Sinds 6 maanden ben ik gescheiden. Voor mij kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Inmiddels al wel anderhalf jaar uit elkaar. We hebben twee kinderen, inmiddels 9 en 5 jaar oud.
Anderhalf jaar geldeden kwam de mededeling dat ze zich al 6 jaar dood ergerde aan mij. Sommige van jullie kunnen zich wellicht nog mijn verhaal herinneren van augustus 2011. Ik ben vernederd, getreiterd, voor de rechter gesleept in een poging de kinderen van mij af te nemen. Gek genoeg was er geen ruzie aan vooraf gegaan. Ze ergerde zich zei en plots leek toen ze dat gezegd had dat de kraan bij haar volledig open ging. Geen eten meer krijgen, waar je kinderen bij zitten. Kleding op de grond gooien. Elke keer het toilet schoonmaken als ik erop was geweest. Bij mijn kinderen in bed gaan slapen 6 maanden lang. Mijn tanderborstel uit het bakje van het gezin halen. Eten, snoep en sigaretten verstoppen voor mij. Als ik dan toch een koekje had gepakt nam ze alles mee naar haar werk. De asbak leegmaken voordat ze haar sigaret uitdrukte....want anders lagen onze peukjes in de zelfde asbak. Echt....ik overdrijf niet! Foto van mijn ouder omgooien. Cadeau's van mijn zus weggooien. Tegen de muurgedrukt gaan staan als ik er aan kwam, zodat ik haar niet zou aanraken in het passeren. Ik ben er totaal uitgekotst. Haar eis bij de rechter; kinderen 4 uur in de twee weken bij papa en niet blijven slapen.
Het heeft diepe sporen nagelaten bij mij. UIteindelijk heb ik wel zodanig teruggevochten dat ik mijn kinderen voor 50% van de tijd heb. Godzijdank!

Nu zit ik dus een week alleen en een week met de kinderen. De week met de kinderen is fantastich, maar de andere week leef ik niet. Ik begrijp het nog altijd niet. Wat is er nou gebeurd?? Hoe kan iemand zo'n haat koesteren? En het stopt ook niet, ze kan mijn bloed wel drinken. Maar er was practisch nooit ruzie!! Ik ben volledig het vertrouwen kwijt. Als dit nu een huwelijk is en dan nog met kinderen.....Een huwelijk waar je elkaar beloofd "in goede en in slechte tijden". Ook nog kinderen op de wereld zet, ik dacht uit liefde. Althans dat gold wel voor mij.
????Op deze manier beëidig je nog geen vage vriendschap. Hoe kan je zo, zonder verdere verklaring te geven uit een huwelijk stappen? Zonder jullie te vervelen kan ik hier niet alles opschrijven er is zoveel gebeurd.
Ik kan het gewoon nog steeds niet goed verwerken. De coninue haat die ik voel (nog steeds via mail of SMS).

Ik leef een week en leef dan een week niet om vervolgens weer op te leven.......Het gaat zo maar door....