Jeetje wat heb ik me vandaag weer laten kennen zeg! Ik moest bij een collega wat afgeven en zij woont toevallig bij zijn ex in de straat. Ik had linksom kunnen rijden....maar nee, ik ben een muts en ik rij rechtsom....en ja hoor, daar stond zijn auto...bij z'n ex voor de deur. Dat ik nog heb kunnen rijden is een wonder. Ik snel naar huis, staat de brug open, dus ik keer om en wie komt er langsrijden...HIJ. En nog doodleuk naar me zwaaien.
Dus ik hem gebeld (handsfree natuurlijk, eerste wat ik vroeg was wanneer hij z'n spullen op komt halen. Toen was het stil aan de andere kant...eh, nou van dan week dan maar? vraagt hij. Dus ik helemaal uit m'n dak dat hij bij z'n ex was en dat hij juist gezegd had geen contact te willen met ons beiden. Uiteindelijk bleek hij er alleen maar een giro afschrift te zijn gaan halen. Ik heb hem gevraagd nu eens een eerlijk antwoord te geven en vroeg hem of het nog goed kon komen tussen ons. Weer zei; ik weet het niet meid. Dus ik weer, je kan toch wel een ja of een nee zeggen. Toen zei hij dus dat er een grotere kans is dat het niet goed komt dan wel. Of ik moet dom/idioot zijn, maar dat lijkt toch echt erg veel op een NEE.

het rare is dat ik overdag er zo van overtuigd ben dat ik niks meer wil laten horen en denk dan ook zeker te weten dat ik daar sterk genoeg voor ben...hoe zwak ik ben als ik eenmaal op bed lig, ik had gister een smsje klaar met: het is nu al 2 weken geleden maar ik mis je nog steeds..
Ik wilde het echt gaan versturen maar ik moest nog een tikfout veranderen en drukte op de verkeerde toets, en de tekst was weg, en ik was gewoon te moe om weer opnieuw te smsen en ben in slaap gevallen, volgens mij heb ik echt een engeltje bij me die dit voor me geregeld heeft.Want ik ben nu zo blij dat ik het niet gedaan heb..

hallo, mijn vriendje en ik hadden laatst een soort van ruzie. hij was boos op me. het was ook heel begrijpelijk maar toch het doet pijn. ik probeerde het goed te maken...maarja bijna iedereen zei dat hij het ging uitmaken. Iedereen wist het eerder dan ik. en het is nog niet eens uit. natuurlijk hoop ik dat het weer goed komt. ik hou namelijk heel veel van hem. maar dat komt het niet meer hij is nog steeds boos en zal me gaan dumpen. Het is heel hard om dit te respecteren. maar ach ik zie het wel. Misschien sla ik hem wel in z`n gezicht:P nee hoor ik zou hem nooit kunnen slaan.

Het weekend is echt veeeeeel te lang. Om gek van te worden. Eigenlijk erg dat iemand je zo'n klote gevoel kan geven he!
Ben blij dat ik morgen weer moet werken, maar zie nu al weer op tegen de dinsdag en woensdag, want dan ben ik weer vrij. Vanavond met een vriendin en haar vriend uit eten geweest. Was erg gezellig, maar hoe leuk het ook was, hij is elke seconde nog in m'n gedachte. Vanmiddag een stuk gaan rijden in de auto, beetje doelloos, want waar ga je naar toe met dit weer? En dan kom ik net thuis in een leeg huis. Alleen de kat die naar je miauwt. Ja het beestje mist hem ook want van hem kreeg hij het meeste aandacht.

ik had besloten om mijn dagboek weer gewoon bij te houden in mijn eigen dagboek thuis,
omdat ik al heel lang een dagboek bijhou en ik daar ook veel stuen aan heb om het terug te lezen, en dat gaat niet zo heel makkelijk als ik het hier nu doe..
vandaar, maar een paar mensen vroegen zich af (heel lief) hoe het nu dan met me gaat en of ik nog wat gehoord heb?!?
nou nee, helemaal niks..
ik had zo`n lief mailtje gestuurd en dacht eigenlijk stiekem dat hij daar echt niet omheen kon om te antwoorden, maar zelfs dat niet..
Het gaat nu redelijk met me, ik hoef eigenlijk helemaal niet meer te huilen, omdat ik niks van hem heb gehoord wordt het voor mij echt duidelijk dat hij al die tijd geen barst om mij heeft gegeven..HIJ is mijn tranen echt niet meer waard, en zo denk ik echt..gister dacht ik nog even ik ben niet boos, want ik hou nog van hem..maar ik heb nu al plannen in mijn hoofd om wraak te nemen..dus denk toch dat ik in fase 2 ben belandt van het proces..

ik ben boos..
het is niet uit ofzo.. maar hij is bezig met proberen hoe ver hij kan gaan. En geloof me, dat punt heeft ie bijna bereikt.
in een uur tijd, heb ik ongeveer 10 keer voor hem moeten lopen, drinken halen, oven aanzetten, koekje pakken, pizza in de oven leggen, nog een keer drinken halen, pizza eruit halen.. enz. Elke keer als ik nee zeg, dat hij zelf maar moet lopen, kijkt hij me zo onschuldig aan, en zegt ie, van hou je dan soms niet van mij?? En maar klagen dat hij zo'n dorst heeft, en zo'n honger, en dat hij uitdroogt enz.
en uiteindelijk kan ik weer aan het lopen gaan, want meneer wil een dvd kijken.

Het is nu 2 weken over tussen ons. Nou ja over.....hij laat de toekomst nog open en ik wil natuurlijk niets liever als hem terug bij mij.
Een half jaar lang hebben we onze relatie verzwegen. Ik was al sinds vorige zomer ontzettend gek op hem, maar hij had een vriendin. Helaas ook een vriendin van mij dus ik wilde daar natuurlijk niet tussen gaan zitten. Tot we vorig jaar september toch wel naar elkaar toe groeiden. In 1e instantie omdat we allebij onze moeder hebben verloren, maar ook op andere vlakken bleek het enorm te klikken tussen ons. We zijn toen wat begonnen, wat natuurlijk van ons allebij een rotstreek was, want het was nog niet uit tussen hem en zijn vriendin. Uiteindelijk heb ik gezegd dat hij een keuze moest maken en heeft hij het uitgemaakt met zijn vriendin. Volgens hem ging deze relatie al een tijdje niet meer goed, maar durfde hij het nooit eerder uit te maken. Nu had hij dat toch gedaan en gingen we echt een supertijd met elkaar tegemoet. We hadden het echt super gezellig samen, hij deed alles voor me, was super romantisch en liet me ontzettend merken dat hij van me hield. Wel hadden we afgesproken onze relatie een tijdje geheim te houden om zijn ex niet te kwetsen. Ze werken bij hetzelfde bedrijf en we wilden haar zeker geen pijn doen omdat we wisten hoe kapot ze was van het feit dat hij het uitgemaakt had. Het leek ons dus beter om het een tijdje voor ons te houden en het in april te vertellen.