagen werken. Vroeger liet ze me altijd doorschemeren dat ze die halve dag extra kwam om me nog eens te zien. Ik heb me deze week op afstand gehouden. We zijn nog wel gaan eten, we hebben nog wel gebabbeld, maar ze merkte dat ik niet meer reageerde zoals ze van me gewoon was.
Om een (nog langer) verhaal kort te maken: we hebben zelfs deze week geen tijd genomen om te 'praten' behalve enkele uren geleden. Dan heb ik haar duidelijk gezegd waar het er voor mij op stond. Ik ben vriendelijk proberen blijven maar haar argumenten waren dermate kinderachtig en van de pot gerukt dat ik dan maar ben overgeschakeld op 'beleefdmodus'. Duidelijk laten blijken dat ik wel ontgoocheld was over de manier waarop ze me de laatste anderhalve week heeft behandeld, totaal niet in overeenstemming van wat ze vorige weken tegen me gezegd of ge-sms't had. Ik hield die wispelturigheid niet meer vol.
Ze is weggelopen van de discussie. Voor mijn part uit mijn leven.
Ik heb heb het er mee gehad. De maat is vol en ik heb echt geen zin meer in een contact met haar what so ever!
Meteen ook geblokkeerd op gsm. De kans dat ze me nog probeert te bellen of te sms'en (je kent die loze sms'jes wel in de trant van 'ik heb het zo niet bedoeld' of 'we moeten er toch kunnen over praten',... ) is redelijk maar ik wil het niet meer.
We hebben kansen gehad om te praten, we hebben dat trouwens heel vaak gedaan, maar als er geen moeite van haar kant komt, als ze zich wentelt in een comfortabele thuissituatie en mij gewoon straal negeert met de marginale smoes dat haar vriend haar controleert...
Als het vele praten geen zoden aan de dijk brengt...
Mmmmmm dan gaat mijn bloed wel eventjes koken: dan denk ik wat ik zou gedaan hebben in haar situatie... Ik zou laten zien hebben dat ze wel nog een beetje belangrijk was voor me. Als vriendin... Als collega... ik zou wel iets gevonden hebben...
Ik moet zeggen: ik voel me een heel stuk opgelucht. Een juk is van mijn schouders gevallen. Ik ben blij dat ik die dingen eerst heb opgeschreven, dat maakte het me makkelijker om gestructureerd tegen haar mijn gedacht te zeggen. Ze had er niet veel meer tegen in te brengen. En wat ze ook zei, het was meestal naast de kwestie (ook weer typisch zo'n klotestreek: dan ben je een verhitte maar gefundeerde discussie aan het voeren en dan proberen ze je uit je evenwicht te brengen door dwaze dingen te zeggen...)
Maar goed, ik kan haar in principe niets concreets 'verwijten'. Uiteindelijk heeft ze 'niets' verkeerd gedaan: Ze is braaf, na het ontdekken van dat smsverkeer, naar huis gekeerd en manlief alle heiligheid verkocht en ze heeft me verweesd achter gelaten. Dat zal dan in de ogen van veel mensen best ok zijn. En ja, ik begrijp dat gedeeltelijk, ware het niet dat het hier ging over oprechte opperste gevoelens waarvan ze er zelf ook had, jammer genoeg niet voor mijn/haar partner. En die gevoelens zijn permanent beschadigd. Wat mij betreft is de kous af en hoef ik haar nu niet meer te zien. Daar zit hem een beetje mijn 'geluk': ik zit ik in een iets comfortabelere werksituatie: ik heb haar niet nodig.

Ik ben blij met wat ik gedaan heb of wat er gebeurd is. Ik heb haar indertijd enorm geholpen (met veel plezier en liefde) met van alles en nog wat (problemen met haar vader, problemen met haar vriendje, oprichten van haar praktijk -tot het uittekenen van de stopcontacten!- haar voorzien van fruit als ze ziekjes was, chocolade als ze wat futloos was, water als ze dorst had...) Man man man, wat ben ik toch een debiel geweest dat ik dat niet eerder ingezien heb. Maar ja...
Zij kan me helemaal niets kwalijk nemen! Ik was er altijd voor haar, wanneer ze me ook nodig had. Zij? Nope
En dat heeft me zo gesterkt in mijn verweer naar haar toe.
Ik heb mijn collega dolgraag gezien. En wellicht zie ik haar nog altijd graag. Maar de ratio heeft nu de overhand genomen en daar ben ik best wel blij mee... Ik kan nu zonder veel problemen afscheid van haar nemen ('t is te zeggen, ik HEB al afscheid van haar genomen, moet het niet 2 keer doen).

*Zucht* maar het blijft moeilijk te beseffen dat er weer iemand uit je leven is moeten geweerd worden.

Goede nieuws is dat mijn vriendin en ikzelf al een afspraak met een alleraardigste relatietherapeut achter de rug hebben. Hij was best wel positief ingesteld en zeer luisterbereid, zonder te veroordelen. We hadden er allebei een goed gevoel bij. We zien wat het wordt. Fingers crossed!

afbeelding van torn

@Micarus: Mooi!!

Misschien totaal ongepast,maar ik vind het een erg mooi open en kwetsbaar blog wat je geschreven.

Je 'eigen' ontdekkingsreis doorgemaakt, durven te ervaren, daar vandaan je eigen keuzes makend en afsluitend samen met je huidige partner met begeleiding een nieuw pad in proberen te slaan...

Er straalt, maar dat is mijn leesinterpretatie, wel vertrouwen in jezelf uit.

Erg mooi om te lezen. Stiekem wekt het lezen van dit soort blogs, die ik als 'aanwinst voor dit forum zie' weer de jeuk bij me op om zelf af en toe weer eens een blog te schrijven.

Helemaal een schoonheidsprijs verdient het allemaal ook weer niet. Zeker op het vlak van 'emotioneel vreemdgaan' en toch wel een mate van 'bedrog' wat heeft plaats gevonden richting je huidige partner (om toch even een kritisch en reflectief geluid te plaatsen) en waar je, wil je verder met elkaar kunnen, iets in hebt op te lossen met haar.

G'luck met het verdere verloop van je proces.

torn

afbeelding van Micarus

Wrang

@ torn
bedankt voor je enerzijds positieve, anderzijds kritische commentaar.
Ik besef maar al te goed dat ik me -in mijn situatie- op glad ijs heb begeven (naar mijn vriendin toe dan).
Het hoeft niet gezegd, maar ik doe het toch (summier): de réden waarom dit is kunnen gebeuren moet ook eens onder de loep genomen worden.
'Ik bén zo niet...' schrijven is niet alleen lullig, het is ook onwaar. Het zou moeten zijn: 'ik ben (nog) zo niet (geweest)...'. En ik hoop voor de meesten dat ze dit niet moeten meemaken.
De situatie waarin ik mij enkele maanden geleden bevond was gewoon een tijdbommetje... En die collega van me heeft daar handig op ingespeeld én ik heb me er door laten verleiden...
Mea culpa, mea maxima culpa.
Maar nogmaals: Ik heb van dag 1 aan mijn vriendin verteld dat er iets loos was en ik ben die maanden zo eerlijk mogelijk tegen haar geweest. Gelukkig (en het moet gezegd: dàt is een eigenschap die weinig mensen hebben) heeft ze dit een stuk 'toegelaten', heeft ze geluisterd zo goed en zo kwaad ze kon.
En ja, dikwijls vond ze dit soms verschrikkelijk. Maar ze deed het. En telkens zei ik haar dat ook: "ik apprecieer enorm dat ik dit aan jou kan zeggen en dat je bereid bent te luisteren". Ik hoopte ook dat ze van haar kant zou beseffen dat ik niets achter wilde houden en eerlijk met haar zijn.

En ik weet ook wel dat veel mensen niet zitten te wachten op dergelijke verhalen: een tweede liefde... wie haalt het in zijn hoofd...? Welnu, ik durf zeggen dat ik ook altijd zo heb gedacht! Mijn motto was: "het grootste bedrog begint bij de kus, de rest komt vanzelf". En daarmee doelde ik op de stap die gezet dient te worden om die eerste 'verboden' kus' toe te laten is zo hoogdrempelig, dat, eens die drempel voorbij is, de rest 'makkelijker' kan verlopen...
En zie, jàren later zit ik zelf in zo'n schuitje... En je moet van staal zijn om dergelijke verleiding te weerstaan!
Ik hoop dat de ldvd'ers hier dit niet hoeven mee te maken, en dat ze na hun 'vrije val' terug op iemand mogen stoten die hen voor de rest van hun leven laat stràlen. (ja, ik blijf kinderlijk naïef op dat gebied... dat is ook een van de redenen waarom ik me vragen heb beginnen stellen over onze relatie).

Dus ja, ik heb nog een lange weg te gaan voor mezelf, maar ook voor mijn relatie. En het is inderdaad een proces...
Iemand een idee hoe dit 'proces' (positief) gekatalyseerd kan worden? Of is het weer: "tijd heelt alle wonden"?
Niet dat ik het proces wil forceren, de tijd is belangrijk om goed na te denken, maar kan het proces 'aangenamer' gemaakt worden... misschien is dit een betere vraag...

M

afbeelding van mrpither

Re:

Hoe je het ook omschrijft, je bent gewoon vreemd gegaan.
Je doet alsof het je allemaal overkomen is, maar dar is natuurlijk je reinste lulkoek. Je hebt je er bewust voor opengesteld en het toegelaten. Iedereen weet hoe dat werkt. Wel k*t voor je vriendin, want die moet er ook nog eens begrip voor tonen dat je er allemaal niks aan kan doen.

En voor jouw informatie, je zegt dat je niet hoopt dat ldvd'ers dit hoeven mee te maken, ik denk dat de meeste hier dit hebben meegemaakt en jouw smoesjes wel herkennen.

Zomaar een mening.

afbeelding van Micarus

geen ongelijk

@ mrpither

ik kan jouw ongezouten mening hierin wel begrijpen, weet je, zelfs appreciëren (niet dat je het daarom doet, maar ik ervaar het als een tik op de vingers mét duidelijke schuldduiding, niet geheel onterecht).
En ja, ik dank je ook voor de confronterende spiegel die je me voorhoudt.
Maar ik zoek echt geen excuus om mijn verantwoordelijkheid van me af te schuiven, ik ben heel erg in mezelf ontgoocheld en heb mezelf op een andere manier leren kennen. Jammer dat het verkeerd overgekomen is.
Ergens wel positief: jezelf leren kennen terwijl ik dacht dat ik mezelf toch stilaan kende...
En nog positiever (neem het me niet kwalijk), ik kan er iets mee. Het feit dat ik hierdoor groei, kan ik weer verder met mijn leven en met dat van mijn gezin.

Het woord 'smoesjes' is mij minder duidelijk. Je geeft aan dat ik mensen hier op het verkeerde been aan het zetten ben?
Het was niet mijn intentie om in mijn blog te beginnen 'lullen' en een beetje het slachtoffertje uit te hangen hoor mrpither. Ik schreef gewoon wat ik op dat moment dacht en heb er verder niet echt bij stilgestaan dat ik hier mensen wiebelend op het topje van hun stoel mee kon bruuskeren.
Ik weet wel wat ik voel en dat heb ik proberen neerschrijven.
Ik had het o.a. niet over ldvd verdriet tout court maar over de gevaarlijke weg van 2e liefde. Ja, ik had het kunnen weten, anderen zijn mij voorgegaan.
Toch ben ik 'blij' dat het bij mij over emotioneel bedrog gaat en niet verder. Maar zoals je schrijft, het blijft bedrog en ik ga mijn schuld niet uit de weg, als je dat maar weet. Dus neen, geen drogredentjes of smoesjes zoals jij het omschrijft.
Jammer dat dit nu een kans gekregen heeft om een eigen leven te beginnen leiden.

Wat mijn vriendin betreft, ze 'moet' juist niks (jaaa, ze heeft volgens jou het deksel op haar neus gekregen maar dat is ook niet helemaal waar hoor, maar dit leidt ons veel te ver en eerlijk gezegd, ik heb het gevoel dat ik al teveel geschreven heb...), ze heeft de vrijheid gehad om te kiezen wat ze er mee deed. Ik heb van het begin af aan gevraagd om naar een relatietherapeut te gaan om die 'ontluikende' 2e liefde in de kiem te smoren. Zij wilde dat niet. Toen niet.
En dat er iets aan de relatie schortte zag zij niet in. Terwijl het volgens de relatietherapeut echt wel duidelijk was dat er een vorm van 'verzanding' was waar ondanks mijn vele aangeven geen gehoor aan gegeven is.

Anyway, ik had even het gevoel dat ik me moest verdedigen tegenover 'zomaar een mening' en ik hoop dat ik dit bij deze (een beetje) rechtgezet heb.

afbeelding van mrpither

Re:

Ik ben niet iemand van wollige teksten, ik probeer de dingen van alle smuk te ontdoen om tot de essentie te komen. En de kortste weg tussen twee punten blijft een rechte lijn.
Het mag misschien kort door de bocht voelen, maar zo is het niet bedoeld. Blijft ook het fenomeen bij geschreven teksten dat de gemoedstoestand van de lezer de impact bepaald.
Gelukkig zie je de spiegel die deze en gene je voorhoudt, en dat pleit voor je. Zie ook dat je je bewust bent van de grenzen en dat je er iets mee doet.
Ik hoop voor jullie dat het sprookje toch een goed einde krijgt.

En tijd heelt niet alle wonden, dat doe je zelf

afbeelding van waterman

Hoi Micarus

Als jullie vriendjes willen blijven zullen jullie wat meer afstand moeten inbouwen. Jij zit al haar boodschappen nog veel te hard te interpreteren, en je gevoelens schieten nog veel te hard heen en weer tussen volledig positief en volledig negatief. Dat is nog geen stabiele basis voor vriendschap, denk ik. Laat haar los, en jullie kunnen kijken of er nog vriendschap is. Maar probeer ook 'vriendschap' niet te claimen, laat ook vriendschap zijn/haar eigen weg volgen.

Heel veel sterkte, blijf op je eigen pootjes staan, en bedenk wat jij werkelijk met je vriendin verder wil.....
Waterman

afbeelding van Micarus

@ Waterman mijn aanvankelijke

@ Waterman

mijn aanvankelijke plan enkele maanden geleden was inderdaad vrienden willen blijven. Nu ben ik deze stap voorbij.
We hebben een klinkende ruzie gehad enkele dagen geleden, zij is weggestormd en that's it.
Ik claim niets (meer). Ik ben ontgoocheld in mezelf en ook in die collega.
En ook dàt heeft me doen inzien dat ik haar beter had ingeschat dan ze werkelijk is...
Ook bevreemdend om mee te maken.
Maar in mijn hoofd had ik al een stuk afscheid genomen van die vriendschap. Ik had dat ingezien, zij blijkbaar niet (of toch niet volledig).
Ze is op dit moment geblokkeerd. Een strenge actie, maar het is om mezelf en iedereen rondom mij terug 'rust' te geven. En ik verklaar mij nader Knipoog (speciaal voor chelle):
Ik weet nu dat ik geen sms of telefoon of mail of wat dan ook kan of moet verwachten. Ik kijk nu ook niet om de zoveel tijd naar mijn gsm of er berichtjes zijn of gemiste oproepen. Eigenlijk ligt de gsm nu even op de kast en ik kijk er misschien 3x per dag naar. Het heeft me een gemoedsrust. Een besef van non-communicatie, een soort stopknop (of pauzeknop als je wilt). Het geeft me tijd om na te denken (en ik wou bijna 'rustig nadenken' schrijven, maar dat heb ik afgeleerd, het is waar wat er geschreven is... je vindt geen rust in je onrust). Nadenken over mezelf, over wat ik wil, over hoe ik de toekomst zie,...
En ik spreek weer af met vrienden, die geven me een soort 'instant' geluk zoals ik dat noem... een klein boostje van het moment waar je iets aan hebt. Dat kan een goed gesprek zijn, een verstrooiing, ...

Het proces is aangezwengeld, en we kunnen alleen maar meegezwolgen worden in de kolk waarin we gesprongen zijn. Waar we uitkomen weten we nog niet helemaal maar het is wel de bedoeling dat we er gesterkt en weer vrolijk/gelukkig uit komen. Hoelang dit duurt? Nobody knows. En is er gevaar voor relaps? Wellicht... maar met een rugzakje gevuld met de juiste bagage zou ik dit aan moeten kunnen?

En het kunnen van me afschrijven, in eerste instantie als naslagwerk om het nu en dan nog eens opnieuw te lezen en er dingen uit te putten, en in tweede instantie om meningen van mensen hier te kunnen uitwisselen...

En nu ga ik een lekkere maaltijd met mijn vriendin gaan nuttigen Knipoog

Tx voor je comment!

Micarus

afbeelding van torn

@Micarus: Het rugzakje.

Nou kan ik mij voorstellen dat je naast het genieten van de lekkere maaltijd met je vriendin nog genoeg andere dingen in het echte leven aan het hoofd hebt. Daarnaast ben ik zelf altijd van mening dat je iemand , voor zover degene daar uberhaupt iets mee wil doen, de ruimte behoort te geven de geschreven reacties in te laten 'dalen'.

Nog eens willen aanstippen aan jou hoe 'noodzakelijk' nu op dit moment het inbouwen van 'afstand' voor jullie beiden is en 'haar loslaten' om 'wie-weet-misschien-ooit eens' in de toekomst toch vriendjes te kunnen zijn zou iets kunnen zeggen over de begrijpend lezen skills van degene die dit aangeeft.......Een beetje mosterd na de maaltijd.

Je hebt tenslotte al het besluit genomen dat een vriendschap met haar voor jou niet meer hoeft en afstand leek zij al, sinds bij haar thuis de bom gebarsten is, van jou te hebben genomen.

Toch 'ploppen' er n.a.v. deze, je eerdere reacties en het herlezen van je blog wat kleine vraagjes bij me op. Kan er aan liggen dat ik je in je reactie een klein subtiel 'onuitgesproken' bruggetje denkt te willen zien maken wat bij mij een kriebel in het stuitbeentje oplevert. Maar dat kan uiteraard aan mijn leesinterpretatie liggen....

Micarus schreef:

Ze is op dit moment geblokkeerd. Een strenge actie, maar het is om mezelf en iedereen rondom mij terug 'rust' te geven.

Micarus schreef:

Het heeft me een gemoedsrust. Een besef van non-communicatie, een soort stopknop (of pauzeknop als je wilt). Het geeft me tijd om na te denken (en ik wou bijna 'rustig nadenken' schrijven, maar dat heb ik afgeleerd, het is waar wat er geschreven is... je vindt geen rust in je onrust). Nadenken over mezelf, over wat ik wil, over hoe ik de toekomst zie,...

Dit lezende vraag ik mij af of je ook instaat bent te erkennen dat je het waarschijnlijk nodig hebt gehad om eerst een paar keer flink onderuit te glijden, meerdere gekwetst moest worden en nu zelfs, zoals het op mij overkomt, beledigd/kwaad/gekrenktheid nodig hebt gehad om tot deze inzichten te komen. M.a.w. het eerst zelf aan der lijve hebt moeten ervaren om nu te staan en er mee om te gaan zoals je nu instaat bent te kunnen doen?

Had je haar ook geblokkeerd en er zo tegen aan kunnen kijken zoals je nu doet en in bovenstaande reactie beschrijft, als zij anders richting jou gehandeld had?

En je staat, hoewel misschien flink worstelend, nog steeds overeind. Toch ? Knipoog

Ander vraagje is; ben je ook instaat, hoewel het daarvoor nu nog te vroeg kan zijn, van haar kant te snappen dat zij, ondanks alles wat jullie emotioneel samen hebben opgebouwd en gedeeld hebben, sinds de 'bom' bij haar thuis ontploft is, dat zij ervoor koos het contact niet meer met je aan te willen gaan?

Dat zij misschien wel niet in dezelfde 'luxe' positie verkeerd waarin jij zit. Waarin alles thuis 'open' ligt en er een 'begripvolle' partner is die haar alle ruimte geeft om te gaan onderzoeken en ervaren? Dat zij, ondanks de wat vreemde sprongetjes die je in je vorige blogs beschreef m.b.t. jullie omgang, nu voor haar eigen 'veiligheid' en zekerheid kiest i.p.v voor jou? Op haar manier,niet handig maar onuitgesproken, voor haar eigen 'afstand' en rust wilde kiezen en jij dat eigenlijk niet helemaal leek te willen accepteren??

Micarus schreef:

Wellicht... maar met een rugzakje gevuld met de juiste bagage zou ik dit aan moeten kunnen?

Het is te hopen voor je, maar dat is mijn persoonlijke mening, dat je dat rugzakje met de juiste, bij jouw passend als mens, bagage zal weten te vullen.

afbeelding van Micarus

Hier heb ik echt iets aan

@mrpither
@waterman
@torn
@hetlevenismooi

Dit heb ik nodig. Het klinkt misschien raar, maar ik meen het wel. Alle input die ervoor zorgt dat ik/wij hier sterker uitkom(en) is welkom.

@torn... with all due respect, maar jouw volzinnen doen me een beetje duizelen. Ik moet ze soms meermaals lezen om je te begrijpen. Kan er ook mee te maken hebben dat ik uit het Zuiden van de 'Nederlanden' kom Knipoog

Maar jullie hebben gelijk. Ik had een 'wake-up call' nodig om me los te koppelen...
Een ferme tik om me wakker te schudden uit een kunstmatig geschapen wereld (die ik zelf mee gecreëerd heb).
En ja, ik probeer me vaak ook in de 'andere' personen (collega, mijn vriendin) te verplaatsen om de reacties of gedragingen te begrijpen. Soms lukt dat en soms lukt dat niet.
Dat doet me dikwijls ook twijfelen... of ik goed bezig ben... of ik niet te hard reageer... of ik het niet allemaal verkeerd zie... (een beetje zoals jullie me voorspiegelen...).

Had ik haar geblokkeerd indien ze anders gereageerd had?
Waarschijnlijk niet. Ik denk dat ik stiekem hoopte op een beter eind (terwijl we beiden bewust/onbewust waren dat zo een eind tot de mogelijkheden behoorde...) in de zin van elkaar gewoon even loslaten, om dan de vriendschapsdraad terug op te pikken. No more, no less.
Weet je, ik denk dat ik er beter mee om zou zijn gegaan als ze het me gewoon 'in my face' gezegd had, eerlijk en met respect voor onze vriendschap...?
Soms hoop ik ook dat die andere mensen zich dan ook eens in 'mijn' plaats stellen... Ik zou, indien de rollen omgekeerd zouden zijn toch harder mijn best hebben gedaan om de schade die eraan zat te komen te beperken.
En daar moet ik nog béter mee leren omgaan. Het gaat niet altijd zoals IK het wil of graag zou zien...
Alweer een levensles 'rijker'.

'Grappig' (verkeerd woord) dat je aanhaalt dat mijn relatie 'open' zou zijn... Terwijl mijn collega er prat op ging dat net zij een open relatie had: alle informaticatoestellen zijn met elkaar gelinkt: er waren geen geheimen. Ze kennen elkaars codes, elkaars paswoorden, elkaars agenda, Facebook werd dagelijks 'geliked' door elkaar ... maar over mij werd er niet gesproken... Terwijl wij thuis juist niets gemeenschappelijk hebben wat mail, gsm, codes,... betreft, maar ik wel van dag 1 heb proberen aan de alarmbel trekken... (klinkt als een heroïsche daad, was met goede bedoeling, maar nogmaals... Ja, ik heb een fout gemaakt, ik ben me er terdege bewust van en ik wil er aan werken).

@hetlevenismooi
Dat is wat ik probeer duidelijk te maken... Ik werk vrij veel (eigen schuld, ik weet het, heb ik zelf in de hand. Heb ik nu natuurlijk ook mijn beweegredenen toe). Ik heb een overschot aan energie (gehad).
Mijn vriendin daarentegen heeft een zeer beperkt energieniveau... Dat lukte, ik vulde haar aan met mijn 'overschot'. Met de komst van de kindjes, die superleuk zijn maar een 'energydrain' van jewelste zijn (nog te vroeg om over ADHD te spreken -ik hou trouwens niet van dergelijke labels-, maar als ik je schrijf dat ik al 3 jaar een gemiddelde nachtrust heb van 5 uur, dan kan je -denk ik- wel voorstellen dat mijn batterij -hoe vol ze ook was- de reserve voorbij is) is onze relatie fel veranderd. We waren allebei moe, hadden geen oog meer voor elkaar en zorgden er gewoon voor dat onze eigen entiteit toch tenminste onbeschadigd bleef... zelfbescherming.
Als je doodmoe bent, leef je op automatische piloot, ben je de vrolijkheid kwijt en reageer je anders dan je zou willen...
Dit hebben we de laatste weken pas echt voluit beseft!!!
Dus om te antwoorden op je vraag: JA, ik had een enorme nood aan affectie en ook een beetje waardering voor mijn werk (want ik wérk voor mijn gezin!). En ik had hier weinig/geen ruggesteun, integendeel... ik had het gevoel dat ik een loodzware kar trok die zo nu en dan eens tegengehouden werd. En ja... meermaals heb ik dit aangekaart... maar als je de reactie krijgt "...ik ben zo en je kan me niet veranderen..." dan helpt je dat in de relatie niet echt vooruit, begrijp je?
En ja, stom genoeg kreeg ik die aandacht en dat begrip wel van die collega. En zo is de bal beetje bij beetje aan het rollen gegaan. Schoolvoorbeeld misschien... en toch toegelaten...

Maar ik ben 'strijdvaardig', een gevoel van druk op mijn schouders is al enkele dagen verminderd en dat doet me goed. Ik kijk uit naar de volgende sessie met de relatietherapeut en wil de komende tijd positief ingesteld doorkomen.
Ik besef dat we nog maar aan het begin staan... maar er is tenminste een begin.

afbeelding van Hetlevenismooi

@Micarus

Wat een achtbaan van emoties in je hoofd lijkt me.
Ook voor jouw vriendin.

Elkaar veranderen hoeft toch ook niet, een beetje bijschaven moet kunnen. Glimlach

Lekker genieten samen met de kindertjes. Leuk is dat hè?

Ik hoop dat de sessies inzicht gaan geven van hoe of wat.

afbeelding van torn

# Niet altijd even Leuk Hè!

Hetlevenismooi schreef:

Lekker genieten samen met de kindertjes. Leuk is dat hè?

Nee, als je aangeeft al bijna 3 jaar lang nog maar gemiddeld 5 uur per nacht te slapen. Je kinderen overdag, en dat is even speculatie van mijn kant, veel aandacht nodig hebben....

Dan kan ik mij voorstellen dat er naast momenten van wanhoop, radeloosheid en overmoeidheid ook momenten zullen zijn van 'minder genieten' en 'niet altijd even leuk he'.

Waar dan weer een, even een aanname, schuldgevoel als ouder t.o.v de kinderen uit kan voortkomen.

Maar uhmmm, jij was toch de brein- en stofjesdokter (Dopamine, Melatonine) van het forum?

afbeelding van chelle

@Micarus

Ondanks dat ik de inhoud van je blogs en bijdragen (een frisse wind, so to speak) kan waarderen, heb ik niet eerder op je gereageerd, geloof ik. Wellicht maar goed ook. Ik heb soms de neiging om van die chelleaans-lange reacties te schrijven Tong

Micarus schreef:

"En ik verklaar mij nader Knipoog (speciaal voor chelle)..."

Ik doe even de aanname dat je hier mogelijk verwijst naar mijn blog over 'Rust & Afstand'? Ben nieuwsgierig waar je hier precies op doelt, kun je dat uitleggen?

afbeelding van Micarus

Rust?

@chelle
even een vinger'denk'oefening...
Na een 'afscheid' (gedwongen of niet, zoals bij een liefdesbreuk, een sterfgeval, bedrog,...) tussen mensen onderling beginnen de radertjes in ons hoofd onwijs te gaan werken. De synapsen in de hersenen doen voortreffelijk werk, al zorgen de verbindingen soms voor kortsluitingen in ons hoofd Knipoog
En altijd worden we in dergelijke situaties geconfronteerd met enerzijds ons gevoel/emo (en ik denk dat dit -althans in het begin- bij de meeste hier het sterkst werkt) en anderzijds de ratio (komt meestal een beetje later).
Het valt me op dat mensen helemaal in het begin van hun 'breuk' de gekende 'fight and flight' reflex aanwenden (een onbewuste reflex die als enige doel heeft om het lichaam en daarbij ook de belangrijkste organen te beschermen tegen traumata): adrenaline wordt aangemaakt, mensen worden nerveus, concentratie verscherpt, het bloed wordt naar skeletspieren en hartspier gestuwt (maag-darmstelsel moet het hier even ontgelden wegens niet prioritair) en het lichaam is zogezegd klaar voor een eerste impact. Dat is niet slecht geregeld voor een fysiek dreigement.
Maar wat met een emo-trauma? Het lichaam lijkt me een gelijkaardige bescherming aan te wenden: Adrenaline, onrust wegens hoger adrenalinegehalte, 'concentratie' in de zin van slapeloosheid en toch lucide zijn,... Maar dan lucide in zijn enge vorm van het woord: Enkel maar begaan met: je focus is gericht op één ding (of persoon)...
Je denkt enerzijds wel helder (àl die belangrijke vragen die tijdens de nachtelijke uren op een papiertje dat naast je op het nachtkastje ligt worden opgeschreven... of op een memo in je gsm getypt) maar je bent voor de rest niet echt 'fris' in je hoofd... concentreren op iets anders lukt je maar niet.
Toch niet de eerste dagen/weken... (voor sommigen jaren)...
En daar ligt volgens mij (één van de) redenen waarom mensen reageren zoals ze vaak doen: "closure" in de enge zin van het woord. Rust proberen creëren in de chaossfeer waarin het lichaam zich bevindt (onbewust en toch ook bewust, aangezien we hier tig voorbeelden van vinden). Een soort 'simpele' weg proberen bewandelen waar van ze denken dat dit de weg is 'van de minste weerstand'...
Maar daar ben ik ondertussen van teruggekeerd. Ook ik heb me aan die eerste reflexen gewaagd, met de bedoeling er zo snel mogelijk van af te komen zonder me er verder vragen bij te stellen. Mensen gaan nu eenmaal uit elkaar om bepaalde redenen en 'dat is dan maar zo'. Hoe pijnlijk dat ook kan zijn. En ja, er is er wel meestal één van de twee die zich het slachtoffer voelt. En die zich maar al te graag vastklampt aan de grashalmpjes van het 'zekere' (in de zin van: als ik die persoon blokkeer op Facebook of gsm, dan zal ik hem/haar misschien makkelijker kunnen vergeten)...
En ja, misschien brengt dit heel even soelaas, in het begin. Even de tijd en de sfeer rondom jou doen stilstaan... Maar achteraf besef je maar al te goed dat dit niet zo is. Wat in je hoofd zit, blijft nog wel even zitten hoor... ondanks je blokkade op je technische spulletjes... Wat je dààr dan mee doet is natuurlijk belangrijk. Of je gaat het ook proberen blokkeren, of je gaat tijd nemen om jezelf te doorgronden... de situatie te doorgronden... en bepaalde 'moeilijke' situaties net niet uit de weg te gaan (zoals toch nog even proberen praten met elkaar, toch proberen in schoonheid 'afscheid' te nemen, kijken of er andere mogelijkheden zijn,...). Maar dat is het hogere deel van ons brein, en staat in schril contrast met de basische reflex van daarnet.
Maar het is niet gemakkelijk me dunkt. We worden nu eenmaal wél geboren met die enkele reflexen, maar niet met een 'hoger' denkvermogen... Dàt moeten we dan (soms met schade en schande) aanleren...
Ik had in mijn blog ook even nood aan 'stilte'. Heb ik eigenlijk nog vaak nood aan. En omdat je de wereld rondom jou niet zomaar even uit kan zetten, doe je dan die enkele dingen waarvan je denkt dat ze je toch even kalmte zullen brengen: gsm uitzetten, geen Facebook meer, mensen mijden,... in de hoop dat het je tot betere inzichten zal brengen of dat je tenminste een beetje meer rust zal hebben...
Maar chelle, jij bent meer geïnteresseerd in deel II denk ik... wat nà de eerste golf van emo-blok Knipoog
Daar wil ik graag nog een beetje over nadenken. Er zal wel nooit een pasklaar antwoord op komen denk ik, maar ik merk dat sommigen wel graag eens lezen hoe anderen hierover nadenken... of tot nadenken gestimuleerd worden...
Waarvoor mijn dank Knipoog
Wordt vervolgd!

afbeelding van mrpither

Re:

Opvallend hoe je de "ik" vorm ontwijkt.

Een schrijfstijl die we hier eerder hebben gezien, te naar buiten gericht....

afbeelding van torn

# Uitzonderlijke Switch

Opmerkelijke switch!!
Voor mij als lezer een bijna uitzonderlijke discrepantie in schrijfstijl.

Van een blog en reacties die vanuit een persoonlijke (ik-vorm) gevoelsbeleving geschreven zijn switchend naar een reactie die overloopt van algemene analytische theorieën.

Niet meer over jezelf, weinig persoonlijk gevoel en emotie....

Schrijvend over hoe het in het algemeen zou werken, de 'trauma's' waar het lichaam en het 'brein' mee te dealen hebben tijdens liefdesverdriet.....'De Shock'!!

Thema's meenemend die hier over het algemeen voorbij komen (facebook) of waar tegen aangelopen wordt, Schrijvend over'we', men','mensen' in het algemeen......jammer.

Maar hey, dat is maar mijn persoonlijke mening en leesinterpretatie.

Micarus schreef:

Adrenaline, onrust wegens hoger adrenalinegehalte, 'concentratie' in de zin van slapeloosheid en toch lucide zijn,...

Je mag en kan natuurlijk niet voor een ander spreken, maar hier haakte Chelle vermoedelijk in gruwel af.........De Stofjes. Lachen

afbeelding van Micarus

het was écht maar een 'denk'-oefening hoor jongens

Maar duidelijk niet aan mij besteed Knipoog
Volgende keer schrijf ik terug in de 'ik'-vorm.

afbeelding van waterman

Hoi Micarus

Jouw verhaal doet me denken aan een Ted-talk die ik een tijdje geleden gezien had....

https://www.ted.com/talks/guy_winch_the_case_for_emotional_hygiene#t-961569

Er zit weer een sub-title knopje bij. Stimuleert tot nadenken Knipoog
Waterman

afbeelding van Hetlevenismooi

Hoi Micanus,

Dat de ratio nu naar boven komt is natuurlijk ook omdat de ander niet meer wil, was dat niet zo dan was het nog aan het aanwakkeren.

Dit heb ik gelezen:
"Een tekort aan bevestiging en affectie is de belangrijkste reden dat mannen hun partner bedriegen." Geldt dan ook andersom. Wat vind je daarvan? Voel jij je emotioneel tekort gedaan?

Ik als vrouwzijnde was allang vertrokken als ik iets zou merken.
Maar dat ben ik. Knipoog