Pfooee...Eindelijk een uitlaatklep...eindelijk ergens waar ik mijn verhaal kwijt kan. Maar nu...Heb ik een black out.

Ik ging stappen met mijn beste vrienden. We waren op de bus aan het wachten, en toen we instapten....Zat hij daar. Mijn beste vriendin kende hem van vroeger, en ze raakte in gesprek. Stiekem keken we naar elkaar. Ik was opslag verliefd...
Ik kreeg een facebook uitnodingen van hem, en we begonnen te chatten. En uiteindelijk appen.
Ik vroeg hem na een tijdje of hij langs wilde komen bij mijn beste vriend, want we hadden een soort chill avondje met wat anderen.
Hij kwam, en ik, liep op de wolken. Ik voelde me zo fijn bij hem. Zo mezelf...Hij gaf me mijn vest, en achteraf toen hij naar huis ging appte ie dat zijn vest naar mij rook...Dat vond ik zoooo lief...
De dag erna, kwam hij me ophalen, en zijn we naar de stad gegaan. Waarin we allebei aangaven elkaar leuk te vinden, en een week later hadden we officieel een relatie.

Het ging zo goed. We hadden zoveel leuke dingen meegemaakt. We groeien zo snel naar elkaar toe.
Als we bij elkaar bleven slapen, voelde ik me zo fijn en veilig....Zijn armen om me heen....Zijn warmte...Zelfs zijn irritante wekker die om 05.00 gaat...
Hij had zelfs zijn kamer verbouwd, zodat er een 2 persoons bed in paste waar we samen in konden slapen. Hij had mij zijn voordeur sleutel gegeven, zodat ik er altijd in kon.

We waren dag en nacht bij elkaar, hij die werkte, en ik ging dan overdag naar huis, wachtte zijn middagpauze-telefoontje af, en wachtte af tot ie vrij was zodat ik naar zijn huis kon vertrekken.

We aten samen, we keken serie's samen, deden leuke dingen....
Ik vond het al zo erg als we een hele vakantie bij elkaar waren constant en hij ging werken weer...

Misschien ben ik heel aanhankelijk...Maar voor mij was hij mijn reddende engel. Hij liet me zien hoe leuk het leven kon zijn. Hoe fijn en verliefd ik me voelde. Ik ben stapelgek op hem...Smoorverliefd....En hij ook op mij.

Op een gegeven moment ging het niet goed met me, werd ik depressief. (Mede door mijn Borderline).
Hij hield me altijd op de been, gaf me een knuffel en een kus en het was weer goed.
Maar de rest ging allemaal stuk. Mijn school ging fout, ik sloot mezelf op in zijn kamer, zocht geen contact meer.

Totdat het weer wat beter ging....En toen sloeg het in als een bom.
Hij had met zijn moeder gepraat, en die had gezegd dat het beter was voor ons als we rust zouden nemen van elkaar.
Ik was compleet overstuur. We hebben ontzettende ruzie gehad, en ik ben naar huis gegaan. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen, ik was zo overstuur, het was zo naar, is dit een nachtmerrie???
S'avonds kwam hij langs met al mijn spullen. Hij zei dat hij opnieuw wilde beginnen, maar wel met mij wilde blijven. Hij zei dat het niet over is. En dat we weer gaan opbouwen en groeien naar elkaar, maar dat ik aan mezelf moet werken.
Ik weet mijn god niet hoe ik dat moet doen, als alles wat ik zie me aan hem doet denken. Het voelt niet goed...Ik wil dat alles weer normaal is...
Hij wilt rust en dat snap ik heel goed, want voor hem is het ook moeilijk. Maar opeens pats boem, na zoveeel maanden bij elkaar te zijn constant, en dan dagen niet zien of spreken is een hel.

Het is niet voorbij tussen ons, en ik vertrouw hem als ie dat zegt. Maar ik ben zo bang, dat de hoop die ik nu voel, valse hoop is. Dat hij zich toch bedenkt...of twijfelt....en dat vreet me op.

Ik zie nu geen toekomst beeld meer, ik wil hem zien...het liefst elke dag....zoals vroeger....
Maar dat gaat nu niet en dat maakt me kapot. Ik hou zo veel van hem...
En ja, ik ben aanhankelijk. Maar dat komt omdat hij de enige voor me is....De enige waar ik zoooo veel voor voel...

Ik mis hem zo. Ik weet niet wat ik moet doen. Afleiding helpt niet, alles doet me aan hem denken...
Ik jank alleen maar de hele dag door....