Ja het zal je maar gebeuren; je plaatst een oproepje, omdat je gewoon wat vriendinnen zoekt. Om eens wat leuke dingen te gaan doen. Je hebt immers een relatie, maar die geraakt ook wat in een sleur, het zou dus allemaal veilig zijn; je bent immers niet "op zoek". Dan mailt er iemand, waar het meteen vanaf dag 1 zo waanzinnig mee klikt, dat er al snel gevoelens om de hoek komen kijken...Eerst bij die ander, later bij mij ook. We mailden veel, praatten veel op msn en later gingen we ook bellen en elkaar ontmoeten. De eerste ontmoeting was eigenlijk bedoeld omdat we hoopten dat het een des-illusie was en het gevoel weg zou gaan. Integendeel: het was een superleuke dag, die veel te snel ging en we praatten over alles, niks was taboe. Het gevoel werd sterker! En elke keer als we elkaar zagen waren waanzinnig leuke dagen, die veel te snel om waren. Het afscheid werd dan ook steeds moeilijker. En we kregen het ook steeds moeilijker om "gewoon vriendinnen" te zijn, al vertelden we elkaar dat natuurlijk niet. Ja achteraf , op msn ofzo. Daar konden we elkaar behoorlijk gek maken om vervolgens, als we elkaar weer in het echt zagen, weer zo braaf en verlegen te zijn.

Ik ben verliefd op een collega ?¢‚Ǩ¬¶ Dit is zo heerlijk! ?¢‚Ǩ¬¶You are so beautiful to me.
"Falling in love seems to have a similar effect on the brain as cocaine." En dat heb ik geweten.
Eigenlijk werk ik er nog niet zo lang, bijna 3 maanden nu, maar ik zie hem élke dag en in het begin hebben we veel gepraat en heel veel gelachen. We waren het eens over alles en nogwat, we zaten volledig op dezelfde golflengte, hetzelfde besef van normen en waarden, zelfde toekomstidealen en elkaar verstaan zonder iets te hoeven zeggen. En ja hoor, ik werd verliefd. Dit was em ?¢‚Ǩ¬¶ de man van mn dromen. Eerst wist ik niet wat er aan de hand was, het heeft wéken geduurd voor ik het besefte! Het was pas toen er enkele reacties van de collega's kwamen dat ik begreep waar die euforie en die "tijdelijke gekte" vandaan kwamen. En, geloof me: dat vond iederéén leuk! Tegelijkertijd kwam het onbegrip over deze situatie: hij heeft nl. een vriendin en 2 kinderen (waarvan 1 uit een vorige relatie). Dit kan gewoon niet door de beugel, volgens velen.

Ja waar zal ik eens beginnen.Na een relatie van ruim 1 jaar heeft hij het uitgemaakt, voor mij nogal onverwachts. In augustus zijn we nog samen naar Portugal geweest, drie weken. Echt een super vakantie, waarin ik weer helemaal wist waarom ik zo gek op hem was.
Nou terug in Nederland moesten we weer allebei aan de slag met onze opleiding.Maar eerst ging hij nog een weekje naar Italie met zijn beste vriend, waar ze een beurs gingen bezoeken voor hun opleiding.Toen hij terug kwam had hij mij verschrikkelijk gemist en ik hem ook, zeker na onze leuke vakantie samen.Nou eigenlijk ging alles gewoon door, totdat we een keer ruzie kregen om iets heel achterlijks. Vervolgens zei hij dat hij het allemaal niet meer wist en dat hij daar over na wilde denken. Ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten vandaan werd getrokken. Ik begreep er helemaal niks van, maar als hij dat wilde moest dat dan maar.

Het begon zo'n 15 weken geleden; Ik was bij een vriendin en zat op haar msn. Haar broer was ook online. Hij is 30 en woont alleen. Ik begon een beetje met hem te praten. De volgende dag had iemand een cu2 berichtje achtergelaten bij mij. Het bleek mijn vriendin haar broer te zijn. Ik voegde hem toe bij msn. En we hebben de 2 dagen erna alleen maar gechat. Het was heel gezellig en ik mocht hem graag. Op een gegeven moment vroeg hij of ik kwam zwemmen bij hem. Ik dacht eerst: dit kan niet! hij is dertig en ik zestien. Maar deed het toch. Toen ik daar aankwam stelde hij zich voor en gaf me 3 zoenen. Ik ging me omkleden en we gingen zwemmen. Hij was zo grappig! We hadden echt dezelfde humor en we vermaakten ons nogal .

Ik vroeg mij af of er ook mensen die net als ik het maar niet kunnen accepteren dat iemand niet voor je kiest....maanden geleden heb ik al eens gereageerd op een ingezonden verhaal van iemand over een onbereikbare liefde...Mijn verhaal is dat ik nu al een jaar verliefd ben op een collega op mijn werk...deze collega is niet een collega met wie ik nauw samen werk, maar een collega op de afdeling die ik zo nu en dan help administratief en die ik af en toe op de afdeling zie rondlopen...al snel kwam ik erachter dat deze collega een partner had...dus illusies heb ik niet echt gehad...alleen doordat wij regelmatig e-mailcontact hadden (op een leuke manier)vond ik hem steeds leuker en verlangde ik steeds weer naar een leuke zakelijk mail van hem, ondanks rationele pogingen om de verliefdheid te stoppen....ik had niet dagelijks contact met hem, maar van die periodes....pas een half jaar later heb ik op zakelijk gebied hem geassisteerd, dat betekende dat ik samen met hem iets moest doen..het werd een hele gezellige ochtend..we konden het goed met elkaar vinden, maar merkwaardig genoeg werd hij de dagen daarna weer heel koel en afstandelijk....ik wist wel dat hij mij wel leuk vond op een of andere manier, aantrekkelijk zeker wel...ondertussen had ik ook zijn vriendin ergens tijdens een zakelijke bespreking gezien en te horen gekregen dat zij allang een koppel waren ...

Dat is het zinnetje dat ik de laatste maanden al 100 keren heb gezegd! En het is idd wel de moeite ook...
Waar zal ik beginnen...
Ik ben nooit echt goed geweest in de liefde en duikel meestal van de ene hopeloze relatie in de andere. Het afgelopen jaar ben ik echter alleen gebleven, buiten enkele flirts en dwaze verliefdheden. Tot ik op een goeie dag C leerde kennen. Een toffe babbel en een afspraakje voor de volgende dag. Zonder bijbedoelingen want ik was in de verste verte niet geinteresseerd. Een hele week hebben we elkaar elke dag gezien. Volledig op dezelfde golflengte, hetzelfde besef van normen en waarden, zelfde toekomstidealen en elkaar verstaan zonder iets te hoeven zeggen. Hij gooide zijn volledige gewicht in de schaal en ja hoor...ik werd verliefd. Dit was em...de man van mn dromen...DE WARE!

Hallo Allemaaal,
Ik heb geen idee hoe het er hier aan toe gaat op deze site, maar daar kom ik gauw genoeg achter. Ik ben hier omdat ik mijn verhaal kwijt moet. De afgelopen maanden heb ik hele domme dingen gedaan. Het spreekwoord lijkt wel waar te zijn "Liefde maakt blind".
Ik zal nu maar beginnen te vertellen.

Ongeveer 3 maanden geleden kreeg ik een relatie met een erg leuke jongen, ik was stapel gek op hem, en we zagen elkaar vaak in het weekend of s'avonds een x tijdens het uitgaan, of ik kwam bij hem of hij bij mij.
Het ging allemaal erg goed totdat... Ik op een avond in een cafe bij ons in het dorp zat, op de vrijdagavond, een standaardavond voor jong en oud. Altijd er gezellig.