Verlaten door vriendin

afbeelding van Chris31

Ik ben Chris en ben 31 jaar. Ik woon nu 5 jaar samen met mijn vriendin. We hebben een prachtig dijkhuis en dacht dat we samen gelukkig waren. Totdat zij mij twee weken terug vertelde niet meer verder te willen/kunnen.
Er zijn wat financieele problemen die we hebben,maar die zijn op te lossen. Zij heeft in het verleden een aantal echt heftige dingen meegemaakt. Zij heeft dat tot op de dag van vandaag niet kunnen verwerken.
Zij zegt dit niet te kunnen verwerken in een relatie. Dit doet mij zo ontzettend veel pijn. zij is nooit een prater geweest en dat heeft ook zo z,n irritaties opgeleverd.(Aan beide kanten). We waren zelfs de tuin aan het opknappen tot op het laatste moment. Ik zou zo graag willen dat zij psychische hulp zoekt,maar kan dat niet afdwingen en blijft haar keus. ze zegt zelf ook dat dit haar droomhuis is. nu heb ik gezegd tegen haar'' geef dit dan niet op,werk vanuit je huisje naar een oplossing. Ik heb ook gezegd dat ik verder tijdens evt.therapie met rust zal laten. Ik heb het gevoel dat ik niet tot haar doordring en ben zo bang dat ze dalijk op haar zelf zit en nog meer ellende over zich heen krijgt. Ik weet, dat is niet mijn probleem. Maar zo voelt het wel. Ik hou namelijk met heel mijn hart en ziel van haar.

Ik hoop dat iemand advies heeft om met dit alles om te gaan en evt. hoe ik kan voorkomen dat ze mij verlaat en later spijt krijgt.

Heel erg bedankt alvast,

Chris

afbeelding van mrbean

Mr Bean @Chris31 therapeut

Hoi Chris, jouw verhaal is herkenbaar, mijn bijna ex heeft ook veel psychische problemen gehad, ik heb haar al die tijd goed kunnen opvangen, maar op een gegeven moment niet meer. Ik realiseer me nu dat ik geen therapeut moet spelen, ik haar problemen niet kan oplossen, wel de pijn kunnen verzachten. Maar op een gegeven moment heeft ze gekozen voor een ander, als volwassen moet ik haar keus respecteren. In het begin dacht ik, ach, midlife crisis, depressies, ze is de weg kwijt, ze komt wel terug. Maar wat is de weg kwijt? Zij heeft het recht haar eigen weg te kiezen, ook is het volgens jou de verkeerde. Wat is verkeerd? Haar problemen zal ze zelf moeten oplossen, als ze ervoor kiest zonder jou haar pad te vervolgen, dan zou je dat ook moeten respecteren. Ik denk dat je haar niet moet tegenhouden, en dat je ook vertrouwen in haar moet hebben, als ze jou terug wil dan komt ze terug. Anders niet, maar zorgen maken moet je ook niet meer doen. Had ik in het begin ook gedaan, maar ze is een volwassene, ze kan voor zichzelf zorgen.
Natuurlijk moet ze zelf hulp zoeken, maar ik zeg ook vaak tegen mezelf dat ik eigenlijk haar vader niet ben, maar haar man, mijn bezorgdheid benauwde haar juist, deed mij aan haar vader denken. Een volwaardige relatie moet ook evenwichtig zijn, jij als haar held en redder, met jouw bezorgdheid kan haar juist benauwen. Laat haar vrij, meer kun je toch niet doen, en of ze wel of niet terugkomt, is ook geen garantie. Vind het rot voor je om in onzekerheid te leven, maar dit heeft gewoon tijd nodig.
Probeer ondertussen wel verder te leven, probeer haar los te laten, juist als je haar wilt vasthouden werkt het averechts.

Vind het erg rot voor je, zat in dezelfde situatie. Alleen bij mij heeft het huwelijk veel te lang geduurd (16 jaar), al 4 kids, point of no return eigenlijk al bereikt dacht ik, maar weet nu wel beter.

Veel sterkte!

Mr Bean

afbeelding van Chris31

Nog een aantal tips gevraagd.

Bdankt Mr Bean voor je reactie.
Wij wonen nog steeds onder 1 dak samen. We kunnen nog wel samen lachen als het moet. Nu is mijn vraag: Hoe moet ik mij opstellen? Wat moet ik wel en juist niet doen. Ik wil haar toch laten zien dat alles voor haar zou willen doen. Waar moet ik het over hebben of juist niet. Is het wel goed dat we nog in 1 huis zitten.

Alvast bedankt,

Chris

afbeelding van mrbean

Mr Bean @Chris31 ruimte om te ademen

Hoi Chris, iedere situatie is anders, maar ik denk dat je haar juist wat ruimte moet geven, haar niet moet benauwen. Als je zand wil vasthouden, dan glipt het juist weg. Ik weet dat het heel moeilijk is, maar loslaten geeft ook geen garantie. Dat is het frustrerende, maar als ze uiteindelijk toch niet verder wil, dan is het idd meant to be. Liefde laat zich eenmaal niet dwingen, zelfs niet in een huwelijk, zelfs niet als er kinderen bij betrokken zijn. Probeer er nuchter onder te zijn, juist niet overbezorgd te doen, maar haar alleen steunen als ze erom vraagt, als ze je nodig heeft. Laat genoeg ruimte tussen jou en haar om haar te laten ademen, meer niet. Af en toe vragen hoe het met haar gaat kan ook geen kwaad. Of neem haar een keer mee om te wandelen, schijnt heel erg goed te zijn, wandelen, voor dit soort gesprekken.
En wel beseffen dat sommige problemen zij zelf moet oplossen, that's all.
Ik hoop erg voor je dat ze uiteindelijk niet zal weggaan.
Ben helaas geen goed voorbeeld voor je, mijn (ex)vrouw heeft haar beslissing al genomen.

Sterkte!

Mr Bean

afbeelding van Ninjaaa

@ Chris

Hoi Chris,

Mijn relatie is ook nog niet zo lang geleden gesneuveld. Ook mijn ex heeft psychische problemen. Ook hij is van mening dat hij dit niet kan verwerken in een relatie omdat ik een deel van het probleem ben (hij heeft hechtingsproblemen). Ik heb heel lang geprobeerd om hem te helpen en hem te steunen. Maar ze kunnen alleen zichzelf helpen en dat moeten we accepteren. Mijn ex gaat in iedergeval wel (weer terug) in therapie. Ze willen dit doen zonder ons en dat hurts like hell!

If it's meant to be, it's meant to be en dan komt ze wel weer bij je terug.

Sterkte!

afbeelding van Bobby.

jaloers en gebruikt

Ik heb via mijn vriendin een jongen leren kennen en de eerste dag dat ik hem zag, vond ik hem al gelijk iets hebben. Sinsdien ben ik elke dag met haar en hem iets gaan doen. Op een avond gingen we uit en hij was best wel dronken en ik nog aardig nuchter. Hij vroeg of we bij hem wilde slapen en of ik bij hem in bed wilde slapen..Dat wilde ik natuurlijk wel!
We hebben de hele nacht gepraat en om 7 uur sochtends hebben we eindelijk gezoend en meer gedaan..
We vielen in elkaars armen in slaap..
Ik was helemaal verliefd totdat ik gisteren weer met een groep mensen wat ging doen en dat het blijkt dat hij me helemaal niet leuk vond en dat hij gewoon te dronken was. Ik voel me echt gebruikt..
Hij heeft dingen gezegd die me echt ontroerde en nu doet hij dit?!
Maar het ergste vind ik nog, dat hij mijn vriendin leuk vind..Zij heeft al een vriendje en ze wil het daar misschien mee uitmaken om met hem te krijgen! Dus ik ben jaloers op mijn vriendin en boos op die gast..
Ik voel me echt heel klote want ik was echt verliefd en zij heeft altijd de leuke jongens en ik verpest het gewoon voor de zoveelste keer...Als zij samen krijgen kan ik echt niet meer met ze omgaan..
Ik hou gewoon van hem en het doet zo'n pijn dat hij me niet leuk vind en háár wel..Hij moest zelfs om haar huilen gvd.. Voorlopig ben ik er even klaar mee want ik ben alleen maar chagrijnig en ik krijg geen hap door mn keel. Liefde is hard

Iedereen ook nog succes met hun verdriet!!