Jippie het eerste lange weekend van meerdere die zullen komen, had ik al geen zin in het weekend duurt ie nou nog een dag langer ook nog het zit echt niet mee.
Wil m vandaag heel graag bellen wil m spreken wil kwaad zijn omdat hij mij zoveel pijn doet wil m smeken om bij me terug te komen, maar ik doe het niet ik moet sterk zijn ik heb er niets aan als ik mezelf belachelijk ga maken aan de telefoon, waarschijnlijk zal hij toch niet opnemen of neemt zij weer op en daar heb ik helemaal geen behoefte aan.

Waarom doet dit toch zo'n pijn, waarom hoop ik nog steeds bij elke autodeur die dichtslaat dat hij het is, als ik thuiskom kijk ik meteen of dat hij heeft gebeld of gemailed en mijn mobiel vergeet ik nooit meer wat als hij me smst en ik antwoord te laat.

ik snap het niet , ik had een mooie relatie van december tot maart.Ik kende ze wel al langer (van in augustus 2003) en we werden verliefd in november(was allemaal msn en telefoon toen)en dan eindelijk in december kreeg ik het meisje te zien waar ik van hield ( ik was 16 en zij 13.5 ) oke er is leeftijd tusse , ma het klikte enorm die eerste dag.we lachten , iets gaan drinken en uiteindelijk aan het einde van de dag was er ook de 1ste kus.twas allemaal zo mooi en we zage elkaar vanaf die dag ied weekend , da lijkt weinig voor jullie , maar er zit wel 106km tussen haar en mij , en tegen alle ver

ik snap het niet , ik had een mooie relatie van december tot maart.Ik kende ze wel al langer (van in augustus 2003) en we werden verliefd in november(was allemaal msn en telefoon toen)en dan eindelijk in december kreeg ik het meisje te zien waar ik van hield ( ik was 16 en zij 13.5 ) oke er is leeftijd tusse , ma het klikte enorm die eerste dag.we lachten , iets gaan drinken en uiteindelijk aan het einde van de dag was er ook de 1ste kus.twas allemaal zo mooi en we zage elkaar vanaf die dag ied weekend , da lijkt weinig voor jullie , maar er zit wel 106km tussen haar en mij , en tegen alle ver

Na het lezen van alle verhalen, vraag ik me af waar ik me druk om maak.
Maar toch heb ik heel veel verdriet en vind het fijn om mijn verhaal tegen iemand te kunnen vertellen want in mijn omgeving begrijpt niemand mij waarom ik zoveel verdriet heb en eerlijk gezegd kan ik dat ook wel weer begrijpen.Lees maar:

Ik had een relatie van 13 jaar waar ik totaal niet meer gelukkig in was, ik leerde op me werk iemand kennen die zei dat hij ook vrijgezel was,van het een kwam het ander en we hadden een afspraak gemaakt. Omdat ik mijn toenmalige vriend niet wilde bedriegen heb ik het met hem uitgemaakt en ben bij me ouders gaan wonen voor hem. Ik was verliefd, na een paar weken moest hij me wat vertellen:"hij had eigenlijk al een soort van vriendin, maar ik moest het niet zien als een vriendin het was eigenlijk meer een scharrel, ze woonde helemaal in Geleen (hij in rdam) dus hij zag haar ook niet vaak" toen ik vroeg waarom hij het dan neit uitmaakte antwoorde hij: "zij is wel heel gek op mij en ik ga het afbouwen met haar want ik wil neit dat als ik het nu uitmaakt dat ze zichzelf wat aandoet" en stom, ja, ik geloofde het.

Ik heb een slechte relatie achter de rug van 4 jaar, we hebben samen 2 kinderen. Hij was nooit thuis, gaf heel weinig aandacht, hij was nooit affectief, vernederde mij vaak, was soms agressief, had geen inlevingsvermogen en liet mij zelfs op kerstavond en oudjaarsavond alleen zitten met de kinderen. Ik heb de relatie beëindigd en ben met een nieuwe man begonnen, een goede, ik ken hem al van in mijn jeugd, met hem kan ik een goed leven hebben. Toch heb ik onlangs de vader van de kindjes gezegd dat ik mijn hand naar hem uitsteek en opnieuw wil beginnen als hij wat meer thuis is en samen met mij wil wonen en de kosten deelt (wat hij niet deed).

Alweer een dag voorbij, de dagen kruipen voorbij vliegt de tijd als je verliefd bent kruipt de tijd als je verdrietig bent alsof je het dan extra moet voelen.
Nog steeds lever ik de strijd van niet bellen niet smsen niet mailen het is moeilijk maar tot nu toe lukt het goed heb sinds die bewuste zondag dat ik haar aan de lijn kreeg en de maandag dat ik een smsje hierover stuurde geen contact meer gezocht en dat is dus al 1,5 week geleden kan trots zijn op mezelf.
Ik mis m nog steeds en nog steeds komen de tranen opzetten, nog steeds kan ik niet begrijpen waarom dit gebeurt er komen nu ook vragen naar boven die ik eigenlijk niet wil weten zoals hoelang was het bezig enz enz ik hoef de antwoorden niet te weten want dat zal me alleen maar meer pijn doen maar het zijn wel dingen die door je hoofd gaan.

Het ging de laatste tijd even beter totdat ik vandaag een mailtje kreeg. Je kent het wel zo'n heel oppervlakkig mailtje waar je ook echt helemaal niets aan hebt. Ik dacht dat ik op de goede weg was, maar heb dus een enorme terugslag te pakken vandaag.
Ik zit weer antwoorden te zoeken op vragen... terwijl ik zou moeten accepteren dat ik die vragen toch niet beantwoord krijg.

Ik weet het allemaal wel, maar op dit moment lukt het me niet om mijn gedachten te verzetten.