Het is nu een maand geleden dat ik een relatie kreeg met haar. Vanaf het begin was het al vrij heftig en we waren stapel op elkaar. Regelmatig heeft ze me laten weten hoe gelukkig ze met me was en dat was ze ook echt. Totdat haar ex-vriendje plotseling aan haar liet weten wat hij voor haar voelde en hij een zeer gevoelige snaar bij haar raakte. Na veel tranen heeft ze toch besloten voor hem te kiezen: 'het sprookje is voorbij'.

Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik vind het verschrikkelijk dat ik haar niet kan raken, zoals haar ex-vriend dat kan. Ik hou van haar en kan het niet verdragen dat er zo plotseling, na al het geluk dat we samen hadden, hoe kort het ook was, een eind aan is gekomen. Ik kan het niet verwerken dat ze nu meer geeft om iemand anders, na alles wat er gebeurd is. Daarnaast weet ik helemaal niet wie haar ex-vriend is. Ik ken hem niet en dat maakt het allemaal nog onwerkelijker.

Ik ben 45 jaar en zie er nog goed uit. Ben actief, modern en geduldig heb humor was vrolijk en noem maar op. Eigenlijk als ik mijzelf nuchter bekijk dan mankeert er weinig aan me maar na een huwelijk van bijna 24 jaar begin ik te twijfelen. Tuurlijk heb je ups en downs en daar kom je dan uit maar sinds anderhalve maand voel ik mij radeloos. Mijn man heeft ineens een wel heel leuke collega op het werk. Ze schijnen het heel erg goed met elkaar te kunnen vinden en het ergste is dat hij er nog eerlijk voor uit komt. Ze heeft hem haar hele liefdes leven verteld met alle intimiteiten die daarbij horen....erger nog ze is nimfomaan...vertelt hij ook nog....ja wie wil er niet zo'n vrouw en dan nog notabene 13 jaar jonger. Ze koopt cadeautjes voor hem omdat hij zo aardig is en goed luisteren kan. Ze overstelpt hem met liefdes gedichten die ik natuurlijk heb gevonden. Haar foto staat op zijn computer en noem maar op.

Lieve schat van me, waar zal je zijn? je bent nog niet afgekickt in ieder geval anders had je wat van je laten horen, eerder mocht je mij niet bellen heb ik je heel stoer verteld, alleen maar om mezelf te redden van de ondergang waar jij ons beiden in zou hebben gesleept. Nu zit ik voor mij gevoel ook ergens onder de grond, voel me een verraadster dat ik je niet kan helpen, maar je zal zo diep moeten gaan dat je zelf hulp wil. Ben alleen bang dat je nu geen hoop meer hebt en weer een overdosis gaat nemen. jouw begrafenis is een gruwelbeeld wat ik de hele dag meesleep. Zaterdag ga ik mijn woonkamer radicaal anders inrichten, vanuit mijn hoekje in de bank waar ik erg veel zit in mijn eentje, valt mijn oog alleen maar op de plek waar jij altijd zat en die plek is nu al 3 maanden leeg en ik kan het wel uitschreeuwen hoe ik je mis. Sinds jij weg bent, heb ik veel nare dingen alweer meegemaakt met mijn gezondheid en jouw relativerende woorden en de veiligheid die je me altijd bood mis ik nu des te meer. Ik weet niet hoe ik verder moet. Kan nergens meer tegen, alles op tv en radio lijkt wel om relaties te gaan en sex, dan die klote Valentijnsdag. Collega's klagen tegen elkaar over de weinige beenruimte in het vliegtuig waar ze inzaten op weg naar een vakantie met hun man. Op die momenten wil ik het wel uitschreeuwen tegen iedereen, werkelijk niemand heeft ergens last van, alleen maar zeiken over hun luxeprobleempjes in hun bekrompen leventjes. Ze moesten eens weten dat ik rouw om de 2 belangrijkste mannen in mijn leven; mijn vriend en mijn vader die nu ook al een tijd spoorloos is.

Wat ben je ook een eikel af en toe! Ik kan echt niet meer tegen die achterlijke opmerkingen van jou. Al 3 jaar denk je dat ik alles maar pik en dat ik toch wel bij je blijf! Nou forget it! Nog een keer zoiets en je kan je spullen op komen halen en opdonderen!!
Vandaag was er weer zoiets: je hebt geen werk en je doet ook niks om aan werk te komen. Als ik je daar op wijs en zeg dat ik ook niks meer heb om sigaretten voor je te kopen dan ga je weer lekker opstandig reageren.
Dan kom ik met het feit dat ik iedere dag hard werk voor mijn centen en dan krijg ik te horen:vraag niet wat voor werk je doet!

Vannacht met hem gebelt weer koetjes en kalfjes, ik schijn niet persoonlijk te kunnen worden, dus heb ik het redelijk kort gehouden. En hem vanochtend een mail gestuurd waarin ik alles wat ik te zeggen had gezegt heb. Niet op een hateful manier, nee gewoon wat ik ervan denk, waar ik nou sta enz enz.

Ben wel blij dat ik het gedaan heb, wil ook niet eens echt een antwoord, ik bedoel wat moet hij zeggen dan....."sorry dat ik niet van je hou" beetje lame.

Op dit moment ben ik blij dat hij weg is zo ver dat ik hem van z'n lang zal z'n leven nooit meer hoef te zien. Kan hij zijn vriendjes leuke verhalen opdissen over Europeanse vrouwen, en met een net een beschaaft Amerikaan miepje trouwen

Woensdag

ik vier heel stilletjes een feestje (hoewel ik het eigenlijk mezelf verboden heb)

10 maanden terug kregen we vandaag wat.
Volgens haa moesten we het gewoon elke maand de negende vieren, maar ik met mijn koppig hoofd en wazige humor was altijd van mening dat het altijd op een woensdag vallen moest.

Met als gevolg dat ik er deze week twee dagen bij stilsta dat we zolang gehad zouden hebben
En dat zijn twee dagen vol onbewust herinneren,
hoewel ze qua inhoud niet veel verschillen met een andere zoveelste dag alleen.
Dagen waarop het ondraaglijker is om (liefdes)liedjes/films/mensen te horen en onherroepelijk de bijbehorende herinneringen tot in detail te herinneren.

Zo, na een begin, een einde dient er ook een afsluiting te zijn nietwaar? En die is - overigens al enige tijd geleden - gekomen. Geen weken meer dat zij alleen centraal staat in mijn gedachten. Geen drang meer om contact met haar te zoeken. Geen hoop dat zij met mij contact zoekt.
Maar weet je, zolang wij dit lichaam en vooral deze menselijk hersenen hebben, is elke minuut, denk ik, iets om te koesteren. Ons dagelijks bestaan is geheel doordrongen van hoop, hoewel we niet zeker zijn van onze toekomst. We weten niet zeker of we er morgen om deze tijd nog zullen zijn. Toch werken we met dat in gedachten, puur op basis van hoop. We moeten onze tijd dus zo goed mogelijk gebruiken.