Hallo iedereen,

Ik zit gigantisch met mezelf in de knoop en ik weet niet meer wat ik moet doen. Van je af schrijven lucht op zeggen ze, dus here I go...

Ik ben lesbisch en sinds een paar maanden ben ik tot over mijn oren verliefd geworden op een vrouw die ik op mijn werk zie (geen collega).
Ik baal hier behoorlijk van! In het begin was er niets aan de hand, ik vond haar een leuke vrouw en kan het goed met haar vinden zoals ik met wel meer mensen heb. Zat altijd met haar te geinen en te kletsen en zij vind mij ook leuk en voelt zich bij mij op haar gemak.

Ineens uit het niets kreeg ik gevoelens voor haar. Ik ben nog nooit verliefd geweest op iemand op het werk en als ik verliefd was op iemand dan had ik de keuze om afstand te nemen van diegene maar dat kan dus bij deze niet. Ik heb een vast contract en heb het reuze naar mijn zin maar helaas moet ik haar een paar keer per week onder ogen komen, voor mij wordt het haast ondragelijk.

Zij weet dat ik op vrouwen val en heeft er totaal geen problemen mee. Helaas mag ze me graag. Ze merkt de laatste tijd wat aan mij en vraagt dan heel lief wat er door mijn hoofdje gaat en dat ik er altijd met haar erover kan praten, dat ze er voor me is. Ik probeer afstand te nemen van haar maar zij komt dan juist extra naar mij toe. Wat het ook heel moeilijk voor mij maakt is dat ze altijd geintresseerd in me is en complimentjes maakt en veel naar me lacht. Ook vraagt ze altijd aan mij wanneer ze mij weer ziet op het werk en dat doet ze bij mijn andere collega's nooit terwijl ze daar ook goed mee overweg kan. Soms vraagt ze dingen zoals heb je lekker geslapen vannacht? Of ze zegt iets anders lief en zorgzaam en dan kijkt ze me zo aan met een lieve glimlach en dan word ik helemaal gek.

Ik word gek van mezelf! Al die aandacht van haar maakt me blij en vrolijk maar daarna voel ik me zo verdrietig en wanhopig omdat ik weet dat het waarschijnlijk toch niet wederzijds is. Omdat ze juist zo lief en bezorgd doet vind ik haar juist alleen maar leuker!

Ik heb haar een tijd geleden gevraagd of ze een keer wat leuks wilt gaan doen en toen zei ze dat ze dat absoluut wilde maar ze heeft er daarna niets meer over gezegd en ook niets voorgesteld. Ook hoorde ik van een collega die er van weet dat ze haar ex misschien weer een kans wilt geven maar dat ze dat niet zeker weet of ze dat wilt. Die dingen zien er niet echt positief uit. Ook doet het mij pijn en voel ik me machteloos.

Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. In deze situatie kan ik geen afstand van haar nemen, de kans is groot dat ik nog jaren tegen haar aan moet kijken op het werk en 3 weken vakantie nemen zal ook niet veel veranderen. Zelfs mijn manager heeft iets in de gaten. Ik laat de laatste tijd steekjes vallen en ben er niet helemaal bij, terwijl ik net een wandelende agenda ben normaal die nooit iets vergeet. Mijn manager vroeg laatst wat er aan de hand was, dat er iets anders was aan mij en dat ik er altijd over mag praten. Ik heb toen maar gezegd dat het prive niet lekker liep.

Wat moet ik nou doen? Moet ik het mijn manager vertellen of moet ik het haar vertellen? Ik wil haar ook niet opzadelen daarmee, dat ze zich misschien dadelijk niet op haar gemak voelt op het werk als ik er ben. En ik ken haar een beetje, ze is een gevoelsmens en als ze niet hetzelfde voelt voor mij dan zal ze zich gegarandeerd rot gaan voelen en het zelfs erg zou vinden dat ze niet hetzelfde voelt. Ik wil haar daar ook niet mee opzadelen. Daarvoor geef ik teveel om haar, maar ondertussen ga ik er ook langzaam aan onderdoor.

Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Heeft er iemand tips?

Alvast bedankt!