Snap het volkomen hoor, dat je moeite hebt je open te stellen.. Bij mij was het ook de 1e keer dat ik er niet over raakte. En eigenlijk zat ik ook soms te denken of ik wel klaar was voor iets nieuws. Maar door mij open te stellen leer je wel iemand kennen die plots je aandacht van je ex wegneemt. Had ik me niet open gesteld ik zat wss nog vast.
Nuja ieder zijn weg we komen er, langzaam maar zeker.

En jups, had haar eerst een bericht gestuurd (in reactie op haar sms). Geen reactie zoals verwacht, haar dan een bericht via facebook gestuurd dat als ze mij beschuldigd ze gelijk dan maar de ballen moet hebben van waar ik haar stalkte. Daarna een wat onnozele reactie van haar gekregen, niet verder op ingegaan dan en dat was zowat het laatste
En ergens anders uitgaan voor haar zal ik niet doen, als zij problemen heeft moet zij maar weggaan, n behalve de tijdelijke haat deed ze me niets

Idd alleen zien we het te laat e

Hallo Dirk en andere,
Ik doe gewoon lekker met jullie mee.
Gevoelig, weet ik niet ik denk gezonde gevoelens die zeggen dat de liefde diep en heel echt was.
Ik geloof zelfs dat er gradaties zijn in verliefd zijn en liefde.

Ik ben nu 5 maanden verder, uit een relatie van een aantal jaar.
Ik heb mijn zeer moeilijke momenten nog dan mis ik hem en wil ik hem terug.
Op een ander moment ,wil ik hem niet terug uit angst want in deze 5 maanden zijn mijn ogen open gegaan.
Dus een break kan toch ergens goed voor zijn.
Ik ben nog nooit maar dan ook nooit zo verliefd geweest ik heb ook nog nooit zoveel van iemand gehouden.
Maar ik heb altijd een gevoel gehad van onzekerheid door zijn gedrag.
Ondanks mijn voorgevoel was ik blind, hartstikke blind.
Ik vergaf zijn gedrag omdat ik nog gebonden was.
Ik begreep zijn frustratie dat uit verlangen en uit eenzaam en missen kwam.
Maar waar was het respect en de waardering zoals je met elkaar omgaat?
Waar was het normaal communiceren tussen man en vrouw?
Mijn onzekerheid groeide met de dag.
Oh, ik had alles willen opgeven voor deze man echt waar.
Hoe stom kon ik zijn.
Ik ben zo vaak genegeerd en aan de kant gezet.
Maar ik begreep hem, de eenzaamheid het verlangen het missen.
Hij werd steeds gemener des te meer ging ik twijfelen, was hij echt wel goed bij zijn hoofd?
Als hij vroeg " ga je echt voor mij?" Ja ,ik had echt voor hem gegaan.
Maar op mijn manier zodat we een goede toekomst hadden gehad.
Respect voor mij had hij steeds minder.
En als ik diegene was die wilde kappen dan werd ik uitgescholden voor alles en nog wat.
Als vuil ben ik behandeld door tijdens mijn werk via whats app gedumpt te worden.
Nog 1 laatste gesprek, alles kunnen afsluiten.
Maar dat was mij ook niet gegund, ik werd vernederd.
Hij had al een vervangster!
Wij zijn met fikse ruzie uit elkaar gegaan.
Ik heb hem daardoor nog netjes een kaart gestuurd en hem veel geluk gewenst want ruzie vind ik verschrikkelijk.
Hij heeft nooit het het fatsoen en de netheid gehad om mij het zelfde te wensen.
Of is het lafheid en angst?
Ik heb zelfs vernomen dat hij gek word bij het horen van mijn naam. " is dat normaal?"
Uit mijn therapie blijkt dat deze wat man persoonlijkheidsstoornissen heeft,waardoor de puzzelstukjes op zijn plek vallen.
Ik krijg daardoor toch wat antwoorden op mijn vragen
Maar verdriet blijft verdriet.
Liefde doet pijn, houden van doet pijn.
Wetende dat mij veel ellende gespaard is gebleven.
Wanneer kan ik hem dankbaar zijn voor zijn laatste daad?
Ja, ik zie het heel goed in.
Ik heb nu rust.
Geen getrek meer aan mij.
Ik heb nu voor mezelf gekozen, ondanks het vervelende liefdesverdriet.
De tijd zal uitwijzen welke richting ik op zal gaan.
Maar aan tijd komt ook een einde.
Ik wil jullie bedanken voor jullie verhalen ik vind het fijn om te lezen hoe jullie hiermee omgaan.

Ja het is vreselijk om met een ruzie uit elkaar te gaan. Maar het is dan een beetje zoals onze relatie op het eind was. We zijn beide te gepassioneerd maar ook te koppig om toe te geven aan hetgene wat ons zou moeten helpen het beide op een zachtere manier te verwerken. We blijven in elkaars vaarwater zitten en uiteindelijk gun je het elkaar niet meer maar ga je voor je eigen geluk. Maar daar staat dan weer tegeneover dat omdat je aan jezelf denkt je dan weer egocentrisch over komt.. Daarmee is het bepaalde cirkeltje weer rond. Je wil van elkaar af en verder maar op één of andere manier toch ook weer niet. Maar waardoor dat is daar kan ik de vinger niet op leggen. Ja met elkaar een goed gesprek aangaan en beide tevreden zijn met de uitkomst is nog steeds hetgene waar ik naar streef, maar ben wel tot de conclusie gekomen dat we er met z'n tweëen niet meer uitkomen. Ik heb haar de hulp voorgesteld om dit met behulp van een onafhankelijk iemand te bespreken maar die mogelijkheid wuift ze keihard weg. Ze wil geen hulp en ondersteuning. Ze vindt dat ze in haar emotionele recht staat en eist het ook. uiteindelijk is het voor één van beide buigen of barsten. Love is a battlefield is hier niets bij.. het is een dirty war geworden. Maar goed ik wil er ook niet te moeilijk om doen. Ja ik heb zoveel geprobeerd door in de samenwerkende modus te opereren. mezelf zo veel mogelijk in haar te verplaatsen, water bij de wijn doen waar ik kan.. niets is goed genoeg, ze blijft bij haar eisen en daar is op een gegeven moment voor mij de maat vol. Ik laat niet over mij heen lopen, nooit gedaan ook. Maar zij weet en voelt op de één of andere manier dat ik nog om haar geef. En dat geeft haar een machtspositie.. Ik zeg dit nu alles over haar, maar dat is natuurlijk wel een aanname van mij. Ik kan het niet staven met feiten omdat zij dit nooit zal toegeven. Ook moet ik mijn hand natuurlijk in eigen boezem steken, maar na een jaar van proberen, vechten en accepteren waarin ik ook veel fouten heb gemaakt kan ik niet anders meer. Niemand begrijpt waarom we elkaar niet los kunnen laten en eerlijk gezegd is mij het spoor ook bijster..

Maar goed ik bekijk het na bijna een jaar nog steeds van dag op dag en probeer mijn leven zo goed mogelijk weer op te pakken.. maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel blijft.. dat siert me, maar kan ook tegen mij gebruikt worden..