In mijn wereld is er geen plaats voor onrecht en misbruik...

Diep diep van binnen is er rust, waar ik echt mezelf kan zijn...

Maar die rust, die is er niet, mijn wereld ligt nog steeds in diggelen..

"I know a place where people not fighting,
with smiling faces around everywhere.
Come take my hand , I'll show you I'll guide you.
I know this place it's deep down inside you."

J*, ik wou je zo graag meenemen naar die plek, ik had al een plaatsje voor jou gereserveerd...

Een paar maanden geleden droomde ik dat jij en ik samen op het eiland zaten waar dit ideaal bereikt was, we hadden elkaar en waren volmaakt gelukkig... Ik werd wakker en zag dat je al opgestaan was, ik was erg opgewekt om je na deze droom te mogen zoenen...

Gister met een goede vriend van mij naar de bios geweest, "Hitcher" met Will Smith. Was wel een leuke film. Na de film had ik nog even nagepraat met die vriend van mij over mijn ex, leuke herinneringen opgerakeld. Op dat moment voelde het alsof ik er met een glimlach op terug kon kijken.

Toen ik thuis kwam ging het echter minder goed, tijd kon me gestolen worden. Ik ging maar weer in het holst van de nacht op Cinenova(filmkanaal) een film kijken. Ik volgde de film half, om de zoveel minuten 'viel ik weg'. Het gaf wel een lekker gevoel, zo lamzakkerig televisie kijken, eigenlijk een soort van wegvluchten. Ik blijf maar verdwalen en niet voldoende slapen.

een week geleden bracht ik haar terug naar huis na 2 jaar samen wonen, zoals al eerder geschreven was er geen contact en of leven te bekennen.

Vandaag kwam ze de spullen ophalen, dit niet bij mij maar bij mijn ouders waar ik de spullen heb achter gelaten.. ze kon me niet zien.

Toch kreeg ik een belletje van haar omdat ze nog geld moest pinnen of ik dat nu wilde of later.. ben er maar heen gegaan en kreeg me geld.. nog even heel heel kort gepraat kwam weinig uit behalve dat ze opzoek was naar een kamer en dat ze met school zeer slecht ging.

Kreeg nog een sms over een harde opmerking die ik maakte, maar smsde terug dat ik ook liever dingen had gezegd.

Iedereen verteld me maar dat de enige manier om succesvol met ldvd om te gaan, is door het te accepteren voor wat het is, en door het de ruimte te geven om pijn te doen.
Allemaal heel mooi verwoord, en ik zie er de waarheid ook wel van in, alleen is dat een situatie die nu al een 8tal maanden aan de gang is, en ik zie er niet veel verbetering inkomen, ondanks al die acceptie en pijn die de ruimte krijgt. Telkens wanneer ik iets buitenhuis doe, is er constant die angst dat het gesprek op mijn ex vriendin terecht komt, of wanneer ik iemand zie voorbijgaan die ook maar een beetje op haar lijkt, is daar meteen ook die angstreactie... het is allemaal zo vermoeiend!

Vandaag was ik op de werkplek in gesprek met twee collega's.

Een collega vertelde dat hij ruzie had met zijn vriendin en dat hij haar een tijd lang niet gebeld had. Zijn vriendin belde hem maar opnemen en terugbellen deed hij niet.

Hij en zijn vriendin hebben/hadden een relatie van 1,5 jaar.

Hij had geen zin om het uit te maken omdat dat teveel 'gezeur' zou opleveren...

Toen ik zei dat ik vrijgezel was keek hij me aan met een knipoog, "Dat is ideaal"...

Ik dacht, waarschijnlijk acteert deze jongen, maar hij zei het met een grote glimlach, zijn ogen straalde blijheid uit en hij was opgelucht eindelijk 'vrij' te zijn...