het is nu 3 maanden geleden dat het uit is gegaan. Dat hij koos voor een ander. We hebben elkaar al bijna drie maanden niet meer gezien. Afgelopen weekend heb ik een beetje gepraat met een vriendin over hem. Dat doe ik bijna nooit omdat we dezelfde vrienden hebben. Ze was er wel blij mee omdat ik me zo afsloot zei ze.
Zij ziet hem dus ook nog steeds. Ondanks dat ik zijn actie haat... zijn er nog steeds warme gevoelens en ik ben blij dat ik viavia nog horen kan hoe het met hem gaat.
Alleen.. zij denkt dus dat het niet goed met hem gaat. Ze zei letterlijk: sinds het uit is tussen jullie gaat het met jou slecht en met hem.

Hallo allemaal,

zit vandaag voor het eerst op de site te lezen en heb besloten om mijn verhaal nou ook maar eens op papier te zetten.

Ik ben een jongen van 23 jaar en had verkering met een meisje van 19, onze relatie is zo'n 5 jaar geleden begonnen toen zij nog 14 was en ik 18.

Gisteren heb ik de relatie beeindigd omdat ik het idee was dat er iets niet klopte. Ze was al een paar weken niet haar zelf en zat naar eigen zeggen niet lekker in haar vel. Dit kwam mede doordat haar ouders veel rusie hadden en dat ze het druk op haar stage had. Toen ik meer doorvroeg kwam het hoge woord er uit. Ze wou verandering. Het is niet zo dat ze niet meer van me houd, en zelfs nog wel verliefd op mij is. Maar ze heeft het idee dat ze het mist om vrijgezel te zijn. Niet omdat ze weet hoe het is om vrijgezel te zijn maar juist doordat ze het niet weet. We hebben al eerder gesproken over het feit dat ze nog erg jong was toen we verkering kregen maar we hadden allebei het idee dat we het wel zouden kunnen overwinnen. Waarom ik de relatie beeindigd heb is misschien voor andere een beetje raar. Maar doordat ik zei ik wil ermee stoppen is zei pas gaan praten over wat er haar nou werkelijk lastig zat. Ze verteld me dat ze er al langere tijd over nadenkt en dat ze het niet eerlijk vind dat ik het voor haar uit moet maken, maar ze is er wel blij mee. Ik dus NIET!

Vrijdag was het 3 maanden uit. 3 maanden geleden dat ik van haar moest horen dat je vreemd was gegaan. 8 maanden hadden we een intense relatie. Een vriendin van mij vertelde dat ze haar vriend bijna elke dag wel belde. Lachend vertelde ik haar dat ik jou bijna elke dag zag. Ondanks dat we 3 uur treinen bij elkaar vandaan woonden. Bellen... dat deden we wel 10 keer per dag. En nooit waren we uitgepraat. Er was ook altijd wel iets te vertellen...
En dan nog msn eigenlijk gewoon de hele dag, terwijl jij eigenlijk moest werken en ik eigenlijk solliciteren.
Maar jij werkte ook, dat kon nog wel tussendoor en ik geloof dat ik nooit zoveel heb gesolliciteerd als in die periode

5 maanden na mijn eerste ontmoeting vertelde diezelfde vriendin (als van het vorige blogje)dat ze hem mee had gevraagd voor het jaarlijks bal bij onze vereniging. "Goh leuk", dacht ik. Meer niet. We kwamen erachter dat hij voor een wedstrijd niet veel later nog een partner zocht voor de latindiscipline. Ik ook. Dus misschien kon ik hem eens vragen op het bal of hij daar zin in had.

Het bal...
Vlak na binnenkomst zag ik hem staan... weer in pak...dat deed me toch meer dan ik dacht. Hmm.. ik was absoluut niet van plan om weer zo lang met hem in mijn hoofd te zitten, dus ik nam me voor hem te ontwijken.

Al sinds mijn veertiende (ik ben nu 24) dans ik. Stijldansen. Heel fanatiek en zo kwam het dat ik op 14 december 2002 van het hoge noorden afreisde naar het zuiden van het land voor een kerstbal. Samen met mijn danspartner en een vriendin. Halverwege zouden we haar danspartner B. ophalen. En toen zag ik hem voor het eerst.. Een mooie man in pak, zoals het hoort bij een bal. De sfeer in de auto was de hele tijd al goed maar met zijn komst misschien nog wel beter. We hadden leuke gesprekken en duidelijk allen zin in een leuke avond.

Op het bal zelf heb ik uiteraard ook een paar keer met hem gedanst. Hij danste lekker en voelde goed aan. Toch was hij tot hier toe gewoon een aantrekkelijk man.

Drie maanden is het nu uit. Althans, drie maanden geleden ben ik bij haar weggegaan. Ruim drie jaar was ze mijn alles. Maar het kon niet meer. De vele ruzies, we waren (en zijn) te verschillend. We hadden bijna samen een huis gekocht. Mij leek het beter om dat niet te doen. Ik was bang om me definitief aan haar te binden. Bang om haar later nog meer pijn te doen. Dus heb ik de beslissing genomen dat we eerst ieder ons eigen leven moesten leiden. En dat ging goed. We hadden nog wel veel contact met elkaar, maar toch had ik het idee dat ik bezig was mijn eigen leven op poten te zetten. Ze is eigenlijk ook nooit echt weg geweest. Tot nu dan. Nu heeft ze een ander.... Nu is het opeens beter dat we geen contact meer hebben. Dat wil zij zo. Verdomme wat doet dit pijn. Nu besef ik opeens wat ik heb weggegooid. Het komt nu ook echt niet meer goed. Mijn verstand zegt nog steeds dat het beter is dat we allebei onze eigen kant op gaan. Mijn gevoel werkt nog niet echt mee. Het doet zo ontzettend pijn dat ze zichzelf nu aan een ander geeft. Ik mis de kleine dingen: samen in de bank liggen en door haar haren kriebelen, de ontbijtjes op zondagochtend, samen naar de film, elkaar spontaan verrassen met een etentje. Dat doet ze nu allemaal met een ander. Ben ik dan zo makkelijk te vervangen? Ik weet dat ik het allemaal zelf heb gedaan door de relatie te verbreken. Maar ik had gehoopt dat we door allebei wat tijd voor onszelf te hebben elkaar weer helemaal terug zouden vinden. Zij heeft die tijd voor haarzelf helaas anders ingevuld. En daar moet ik nu mee leren leven. Gaat deze pijn en jaloezie ooit nog over????!!!