Van me afschrijven..dipje

afbeelding van Ugly Duckling

Pfff ik moet gewoon van me afschrijven, even een dipje..

Het gaat over het algemeen best goed met mij, ik heb een hele fijne baan, een fijne woning, lieve vriendjes en vriendinnetjes en ik kan gewoon weer genieten en lachen zonder me altijd maar verdrietig te voelen.
Ik durf weer naar een toekomst te kijken, ben onafhankelijk en date zelfs af en toe weer ( niet voor een serieuze relatie maar gewoon voor de gezelligheid)

Maar nu komt mijn dip..
Hij heeft door onze ruzies, en dingen die ik uit emotie heb geroepen mij nu als enorm slecht mens voor zich, wat ook nog eens wordt gevoed door zijn ouders en andere..
Als we spreken gooit hij mij continu dingen voor de voeten die ik fout heb gedaan, en hij geeft mij nog steeds de schuld van onze breuk.
Hij negeert me, en laat me compleet links liggen..
En het doet mij zo'n pijn dat hij mij als zo'n slecht persoon neer zet want ik deed alles voor hem, ik ging zo ver voor hem, ik ben niet slecht.
Ook heeft hij zijn zoontje maar 2 dagen per week, en daarvan brengt hij hem steeds 1 dag per week naar zijn ouders omdat hij dan zijn hobby moet doen. Ook dat doet me pijn, hijzelf en zijn hobby's komen continu op nummer 1. Terwijl hij zelf keihard roept van niet, maar hij is nog geen 1 x thuis gebleven omdat hij de kleine had..

Ook niemand in zijn omgeving ziet dit, want voor hun is hij degene die gelukkig moet zijn, en dan pas ons zoontje.
Maar als ik dit van een afstandje zie, dan raakt het me zo enorm.

Heb ik me dan zo vergist in de persoon die hij is? Tijdens onze relatie was alles zo anders, deed hij zijn hobby;s ook maar gaf die ook in. Nu is er geen ruimte voor ingeven... hij moet en zal alles doen.

Ik probeer ook echt niet meer met hem te praten, want hij wil niks terug zeggen, ik mag niet over mijn gevoel praten, hoeveel pijn hij mij heeft gedaan om tot 2 x toe mij op een super moeilijk moment de deur uit te zetten.. Want dan praat hij er doorheen en zegt hij: jaja ik weet al wat voor egoistische klootzak ik ben, dat soort dingen hoef ik allemaal echt niet meer te horen.

Mijn hoofd zegt, kom op.. je verdient veel beter dan dit.. Hij is 2 x weggegaan op hele lastige momenten, en hij doet zo tegen je. Echt er komt iemand beters.

Maar mijn hart zegt, je houdt van hem, jullie hadden het samen echt super, en hij is de papa van je kindje.. Jullie horen bij elkaar.

Ik weet gewoon niet wat ik hiermee aan moet, ik probeer er boven te staan en naar mijn verstand te luisteren, maar dat is zo moeilijk als al die dingen je zo pijn doen...

afbeelding van Nientjuh1

Het gebeurt heel vaak dat

Het gebeurt heel vaak dat mensen "veranderen" na een breuk. Dit heeft verschillende redenen. Maar vaak is het omdat ze zelf ook helemaal niet op een goede plek zitten door de breuk. Ik praat niet goed dat hij zijn zoontje zo weinig ziet, maar ik denk dat dat wel weer goed komt. Een breuk doet pijn aan beide kanten. Mannen laten dat op een andere manier zien dan vrouwen. Vrouwen kunnen vaak terecht bij vrienden, lekker janken de hele dag, over je ex zeuren. Maar mannen (en lang niet altijd natuurlijk) kunnen dat niet altijd. Tenminste ze kunnen dat wel, maar daar voelen ze zich maar niet prettig bij ofzo. Ik weet het niet, ik ben geen man. Ik weet wel dat toen het net uitging bij mij en m'n ex, zijn beste vriendin het een paar dagen nadat het uit was het pas zag op mijn fb, en dus niet van hem hoorde.

Ik denk dat hij even tijd nodig heeft om alles zelf te verwerken. Dat doet hij misschien niet op de juiste manier, maar he, wie wel he? Ik heb een keer m'n telefoon kapot gegooid nadat het uit was met een ex, daar ging m'n geld. Ik kan ernaast zitten hoor, maar heb het vaak genoeg gezien bij een ex en vrienden van me, dat ze ineens andere mensen zijn na een breuk. Dat waait uiteindelijk wel over. En dat slecht praten over jou ook. Sommige mensen hebben dat nodig om het te verwerken. Net als tienermeisjes die net gedumpt worden en hun hele vriendenkring die jongen al "klootzak" "moet" zien. Kinderachtig uiteraard, maar ze zien uiteindelijk heus wel dat dat allemaal niet zo is.

Desalniettemin vind ik het natuurlijk heel rot voor je dat je je nu zo voelt, maar ben wel blij dat het in het algemeen beter gaat. Ga zo door!

afbeelding van chelle

@Ugly Duckling: reële verwachtingen?

Voordat er weer vanuit een dwangmatig Sociaal Wenselijke insteek wordt ingezoomed op het gedrag van jouw ex en hoe gemeen en egoïstisch hij bezig is, wil ik toch even een ander geluidje laten horen.

Deze, bijvoorbeeld.

Ugly Duckling schreef:

“Ook heeft hij zijn zoontje maar 2 dagen per week, en daarvan brengt hij hem steeds 1 dag per week naar zijn ouders omdat hij dan zijn hobby moet doen. Ook dat doet me pijn, hijzelf en zijn hobby's komen continu op nummer 1. Terwijl hij zelf keihard roept van niet, maar hij is nog geen 1 x thuis gebleven omdat hij de kleine had..”

Dat dát je pijn doet, kan ik begrijpen. Is een heel proces om je ex-partner (waarbij er ook nog eens sprake is van gedeeld ouderschap) uiteindelijk ook zijn eigen leven weer te gunnen, terwijl je daar geen deel meer van uitmaakt.

Maar is het fair of reël, denk je, om de verwachting te (blijven) hebben dat hij de beide dagen dat jullie kind bij hem is, 24 uur met jullie zoon spendeert? Is het dat je het vervelend vind dat de grootouders ook een dagje van hun kleinkind kunnen genieten? Grootouders en hun kleinkinderen: meestal is er aan aandacht, verzorging en verwennerij geen enkel gebrek. Maak je je zorgen dat jullie kind daar niet goed wordt verzocht? Is jullie kind daar niet op z’n plek?

Het lijkt er namelijk een beetje op, dat je eigenlijk de verwachting koestert dat hij zijn hobby maar indeelt op de dagen dat jullie zoon niet bij hem is. Ik kan niet in zijn weekagenda kijken, maar wellicht is het helemaal niet mogelijk qua trainingstijd-of programma dat hij het beoefenen van zijn hobby naar een andere dag verschuift.

En dan nog, al zou het kunnen en jullie schuiven in de onderlinge dagen: waarom stoort het je zo dat hij op 1 van de 2 dagen dat zijn zoon bij hem is, tijd vrij maakt voor zijn hobby en zijn ouders dan laat oppassen? Geniet je niet van de 2 dagen die jij daardoor helemaal alleen voor jezelf hebt en wellicht even kunt bijkomen tijdens het jongleren dat vaak met het Alleenstaande Ouderschap meekomt?

Vooral het stukje ‘hijzelf en zijn hobby’s komen continu op nummer 1’, spreekt boekdelen. In hoeverre raakt jou dat of heb jij er in jouw persoonlijke functioneren last van, dan? Jouw pijn lijkt vooral te zitten in het feit dat hij verder gaat met zijn leven, tijd vrij maakt voor activiteiten en hier ook prioriteit aan geeft omdat hij hier kennelijk plezier aan beleeft. En het gegeven dat jij niets meer te zeggen hebt over hoe, aan wie en waaraan hij zijn tijd besteed.

Ugly Duckling schreef:

“Ik probeer ook echt niet meer met hem te praten, want hij wil niks terug zeggen, ik mag niet over mijn gevoel praten, hoeveel pijn hij mij heeft gedaan om tot 2 x toe mij op een super moeilijk moment de deur uit te zetten.. Want dan praat hij er doorheen en zegt hij: jaja ik weet al wat voor egoistische klootzak ik ben, dat soort dingen hoef ik allemaal echt niet meer te horen.”

Wat je hierboven beschrijft “ik mag niet over mijn gevoel praten, hoeveel pijn hij mij heeft gedaan om tot 2 x toe mij op een super moeilijk moment de deur uit te zetten…”, behoort denk ik geplaatst te worden in een veel breder perspectief. Doe je dat als lezer of toeschouwer niet, is het erg makkelijk om jouw ex het gedrag toe te schrijven van een ‘harteloze, egoïstische klootzak die gebrek heeft aan medeleven en begrip’.

Maar is dat zo zwart-wit?

Je blogs namelijk gelezen hebbende, ligt het allemaal veel ingewikkelder en genuanceerder. En is eigenlijk, als lezer, het gedrag van jouw ex ook wel te begrijpen. Een samenzijn/relatie die enorm onder druk heeft gestaan. (Postnatale?) Depressiviteit, zwangerschap, een zelfmoordpoging, opname, met jezelf in de knoop liggen, emotionele afhankelijkheid, verlatingsangst, daardoor veel druk op hem leggen, een Borderline-diagnose. We lezen hier jouw beleving, ervaring en waar jij allemaal tegenaan loopt.

Ik denk dat het voor jouw ex-partner ook een behoorlijk heftige rit is geweest. Jou ‘de deur uit zetten’ of ‘niet meer open willen staan voor jouw gevoel of beleving’, zal vermoedelijk dan ook geen op zichzelf staande keuze zijn geweest. Er is heel veel meer aan vooraf gegaan.

En ook al wil dat niet zegen dat jij niet mag voelen wat je voelt, misschien is jouw ex niet langer meer in staat zich nog langer ‘open te stellen’ voor jouw gevoel.

Soms bereik je als partners een punt in een samenzijn, dat je beiden alleen nog maar hard schreeuwt om gehoord en begrepen te worden en in je eigen geschreeuw allang die ander niet meer hoort. Beiden beschadigd. Niet meer in staat om het nog op te kunnen brengen begrip te hebben ‘voor die ander’, omdat je zelf ook al lang niet meer begrepen wordt. Of omdat het ‘iedere keer weer over die ander gaat’. Daarbij – zonder dat ik hierbij over ‘schuld’ praat – zet de aanwezigheid van een Borderline gedragsproblematiek de relatie constant onder spanning totdat het ‘op eieren lopen’ je uiteindelijk dwingt om erbij te gaan zitten om de scherven uit je zolen te plukken. Dan is de koek gewoon op.

Ugly Duckling schreef:

“Het gaat over het algemeen best goed met mij, ik heb een hele fijne baan, een fijne woning, lieve vriendjes en vriendinnetjes en ik kan gewoon weer genieten en lachen zonder me altijd maar verdrietig te voelen.”

Count your blessings? Dips horen erbij. Interessant is het om de eventuele afkomst van die Dip eens te gaan onderzoeken. Heb je begeleiding en therapie voor je Borderline-diagnose?