ik ben helemaal door de war.
ik heb al 5 maanden een vriendin.
het begon erop te lijken in het begin dat het niet een serieus relatie zou zijn maar hoe meer we met el kaar omgingen hoe beter we elkaar leerde kennen hoe meer we van elkaar hielden en nog steeds houden. Tot een week geleden ging alles perfect, we hadden geen problemen.
Een paar weken geleden zouden we afspreken maar ik zou een uurtje later komen dan mn vriendin. Eenmaal aangekomen zag ik haar zitten met een jongen waarmee ik later ook kennisgemaakt heb en het bleek ook dat zij ook met hem pas kennisgemaakt heb. 5 min praten en die jongen ging weg en ik was alleen met mn vriendin en ik vroeg natuurlijk wie hij was en waar ze kennisgemaakt hebben, langzamerhand was ik hem vergeten, maar alsnog wou ik dat ze hoe dan ook een beetje afstand moest nemen van hem. een paar dagen later had ik een mail van mn vriendin gekregen dat er op stond dat zij haar tel nr aan hem heeft gegeven, en dat ik daardoor niet boos moest worden en niks ergs moest denken en dat ze heel erg veel van me houd.

gister heeft me (ex) vriend er een eind aan gemaakt, hij zei dat hij niet meer zo verliefd was en niet wist wat hij ermee aan moest, en uiteindelijk heeft besloten dat het beter zou zijn als we gewoon goede vrienden zullen worden, maarja dan ga je jezelf eerst van alles verwijten als je in bed ligt na te denken, het is zo moeilijk om te weten dat het definitief over is maar dat je nog zoveel van degene houdt en nog gevoelens voor hebt
ik hoop gewoon echt dat hij misschien nog van gedachte zal verandere wat er waarscheinlijk niet in zit, maar toch blijf je stiekem toch hopen dat het goed komt.

Als ik in de spiegel kijk wordt ik moe van mezelf! Het verdriet straalt er aan alle kanten vanaf. Het is maar goed dat je er 2 dagen niet bent want ik wil gewoon niet meer dat je me zo ziet. Je zei me eens dat het je toch een prettig gevoel gaf dat ik het erg vondt dat je weg zou gaan. Jij misschien wel ja, ik dus even niet.

Zelfs nu je maar 2 dagen niet hier bent mis ik je en ik heb nou niet echt het vooruitzicht op verbetering want als er niets veranderd ben je binnenkort helemaal niet meer hier in ons huis en niet meer in mijn leven. Er is dan niets meer wat ons bindt, buiten een relatie van 7 jaar.

Ik ben Joachim, ben 16 jaar en ben al 3 jaar en 6 maanden verliefd op mijn beste vriendin Vanessa (19, maar is eigenlijk en gedraagt zich jonger) en het lijkt wel of ik nooit over haar geraak.Ik vertelde het haar al 3 jaar geleden en onze vriendschapsband was sinds toen, wat misschien wel raar is, erg verbeterd, sinds ik het haar vertelde dus.Ze zei wel dat ze alleen maar vrienden wou zijn.Voor de rest zei ze me 2 maanden geleden dat ze bijna verliefd was, dat dat gevoel nu echt wel heel dichtbij was, en sindsdien hebben we elkaar niemeer gezien...Ze heeft het erg druk nu met haar school en au

Nou wat hebben we weer een lol vandaag. Het weekend komt eraan, en dat is geloof ik iets waar je naar uit moet kijken, toch? Het zal allemaal wel.. Vroeger waren de weekenden leuk, nu lijkt het niet meer dan andere dagen. Morgen nog een verjaardag ook, en dan moet je daar weer met een vrolijk gezicht geen rondlopen. Aan de buitenkant zal er niet veel te zien zijn, moet dus morgen weer toneel gaan zitten spelen. Vragen, zoals hoe gaat het met je? Zullen wel weer beantwoord worden met 'goed hoor'. Goh, wat gaat het toch goed.

Ben in ieder geval vandaag zover dat ik geen contact wil opnemen met me ex. Gesprekken gaan stroef, mailtjes zijn oppervlakkig en ik heb eigenlijk geen zin om weer een 'klap in me gezicht te krijgen'. Als ik in moeilijke vraag stel dan krijg ik geen antwoord of duurt het een paar dagen voordat ik antwoord krijg. Ik wilde mischien wel een vriendschap behouden, maar zelfs dat lijkt gewoon onmogelijk. Ik raak je nu niet alleen als partner kwijt, maar ook nog eens als vriendin. Alles is kapot gegaan. We waren zulke goede vrienden, was de vonk maar nooit overgesprongen. Die 2 jaren waren echt mooi, maar nu hebben we helemaal niets meer. We proberen nog te kijken wat er te redden valt, maar eigenlijk weten we dat het niet gaat lukken.

Inmiddels weer een paar dagen verder. Ik probeer iets te bedenken om naartoe te leven. Ik zou alleen niet weten wat. Vakantie mischien? Ik denk alleen maar aan de tijd die we hadden. Zit op me werk een beetje voor me uit te staren, en er komt maar weinig uit mijn handen. En telkens weer schiet jouw naam in me hoofd. Soms komt de 'enge' gedachte dan ook op, wat ik eigenlijk op deze bol doe. Ik zoek naar redenen waarom het niet meer ging tussenons, maar ik kom er niet uit.

Jij gaat lekker je eigen leven, hebt al lang geen verdriet meer. Wil ik nu altijd alleen blijven? Ach het is mischien een vraag die ik me eigenlijk nu helemaal niet moet stellen. Is niet belangrijk op dit moment. Die vraag moet ik later maar eens gaan voor mezelf gaan beantwoorden. En zo gaat het gemaal in mijn hoofd maar door, 's ochtens, 's middags, 's avonds en 's nachts.

Elke keer als ik naar je kijk gaat er een golf van misselijkheid door me heen, krimpt mijn maag samen en voel ik de tranen weer omhoog komen. Ik zou zo graag een hekel aan je willen hebben, al was het alleen maar om dat verchrikkelijke gevoel niet steeds meer te krijgen.

Dat houden van zo zeer kan doen.

Elke ochtend neem ik me voor om deze keer niet in te storten als je naar je werk gaat, niet weer te gaan huilen om vervolgens de rest van de dag met dikke ogen rond te lopen. Ik heb het tot op heden nog niet voor elkaar gekregen en ook nu zit ik gewoon weer te janken.

Als jij er bent huil ik niet, loop ik stralend door het huis terwijl ik het toneelstukje wel achterwege kan laten want je weet heel goed dat ik verdrietig ben. Maar ik wil er gewoon goed uitzien, je laten zien wat je straks gaat missen en op sommige momenten zie ik dat het werkt.