Vannochtend wakker geworden en het eerste wat ik dacht was: "hé wat is het mooi weer", daarna pas mijn ex....

We hadden gisteren afgesproken dat het beter is om elkaar met rust te laten.

Gisteravond mijn telefoon niet aangehad en vanochtend zag ik dat ze me gebeld had.
Vanmiddag heeft ze me ook gebeld, maar ik heb hem niet opgenomen. Ik vraag me nu wel af waarom?

Verder nog een gelukkig moment gehad, ben een gouden ringetje wezen halen, want ik krijg binnen nu en vijf weken een nichtje erbij... Het voelde erg goed.

Het is bijna weekend en ga zo lekker een terrasje pakken met een paar vrienden en even lekker van het weer genieten.

Beste mede-ldvd'rs...

Ik wou even laten weten dat het nu beter met me gaat. Gister heb ik gefitnessed en ik ga zo joggen... Plannen maken, doorgaan... Werken aan mijzelf, dingen die ikzelf leuk vind...

Het probleem was dat ik mijn ruggegraat kwijt was geraakt in de relatie... Dat maakte mij aanhankelijk en mijn ex heeft me daardoor vaak ja, afgepoeierd.. Vervelende situaties kwamen voor, bijvoorbeeld dat ze zei van:"Ga maar weer weg", als ik bij haar en nog een paar andere kwam staan...

Ik zei er wel wat van, maar nogal terughoudend(slappe hap).. Van:"Doe even normaal.."... Omdat ik stapel op die meid was... Dat komt denk ik allemaal omdat ik me te aanhankelijk op ging stellen, daardoor heeft ze mij (on)bewust onderuit getrapt... Als ik in de relatie voor mezelf opkwam werd dat een hevige ruzie en ik wou haar niet kwijt dus wou ik dat voorkomen..

Een onmogelijke liefde.Toch ben ik stapelgek op haar.
Maar het kan bu eenmaal niet zo zijn en daar hadden we ons bij neergelegd.
We hebben fantastische jaren gehad.Ze houdt ook vreselijk veel van mij.
Toch ging het de laatste tijd minder tussen ons.Het leek alsof ze afstand nam.
We kunnen niet samen zijn.We zouden er te veel onschuldige mensen mee kwetsen.
Maar ik genoot van de spaarzame tijd dat we elkaar konden zien.Lieve mailtjes over en weer.
Maar nu niets meer van dat alles.We hebben nog steeds contakt,maar ze laat niets meer merken van speciale gevoelens voor mij.Alleen ditjes en datjes en vriendschappelijk.

Dit weekend gaat mijn ex naar Londen, dat gaat du aan mijn neus voorbij. Het leek me niet verstandig om ook mee te gaan. Dit weekend zouden we ook 8 jaar een relatie hebben. Moet er nu steeds aan denken wat hij doet, terwijl me dat eigenlijk niet zou moeten boeien. Loslaten is het moeilijkste. Hij gaat met een aantal collega's waarvan er 1 ook een goede vriendin is, ik heb altijd gedacht dat zij tussen ons in zou kunnen gaan staan. Hij heeft beloofd dat als hij meer voor haar zou gaan voelen dan vriendschap hij afstand zou nemen. Hij zegt nu nog steeds dat hij niet verliefd is op haar, waarom bekruipt dat gevoelme dan steeds? Hij heeft wel vaker gelogen. Maar volgens hem ben ik de enige vrouw die een plaats in zijn hart heeft, maar blijkbaar is die ruimte niet voldoende. Ik zou zo graag willen weten of dit alles bindingsangst is, of hij toch liever een ander heeft, of dat tussen ons de koek gewoon op was. Dat laatste kan ik gewoon niet geloven. De toekomst zal het leren. Ik probeer deze vragen los te laten, maar dat lukt niet altijd. Ze komen dan gewoon weer bovendrijven. Zou het een goed idee zijn om ze gewoon aan hem te stellen als we elkaar over een maand zien om dingen voor het huis te regelen? Groetjes Pluk.

Het is nu half twee 's nachts en ik ben klaarwakker. Ik lig me steeds maar af te vragen hoe komt dat zij het er niet zo moeilijk mee lijkt hebben. Waarom zij niet constant smst of belt of wat dan ook? We hebben meer dan een jaar lief en leed gedeeld en ik was er echt van overtuigd dat ze van me hield. Hoe kan dit op minder dan een maand stuk gaan?

Ik weet ook helemaal niet meer waar ik sta. Denkt ze nog na over ons of is het nu definitief voorbij? Waarom kan ze me geen duidelijkheid geven? Waarom moet ze altijd in raadsels spreken? Spreekt ze nog wel de waarheid?

Ik zit met zoveel vragen, maar het lijkt er op dat ze niet meer van me houdt. Ook al heeft ze gezegd dat ze ons gekheden mist, dat ze niet goed kan slapen nu ze weer alleen op haar kamer ligt en me steeds probeert te kussen als ik er ben. Als we samen zijn wordt ze zo verliefd op me, ik vraag me af of ze nog aan me denkt? Of ze ECHT nadenkt over wat er gebeurt. Of ben ik slechts een schim in haar herinneringen? Is alles al voorbij en doet ze gewoon zo om me niet te kwetsen?

Gewoon een 'gedichtje'. Omdat ik nog steeds niet kan bevatten waarom mijn meisje zo plots is uitgevlogen.

-Verweven

Gedachten in flarden
Als mokerslagen in mineur
Steeds opnieuw, en toch verrassend

Maalstroom aan staccato
Dringt zich aan mij op, Basso continuo
Houdt dit ooit nog op?

Fuga zonder einde
Contrapunt ver weg, ritme onverstoorbaar
Inversies ingebed

Gedachten als een schimmenspel
Verwarrend, vaag van beeld
Motieven gaan incognito, grijpen mij naar de keel

Doorgronden is niet mogelijk
Althans, vanuit het hart,
Maar aan jou denken doet mij stralen

Steeds opnieuw, en toch verrassend

had een pracht relatie met een meisje dat ik echt doodgraag zag.niet alleen het uiterlijke maar ook de innerlijke kant van haar gaf men leven zin!
ze mocht me alles vragen,ik had er alles voor gedaan.
ik weet niet wat het was,maar het voelde langst mijn zijde alsof we "ment to be" waren...
helaas,was het een droom!
ze dumpte mij na 6maand,was er echt kapot van.na een maand (na mij) had ze al een andere vriend..ik heb nooit meer iemand gewild!wou het gewoon niet meer.
dacht zelfs aan zelfmoord gewoon omdat ik elke dag zot werd in mijn hoofd!
elke dag wenen en denken aan haar deed me inzien dat ik het mooiste cadeau in men leven had verspeeld!