Vertrouwen weg? Of ruimte nodig?

afbeelding van kroegtijger

Hallo allemaal,

Ik heb lang getwijfeld of ik wel mijn verhaal hier moet doen, maar ik moet het echt effe kwijt, want ondertussen heb ik geen idee meer wat ik nog moet.

Mijn ex en ik hebben elkaar zo'n 12 jaar geleden leren kennen. Een kleine 2 jaar later kwam dat tot een relatie, maar echt lekker liep dat destijds nog niet. We waren best gek van elkaar, maar konden er lang niet altijd even handig mee omgaan, waardoor we zo nu en dan wel eens botsten met elkaar zonder echte reden. Na een klein jaartje heeft mijn ex er toen ook een punt achter gezet. Het gevoel was weg vertelde ze tegen me. Ik had het daar best moeilijk mee, en kennelijk zij ook, want nog geen paar maanden later waren we weer bij elkaar.

De tweede relatie-poging begon en na een paar jaar werd er bij haar MS geconstateerd. Destijds leek ze daar in best goed mee om te gaan, alhoewel ik toen al het idee had dat ze er wel érg makkelijk mee om ging; alsof het er niet was. Ze had (en gelukkig heeft) immers nog geen echte fysieke beperkingen, en kon alles nog gewoon doen. Een klein jaartje daarna was het wederom einde relatie, en wederom met als motivatie dat het gevoel weg was; verder geen uitleg of wat dan ook, alleen dat ze me niet meer zo leuk vond als in het begin. Deze keer was ik er écht kapot van, en ben door een heel diep dal gegaan destijds. We hebben toen een half jaar totaal geen contact gehad; ze wilde me niet zien, niet spreken of wat dan ook. Ik had (en heb) zelf het idee dat het toen pas eigenlijk tot haar door drong wat haar ziekte precies inhield. Niet dat ze spontaan klachten had ofzo, maar het leek wel alsof pas toen het besef bij haar kwam.

Een half jaar later gingen we weer eens samen ergens koffie drinken. Ze wilde toch graag als vrienden met elkaar om kunnen gaan, en datzelfde gold voor mij ook. Ze woonde destijds zo'n 3 kwartier bij me vandaan, maar enkele malen per week ging ik toch die kant op. In eerste instantie gewoon voor de gezelligheid, maar ik merkte bij mezelf en bij haar dat we toch nog wel écht gek van elkaar waren, en een paar maanden later kwam daar langzaam maar zeker toch relatie-poging nummer 3 uit naar voren.

Deze keer leek het prima te zijn. We hadden een geweldige tijd samen. Alles leek perfect, maar we spraken eigenlijk nooit over haar MS. Voor haar was het er simpelweg niet, en ik deed ook alsof het er niet was. Af en toe was dat best moeilijk voor me. Als ik dan dacht aan hoe de toekomst moest gaan worden, dan zat ik daar toch wel heel erg mee in mijn maag, maar sprak daar niet met haar over. Immers, ze wilde er zelf niets van weten, dus leek het me niet dat ik daar tegen haar over moest beginnen. Ik rookte af en toe een jointje (ik drink verder geen alcohol, dus dat was mijn manier van ontspannen), en dan vergat ik even de zorgen erover en was alles wel weer prima.

We waren destijds al met een schuin oog aan het kijken om een huis te kopen, maar gezien dat we eerst wat meer zekerheid in onze relatie zochten leek het ons slimmer om bij een van ons twee in te trekken, en daarna zouden we wel zien. Na een jaartje in poging nummer 3 zijn we gaan samen wonen. Daarvoor is ze toen verhuisd naar mij toe, en heeft ook haar werk opgegeven daar en is hier komen werken. Ze werkt in de gezondheidszorg, maar op haar vorige werk heeft daar een vrij heftig incident plaats gevonden met een van de cliënten. Op haar nieuwe werk leek het in eerste instantie allemaal prima te zijn. Ze had het enorm naar haar zin, maar na een klein jaartje daar te hebben gewerkt trad bij haar plots PTSS op naar aanleiding van het incident op haar vorige werk. Ze kon van de een op de andere dag he-le-maal niets meer, en kwam dan ook thuis te zitten. Boodschappen doen was een dag-onderneming voor haar, en dan kon ze daarna ook de rest van de dag totaal niet meer iets doen, en zat alleen nog maar uitgeput op de bank thuis. Daardoor kwam de druk op mij toch aanzienlijk hoger te liggen. Naast m'n gewone werk kwam het er dus ook op neer dat ik alle andere zaken in huis moest doen, maar ook de zorgen die ik om haar had namen enorm toe. En nog steeds spraken we niet over haar MS, maar ook niet over haar PTSS. Zij sprak er met mij niet over omdat ze zag dat het voor mij een heel moeilijk onderwerp was, en ik met haar niet omdat ze ondertussen wel genoeg aan haar hoofd had. In plaats daarvan rookte ik nog wel een extra jointje. Ondertussen waren we ook nog steeds op zoek naar een huis. Hadden al wel wat leuke dingen bezichtigd, het financiële plaatje was min of meer rond, en eigenlijk was het alleen nog maar een leuke woning vinden. Het leek dan eindelijk zo ver; we hadden iets gevonden wat ons alle twee beviel. Leuk huis, met een ruime tuin, alles er op en er aan. Voor mij leek het 't ideale huis voor de toekomst. Het was ruim genoeg dat als het met haar slechter zou gaan, er voldoende ruimte was, geen trappen die ze op moest om het huis in te komen (dat was nu wel het geval), en een ruime schuur zodat ze ook aan huis kon werken (ze heeft nog een 2e opleiding die ze aan huis zou kunnen doen). Perfect dus in dat opzicht.

Ze vertelde me op het moment dat het echt leek te gaan lukken dat ze er toch niet helemaal zeker over was. Het was wel een erg grote beslissing voor haar op dat moment met haar PTSS, en ze kon het simpelweg toen even niet aan. Dat snapte ik, alhoewel het een grote teleurstelling natuurlijk was. Na 3 jaar zoeken en moeilijke trajecten (een hypotheek krijgen met MS is niet eenvoudig), moest het project op de handrem op het moment dat het leek te gaan slagen, maar goed.. Ik wilde immers ook geen huis kopen als we er niet alle twee 100% achter zouden staan. Het is nogal een stap, dus moeten we het ook alle twee écht willen. We hebben toen afgesproken het uit te stellen tot ze zich weer beter zou gaan voelen en het weer aan zou kunnen. Een goed half jaar later begon ze weer langzaam met werken. Dat leek eerst goed te gaan, maar vrij snel speelde haar MS op. MS kan worden getriggered door stress, en de laatste 9 maanden waren enorm stressvol voor haar geweest, en dus kwam ze weer thuis te zitten voor zo'n 3 maanden. Langzaam maar zeker ging het weer de goede kant op met haar. Nog steeds had ze wel last van haar PTSS, maar niet meer zo hinderlijk dat ze niets meer kon.

Ondertussen was het incidentele jointje bij mij wel omgeslagen in een volledige verslaving, maar zelf had ik dat eigenlijk destijds niet door. Het ging toch allemaal prima verder dacht ik? Tuurlijk hadden we wel wat onmin met elkaar van tijd tot tijd, maar in het beste huwelijk is er soms wel eens wat mot... Niets waar ik me echt druk om maakte. Wel begon ze er van tijd tot tijd over, maar ik zag er niet echt het probleem van in. Ze dronk zelf destijds ook wel iets meer wijn dan strikt noodzakelijk (en dan druk ik het voorzichtig uit), dus wat zeurde ze nou? Dan begon ze over dat ze leuke dingen wilde gaan doen, maar een suggestie kwam er eigenlijk niet uit, en ik had er zelf weinig puf voor. De hele week had ik dan hard gewerkt, en thuis deed ik ook nog het grootste gedeelte, dus het leek me toch niet zo gek dat ik in het weekend liever gewoon op de bank neer plofte. Daarnaast deden we van tijd tot tijd toch ook de nodige leuke dingen samen dacht ik. Afgelopen jaar 6x een weekend naar EuroDisney lijkt me niet dat we dan niets doen, en daarnaast nog wel eens een terrasje pakken ofzo gebeurde ook nog wel, maar ik moet eerlijk toegeven; het was niet meer zo vaak als dat we daarvoor deden. Ik was doodmoe in de weekenden, en had er weinig trek in. Als we dan een keertje ergens heen gingen, had ik er weinig zin in, en was de sfeer al om zeep nog voor we de deurkruk bereikt hadden, maar vaak klaarde de lucht na een uurtje en hadden we best een leuke dag uiteindelijk. Heel veel bezwaren zag ik dus niet echt in de situatie op dat moment.

Het huis wat we gezien hadden stond nog steeds te koop, en dus legde ik het nog maar eens bij haar voor. Dit maal kreeg ik van haar te horen dat ze toch liever eerst leuke dingen met me wilde doen. Verre reizen maken, de wereld zien. Als we een huis zouden kopen, zou dat allemaal veel moeilijker gaan worden. De irritatie bij mij was behoorlijk daarover. Jarenlang hadden we gezocht, diverse malen had ik vrij genomen om huizen te bekijken, en vele uren waren gegaan in het uitzoeken hoe dat dan met hypotheken e.d. in elkaar zat, en als het puntje bij paaltje komt verteld ze me dat ze leuke dingen wilt doen... Maar goed, dan gaan we leuke dingen doen dacht ik... Als ze niet wilt, houdt het op en dan komt het later nog wel eens een keer...

Een maand of 2 later vertelde ze me dat ze een paar weken in het leegstaande huis van een vriendin wilde gaan zitten, om even tot rust te komen. Ze had dat ook met haar psycholoog (die ze n.a.v. PTSS had bezocht) besproken, en ook die leek dat geen gek idee, en ook mij leek het een prima idee. Ze had namelijk nogal een heftig 1,5 jaar achter de rug met PTSS en MS, en een beetje tot rust komen zou haar goed doen dacht ik. Een paar dagen voordat ze vertrok zat ze zwaar huilend op de bank en snotterend vertelde ze me dat ze bang was dat ze niet meer terug zou komen. Ik heb haar toen getroost, en gevraagd waarom ze dat dacht. Dat wist ze niet... Het leek mij daarmee ook een klein beetje angst en de spanningen van de laatste tijd die eruit aan het komen waren, en zocht er verder weinig achter. Eind november was het dan zo ver; ze ging voor in eerste instantie 2 weken daar heen, en het zou eventueel langer worden als het nodig was. Een kleine week later was m'n ex lunchen met de vriendin van een vriend van me. Begin van de avond ontving ik een smsje van die vriend van me. Die stuurde dat hij had gehoord van onze relatieproblemen, en als ik m'n ei kwijt wilde, hij er voor me was... Ik was behoorlijk met stomheid geslagen, want ik wist niets van relatieproblemen... Maar 1 +1 = 2, en kennelijk had mijn ex dus met zijn vriendin gesproken, en hoorde hij dat dus via-via weer. Een uurtje later kwam m'n exvriendin langs om even de was te doen. Ik vroeg haar of er soms iets was, en volgens haar was er niets. Ik heb haar toen gevraagd of ze dat smsje kon verklaren, want dat komt dan toch niet uit de lucht vallen leek me. Snikkend kwam er uit dat ze een eind aan de relatie moest maken. Ik was compleet met stomheid geslagen....

Haar motivatie daarvoor was dat ze me niet meer vertrouwde. Meerdere keren hadden we gesproken met elkaar dat ik minder zou gaan blowen, maar diverse malen was dat mislukt. Vaak begon ik vol goede moed eraan, maar daar waar het eest in het weekend alleen zou zijn, werd het weekend dan weer langzaam van donderdag t/m zondag, en dan het laatste restje maandag... En dan was woensdag Champions League, en als iedereen bier drinkt, mag ik toch ook wel een jointje? en voor ik het wist was elke dag een excuus voor een speciale gelegenheid en zat ik weer op het oude niveau. Echt handig was dat natuurlijk niet, maar nog zag ik er niet direct aanleiding in om dan maar met de relatie te stoppen. Als dat immers het grote probleem dan was, dan zou ik toch nogmaals stoppen, en dan helemaal? Ook niet met speciale gelegenheden? Maar voor haar was dat te laat. Ze had de knoop doorgehakt, en haar vertrouwen in me was weg vertelde ze me.

Een dag of 2 later viel bij mij het welbekende kwartje. Het ging haar helemaal niet om of ik af en toe een jointje rookte, maar wel om de gevolgen ervan. De dag erna was ik ook weer knap waardeloos, uitgeblust etc. We waren compleet langs elkaar heen gaan leven in de loop der jaren. Als ik thuis kwam van werken en alle dingen gedaan had die nodig waren ging ik op de bank zitten en stak een jointje op. Een uur, soms 2 uur later, ging m'n ex dan naar bed, maar ik rookte alleen die nog even op... en de volgende... en de volgende... tot het 2 uur 's nachts was en ik naar bed kwam. En tja, dan is ook het weekend niet meer gezellig en wilde ik ook niets meer doen dan ook, en zijn ook kleine niet ter zaken doende dingen plots langzaam verdwenen zoals af en toe een bosje bloemen of een kaartje. Meteen toen ik daar achter kwam ben ik radicaal gestopt ermee, en heb m'n leven totaal omgedraaid. Voor mezelf is dat in ieder geval een hele verbetering geworden. Ik voel me een stuk fitter dan jaren geweest is, en snap nu ook haar punt daarin.

Maar hoe had het dan zo ver kunnen komen? Daarop terug kijkend zijn er eigenlijk een paar redenen naar mijn idee voor aan te dragen. Als eerste was ik het zelf. Ik had het zelf niet meer in de hand, en kon het er simpelweg niet bij 1 laten. Daarom was er ook maar 1 oplossing, en dat is dus ook niet 1 roken, maar helemaal niets meer. Daarnaast was het 't gebrek aan communicatie. Wij spraken eigenlijk nooit over haar ziekte, maar ik sprak er voor het gemak maar met helemaal niemand over. Ik dacht het wel even weg te roken; niets aan de hand en alles ging toch goed zo? Maar ook van haar kant was er een gebrek aan communicatie. Want in de afgelopen anderhalf jaar is ze aanzienlijk anders tegen het leven aan gaan kijken, maar was dat even "vergeten" om dat mij ook te laten weten. Ze wilde juist nu leuke dingen gaan doen, nu ze alles nog kan. Daar waar ik helemaal gericht was op zorgen dat we een goede toekomst konden hebben, was zij zich meer en meer gaan richten op nu. Nu de wereld zien, nu alles doen wat je nog wilt doen. Tsja, achteraf gezien natuurlijk heel logisch, en als ik het geweten had, was ik zonder enige twijfel daarin met haar mee gegaan...

Inmiddels zijn we anderhalve maand uit elkaar, en ik mis haar nog elke dag enorm. Ik raak geen wiet meer aan, en dat bevalt me ook prima, maar ze blijft erbij dat ze me niet meer vertrouwd en dat het vertrouwen ook niet meer terug zal komen wat nodig is voor een relatie, en dat het gevoel dat ze voor me had door mijn gedrag is veranderd. Ze houdt nog wel van me, maar niet meer zoals het was... Dat snap ik wel, want als ik naar mezelf terug kijk op de afgelopen anderhalf jaar was ik ook niet echt het meest gezellige, en de oorzaak daarvan is me ook wel goed duidelijk geworden.

Ondanks alles wil ik haar echt terug. Ze betekend zoveel voor me, en ben de afgelopen jaren echt heel diep gegaan voor haar. Regelmatig was ze niet te genieten in huis, en kon ik geen goed doen, maar ondanks dat stond ik altijd voor haar klaar omdat ik weet hoe ze ook kan zijn en ik weet wat de oorzaak ervan was. Dat ze me nu niet meer vertrouwd, ook dat kan ik nog begrijpen. Immers, de belofte te stoppen is meer dan eens gebroken. Maar ik weet ook dat vertrouwen terug kan komen. Ik heb het immers zelf meerdere keren met haar ook mee gemaakt. Twee keer eerder heeft ze me aan de kant geschoven, en tot twee keer toe heb ik haar weer opnieuw moeten leren vertrouwen dat ze dat niet nog eens zou doen. Met name de laatste keer was dat echt heel moeilijk, maar ook dat is toen gelukt. En zelfs nu zou ik dat nog kunnen, ondanks dat ik weet dat het wel de nodige tijd en moeite zal kosten, zou ik daar zeker vol voor willen gaan. Wel gaf ze aan dat ze als vrienden verder wil kunnen gaan, en dat ze daarvoor wel aan het vertrouwen wil werken. Ik heb haar verteld dat ik haar zal bewijzen dat het stoppen geen probleem meer zal zijn, en dat ik weer die jongen wordt waar ze al 3x eerder verliefd op is geworden, maar voor alsnog wil ze er totaal niets van weten. Natuurlijk is het allemaal nog vrij vers en zal het tijd nodig hebben, maar ze blijft erbij dat er geen relatie meer uit zal komen. Ik kan daar voor alsnog weinig van geloven. Immers, ik heb eerder gehoord dat het nooit meer wat zal worden, en daarna zijn we gaan samenwonen. Ik heb ook gezien dat vertrouwen terug kan komen, en ze wil ook aan vertrouwen werken...

Voor nu kan ik denk ik nog weinig anders doen dan haar alle ruimte geven die ze nodig heeft, maar het valt me heel erg zwaar. Elke dag die voorbij is, ben ik blij om, zodat we die weer gehad hebben, maar ik kijk totaal niet uit naar de volgende dag, want die is weer net zo'n hel als de vorige zonder haar. Ze komt binnenkort haar spullen ophalen, en daarna hebben we afgesproken om een paar weken even helemaal geen contact meer te hebben zodat we alle twee wat rust kunnen krijgen, maar voor alsnog zie ik er enorm tegenop.

afbeelding van kroegtijger

Als een stoomwals...

Vandaag heb ik weer even met haar gesproken, en er is me een hele hoop duidelijk geworden. Ze was hier rond half 7. Ik heb toen eerst even "gewoon gezellig" met haar zitten praten, en daarna voorzichtig nog even hét onderwerp aangesneden. Dat viel niet zo goed bij haar. Ze had me namelijk niets meer te vertellen, en ik moest het er maar mee doen...

Gisteren had ik haar nog een appje gestuurd waarin ik aangaf dat ons probleem structureel hetzelfde was, namelijk dat we niet met elkaar praatte met als gevolg dat we alle twee een andere kant op gingen in onze levens. Ik vroeg haar dus hoe ze daar tegenaan keek. Het antwoord luidde dat het er allemaal niet meer toe deed, want uiteindelijk was haar vertrouwen in me weg, komt niet meer terug, dus het doet er niet toe en ik moest het met rust laten. Haar proberen uit te leggen dat het er volgens mij wel degelijk toe doet, want het verklaart waarom er is gebeurt wat er is gebeurt, en dat het mij een hoop rust zou geven als ik zou snappen wat er zo spelen, maar het antwoord bleef hetzelfde, en het bleef erop neer komen dat het allemaal mijn schuld was, dat ik alles fout heb gedaan en dat ze daarom er een streep onder heeft gezet.

Toen nog eens gevraagd waar ze dan dacht dat het tussen ons mis was gelopen. Ook dat deed er niet toe, en wilde ze niet op in gaan want dat was dezelfde vraag volgens haar.

Nogmaals geprobeerd haar uit te leggen, want als we als vrienden wel verder willen kunnen dat we dan niet meer dit in de weg moeten hebben staan, en toen was mevrouw het kennelijk zat want wilde ze weer de deur uit gaan. Ook dat is een beetje een standaard-reflex bij haar; als het haar even niet zint, dan rent ze zo snel mogelijk weg. Bloed-irritant, maar als je een gesprek wilt voeren met haar, dan heb je weinig keuze dan haar weg erin te volgen of ze is weer pleite...
Haar weten te overtuigen dat niet te doen, en ik zou er niet meer over beginnen. Daarna kwam er dan een klein beetje bij haar vandaan, namelijk door te stellen dat ik altijd haar grenzen opzocht. Dat klopt ook wel; ik zoek altijd overal de grenzen in op. Een soms wat nare eigenschap van me, maar niet iets wat plots uit de lucht komt vallen lijkt me. Dat wist ze 4 jaar geleden toen ze hier naartoe verhuisde ook al wel, en dat maakt ook wie ik ben als persoon, met alle goede en ook minder goede eigenschappen. Wel iets waar ik nog wel eens aan zou willen werken om de scherpe kantjes eraf te halen, maar het is onderdeel van mij als persoon en dat hoort er dan ook bij.

Daarna nog even gegeten uiteindelijk en toen nog even koffie gedronken. De sfeer zat er ondertussen al goed in (kuch kuch).

Een maand geleden heb ik haar een lange brief geschreven. 2 weken geleden heb ik al even geïnformeerd of ze die gelezen had. Dat was toen nog niet het geval. Vandaag nog maar eens gevraagd, en nog steeds niet. Ze had er volgens eigen zeggen nog geen tijd voor gehad. Pure onzin natuurlijk; als je in een maand tijd niet in staat bent om 6 A4'tjes te lezen, heeft dat niets met tijd te maken, maar puur met geen interesse erin. Hetzelfde geldt voor geen verklaring kunnen geven over wat er dan mis is gegaan. Ze heeft er niet eens over nagedacht... Tja, dan rest 1 conclusie, en dat is dat ze alleen maar met zichzelf bezig is, en alles wat dan even in de weg staat moet maar wijken. Toevallig was ik dat... Niet echt de ideale basis voor een relatie lijkt me, zoveel is duidelijk. Mijn idee van een goede relatie is dat je er voor elkaar bent. In zowel goede als in slechte tijden. Ik geloof dat ik er toch echt wel voor haar was in haar slechtste tijden; vind maar eens een andere halve zool die 6x per jaar naar Parijs rijdt voor z'n vriendin omdat ie ziet dat het niet zo goed met haar gaat en dat haar écht effe helpt...

Ze was hier om nog wat spullen in te pakken die in huis stonden. Voorgesteld om dat te gaan doen, maar plots was het verhaal iets anders volgens haar, namelijk dat de spullen die op de zolder staan moesten worden gepakt. Dat was duidelijk niet wat we hadden afgesproken, want het licht op zolder is al jaren stuk, dus je ziet 's avonds niets. Het is dan ook onmogelijk dat ik dat zou hebben afgesproken met haar, maar bij hoog en laag bleef ze dat beweren. Aangegeven dat ik wat verhuisdozen van zolder zou halen, en dat we die nu zouden inpakken. Die stonden al klaar in de huiskamer. Toen barstte de bom helemaal, want ze was hier 's middags al even en dan had ze dan wel de dingen in huis gaan inpakken als ze dat wist... Weer haar wat gekalmeerd, en gezegd dat die spullen wel kwamen, maar echt beter werd het er niet op bij haar. Snikkend zat ze op de bank, want ze was moe, wilde naar huis, was een beetje ziek en het was wat veel voor haar. Daarna vertrok ze weer, uiteindelijk dus nog steeds zonder wat te hebben gedaan...

Voor mij was daarmee een hele hoop duidelijk geworden, namelijk dat ze als een stoomwals maar 1 belang voor ogen heeft, en dat is haarzelf. Dat ik al die jaren voor haar me poten onder m'n reet vandaan heb gelopen, het er behoorlijk moeilijk mee heb gehad, en alles voor haar deed, doet er allemaal kennelijk niet toe en is slechts een obstakel op haar weg op het moment. Ze is er duidelijk heilig van overtuigd dat het allemaal mijn schuld is, haar geen enkele blaam treft en dat ik maar uit moet zoeken hoe ik het redt (sterker nog, haar letterlijke uitspraak was dat ze mijn problemen er niet ook even bij kon hebben, want ze had een huis nodig en wilde haar spullen hebben). Tja, daar valt dus geen zinnig woord nu mee te wisselen hierover, en dan ben ik er wel redelijk klaar mee. Ik dacht niet dat ik het verdien om zo behandeld te worden door haar.

Ik had nooit ook maar durven vermoeden dat ze me ooit zo zou gaan behandelen na al die jaren; zo koud, zo egoïstisch en zo zwaar zonder enige vorm van zelfreflectie vond ik ontluisterend, maar geeft heel duidelijk haar huidige staat aan. Zaterdag komt ze haar spullen halen, en dan hoef ik haar voorlopig denk ik maar even niet te zien of te spreken totdat ze weer een klein beetje normaal kan doen en het woord zelfreflectie in de Dikke Van Dale heeft opgezocht en leert toepassen. Ik ben kennelijk een heel goede zondebok voor haar op het moment, waarop ze alles hiervan kan afschuiven. Een trieste conclusie helaas, maar ik kan hier niets anders van maken.

afbeelding van waterman

Hoi Kroegtijger

Er lopen heel veel dingetjes mis, he, op het moment. Vertrouwen lijkt ernstig weg, en makkelijk over dingen praten kunnen jullie ook niet. Het lijkt een beslissend moment te worden in jullie relatie. Stoten jullie elkaar verder af, of zoeken jullie elkaar weer op?

Misschien moeten jullie allebei je leven op de rails krijgen. Individueel, los van de ander. Wat ga jij van je leven maken? Hoe ga jij verder met je wiet-roken om? Je hebt de eerste gigantische stappen gemaakt, dus dat is goed. Hoe wil jij wonen, werken, leven? Hoe zorg jij dat je dat op de rails krijgt.... En voor haar geldt hetzelfde. Hoe gaat zij met haar MS om? Hoe wil zij haar leven inrichten? Wat wil zij en hoe gaat ze het aanpakken?

Ik denk dat jullie dat los van elkaar moeten doen.

Niet naar elkaar gaan wijzen, niet elkaar wijzen op het woord zelfreflectie. Maar ieder voor zich proberen wat dat betekent. Niet proberen elkaar te veranderen, dat gaat je niet lukken. Zorgen dat je zelf je koers een beetje snapt. Snappen hoe je zelf in elkaar zit, en wat daar moet veranderen. Snappen waarom jij zelf ook dingen moet veranderen. Dat moet eerst gebeuren, denk ik..... En jezelf veranderen, als je het echt wilt, heeft altijd meer kans dan de ander veranderen. Maar mensen zijn stugge wezentjes. Dus het is eerder een kwestie van jezelf snappen dan een kwestie van jezelf veranderen Knipoog

En dan kijken of je elkaar opzoekt. Kijken of je een aanvulling op elkaar kan zijn. Maar voor allebei vanuit een iets stabielere basis, waarin je zelf je eigen leven een beetje op de rails hebt.....

Eerst van jezelf leren houden, dan kijken of je ook van een ander kan houden...........

Heel veel sterkte
Waterman

afbeelding van kroegtijger

Hoi Waterman, ja, er loopt op

Hoi Waterman,
ja, er loopt op het moment zo'n beetje alles mis wat mis kan gaan. Wat betreft praten heb je helemaal gelijk, maar ik geloof niet dat dit puntje nu nog aan mij ligt. Zij wil op het moment nergens over praten. Tsja, dan houdt het voor mij ook op. Een gesprek in je eentje kan je al gauw een opname in een psychiatrische instelling opleveren Knipoog Ik had in eerste instantie het idee dat we elkaar wel weer op aan het zoeken waren, maar sinds gisteren denk ik daar toch heel anders over. Daar waar ik me stinkende best doe om het allemaal een beetje goed te krijgen is dat bij haar volstrekt het tegenovergestelde als ik het zo merk.

Wat betreft ons leven weer op de rails krijgen deel ik zeker je mening. Ik rook tegenwoordig helemaal geen wiet meer en dat gaat ook niet meer gebeuren. Daarvoor heb ik wel te veel ingezien wat er mis van kan gaan, en ik weet van mezelf dat ik het er niet bij 1 kan laten, dus ook die ene rook ik niet en dat bevalt me meer dan prima. Voor de komende periode ga ik gewoon weer lekker m'n eigen gang en ben ik eigenlijk wel redelijk tevreden over mezelf; ik zou daar niet veel meer aan willen veranderen. Tuurlijk zijn er wel wat kleine dingetjes die beter kunnen, maar dat zal altijd wel het geval zijn, maar in grote lijnen ben ik best blij met mezelf. Voor haar heb ik geen idee; ze verteld niets, behalve dan dat ze zo tevreden is over haar keuze, en veel meer komt er niet uit. Ze zegt dat ze prima met haar MS omgaat, maar ik zie het eigenlijk totaal niet wat dat betreft. Ze praat er niet over (of ten minste, niet tegen mij in ieder geval), doet alsof het er niet is en erover beginnen levert alleen maar ruzie op. Vorige week heb ik haar ook gevraagd van wat haar plannen waren, wat ze wil... Veel verder dan "ik wil mijn spulletjes, een huis en verder alleen maar rust" kwam het antwoord niet. Plannen lijken er dus niet echt te zijn van haar kant, behalve dan een heel erg korte-termijn visie... Ik heb geprobeerd haar daar eens over te laten nadenken, maar dat is kansloos op het moment, want ik zeg het en dus is het per definitie al niet waar, fout, onzin etc. Tsja, daar kan ik niet veel mee dus.

Wat veranderen betreft ben ik het 100% met je eens, maar volgens mij kan je dat pas doen als je ziet wat er aan jezelf niet bevalt. Dat kan je zien door te kijken naar wat er gebeurt is, en na te denken over waarom je op bepaalde manieren reageerde, dingen deed etc. Daar ben ik bij mezelf best van geschrokken, en heb op basis daarvan ook de nodige veranderingen doorgevoerd. Wat betreft je zelf veranderen als je het echt wilt, dan heb ik haar zelfs nog letterlijk geschreven. Ook dat het me eerst niet lukte om te stoppen omdat ik het probleem niet inzag, en dat nu ik het wel zie het ook totaal niet moeilijk is. Echt de spijker op z'n kop dus wat je daarover zegt.

Wat ik zwaar teleurstellend vind is dat dit bij haar op het moment totaal niet lijkt te gebeuren (dat bedoelde ik ook met zelfreflectie). Moet ze natuurlijk zelf weten, want het is haar leven maar het lijkt me niet handig.

Verwijten maken haar kant op doe ik ook niet; tuurlijk zijn er dingen waarvan ik me afvraag of dat destijds handig was, maar ik snap haar wel in dat opzicht, maar andersom is dat dus duidelijk niet het geval. Ik heb geen enkel moment van haar gehoord dat ze dingen misschien anders had moeten doen of wat dan ook. Alles komt keer op keer bij mij neer, dat ik dingen niet goed deed, dat ik een verslaving had en ga zo maar door. Dat ik haar ondertussen ook met van alles en nog wat geholpen heb, daar hoor ik haar niet over. Dat ik haar half Europa door heb gesleept om wat ontspanning voor haar te krijgen, dat is allemaal plots niet relevant.. Spontaan is ze vergeten dat ik zo ongeveer 24/7 klaar stond toen ze letterlijk niets meer kon en maanden zo thuis zat. Geen woord heeft ze nog gerept over wat zij anders had kunnen doen. Tsja, dan houdt het voor mij wel redelijk op natuurlijk en ga ik wel m'n eigen weg en hoop ik dat ze ooit eens een keer in gaat zien dat waar twee vechten, er twee schuld hebben. Mijn deel van de schuld heb ik meer dan bekend, ook haar kant op, en misschien zelfs wel meer dan waar ik schuld aan heb. Zelfs nu nog neem ik het steeds voor haar op, en verdedig haar aan alle kanten, maar als ik dan vervolgens zo wordt behandeld is het wel redelijk klaar bij mij en kan ze de boom in totdat ze eens na gaat denken over wat er gebeurd is. Zoals ik al eerder zij, als je niet eens de moeite kan nemen om 6 A4'tjes te lezen over hoe iemand op de gebeurtenissen terug kijkt, over wat er is gebeurd, waar het fout is gegaan en dan met een smoesje aankomen van "ik heb geen tijd gehad" in letterlijk een maand, dan is het geen kwestie van geen tijd hebben, maar totaal geen interesse hebben. Geeft niet, maar wees dan ook zo eerlijk om dat tegen mij te zeggen denk ik dan.

En inderdaad, eerst voor onszelf zorgen en dan wel weer verder zien. Ik ben daar ook druk mee bezig. Of zij dat ook doet weet ik niet. Voor zover ik nu kan zien denk ik van niet, maar dat is dan haar probleem en niet mijn probleem. Ik gun haar heel erg het allerbeste toe maar ze zal daar zelf voor moeten werken. Ik kan dat niet voor haar doen. Voor alsnog heb ik in ieder geval de indruk dat leren van het verleden niet haar sterkste kant is op het moment. Raar, want ik ken haar helemaal niet zo op de manier waarop ze nu doet. Lijkt mij dat het wel veelzeggend is over haar huidige gemoedstoestand. Dat vind ik wel erg treurig, want ik geef heel erg veel om haar en als ik haar zou kunnen helpen, zou ik het ook direct doen, maar dit kan ze alleen zelf doen.

Maar in ieder geval bedankt voor je reactie. Je zegt hier een aantal heel ware dingen. We zullen zien wat er in de toekomst gaat komen.

afbeelding van waterman

Hoi Kroegtijger

Ik ben blij dat je iets aan mijn stukjes hebt Knipoog

Ik wil toch even wel wat dingetjes oppikken...... ze vallen me op..... kijk maar of je het herkent, wat ik er over zeg Knipoog

Citaat:

Wat betreft praten heb je helemaal gelijk, maar ik geloof niet dat dit puntje nu nog aan mij ligt. Zij wil op het moment nergens over praten. Tsja, dan houdt het voor mij ook op.

Eigenlijk denk ik daarbij....... het doet er helemaal niet toe aan wie het ligt. Het feit is dat jullie op het moment niet kunnen praten. Dat ligt aan het patroon wat zich heeft ontwikkeld, denk ik dan altijd. Zij wil niet praten, maar het praten lukt ook gewoon niet.... Dus laat het maar even. Soms kan een gesprek tot meer verwarring leiden, zeker als de een wel wil praten, en de ander niet. Praten is niet altijd de oplossing, praten is alleen mogelijk als beiden het willen. Praten moet wel, maar praten moet niet ALTIJD. Soms lukt het niet. Accepteer dat dan.....In ieder geval voor eventjes.

Citaat:

Ik had in eerste instantie het idee dat we elkaar wel weer op aan het zoeken waren, maar sinds gisteren denk ik daar toch heel anders over.

Eigenlijk geldt hier hetzelfde..... probeer even los te laten wat je hier over denkt. Of jullie elkaar opzoeken of niet, zal over een tijdje wel blijken. Jouw emotie daarover nu is een tijdsopname, NU..... Misschien loopt het volgende week ietsje beter..... Of volgende maand.... Probeer er nu niet te hard over te oordelen. Kijk het even aan...

Citaat:

Wat ik zwaar teleurstellend vind is dat dit bij haar op het moment totaal niet lijkt te gebeuren (dat bedoelde ik ook met zelfreflectie). Moet ze natuurlijk zelf weten, want het is haar leven maar het lijkt me niet handig.

Juist dit stukje moet je haar eventjes zelf laten uitzoeken. Of jij het handig vind is eigenlijk helemaal niet relevant Knipoog Of zij er aan toe is, en de noodzakelijke stapjes gaat zetten, dat is relevant....

Maar geef haar de ruimte. Kijk of ze met je gaat praten. En ga je eigen leven leiden. Probeer nu niet te interacteren met haar, niet te communiceren met haar. Geef haar de ruimte.... Geef haar de tijd...... Zij moet dingetjes uitzoeken. Jij moet dingetjes uitzoeken. En daarna? We zien wel...........

afbeelding van kroegtijger

Citaat: Eigenlijk denk ik

Citaat:

Eigenlijk denk ik daarbij....... het doet er helemaal niet toe aan wie het ligt. Het feit is dat jullie op het moment niet kunnen praten. Dat ligt aan het patroon wat zich heeft ontwikkeld, denk ik dan altijd. Zij wil niet praten, maar het praten lukt ook gewoon niet.... Dus laat het maar even. Soms kan een gesprek tot meer verwarring leiden, zeker als de een wel wil praten, en de ander niet. Praten is niet altijd de oplossing, praten is alleen mogelijk als beiden het willen. Praten moet wel, maar praten moet niet ALTIJD. Soms lukt het niet. Accepteer dat dan.....In ieder geval voor eventjes.

Dat denk ik ook. Ze is kennelijk er nog niet aan toe of iets dergelijks, en dan heeft een gesprek geen enkele zin en maakt alleen maar meer problemen dan oplossingen. Als ze zover is staat m'n deur altijd voor haar open en mag ze me dag en nacht bellen, maar tot die tijd kan ze effe de welbekende boom in, want dan is het toch nutteloos.

Citaat:

Eigenlijk geldt hier hetzelfde..... probeer even los te laten wat je hier over denkt. Of jullie elkaar opzoeken of niet, zal over een tijdje wel blijken. Jouw emotie daarover nu is een tijdsopname, NU..... Misschien loopt het volgende week ietsje beter..... Of volgende maand.... Probeer er nu niet te hard over te oordelen. Kijk het even aan...

Dat zal ongetwijfeld wel het geval zijn ja. Van dag tot dag of zelfs van uur tot uur kan het op het moment bij me verschillen. Wel kan ik over eerdere gevallen oordelen; vorige keer hebben we elkaar een half jaar niet gezien of gesproken, en nadat we elkaar weer tegen kwamen zijn we een jaar later gaan samenwonen. Tsja, dan wordt het wel erg moeilijk om waarde te hechten aan haar stellingname van "ik weet het zeker dat mijn gevoel is veranderd en niet meer terug zal veranderen". Dat verhaal heb ik eerder gehoord en weet het resultaat ervan.

Citaat:

Juist dit stukje moet je haar eventjes zelf laten uitzoeken. Of jij het handig vind is eigenlijk helemaal niet relevant Knipoog Of zij er aan toe is, en de noodzakelijke stapjes gaat zetten, dat is relevant....

Maar geef haar de ruimte. Kijk of ze met je gaat praten. En ga je eigen leven leiden. Probeer nu niet te interacteren met haar, niet te communiceren met haar. Geef haar de ruimte.... Geef haar de tijd...... Zij moet dingetjes uitzoeken. Jij moet dingetjes uitzoeken. En daarna? We zien wel...........

Ik geloof ook niet dat ik veel meer keuze heb dan dat eigenlijk. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze wat traag is met dergelijke zaken, en het graag voor zich uitschuift, maar vroeg of laat zal ze toch ook wel gaan nadenken erover en daarna hoor ik het wel weer. Daarom kan ze wat mij betreft ook nu effe de boom in. Ik wil haar alle tijd en ruimte geven die ze nodig heeft, en als het een week is, dan is het een week, als het een maand is dan is het een maand, en als het een jaar is, dan is het een jaar... Dat zal me de spreekwoordelijke worst wezen eerlijk gezegd.

Tuurlijk hoop ik dat het niet zo lang zal duren, maar ik kan er geen ene moer aan veranderen, en het is haar probleem dat ze zelf zal moeten oplossen. Ik kan dat niet voor haar doen, hoe graag ik ook zou willen.

Het teleurstellende eraan is dat ik dacht dat het allemaal toch ook heel veel voor haar betekende. En ik geloof dat nog steeds hoor; je gaat niet zomaar een uur weg verhuizen omdat het toevallig even leuk leek om dat te doen denk ik. Net zo goed als dat ik denk dat haar gevoelens richting mij ook echt niet zomaar spontaan weg zijn bij haar. Het is voor haar net zo goed een heel moeilijke stap natuurlijk en dat begrijp ik heel goed.

Wat ik niet snap is dat ze er dan vervolgens niets meer mee lijkt te doen. Ik heb ten minste dan juist het idee om het probleem dat eraan ten grondslag ligt te begrijpen, te snappen wat er mis is gegaan en er van willen leren om niet dezelfde fouten te maken in de toekomst. Of dat nu met mij is of met een ander doet niet eens ter zaken, maar 2x dezelfde fouten maken is niet handig denk ik dan. Net zo goed als dat voor je uit schuiven van het verwerken me niet handig lijkt. Bijt dan maar meteen door de zure appel heen, dan ben je er vanaf en kan je verder. Dat werkt bij haar dus duidelijk anders. Waarom?? Geen idee... maar het is wel duidelijk dat we in dat opzicht mijlenver uit elkaar liggen.

Daarom nu ook maar besloten dat we zo snel mogelijk haar spullen het huis uit mikken, en dan wens ik haar heel veel sterkte en succes, en ik hoop dat het lichtje ooit nog eens bij haar gaat branden. Ik geef echt heel erg veel om haar en hoop heel erg dat het haar goed gaat. Dat gun ik haar heel erg en verdiend ze ook, want het is een schat van een meid, maar ze heeft wel erg veel op haar bord gekregen het laatste anderhalf jaar en ik hoop dat ze daar weer bovenop kan komen. Ik had haar heel graag daarbij geholpen, maar op het moment ziet ze mij als onderdeel (of zelfs oorzaak) van het probleem. Tsja, dan houdt het op en kan ik niets doen.

Tot die tijd kunnen we best wel met elkaar door 1 deur als in dat we elkaar niet naar het leven staan als we elkaar op een verjaardag tegen komen of zo, maar daar blijft het wat mij betreft wel bij voor nu. Ik hoop dat dat ooit nog eens gaat veranderen, maar dat zien we wel inderdaad.

afbeelding van kroegtijger

De grens bereikt

Het heeft wat moeite gekost, maar ze heeft uiteindelijk toch een grens bij me bereikt. Nooit gedacht dat ik dat haar kant op zo zou moeten gaan stellen, maar heb haar zojuist laten weten dat ze niet meer bij mij het huis in mag zonder dat ik erbij ben. Voorheen vond ik dat altijd wel ok, maar de afgelopen tijd zijn er zoveel halve waarheden (een nette omschrijving voor kleine leugentjes) voorbij gekomen, dat ik het wel redelijk zat ben. Het toppunt was gisterenavond toen ze stelde dat ze nog geen tijd had gehad om mijn brief te lezen. Opmerkelijk dat iemand een maand lang niet even de gelegenheid weet te vinden om 6 A4'tjes door te lezen, maar ondertussen wel tijd weet te vinden voor sauna's, dagjes / weekendjes weg en ga zo maar door. Daarnaast nog wat andere puntjes gisteren weer voorbij zien komen die zeker niet stroken met de werkelijkheid, en dat was toch wel de druppel voor de welbekende emmer.

Daarnaast aangegeven dat ze zaterdag alles uit mijn huis moet halen. Gegeven de hoeveelheid die er is, de beperkte vervoers-capaciteiten en dat ik samen met een vriend om het erin te verhuizen een heel lange dag heb moeten maken weet ik al wel redelijk zeker op voorhand dat dit niet gaat lukken. Daar had ik haar al een tijdje voor gewaarschuwd, maar keer op keer was het antwoord dat het geen probleem was, en dat ze alles al had ingepakt. Een klein rondje door het huis leerde me dat er het nodige nog niet is ingepakt. Ook meerdere keren aangeboden haar hiermee te helpen, maar ook dat wordt structureel afgeslagen. En ook hier was de grens gisteren in bereikt door te stellen dat ze moe was, ziek was, en naar huis wilde maar vandaag de hele dag in de sauna heeft gezeten en 's avonds bij een vriendin aan het eten is. Tsja, deze jongen is wel goed (soms te goed voor haar) maar niet gek natuurlijk. Dat ik haar wil helpen, wil niet zeggen dat ik het voor haar ga doen. Dat zijn 2 gescheiden werelden. Nog wel erin aangegeven dat als het niet gaat lukken, er wat dozen mogen blijven staan maar dat ik dat tijdig moet weten en dat zowel voor toegang tot mijn huis als ophalen van spullen er op afspraak wel wat mogelijk is.

Ik vind het wel heel jammer dat ik het op deze manier nu moet gaan doen, maar kennelijk is dit de manier waarop ze het wil want ze laat me erg weinig keuze natuurlijk. En ik ken haar goed genoeg om te weten dat na verloop van tijd ze wel wat bij zal draaien en we weer gewoon goed met elkaar overweg zullen gaan kunnen, maar op dit moment gaat er even een heel dikke streep eronder; tot hier en niet verder. Ik hoop dat ze de boodschap hierin zal gaan begrijpen, want zoals het nu gaat accepteer ik het niet langer meer. Af en toe moet je ook eens voor jezelf opkomen. Ik heb heel veel van haar geslikt, maar dat is nu wel een klein beetje klaar. Ik hoop dat we snel weer op een goede voet verder kunnen, want deze manier van tegen elkaar doen vind ik helemaal niks eigenlijk, maar zie weinig andere opties nog.

afbeelding van kroegtijger

Na een nachtje slapen...

Gisterenavond was bij mij de maat echt vol zoals ik hierboven al schreef en duidelijk mijn grenzen gesteld. Niet lang daarna kwam er al meteen weer een reactie van haar kant overheen; ze was ontstemd over dat ik haar dat vlak voordat ze ging slapen liet weten, en ik moest dan maar haar spullen weg gooien omdat ze verder dan geen tijd had. Even met haar gebeld en uitleg gegeven over waarom ik het zo scherp stelde. Uiteindelijk in goed overleg afgesproken dat ze vandaag dan nog haar spullen mag komen inpakken, en zaterdag alles in huis eruit moet zijn. Daarna voorlopig even niets meer.
Nog even met een vriend van me gebeld, die uitgebreid met haar had gesproken om wat duidelijkheid te scheppen. Na een nachtje erover te hebben geslapen is voor mij wel een hele boel duidelijk geworden, en wordt alleen maar gesterkt in mijn vermoedens die ik al had. Haar lezing van het verhaal is dat haar gevoelens de laatste tijd minder waren geworden. De oorzaak daarvan lag met name in de gevolgen van mijn verslaving. Daarnaast vertrouwd ze er niet op dat dit inderdaad verleden tijd is. Verder lijkt er niets eigenlijk aan ten grondslag te liggen. In eerste instantie was ik daar behoorlijk geïrriteerd over, maar naar mate ik daar langer over ben gaan nadenken begin ik er toch iets anders tegenaan te kijken. Het is namelijk alleen maar een bevestiging van wat ik al vermoedde, alleen denk ik meteen al weer 20 stappen vooruit.

De oorzaak van het afnemen van haar gevoelens voor mij liggen in mijn gedrag die een gevolg zijn van mijn wiet-gebruik, en dat gebruik is nu helemaal gestopt. Haar vertrouwen daarin is weg, maar ze wil er wel aan werken om vriendschappelijk met elkaar om te gaan. In het verleden zijn die gevoelens al wel eens eerder weg geweest, en die zijn toen ook terug gekomen, tot 3x toe zelfs. Gezien dat er geen enkel argument voorbij is gekomen die op iets anders wijzen dat onoplosbaar is (dus bijvoorbeeld een karakter-eigenschap die haar niet bevalt), en we aan het vertrouwen gaan werken, is het naar mijn idee een kwestie van tijd en inzet voordat haar gevoelens ook weer terug gaan komen. Dat is immers al vaker gebeurd, en ook toen vertelde ze me dat dit zeker niet zou gebeuren... Toch gebeurde het... Om dan een vriendschap te willen lijkt mij de kat op het spek binden, en dat komt op mij redelijk naief over om te denken dat het nu anders is, als daar geen argumenten voor te geven zijn. Niet dat ik er op ga zitten wachten, maar ik geef het ook niet zomaar op. Daarvoor ken ik haar te goed.

Waar ik dan wel weer mee zit, is dat we dan feitelijk nog geen probleem opgelost hebben. We hebben wel een hoop problemen erbij gemaakt. Erg jammer, omdat het volgens mij niet nodig was geweest, maar het is nu eenmaal zo en daar zullen we het mee moeten doen.

Kort gesteld heb ik voor mezelf besloten om het voor nu maar even allemaal te laten varen; zo snel mogelijk de spullen eruit, en dan even geen contact om wat rust te krijgen. Daarna gaan we langzaam weer bouwen aan vertrouwen, en dan zien we wel waar we uitkomen. Zij denkt dat het bij vriendschap blijft, ik denk dat het daarmee zal beginnen, maar dat uiteindelijk haar gevoelens toch weer terug komen (ervaringen uit het verleden...). We zullen het zien, maar verder herrie erover schoppen zal niets opleveren. Laat dus maar gaan voor nu, zodat we daarna aan de toekomst kunnen werken.

afbeelding van kroegtijger

En na de lunch...

Pfff, de gedachten en emoties vliegen weer alle kanten op bij me, maar gelukkig dat ik me dat zelf dan ook wel weer realiseer Knipoog Ben wel tot de conclusie gekomen dat ik wat te ver voor de muziek uit aan het wandelen ben. Ik denk al aan rennen, terwijl we nog niet eens kunnen lopen en zelfs staan is al verdomde lastig. Doordat ik in mijn gedachten al 20 stappen vooruit loop op de realiteit ga ik haar min of meer pushen; onder druk zetten om ook maar daarin mee te gaan, terwijl ze daar nog helemaal niet aan toe is. Gevolg daarvan is dat zij dan weer geïrriteerd reageert op mij, ik daardoor nog gefrustreerder wordt omdat ze dan weer niet doet wat ik bedacht had dat ze zou moeten doen, en het gaat van kwaad tot erger op die manier. Dit werkt dus duidelijk niet, en het is dan ook zinloos om op die manier door te gaan; er gaat alleen maar heel veel meer stuk dan dat we alle twee willen. Haar net nog even gesproken en dit ook aan haar uitgelegd, en mijn excuses gemaakt. Uitgelegd dat het een combinatie van emoties en frustraties is dat bij mij speelt. Bij haar was dat ook wel redelijk het geval, en we nemen elkaar dan ook niet zo gek veel kwalijk hierin. Wat mij betreft is dat dan ook vergeven en vergeten; het zijn maar bijzaken die tot stand zijn gekomen door de situatie die is ontstaan en we moeten ervoor zorgen dat die bijzaken geen schade aanrichten aan de hoofdzaak, namelijk hoe we over elkaar denken en elkaar zien. Zowel voor de herinneringen die we aan elkaar hebben (het zou een schaduw werpen over de geweldige tijd die we samen gehad hebben) als voor de toekomst die er voor ons ligt in welke vorm dan ook.

Onze verhalen en meningen lopen dan ook amper uiteen over het hele verhaal. Haar kijk erop en mijn kijk erop zijn in wezen niet zo gek veel anders, maar onze ideeën over de toekomst lopen eigenlijk alleen maar heel sterk uiteen. Daar waar zij stellig van mening is dat het een definitief einde is, vertrouwen niet meer hersteld kan worden en het over en sluiten is en we gezellig als vrienden verder kunnen gaan, denk ik dat dit mogelijk toch wel wat anders ligt en het met een beetje goede wil en wat inzet uiteindelijk wel weer goed kan komen en ook zal komen.
Zoals ik in mijn eerdere post al aangaf; het probleem zit niet in persoonlijkheden van elkaar of andere onoverkomelijke structurele problemen, maar in gevolgen van de manier van omgaan gaan met situaties en de gevolgen die daar weer uit komen. In dit geval dus niet praten -> verslaving -> gevoel + vertrouwen weg. Het item verslaving is inmiddels weg genomen. Daardoor zou op den duur weer het vertrouwen en gevoel terug moeten kunnen gaan komen. Daar is inzet en wil voor nodig. Echter, het onderliggende probleem (niet praten) blijft hierin nog bestaan. Dat zullen we als inderdaad het gevoel + vertrouwen terug komt dus nog wel moeten aanpakken willen we niet in herhaling gaan vallen. En juist daar is waar nu de schoen aan het wringen is. Ik probeer nu al de onderliggende oorzaken aan te pakken, terwijl die helemaal nog niet relevant zijn. Als vertrouwen + gevoel inderdaad niet terug komen, zoals zij dus denkt, dan is het item van niet praten helemaal niet meer relevant.

De reden dat ik al zoveel vooruit denk weet ik ook wel; dat is puur gebaseerd op ervaringen uit het verleden en met name het idee dat we als vrienden verder kunnen gaan. Volgens mij zal doordat we dan weer met elkaar omgaan, leuke dingen samen gaan doen etc, namelijk het gevoel weer terug komen, het vertrouwen uiteindelijk dan ook weer terug komen, en dan staan we weer vooraan in het verhaal. Dat is namelijk al eerder gebeurd, en gezien er geen argumenten nog tevoorschijn zijn gekomen die anders zouden doen vermoeden (dus persoonlijkheden oid), lijkt mij dat het meest waarschijnlijke. Volgens haar zal dat dus niet meer terug komen, maar ik zie dus (nog) niet helemaal in waarom dat dan niet het geval zou zijn en wat er nu dan anders is dan de voorgaande keer / keren. Wie gelijk heeft? Geen idee, en dat merken we vanzelf wel. Is ook niet relevant op het moment. Dat is dus weer rennen voordat je kan lopen en dat is niet handig concludeerde ik hierboven al Knipoog

Voor nu lijkt het ons alle twee dan ook handig om zo snel mogelijk de zaken af te ronden, zodat we elkaar niet langer meer hoeven te frustreren, en vervolgens even een beetje afstand nemen. De gemoederen laten bedaren, ieder voor zich de boel op orde krijgen en daarna met goede moed richting de toekomst te gaan, waar dat dan dus ook naartoe zal moge leiden.

Hoppa, weer wat geleerd dus Tong Toch nog een productief dagje geworden zo.

afbeelding van Hetlevenismooi

@kroegtijger

Hallo kroegtijger,

Heftig hoor al die emoties.

En er is nog een verschil, jij maakte het niet uit.
Denk je ook weleens in plaats van het kwam weer een paar keer aan, het ging ook een paar keer uit? Again, again, again........?
Ik wil niet doemdenken, denk vaak juist positief, maar het zegt ook wel iets?

Ik volg je, STERKTE!!!

afbeelding van kroegtijger

jazeker

Hoi Hetlevenismooi,

dank je voor je berichtje. En inderdaad, ik maakte het niet uit (en de vorige keren ook niet), maar dat vind ik eigenlijk niet zo relevant hierin. Want had ik ooit ingezien wat ik aan het doen was als ze dat niet had gedaan? Waarschijnlijk niet... We hebben het er meerdere keren over gehad, maar nooit snapte ik nu echt het probleem tot nu. Ze had het nog 100x kunnen zeggen, maar ik zag het niet en dan is het heel moeilijk om iets vol te houden als je zelf niet begrijpt waarom je het dan doet. Oftewel, hoe hard het ook lijkt, het was in dit geval kennelijk de enige (of in ieder geval een van de weinige) manier(en).

En ja, natuurlijk denk ik ook aan dat het een aantal keren uit is gegaan. Dat is ook deels mijn grote vrees en daarom is het naar mijn idee ook zo belangrijk om de oorzaak (het niet praten met elkaar) aan te pakken. Maar zoals gezegd, daar is het nu allemaal nog (veel) te vroeg voor, aangezien ze daar nog totaal niet open voor staat. Geeft ook niet; dat komt te zijner tijd wel een keer aan bod dan. Ik had het ook liever meteen uit de wereld gehad, maar wat niet gaat, gaat nu eenmaal niet en dan moet het maar op een andere manier, maar dat zien we dan wel weer. En het is ook structureel redelijk hetzelfde wat ons in de weg staat, en wat de oorzaak is. Helaas is dat haar MS naar mijn mening, of liever gezegd ons gebrek aan communicatie ervan. Ik wil(de) er nooit wat over weten, omdat het me verschrikkelijk veel pijn doet. Zij doet ook liever alsof het er niet is. Dan praat je er dus ook samen niet over. Om het eenvoudig te houden praatte ik er maar met niemand over. Het gevolg is duidelijk.

Wat het mij met name zegt is dat we dus kennelijk niet met en niet zonder elkaar kunnen. Zonder elkaar hebben we al een keer geprobeerd. Een half jaar geen contact gehad. Dat bleek geen succes. Tsja, dan kunnen we dat nog wel een keer proberen, maar ik geloof niet dat het dan wel een succes wordt. Met elkaar lukt op deze manier ook niet. Lijkt mij dan logisch om dan een andere manier te vinden om het dan toch met elkaar te proberen. Het alternatief is zonder elkaar, maar dan ook 100% zonder elkaar; ook geen vriendschap want dat blijken we kennelijk niet te kunnen. We houden veel te veel van elkaar daarvoor. Alle twee willen we écht niet zonder elkaar, omdat we het samen ook veel te leuk hebben. Maakt het allemaal weer niet eenvoudiger natuurlijk, maar ook dit is allemaal toekomstmuziek en voor het moment niet relevant dus wil ik me daar nog even niet mee bezig houden. Misschien is dat wat struisvogelpolitiek, maar het is voor nu even een soort van zelf-bescherming. Ik heb erg de neiging om dan te ver vooruit te kijken, te veel in 1x te willen en dat is niet heel erg handig op het moment omdat ik daarmee niet alleen mezelf, maar ook m'n ex in de weg zit. Dat wil ik even voorkomen...


(ik vond m wel toepasselijk Knipoog )

afbeelding van Hetlevenismooi

@kroegtijger

Hallo kroegtijger,

Dank je voor je heldere uitleg.

Haha ja, de plaatjes zijn toepasselijk. Lachen
Ook deze als derde: Henk, steek je kop niet in het zand!
Dolletje moet kunnen op zijn tijd. Je hebt je humor niet verloren in ieder geval!
Al ben jij er natuurlijk ook serieus mee bezig.

Nu op naar de orde van de dag weer kroegtijger...ik ga lekker uit eten en ff de kroeg in.

Hetlevenismooi

afbeelding van kroegtijger

Tja als zelfs humor verdwijnt

Tja als zelfs humor verdwijnt wordt het wel een heel droevige situatie hoor Knipoog je moet af en toe ook wel een beetje erom kunnen lachen natuurlijk.
Veel plezier in ieder geval vanavond!

afbeelding van Hetlevenismooi

Hoi kroegtijger,

Thanksss, het was gezelig! Grijns

afbeelding van kroegtijger

Rare dag... en morgen nog een....

Was weer een bijzonder dagje vandaag. Vanmiddag toen ik uit m'n werk thuis kwam was m'n ex al druk bezig in huis met spullen in te pakken. Morgen gaan haar spulletjes het huis uit. Eventjes met haar zitten praten, wat best wel emotioneel werd uiteindelijk. Heb haar nu eindelijk eens rustig kunnen uitleggen hoe ik er tegenaan kijk, wat ik denk en wat ik voel. Ik had voor het eerst de indruk dat ze me nu eindelijk begreep. Zelf gaf ze ook al aan dat ons probleem inderdaad communicatie was, maar dat intussen het vertrouwen bij haar in mij zo ver weg was dat ze niet denkt dat dit ooit nog terug komt. Heb haar ook aangegeven dat ik denk dat het mogelijk is als je het echt wilt, en dat ik haar dat in het verleden al wel eerder heb laten zien dat het kan, maar dat het ook heel veel tijd en inzet kost. Maar dat als je iets écht wilt, dat het kan. Daar was ze het niet echt mee eens, maar merkte wel dat ze het ook niet meer zo afwees als voorheen. Er lijkt wel iets in haar een beetje rust te hebben gevonden. Tsja, of dat zo is zullen we wel zien, en we hebben ook afgesproken om dat nu te laten rusten. We merken het wel; nu is het niet van toepassing. Daarnaast waren we ook alle twee van mening dat stel dat het ooit eens nog een keer iets zou worden, we eerst onze communicatie op elkaar moeten gaan leren afstemmen. Dat is ons alle twee wel heel erg duidelijk geworden.

Daarna even wat gegeten en vervolgens begonnen met spullen bij elkaar zoeken en inpakken. Net toen we bijna klaar waren kwam er een lelijke verrassing om de hoek kijken. Haar tijdelijke woning waar ze nu verblijft moet over een paar weken leeg zijn... Oftewel, ze staat dan op straat. Lekkere timing, en "officieel" natuurlijk niet mijn probleem, maar het voelt nog steeds wel zo, en ik heb haar ook beloofd haar niet te laten vallen, dus nu weer een heel nieuwe uitdaging erbij. Gelukkig zijn er wel nood-oplossingen voor handen. Zo kan ze bij haar ouders tijdelijk intrekken, bij een vriendin (alle twee niet handig) en ze mag zelfs bij mij terecht, maar dat laatste wil ze uiteraard absoluut niet. Ze slaapt bij wijze van spreken nog liever in een kartonnen doos dan in mijn huis, maar ik zal haar zeker nooit buiten laten staan.

In eerste instantie weigerde ze weer eens elke vorm van hulp van mijn kant (snap ik ook wel; is ook gek om tijdens het verhuizen van je spullen hulp van je ex te accepteren), maar uiteindelijk stond ze dan wel toe dat ik wat rond zou vragen en kijken voor haar. Mijn sociale netwerk is hier in de regio toch wat groter, dus kan wat meer lijntjes uitgooien om wat te vinden. Daarna nog effe samen koffie gedronken en haar gerust gesteld. We gaan wel wat voor haar vinden, maar zal even wat moeite kosten. Daarna maar eens in de telefoon geklommen en wat rond gebeld en ge-appt. We zullen zien wat het op gaat leveren...

Morgen dus "de grote ontruiming". Zal ook wel een heftig dagje worden vrees ik, maar daarna voorlopig effe niets. We hebben afgesproken om 3 weken totale stilte in te lassen, en daarna kijken we hoe de vlag erbij hangt. We zien het daarna wel weer, maar eerst even rust... Althans, dat was het plan dus, tenzij de woonproblemen daarvoor roet in het eten gooien natuurlijk, maar voor alsnog houden we ons wel aan dit plan vast.

afbeelding van Beer57

Citaat: Heb haar ook

Citaat:

Heb haar ook aangegeven dat ik denk dat het mogelijk is als je het echt wilt, en dat ik haar dat in het verleden al wel eerder heb laten zien dat het kan, maar dat het ook heel veel tijd en inzet kost. Maar dat als je iets écht wilt, dat het kan. Daar was ze het niet echt mee eens,

Ik denk dat ze daar ook wel gelijk aan heeft, liefde is niet iets wat vanzelf komt als je maar hard genoeg probeert of echt wil lijkt me.
Volgens mij is het een gevoel wat je volgt evenals het gevoel dat het over is.Ik denk ook niet dat jij haar dat kan laten zien. Het lijkt wel of je wil zeggen dat jij haar hebt laten zien dat ze van je houdt, klinkt een beetje vreemd vind ik.
Of bedoel je het niet zo want dat is wat ik lees.

afbeelding van kroegtijger

Niet wat ik bedoelde

Nee, dat is inderdaad niet wat ik bedoelde. Ik had het niet over liefde / gevoelens, maar over vertrouwen. Vertrouwen kan hersteld worden indien je dat zelf ook wilt. Zoals gezegd kost dat heel veel tijd en inzet, maar het is niet onmogelijk. Die tijd en inzet zal dan ook van alle twee de kanten af moeten komen. Van mijn kant door het vertrouwen dan ook niet te beschamen, simpelweg door afspraken na te komen, doen wat je zegt etc. De gebruikelijke dingen die je mag verwachten als je aan vertrouwen denkt, en van haar kant door ook vertrouwen te geven, dus door niet overal altijd wat achter te zoeken, te controleren etc. Daarnaast is het dan ook zaak om tijd met elkaar door te brengen. Bij iemand die je maar incidenteel ziet of spreekt en waarbij het vertrouwen beschaamd is zal het heel lastig worden. Bij iemand waar je dagelijks mee omgaat is een incident dat het vertrouwen beschaamd heeft een heel stuk makkelijker natuurlijk.

Vorige keer was mijn vertrouwen in haar volledig weg. Dat vertrouwen was toen weg op het gebied van een relatie in z'n algemeenheid. Het was al 2x eerder uit gegaan, 2x vanuit haar kant (omdat haar gevoel toen minder was geworden; uiteindelijk kwam ze daar op terug), en met name de 2e keer was voor mij echt verschrikkelijk en heb toen maanden in de put gezeten. Dat maakte het voor mij enorm moeilijk om te vertrouwen op dat ze me niet een 3e keer door diezelfde ellende heen zou sturen doordat haar gevoel weg was. Dat heeft toen ook zo'n 1,5 jaar gekost voordat ik haar weer voldoende vertrouwde om het nog eens te proberen, maar het was ook toen nog wel op de achtergrond aanwezig. Dat was ook een van de voornaamste redenen voor me destijds om niet bij haar in te trekken, maar haar naar mij toe te laten komen. Niet omdat ik niet van haar hou, maar omdat het vertrouwen van mijn kant uit toen nog niet dermate ver hersteld was dat ik er blind in geloofde dat ik niet een paar jaar later met lege handen zou staan. En als het écht niet anders had gekund, had ik zeker wel bij haar ingetrokken hoor, maar de voorkeur lag er niet zeg maar. Dus ja, ik weet dat het kan, ik weet dat het moeilijk is, tijd kost en inzet kost en dat je het wel echt zelf moet willen. Dat is nu niet aan de orde, dus houdt het op.

Wat gevoel / liefde betreft ben ik het met je eens, dat kan je niet "dwingen" of zo. Wel weet ik inmiddels uit ervaringen met haar, en ook van onze gesprekken, dat ons probleem niet zit in dat we bijvoorbeeld persoonlijkheden hebben die niet bij elkaar passen. Van mijn kant uit is er niets aan haar wat mij dermate niet bevalt dat het mis zou gaan. Andersom geldt dat min of meer ook zo. Als dat wel zo zou zijn, was het ook niet zo'n probleem want dan is het nu eenmaal wat het is, maar nu ligt dat dus anders. Het is mis gegaan op stommiteiten, en met name op niet praten met elkaar, waardoor we van elkaar niet meer begrepen waar we mee bezig waren. Dat moet vroeg of laat wel mis gaan. Maar dus niets wat we niet hadden kunnen oplossen. Dat gaat nu op het moment simpelweg niet; er is effe te veel gebeurd de afgelopen tijd, en bij haar is de wil en de kracht op het moment niet aanwezig om eraan te werken. En om eerlijk te zijn is bij mij ook effe de batterij leeg nu; zeker na de laatste maanden. Dan stopt het helaas, hoe treurig het ook is. . Mogelijk dat het ooit eens anders wordt en dat we het dan alsnog kunnen oplossen, maar nu dus niet. Dat zien we dan wel weer.

afbeelding van kroegtijger

Klaar... En nu weer verder

Vandaag was dan 'de grote dag'... Al haar spulletjes zijn nu zo ongeveer het huis uit. Nog wel wat kleine dingetjes die ik links en rechts tegen kom, maar dat mag geen naam hebben. Zo rond het begin van de middag was alles geregeld en hebben we "afscheid" genomen van elkaar. Dikke knuffel gegeven aan elkaar, en ze had het, net als ik, er zichtbaar erg moeilijk mee. Zonder wat te zeggen wisten we van elkaar dat we alle twee dit helemaal niet wilden, maar dat het voor nu in ieder geval de enige oplossing is. Verder gaan had nu geen zin. Eerst zullen we alle twee onze levens weer een beetje op orde moeten gaan krijgen. Voor mij is dat een relatief eenvoudige opgave; ik heb immers alles wel redelijk op orde. Heb een huis, alles is netjes ingericht, ben gezond en verder geen problemen of wat dan ook meer. Alleen een heel erg gebroken hart maar ook een enorm veel geleerd in heel korte tijd, en een enorme wilskracht in me om te zorgen dat het goed gaat komen met ons. De vraag hoe dat eruit zal gaan zien blijft nog even onbeantwoord, maar we houden enorm veel van elkaar, en als dat alleen bij een vriendschap blijft, dan is het al meer dan de moeite waard om er enorm voor te vechten dat het zal lukken. Ik zal er ook echt altijd voor haar zijn en dat weet ze gelukkig ook. Nu wil ze daar nog even niets van hebben; ze wil zo graag haar zelfstandigheid tonen. Laten zien dat ze het zelf allemaal kan en mij niet nodig heeft. Dat snap ik ook wel. Ze maakte immers de keuze om zonder mij verder te gaan, en om dan meteen bij de eerste tegenslag meteen weer bij me terug te komen voor hulp is dan wel het laatste wat ze wil, maar als het nodig is, ben ik er en dat gaf haar wel een geruststelling.

We hebben afgesproken de komende 3 weken even helemaal geen contact meer te hebben. Dan kunnen we alle twee even weer rust krijgen. De boel weer een beetje op een rijtje krijgen, en dan met goede moed samen proberen om weer goed met elkaar om te kunnen gaan. Ik hoop echt dat het met haar ook goed zal gaan, maar ik weet helaas dat er best wel de nodige problemen op haar liggen te wachten. Zowel qua praktische zaken (huis, spulletjes etc) maar ook qua gezondheid. Ze heeft zoveel problemen al gehad, en overwonnen, maar altijd was ik er om haar daarbij te steunen waar mogelijk. Nu wil ze dat zelf gaan doen, en ik ben eerlijk gezegd doodsbang daarvoor. En tuurlijk heeft ze genoeg mensen om zich heen die ook wel op haar passen. Familie en vrienden zijn er volop, en iedereen houdt een oogje in het zijl daarbij, maar toch... Jarenlang heb ik dat gedaan op de best mogelijke manier dat ik kon. En ik weet ook wel, dat was lang niet altijd de beste manier en is een van de grote oorzaken van dat we nu uit elkaar zijn, maar wel altijd met de beste bedoelingen. Om dat nu in 1x los te moeten laten valt me toch heel zwaar blijkt wel. Toch zal het moeten. Voor zowel mezelf als voor haar.

Nu eindelijk rust na zoveel jaren. Ook al voelt het heel erg slecht, want ik wil helemaal geen rust, maar het is echt heel hard nodig. Zowel voor mij als voor haar. En wat er daarna komt? We zien het wel weer...

afbeelding van kroegtijger

Dag 1 - 1e dagje gehad... Het blijft raar

De eerste dag écht zonder haar is nu zo ongeveer wel achter de rug. Aan de ene kant was het eigenlijk wel lekker er effe niet meer mee bezig te hoeven zijn. Het is klaar wat de relatie betreft, de banden die er nog waren zijn vrijwel allemaal doorgesneden en dat geeft wel de nodige rust. Aan de andere kant was het ook wel heel erg raar. Jarenlang heb ik altijd alles voor haar gedaan, de boel een beetje geregeld, en ook de laatste 2 maanden was er steeds wel iets om mee bezig te zijn. Was het niet met ons tweeën, dan was het wel met praktische zaken. En plots is dat allemaal dan weg, is alles klaar en afgerond en is er dan.... tsja.... niets eigenlijk. De dag vullen was in ene knap lastig. Er is nog zat te doen in huis, maar kon vandaag er de motivatie niet voor opbrengen... Nouja, morgen weer een dag dan maar.

Wel heb ik me vrijwel continue druk gemaakt om haar. Ze heeft nog zoveel problemen voor zich liggen, terwijl voor mij alles eigenlijk wel geregeld is en dat drukt toch behoorlijk zwaar op me. Ik heb alles wat ik nodig heb hier om me heen; een huis, vrijwel alle spulletjes die nodig zijn, maar voornamelijk ook m'n gezondheid. Dat ligt bij haar aanzienlijk anders. Ze heeft eigenlijk niets... Geen huis (alleen een tijdelijke verblijfplaats), amper spulletjes voor als ze een huis heeft, maar voornamelijk niet haar gezondheid. Er gaat geen uur voorbij zonder dat ik daar wel even aan moet denken en me dan meteen weer druk maak over hoe dat dan zal moeten gaan met haar. Ik gun haar zo verschrikkelijk veel geluk en met name zorgeloosheid, maar dat lijkt nu nog heel ver weg. Alles heb ik voor haar willen regelen en willen doen voor zover ik kan, maar niets mocht. Ze wilde het allemaal zelf gaan doen. En dat begrijp ik wel, maar het voelt niet goed eigenlijk. Met name haar manier van doen de laatste maanden maakt dat ik me er druk om maak. Ik ken haar een beetje, en zeker in dergelijke momenten dat het moeilijk wordt; dan slaat ze dicht en komt er niets meer uit. Voorheen was ik er dan die de boel een beetje draaiende kon houden en haar weer op weg hielp, maar nu staat ze er alleen voor. Ik kan alleen maar hopen dat haar familie en vrienden om haar heen dat dan op zullen pakken, want zeker de komende weken kan ik helemaal niets meer betekenen voor haar daarin.

We zullen vanzelf wel zien wat er gaat komen, en voor nu kan ik alleen maar hopen dat het de goede kant met haar opgaat. Mocht het onverhoopt toch mis lopen, dan zal ik klaar staan voor haar. Dat weet ze ook maar daar wil ze als het effe kan liever geen gebruik van maken. Ook niet onbegrijpelijk natuurlijk.

Dag 1 gehad, nu weer met frisse tegenzin naar dag 2 Knipoog

afbeelding van kroegtijger

Dag 2 - Vertrouwen... complexer dan het lijkt.

We zijn weer met dag 2 van de no-contact-periode bezig. Gisteren met hangen en wurgen doorgekomen. Het was een vrij moeizaam dagje. Het ene moment was ik prima in orde, het andere moment barstte ik spontaan in tranen uit. Dan was ik weer klaarwakker en 10 minuten later lag ik op de bank te snurken. De emoties kwamen duidelijk flink los van de afgelopen periode. Op tijd m’n bedje in gedoken, en vervolgens tot erg laat wakker gelegen. Het werd 0:00, 1:00, 2:00, 3:00 en continue was ik maar over alles wat er de revue gepasseerd had aan het nadenken. Uiteindelijk toch nog in slaap gevallen, tot om 7:15 de wekker me bruut verstoorde.

Vandaag lijkt voor alsnog prima te verlopen. Nog steeds dat ik er veel mee bezig ben, maar nu wel met een heel andere blik dan gisteren. Daar waar ik gisteren nog met grote regelmaat medelijden met mezelf had, lijkt dat vandaag een stuk beter te zijn… Althans, voor alsnog. Het is nog lang geen einde van de dag Knipoog

Ook vandaag laat het me allemaal nog niet echt lekker los, maar dan toch op een andere manier. Ik kan natuurlijk enorm bij de pakken neer gaan zitten en mezelf verzuipen in zelfmedelijden, maar ik heb nog nooit gehoord van iemand die daar beter van is geworden, dus dat lijkt me geen handige manier. Maar wat dan wel? Gezien het zo’n bak ellende is geweest wat er voorbij is gekomen, en ik duidelijk weet wat ik wil, lijkt het me handig om er dan maar m’n voordeel mee te doen en te leren van het verleden om in de toekomst er beter van te worden.

Het is vandaag dan ook tijd voor herstel. Herstel begint met reflectie op wat er precies mis is gegaan, en wat er uiteindelijk over is gebleven.
Wat er met name mis is gegaan is het vertrouwen van haar in mij, wat daarna ook heeft geresulteerd in dat het gevoel dat ze voor mij heeft is afgenomen. Wat stuk is gegaan is de relatie; die is er niet meer. De redenen daarvan zijn inmiddels wel bekend. Wat over is gebleven is de enorme liefde die ik voor haar voel. Tsja, ik kan helaas niet ongedaan maken wat er is gebeurt, dus dan zal ik het moeten doen met wat er dan wel is, en kan alleen alles op alles zetten om te proberen datgeen dat stuk is te repareren. In dit geval is daar dus het belangrijkste deel van het vertrouwen. Dat zal verre van makkelijk zijn, maar je moet een uitdaging houden natuurlijk toch? Knipoog

Gezien dat ik weet wat ik wil, namelijk weer een goede band met haar hebben, en dan zie ik wel of dat een band op vriendschappelijk niveau blijft of dat er meer van komt, en ik weet dat als je iets wilt dat je er iets voor moet doen wordt het dus tijd om aan de slag te gaan. Maar ja, waar ga je met zoiets beginnen? Vanuit mijn werk weet ik dat elk probleem waar je niet direct een oplossing voor ziet, begint met een analyse van het probleem. Gezien dat het probleem hier met name vertrouwen is, is het dus logisch om bij vertrouwen te beginnen.

Daarom was mijn eerste stap vandaag het onderzoeken van vertrouwen. Want wat is vertrouwen nu eigenlijk? Het lijkt zo simpel; iedereen heeft het altijd over vertrouwen, maar vraag een willekeurig persoon wat vertrouwen is, en dan blijft het toch altijd maar een vaag verhaal wat er terug komt. Vertrouwen is dus kennelijk niet zo iets simpels of concreets als dat het lijkt. Om het dus te kunnen repareren is het zaak om eerst maar eens te achterhalen wat het dan precies inhoudt. Pas als ik daarachter ben kan ik ook nagaan hoe ik dan haar vertrouwen in mij kan gaan proberen te herstellen. Vol goede moed dus Google gestart en “vertrouwen en relatie” als zoekterm ingevoerd. En hoppa, daar verschijnen de nodige resultaten. Bergen vol met pagina’s die precies net niet hetgeen beschrijven wat ik zoek, maar ook de nodige nuttige resultaten.

Laten we beginnen met wat Wikipedia hierover weet te melden:
- Bereidheid van een persoon of groep om afhankelijk te zijn van de daden van een andere persoon of groep.
- Geloven dat een ander eerlijk is of dat iets goed zal gaan
- Verwachting van een persoon dat degene die hij/zij vertrouwt zal handelen op een manier die hem/haar niet zal benadelen, met het risico in een nadelige positie te belanden indien de ander dit vertrouwen schaadt.
Dat lijkt al vrij duidelijk, maar blijft allemaal vrij abstract. Dan maar eens kijken wat we in het woordenboek terug vinden onder vertrouwen:
- Geloof in iemands goede trouw en eerlijkheid
Daar zit toch wel een hele hoop informatie in zo’n heel kort zinnetje die eigenlijk prima omvat wat het nu precies is. Zeker in combinatie met de definitie die Wikipedia erop nahoudt begint daarmee dan ook de verdere zoektocht naar vertrouwen, naar hoe het tot stand komt, en of en hoe het hersteld kan worden.

Opvallend genoeg zijn een hoop resultaten die daadwerkelijk nuttig zijn, de pagina’s die over vertrouwen in een zakelijke situatie gaan. Met een klein beetje goede wil valt ook daar het nodige aan relevante informatie uit te putten. Er zijn dan ook niet zo gek veel verschillen in vertrouwen in een relationele zin en vertrouwen in een zakelijke zin. Het belangrijkste wat ik eruit heb geleerd is toch wel dat vertrouwen uit 3 delen bestaat. Een deel bij partij A, een deel bij partij B, en een gezamenlijk deel. Laten we voor het gemak even stellen dat partij A de partij is die het initiatief neemt en graag het vertrouwen van partij B wil winnen. Voor partij A en B geldt dat ze elkaar moeten willen gaan vertrouwen. Als de wil er niet is, dan zal het een onmogelijke missie worden. Partij A zal dus zijn best moeten gaan doen, en partij B zal er voor open moeten staan. De eerste stap die partij A zal moeten gaan zetten om vertrouwen te winnen is door open te zijn. Als partij A gesloten is, dus geheimen heeft, zich niet bloot durft te geven, zal partij B daar automatisch met wantrouwen op reageren. Een ander belangrijk aspect voor partij A is door heel goed te luisteren en geïnteresseerd te zijn in partij B. Daarnaast zal partij A zich als een betrouwbare partij moeten gaan opstellen. Dat wil dus zeggen dat gemaakte afspraken moeten worden nagekomen, er duidelijk (helder) moet worden gecommuniceerd en er overal intentie van openheid en betrouwbaarheid wordt getoond. Partij B zal dan stukje bij beetje meer vertrouwen in partij A gaan krijgen, maar vooral ook moeten durven leggen. Het geven van vertrouwen heeft lef nodig. Hoe meer lef partij B heeft, hoe sneller het kan groeien, maar ook hoe groter de kans wordt dat partij B gekwetst raakt als partij A dat vertrouwen schend.

Allemaal vrij abstracte zaken dus, maar eenvoudig te vertalen naar een relatie tussen twee mensen. Snel kwam bij mij dus al de vraag opzetten hoe ik dat op mezelf en ons daarmee dus kan toepassen. Laten we stellen dat ik partij A ben, en zij partij B is. De concrete invulling van het verhaal komt later aan bod; eerst maar eens in kaart brengen wat er nodig is. Daarna kijken we wel naar wat er van die zaken geregeld is, en wat er nog nodig is.

We beginnen met het punt van openheid. Partij A (ik dus) moet openheid van zaken geven. Dat vertaald naar een relatie tussen twee mensen betekend dit dat ik er dus voor moeten zorgen dat ik 100% open ben naar haar toe. Geen geheimen hebben en alles wat er speelt of enigszins van toepassing is vertellen. Daarnaast zal ik dus ook “controleerbaar” moeten zijn. Haar laten zien dat er niets voor haar is om zich zorgen over te maken. Hoe meer open ik ben, hoe makkelijker het voor haar is om te zien dat ze me kan vertrouwen. Zodra ik zaken ga verbergen zal dat direct het hele vertrouwen om zeep gaan helpen.

Het tweede punt is luisteren. Om te snappen wat zij wil, zal ik (veel) beter moeten gaan leren luisteren naar wat ze wil, wat ze vertelt, en wat ze bedoelt. Mijn capaciteiten met betrekking tot luisteren kunnen inderdaad wel een stukje beter worden hierop terugkijkend. Heel veel punten die voorbij zijn gekomen de afgelopen maanden zal ze ongetwijfeld al wel eens verteld hebben, of via andere manieren hebben geuit, maar ze zijn blijkbaar volledig aan mij voorbij gegaan want de hele breuk kwam als een donderslag bij heldere hemel voor me. Luisteren is dus een heel duidelijk verbeter-punt.

Het volgende punt is het betrouwbaar opstellen. Ik zal aan haar moeten laten zien dat ze me kan vertrouwen. Dit doe ik onder andere door alle afspraken die we maken ook netjes na te komen. Niet uitstellen tot het laatste moment (en daar heb ik nog wel eens een handje van), maar eerder het tegenovergestelde. Dus spreken we af dat ik voor volgende week haar een mail stuur, dan kan ik die beter meteen sturen dan op het laatste moment. Lukt dat om wat voor reden dan ook niet, dan zal ik haar dat op tijd moeten laten weten, en duidelijk aangeven wat daarvoor de oorzaak is. Tsja, voor alsnog allemaal niets raars lijkt me; als je het zo op een rijtje zet, dan is het eigenlijk heel simpel.

Daarna komt het aan op haar wil, en haar intentie om aan vertrouwen te werken. Vanuit haar kant zal er de durf moeten gaan komen om weer vertrouwen in mij te gaan krijgen. Dat zal waarschijnlijk het moeilijkste aspect gaan worden, aangezien haar vertrouwen diverse malen door mij geschonden is. Het zou dan ook erg raar zijn als ik haar vraag om me meteen maar 100% te vertrouwen, maar dat zou wel stukje bij beetje kunnen gaan gebeuren. Simpelweg door afspraken te maken, en erop te vertrouwen dat die afspraken nagekomen worden. Ook hier weer, later vullen we dit concreet in.

Zodra we hier dus aan gaan voldoen, gaat het gezamenlijke deel automatisch spelen. Dat gezamenlijke deel is het werken aan het vertrouwen. Het vertrouwen dat ze in mij legt, ongeacht hoe klein en hoe onbenullig dat concreet ook mag zijn kunnen we dan langzaam maar zeker gaan proberen uit te bouwen. Naarmate dat vertrouwen zal groeien, zal het ook steeds makkelijker worden.

Ok, we hebben nu dus een plan liggen Tong nu nog de invulling eraan geven. Aangezien ik haar deel niet voor haar kan doen (dat zal ze zelf moeten gaan doen en willen), en het gezamenlijke deel nog (lang) niet van toepassing is, moet ik dus eerst maar eens aan mijn eigen deel gaan werken. First things first, dus we beginnen met het punt van openheid. Ik ben bij mezelf eens nagegaan of ik eigenlijk wel open ben geweest naar haar. Tsja, eigenlijk kan ik daar alleen maar volmondig met “ja” op antwoorden. Ik heb geen geheimen voor haar; al mijn fouten heb ik toegegeven, en alles mag ze inzien van me. Maar kan ik dan niet nog meer open zijn haar kant op? Meer controleerbaar zijn voor haar? Ook daar moet ik “ja” op antwoorden. Want ondanks dat ik geen geheimen voor haar heb, zijn er wel dingen die beter kunnen. Zo heb ik een vrij complex wachtwoord op m’n computer zitten die ze niet kan onthouden. Daar kan ik eenvoudig wat aan doen natuurlijk. Daarnaast kan ook in mijn gedrag een stuk meer openheid komen. Ik ben altijd vrij stil geweest haar kant op, en heb heel vaak geen gedachtes met haar gedeeld. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat ik haar er niet mee lastig wilde vallen. Ook dat kan ik eenvoudig veranderen. Niet moeilijk; gewoon een kwestie van doen! Het zal vast wel in de eerste periode wat lastig blijken om dat te gaan doen, maar het doel heiligt de middelen en als je in een relatie niet je gedachtes gaat delen, dan wordt het een heel lastig verhaal. Dat zal ik mezelf dus moeten gaan aanleren.

Wat kan ik nog meer zelf doen dan? Luisteren… Ik kan prima luisteren, maar af en toe doe ik het niet, of hoor wat ik wil horen. Daar zal ik mezelf ook wat meer op moeten gaan toeleggen. Zowel in verbale communicatie als in non-verbale communicatie, maar ook in indirecte communicatie. Een voorbeeld daarvan is dat ik nooit echt door heb gehad dat zij nu met de dag is gaan leven en niet met het oog op de toekomst. Hierop terug kijkend waren er legio met aanwijzingen voor aanwezig, maar die signalen heb ik nooit opgepikt. Zelfs met directe(re) middelen heeft ze me dat geprobeerd duidelijk te maken. Ze heeft me echt wel de nodige zaken verteld, maar het drong nooit tot me door met wat ze bedoelde. Ook hier dus een schone taak voor me die ik prima op kan pakken, maar dan moet ik mezelf er wel op toeleggen en gaan leren hoe ik dat moet gaan doen.

Dan het punt van betrouwbaar opstellen. Ik heb altijd enorm mijn best gedaan om zo betrouwbaar mogelijk voor haar te zijn, maar was ik dat ook altijd? Tsja, dat valt te bezien. Ja, ik stond er altijd op het moment dat het er écht toe deed. Als er écht problemen waren, dan was ik de eerste die klaar stond voor haar. Maar aan de andere kant kon ik zaken die ik zelf minder belangrijk vond ook prima voor me uitschuiven. Dat voegt nu niet direct iets toe aan het vertrouwen dat ze in me had natuurlijk. Ook met andere afspraken kon ik die van tijd tot tijd nog wel eens schenden. Sommige afspraken stelden niet zo gek veel voor, en waren dan ook niet zo’n issue, maar andere afspraken waren wel heel cruciaal en ondanks verwoede pogingen om die na te komen lukte me dat niet altijd even goed en communiceerde ik het daarbij ook nog eens niet aan haar. Ook dat zal ik dus heel hard moeten gaan verbeteren. Maar ook afspraken die ik met “mezelf” maak nakomen is daar onderdeel van. Zo heb ik me voorgenomen om meer te gaan sporten, en daar ben ik de eerste weken ook druk mee bezig geweest, maar ik merk dat dit weer een beetje bij me weg zakt. Dus ook dat gaan we weer oppakken om zodoende niet alleen voor haar, maar ook voor mezelf weer te vertrouwen te worden.

Alle 3 de punten hierboven zijn zeker geen onmogelijkheid, en ook niet eens echt moeilijke punten, maar ik heb ze eigenlijk nooit zo goed begrepen en daarmee dus ook nooit zo goed toegepast. Nu ik er zo op terug kijk, is het dan ook niet zo gek dat de boel dan vroeg of laat zal ploffen; dat snap ik nu ook wel. Maar goed, ook nu weer: beter laat dan nooit en dus ga ik hier vol goede moed mee aan de slag; dat zal me de komende tijd nog wel even druk houden. Nu nog even uitzoeken hoe ik mezelf hier het beste in kan trainen en op kan toeleggen, maar voor elk probleem een oplossing Tong

Dan resteren er nog 2 punten om het vertrouwen weer te kunnen gaan proberen te herstellen, namelijk haar wil om het te herstellen, en het gezamenlijke deel van herstel. Ze heeft al meerdere malen bij me aangegeven dat ze absoluut de wil heeft om het te herstellen. Wel gaf ze erbij aan dat ze van mening is dat het nooit 100% hersteld kan worden, en zelfs niet ver genoeg hersteld kan worden om weer tot een relatie te komen. Of dat inderdaad zo is? Geen idee, maar we gaan wel zien hoever we komen. Afgaande op mijn eigen ervaringen denk ik dat het echt wel mogelijk is als de wil sterk genoeg is, maar dat is niet aan mij en is ook (nog lang) niet van toepassing nu.

Het gezamenlijke deel is het gedeelte waar ik dan wel weer echt naar uitkijk. Want hoe gaan we daar een invulling aan geven? Namelijk door tijd met elkaar door te brengen. Leuke dingen samen doen, dingen te ondernemen, maar ook zaken waar je echt vertrouwen in elkaar moet hebben om het tot een goed einde te brengen. Dat kan van alles zijn natuurlijk, van een stad bezoeken tot aan naar ’t strand gaan samen tot koffie drinken. Hoe we dat gaan invullen ga ik nog even over nadenken, maar ik denk dat ik met name dingen ga proberen te vinden waarmee we elkaar moeten gaan vertrouwen. Net als dat bijvoorbeeld in managementcursussen wordt gedaan om vertrouwen en teambuilding te bevorderen kan je op een relationeel gebied dat ook toepassen. Dus misschien wel iets als naar een klimmuur gaan en samen een cursus klimmen gaan doen of zo.

Al met al dus nog meer dan genoeg te doen de komende periode, maar niets is onmogelijk als je iets écht wilt. Aan mij nu dus om dat te laten zien… Tijd om van m’n luie reet af te komen en aan de slag te gaan. En als het zelfs dan nog niet lukt om de boel weer op de rails te krijgen? Tja, dan heb ik m’n best gedaan en kan ik me er ook bij neerleggen. We zullen het gaan zien 

afbeelding van Pba1211

tjonge jonge, koregtijger...

tjonge jonge, koregtijger... wat een relaas...Glimlach je hebt er een stuk huiswerk van gemaakt joh.. haha

het aloude vertrouwen... niet voor niets is het gezegde Mannen komen van Mars en Vrouwen van Venus...
Zonder meer goed om zelfreflectie toe te passen, daar wordt je enkel en alleen maar beter van.

Hoe banaal ook, mijn breuk en daardoor de zelfreflectie heeft me intussen dingen geleerd van mezelf die ik niet zo leuk vindt.
Keerzijde is dat het pure winst is dat ik ze nu weet en er iets mee kan doen.
Dit heb ik kunnen delen met mn ex... (vertrouwen) ... waar ze dan ook positief op reageerde.

De keerzijde is echter dat het dor haar ook gezien wordt als een bewijs dat ik er nog niet ben, maar eerst dit probleem met mezelf moet oplossen etc etc (alweer vertrouwen maar nu de andere kant op)

Wat ik heb gemerkt is dat je zeker open moeten zijn en moet durven vertrouwen en dat kunnen geven...
Maar wees niet te gretig met de openheid, als je iets nog niet verteld is dat niet achterhouden, het is doseren.
Toen ik mn ex vroeg heo ze alles op facebook zag wat ik deed en even later vertelde dat ik haar niet meer volgde op dit moment omdat het mij dan gewoon dwars zat... merkte ik dat ze dat niet bepaald leuk vond.

Hier had ik dus iest tactischer moeten zijn....

Ik deel je mening zeker, maar verlies je niet om alles open te willen gooien, in mijn ogen hangt het af van de situatie, het verleden en de persoon zelf natuurlijk.
Zorg ook dat het nattuurlijk blijft.... niemand is ineens 180 gr om, als je eerder weinig open was en nu volledig transparant ben je niet geloofwaardig maar eerder wanhopig.
je houdt het dan ook niet vol... je zult jezelf meot herprogrammeren... ik heb dat bv met positief blijven denken...
heb dan ook een memo op mn badkamer spiegel.... Think Posiitve... elke morgen weer.... na verloop van tijd, geeft je brein je op je kop als je het niet doet...

Net als jij heb ik dat ook ergens via google gevonden....Glimlach

afbeelding van kroegtijger

Ik heb me inderdaad even

Ik heb me inderdaad even flink uitgeleefd vandaag op het onderwerp ja Knipoog Het is dan ook iets wat voor mij vrij ongrijpbaar was, maar me wel steeds duidelijker wordt naarmate je jezelf er meer in verdiept. En inderdaad, je komt dan ook tot conclusies over jezelf die niet altijd leuk zijn. Tja, that's life... Je kan dan maar beter realistisch naar jezelf kijken en veranderen waarvan je ziet dat het je niet bevalt, dan je kop in het zand steken denk ik dan.

Wat je zegt over durven vertrouwen ben ik het helemaal mee eens. Vertrouwen en lef zijn wel redelijk aan elkaar verbonden in dat opzicht, en dat is toch een stuk moeilijker dan het op het eerste gezicht lijkt. Want zou jij je hele hebben en houden in handen durven leggen van iemand? En dan zeker nog iemand die in het verleden datzelfde vertrouwen al wel eens beschaamd heeft? Dat is toch een vrij stevige keuze die je dan voor je kiezen krijgt naar mijn mening en dan wil je toch wel een soort van "zekerheid" hebben dat die persoon dat vertrouwen ook waard is. Dus de ham-vraag is, hoe ga je dat bereiken?

Wat betreft open zijn is dat natuurlijk iets wat uit 2 delen bestaat. Het eerste deel is het verleden; dat betekend dus dat alles wat min of meer relevant is de revue een keer moet gaan passeren. En ja, dat kan je gefaseerd doen, of je kan dat in 1x doen. Wat het beste is? Ik denk dat dit per persoon / situatie verschillend is. Ik ben zelf iemand van in 1x de pleister eraf hengsten, en niet steeds een stukje los pulken, maar dat kan ook wel verkeerd uitpakken natuurlijk. In mijn geval geloof ik wel dat de volledige openheid van het verleden inmiddels gegeven is richting haar. Dat stuk is in ieder geval achter de rug. Voor zover ik kan bedenken heb ik niets dat ze niet mag weten, en dat is wel een heel fijn gevoel.

Het 2e deel bestaat uit openheid geven in de zin van de toekomst en controleerbaarheid. Dus praten over datgeen dat er speelt en het niet voor jezelf houden. Je bent immers in een relatie niet in je eentje. Daarnaast is het stukje controleerbaarheid meer een soort van "garantie" voor de ander. Oftewel, hou je telefoon niet stiekem apart, deel je wachtwoord van je computer gewoon en vertrouw erop dat je wederhelft daar netjes mee omgaat. Het gaat er niet om dat hij/zij daadwerkelijk er gebruik van maakt, maar de wetenschap heeft dat hij/zij kan kijken als die daar behoefte aan heeft. Op die manier werkt het geven van vertrouwen 2 kanten op. Mijn ex heeft dan ook gewoon mijn wachtwoord tot haar beschikking, heeft gewoon nog de sleutels van m'n huis, mag altijd naar binnen als ze dat wil en ga zo maar door. Puur om haar te laten zien dat ik haar dat vertrouwen geef. Andersom weet ik ook van haar dat ze geen misbruik van dat vertrouwen maakt. Ze gaat nooit mijn huis in zonder daar netjes om te vragen, ze logt niet in op mijn email of wat dan ook. Dus juist door haar die mogelijkheden te bieden laat je ook zien dat je haar vertrouwen geeft. Juist door vertrouwen te geven kan je vertrouwen winnen.

En inderdaad, in 1x 180 graden draaien, dat is niet heel geloofwaardig en zal je inderdaad waarschijnlijk niet vol houden. Je zal dat moeten doen op een manier die bij je past, en dat is weer afhankelijk van wat je in dat stukje zelfreflectie wat eraan vooraf gaat naar voren komt. Zoals gezegd, voor mij is er best wel wat werk aan de winkel want ik kwam toch wel wat verbeter-puntjes tegen. Maar ik zie van mezelf dingen die mij niet bevallen, en die zaken die mij zelf niet bevallen kan ik dan ook veranderen / verbeteren. Daar kan ik nooit slechter van worden geloof ik Glimlach

En nu hup naar bed; ik heb mezelf opgelegd om op tijd erin te duiken en niet tot diep in de nacht op de bank te hangen Tong Een andere belofte die ik mezelf gedaan heb en weer even strenger ga naleven, want als je zelfs beloftes aan jezelf niet na kan komen, dan gaat er echt iets grondig mis Tong

afbeelding van kroegtijger

Dag 3 (de ochtend) - Communicatie en wat verkeerd ging

Dag 3 is aangebroken en het gaat eigenlijk best lekker. Ben druk bezig met mezelf, en daardoor heb ik eigenlijk amper tijd om haar te missen, wat wel een prettige bijkomstigheid is als ik eerlijk ben. Gisteren ben ik een hele hoop te weten gekomen over vertrouwen. Een van de onderdelen die belangrijk zijn voor vertrouwen is naar elkaar luisteren en daarna ook iets met de informatie doen uiteraard. Vandaag dus tijd om op zoek te gaan naar hoe je dan precies goed gaat luisteren. En dan niet zo zeer luisteren in de directe vorm, maar ook (en misschien wel vooral) naar de indirecte vorm. Terugkijkend op de relatie zie ik dat met name de indirectere vormen van communicatie nog wel eens gemist worden door me. Er waren legio aanwijzingen, maar ik miste ze volledig. Soms waren dat verbale aanwijzingen, die ik niet in de juiste context wist te plaatsen, en soms waren dat non-verbale aanwijzingen die me even ontgingen.

Laat ik me zoektocht maar beginnen bij de verbale vorm van luisteren; dat lijkt me op het eerste gezicht de makkelijkste vorm (of dat zo is, kom ik gaande weg wel achter Knipoog ) Er blijken grofweg 2 manieren van luisteren te zijn. Passief luisteren en actief luisteren. Bij passief luisteren hoor je het wel, maar je doet niet heel veel met hetgeen wat je hoort. Dit is bijvoorbeeld van toepassing bij de radio die op de achtergrond aan staat, of een gesprek waar je weinig tot geen interesse bij hebt. Actief luisteren is een heel ander kopje thee, en daar ontbreekt het mij soms nog wel eens aan. De eerste hit op google bij m’n zoektocht geeft meteen al resultaten die er toe lijken te doen. Zo valt er te lezen: “Actief luisteren is begrijpen, interpreteren en evalueren wat de ander zegt en gaat niet vanzelf, er is moeite en concentratie voor nodig.” Dat lijkt hout te snijden inderdaad. Maar we zijn er dan nog niet, want daarna valt er nog veel meer moois op deze pagina te lezen. Een van de meest treffende zinnen die ik er tegen kom is “Één van de meest oprechte vormen van respect is actief luisteren naar wat de ander te zeggen heeft”. Klinkt logisch eigenlijk. Hoe kan je nou iemand respecteren, als je niet eens luistert naar wat die ander dan vertelt? En we gaan nog even door, want deze pagina is om te smullen van informatie die relevant is. “Actief luisteren moedigt iemand aan om zich open te stellen, bouwt vertrouwen tussen twee personen, lost problemen op en biedt kansen voor de toekomst”. Hatsekide! Spijker op z’n kop, schot in de roos en meer van dergelijke mooie clichés dienen zich meteen aan bij mij. Dit is exact wat ik zoek! Leuk en aardig allemaal hoor, die theorie, maar hoe ga ik dat dan doen??

Gelukkig, de pagina biedt meer dan alleen maar wat praatjes over het waarom, maar legt ook uit hoe dat nou in elkaar steekt.
Actief luisteren bestaat uit 4 basiscomponenten:
- Acceptatie
- Empathie
- Eerlijkheid en integriteit
- Zorg ervoor dat de spreker specifiek is

Mooi lijstje zeg. Maar eerst eens nagaan wat dit dan betekend, waar dat met betrekking tot onze relatie dan fout is gelopen en waar er werk aan de winkel is.
Acceptatie houdt in dat je de spreker (in dit geval zij dus) respecteert en daarmee ook haar mening / verhaal respecteert. Je accepteert datgene wat ze zegt dus. Volgens mij deed ik dat altijd wel, maar ik kan vrij ongeïnteresseerd over komen, dus of zij dat ook zo ervaren heeft is de vraag. Dat is wel eenvoudig te verbeteren natuurlijk.
Met empathie probeer je te voelen wat zij voelt en doormaakt; je probeert je in haar te verplaatsen. Ai, dat is een heel lastige voor me. Niet alleen omdat ik daar nooit zo heel sterk in ben tijdens het gesprek (vaak als ik er iets langer over denk lukt het een stuk beter), maar ook omdat het wel erg lastig is bij haar. Dat zal ik even verduidelijken, want klinkt vrij onredelijk. Mijn ex heeft dus MS én heeft PTSS gehad. Alle twee heb ik niet, zal ik waarschijnlijk ook nooit gaan krijgen, en weet dus ook totaal niet hoe dat dan voor haar voelt. Het zijn dingen die enorm in de gemoedstoestand kunnen ingrijpen, maar ook in hoe je tegen het leven aankijkt en hoe je dingen ervaart. Voor mij wordt het dus enorm lastig om dat te kunnen. Empathie zou wel eens een heel groot issue kunnen zijn geweest bij ons, en dat hangt zoals ik al vermoedde dus ook nauw samen met communicatie. Goed, het wordt dus een opgave om daar verder in te komen, maar daar kom ik zeker nog op terug.
Eerlijkheid en integriteit. Tja, die spreken wel redelijk voor zich. Zonder die twee zal ze me niet snel gaan vertrouwen.
Zorg ervoor dat de spreker specifiek is. Dat is eigenlijk meer een gevolg van actief luisteren. Dus vragen om verduidelijking als je iets niet volgt en goed luisteren naar wat ze te vertellen heeft zorgt ervoor dat ze zich meer open zal stellen.

Gelukkig worden op dezelfde pagina ook de nodige aanwijzingen gegeven over hoe je bovenstaande punten kan vergemakkelijken voor jezelf. Altijd handig natuurlijk om dat ook even mee te pikken, want het lijkt wel erg eenvoudig en logisch wat hierboven staat, maar ik ken mezelf een beetje, en in de praktijk valt dat toch al snel tegen.
- Houdt oogcontact
- Stel de emotie vast, niet alleen de woorden
- Minimaliseer externe en interne afleidingen
- Richt je volledig op de spreker
- Wees open-minded en werk aan je emotionele intelligentie
- Wees niet bang voor stiltes
- Check geregeld of je de spreker begrijpt
- Heb symathie en voel empathie

Afgaande op deze aanwijzingen zie ik toch wel dat bij ons daar het nodige mis in is gegaan. Laat ik bovenaan maar beginnen (wel zo logisch Knipoog ) en dus het puntje van oogcontact eerst. Ai, meteen zie ik al dat we daar meer dan eens op ons bek zijn gegaan. Meer dan eens dat we gesprekken voerden terwijl we met iets anders bezig waren. Vaak stond de tv aan, en keken we die kant op, maar niet naar elkaar. Simpel op te lossen, maar wel iets wat we toch regelmatig niet deden. Alhoewel zeker de afgelopen tijd we tijdens gesprekken dat toch wel beter deden, maar nog steeds is er wel ruimte om dat te verbeteren.
Volgende op de lijst is het vaststellen van emoties en niet alleen van woorden. Tja, als je niet naar elkaar kijkt, dan wordt dat al snel onmogelijk natuurlijk. De non-verbale communicatie is hierin net zo belangrijk als de verbale communicatie, en dat is me wel redelijk ontgaan voorheen
Next!! Minimaliseren van afleidingen. Zoals gezegd hadden we (erg) vaak de TV aan tijdens gesprekken, of waren we met iets bezig. Dat was niet echt handig blijkt wel, want om nu te zeggen dat de volle aandacht dan bij het gesprek was, dat valt eigenlijk vies tegen. Niet heel verwonderlijk dat een aantal dingen mij gewoon volledig zijn ontgaan dan. Andersom moet dat haast wel hetzelfde zijn geweest. Onze communicatie was best wel om te janken zo slecht nu ik het zo terug lees… Gelukkig dat het tot nu toe relatief eenvoudig is om daar verbetering in te brengen, dus met goede moed ga ik verder met het volgende puntje…
Richt je volledig op de spreker. Ok, dat lijkt simpel, maar als ik dan de verduidelijking lees die erbij komt blijkt dat toch wel iets lastiger te zijn. Hiermee wordt namelijk bedoelt dat je niet bezig moet zijn met de reactie die je wil gaan geven, maar juist je volle aandacht houdt bij dat wat er gezegd wordt. Terugkijkend klopt dat wel redelijk. Vaak was ze nog niet halverwege een zin en was ik al bezig met een antwoord, of met een mening te vormen. Dan is mijn aandacht op dat moment dus niet meer bij wat ze aan het zeggen is, en mis je weer de helft. Het is allemaal heel logisch en herkenbaar, maar toch hebben we er redelijk wat blunders in gemaakt blijkt wel.
Dan komen we alweer bij het punt van openminded en emotionele intelligentie. Dat is dan wel weer een complexe blijkt wel. Het gaat er hierbij om dat je open staat voor nieuwe mogelijkheden en meningen. Niet gelijk oordelen over haar mening of haar verhaal, maar open staan voor dat wat zij meldt. Emotionele intelligentie ga ik later nog eens onderzoeken, want mogelijk dat ik daar nog wel het nodige mee kan.
Wees niet bang voor stiltes komt dan aan bod. Ik geloof niet dat we daar heel erg veel last van hadden. Wel van pijnlijke stiltes, maar echt bang waren we er nou ook weer niet voor. Thank god, toch nog een puntje wat wél goed is gegaan. Weliswaar een klein puntje, maar toch… voelt toch lekker dat je iets wel goed had.
Check of je de spreker begrijpt. Doe ik geloof ik wel regelmatig, maar zal ook daarvan proberen er nóg iets scherper op te gaan worden.
Heb sympathie en voel empathie. En daar loop ik nog wel eens op vast. Zoals ik hierboven al beschreef is het iets waar ik überhaupt al wel eens wat moeite mee heb, maar zeker bij haar is het af en toe bijna een onbegonnen klus, maar wel iets waar ik heel erg m’n best op ga doen.

Sodemieters wat een verhaal begint het allemaal al weer te worden zeg. Wel erg leerzaam en erg nuttig, maar ik begin er ondertussen zo ongeveer een dagtaak aan te krijgen om dat allemaal eens goed op een rijtje te krijgen. Goed, de komende 18 dagen heb ik nog zonder dat we contact hebben, dus an sich nog tijd genoeg om daar nog mezelf wat in te verbeteren, en alleen al het feit dat ik ermee bezig ben lijkt me al niet verkeerd. Toch denk ik dat ik gezien de waslijst aan punten die er zijn en verbetering kunnen gebruiken en ik nog niet eens klaar ben met de inventarisatie van wat er allemaal speelt / speelde ik toch het tempo een stukje omhoog zal moeten gaan schroeven. Ach, het is voor een goed doel zal ik maar denken. Hoe dan ook wordt ik er voor mezelf alleen maar beter van, en voor haar heb ik het ook meer dan over, dus met een beetje geluk een win-win situatie Tong

Vanmiddag maar verder hiermee. Emotionele intelligentie en empathie laat ik dan aan bod komen. Eens kijken wat ik daarmee kan.

afbeelding van kroegtijger

Dag 3 (de middag) - Empathie en Emotionele Intelligentie

Vanmorgen ben ik druk bezig geweest met hoe communicatie tussen mij en mijn ex te verbeteren valt. Dit had met name betrekking op communicatie tussen ons bij gesprekken, en hierin kwam onder andere naar voren dat empathie en emotionele intelligentie een belangrijke rol spelen. Empathie kom ik straks op terug, eerst maar eens aan de slag met emotionele intelligentie. Eigenlijk werd ik me bewust dat ik daar niet zo gek veel van weet. Ik wist in grote lijnen wel wat het inhield, maar wat is het nou precies? Ook hier weer blijkt google m’n vriend te zijn. Wat valt daar voor iets moois op te vinden dan? Welnu, onder andere dat de mate van emotionele intelligentie gebaseerd is op 5 pijlers, namelijk zelfbewustzijn, zelfregulering, motivatie, empathie en sociale vaardigheid. Damn, weer empathie… its’a bitch… maar goed, het is dus toch een belangrijk punt. Laten we eerst die andere 4 onderdelen dan bekijken.

Onder het item van zelfbewustzijn wordt verstaan dat deze mensen hun emoties begrijpen en daardoor hun gevoelens niet de overhand laten krijgen. Ze hebben zelfvertrouwen omdat ze hun intuïtie vertrouwen en daardoor hun emoties niet de vrije hand laten. Ze kunnen een eerlijke evaluatie van hunzelf maken, kennen hun zwakke en sterke punten en werken aan die punten om tot betere resultaten te komen.
Ok, dat punt lijkt dus wel re-de-lijk onder controle. Emoties en gevoelens krijgen soms wel eens de overhand bij mij, maar meestal weet ik dan wel weer op tijd op de rem te trappen en even wat afstand te nemen. Zelfvertrouwen is ook wel redelijk bij me, en alleen al het feit dat ik hier nu zo druk mee bezig ben en evaluaties over mezelf maak lijkt me ook een best aardige aanwijzing dat het onderdeel zelfbewustzijn wel goed zit. Tong Dat voelt toch lekker om te lezen en te beseffen dat ik daar wel aan voldoe dan.

Zelfregulering dan.. Kort gesteld komt het erop neer dat je in staat bent emoties en impulsen onder controle te krijgen. Eerst denken, dan doen. Mwoch, dat kan ik wel aardig ja. Soms wel eens iets te veel waardoor er niet zo gek veel gebeurt, maar al met al ben ik er niet ontevreden over. Dan staan er ook nog wat karakteristieken bij. Dat zijn integriteit, bedachtzaamheid, bereidheid om te veranderen en de eigenschap nee te kunnen zeggen. Met name het item van nee kunnen zeggen heb ik nog wel eens last van. Zeker richting mijn ex is dat verdomde lastig. Dan zeg ik eerst nee, en ze hoeft maar 2x met haar ogen te knipperen en het wordt spontaan ja… Ok, daar kan wel wat verbetering in. Lijkt me ook wel weer samen te hangen met grenzen kunnen stellen, en dat is niet hetgeen waar ik in uitblink haar kant op…

Dan maar motivatie eens bekijken. Daarmee wordt bedoeld doelgerichtheid en korte termijn-successen kunnen opofferen om het uiteindelijke doel te bereiken. Check!! Daar ben ik zeker wel goed in. Ze zijn zeer productief (och… laat ik het maar relatief noemen dan Knipoog ), houden van uitdagingen (zeker!) en zijn zeer effectief in het bereiken van wat ze voor ogen hebben. Nouja, daar lijk ik toch niet heel beroerd in te scoren Tong

Empathie… die sla ik nog even over; komt straks aan bod

Sociale vaardigheid is de laatste in het lijstje. Daarmee wordt bedoeld dat je makkelijk met mensen praat, en goede communicatieve vaardigheden bezit. Ok, daar is dus nog het nodige aan te verbeteren. Immers, via mijn eigen analyse over gebrek aan communicatieve vaardigheden ben ik bij Emotionele Intelligentie terecht gekomen, dus het voelt een klein beetje als in een cirkel te redeneren dan. Oftewel, als ik de communicatieve vaardigheden van me verbeter, zou mijn emotionele intelligentie dus automatisch ook weer wat beter gaan worden. Win-win situatie…altijd lekker.

Rest dus nog het puntje van empathie.. Hoe ga ik dat nu weer verbeteren dan met haar? In z’n algemeenheid is empathie al niet mijn sterkste kwaliteit, maar met haar lijkt het af en toe wel alsof het een onmogelijke opgave is. En keer op keer kom ik weer uit bij empathie en het belang van empathie. Dan zal het vast wel een heel belangrijk aspect zijn vermoed ik, maar hoe verbeter je nou je empathisch vermogen? Want als ik dat weet te verbeteren, dan verbeter ik daarmee dus ook mijn emotionele intelligentie, daardoor weer mijn communicatieve vaardigheden en dan dus ook weer een stukje van het vertrouwen en daarmee dus ook het geheel van de verstandhouding tussen mij en haar. Oftewel, empathie kan wel eens een heel groot deel van onze problemen die we hadden verklaren en daarin verbeteren kan dus heel veel aan mezelf verbeteren.

Op zoek dus naar empathie, wat het is, hoe werkt het en bovenal, kan je het verbeteren of trainen?

De zoektocht naar empathie begint als vanouds op Google. Wat zou ik toch zonder die geweldige zoekmachine moeten? Knipoog Even Empathie inkloppen en ja hoor, daar rollen de bergen met resultaten op m’n scherm. Eerste hit: Wikipedia. Dat klinkt al meteen goed. Ook Wikipedia noemt in de omschrijving al direct communicatie, het langs elkaar heen praten met als gevolg meningsverschillen. Bingo dus. Ik ben dus duidelijk op het juiste spoor met empathie en communicatie wat dit aangaat. Even lezen en... ok, de theorie is duidelijk en ik snap prima wat er allemaal mee bedoeld wordt. Als ik de boel even verder onderzoek denk ik dat ik misschien niet de hoogst mogelijke score op het gebied van empathie haal, maar het is nu ook weer niet totaal niet aanwezig of iets dergelijks. Een krappe voldoende zou ik mezelf er dus voor willen geven. (ach, een 5,5 is ook een 6 toch Knipoog ). Nu is een krappe voldoende in het dagelijks leven niet een probleem, maar in een relatie met iemand die dergelijke problemen met zich meedraagt kan het wel eens lastig zijn; zoveel is wel gebleken. Maar ja, hoe komt het nou dat het bij mij dan nooit echt is gelukt? Mijn eerste gedachten gaan dan ook meteen uit naar het voorheen in grote maten geconsumeerde groene rook-waar, dus maar eens gezocht daarop. Ai, dat is de welbekende koude kermis om van thuis te komen, want daarover wordt eerder het tegenovergestelde beweerd; het zou empathie juist vergroten. Raar, want mijn ervaringen lijk toch volstrekt tegenovergesteld te zijn. Volledig afgestompt van de omgeving, in m’n eigen wereldje, en juist niet met een verhoogd inlevingsvermogen. Nu wordt er ook wel aangegeven dat het niet bij iedereen hetzelfde effect heeft, dus mogelijk dat ik daarin dan toch anders ben dan “de massa”. Voor nu in ieder geval een streep door die optie, en ik hou het maar even bij dat ik nu eenmaal zo ben, en zo blijf, dus dan maar het maximale eruit halen van wat erin zit.

Dan de vraag of het te trainen valt… Tot recent werd aangenomen dat dit niet aan te leren is na de peuter-tijd, maar recente studies tonen aan dat dit toch mogelijk zou moeten zijn. Een soort van lichtpuntje dus in dat opzicht, maar om me nu vast te klampen aan een onderzoekje in zuid-amerika met 15 proef-personen en een ander onderzoekje in Duitsland met kleuters, dat gaat me wat te ver. Nog even verder zoeken, en er blijken toch wel trainingen in te bestaan. Na deze te hebben bekeken blijkt dat het niet zozeer het vergroten van het empatisch vermogen te betreffen, maar wel het optimaal benutten van het vermogen dat al aanwezig is. Dat klinkt me heel aannemelijk en is dus iets wat schreeuwt om verder onderzoek naar mijn mening.

Veel verwijzingen gaan richting het boek “Theory of Mind” van Ben Meijering. Daarin worden grofweg 2 manieren gegeven om er tegenaan te kijken
- Empathie is een kwestie van logisch redeneren, waardoor mensen kunnen herleiden hoe een ander denkt.
- Empathie is een aparte eigenschap van de hersenen, naast het vermogen om logisch te denken.

Oftewel, een tekort op het ene gebied, zou je kunnen compenseren met het andere gebied. Het gebied van empathie als aparte eigenschap lijkt bij mij wat karig te zijn. Logisch redeneren daarintegen is prima op orde. Mede via die weg ben ik ook hierbij gekomen, en daarnaast gebruik ik het dagelijks in mijn werk. Daar moet dus wat mee te doen zijn, maar zal me wel wat inspanning en wat meer zelfbewustzijn kosten dan wat bij anderen mogelijk het geval zou zijn. Ach, het is voor een goed doel, dus daar gaan we gewoon verder mee aan de slag dan.
Voor nu in ieder geval even genoeg gedaan. Tijd om het even te laten bezinken en na te gaan of dat wat ik tot nu toe te weten ben gekomen ook wel klopt. Het ziet er voor alsnog heel logisch uit, maar het is allemaal zelf-studie en eigen waarnemingen en daarmee dus geen enkele garantie dat het wel klopt. Even bij vrienden en bekenden maar eens de vraag neergelegd hoe ze mij zien op het gebied van empathie. Is het daadwerkelijk een gebrek aan mijn kant? Of is het gewoonweg een onmogelijke opgave om dermate veel empathie op te brengen als dat nodig is om haar te kunnen snappen. Denk ik te theoretisch? Of ben ik wel op de juiste weg? Moet ik mijn beperkingen hierin accepteren? Of moet ik alles uit de kast halen om te verbeteren? Vragen vragen en nog eens vragen die er liggen. Hoog tijd dus om op de rem te trappen en te reflecteren op de afgelopen 2 dagen. Voor mijn gevoel heb ik er wel grote vooruitgang geboekt op het gebied van reflectie. Nu nog in de praktijk zien te brengen en dan wordt het nog eens wat Knipoog

Vanavond ga ik nog maar eens verder op zoek naar wat ik met empathie aan moet. Toch een erg lastig onderwerp.

afbeelding van kroegtijger

Dag 3 (de avond) - Verdieping in empathie

Vanmiddag was ik al tot de conclusie gekomen dat empathie bij mij toch niet heel sterk aanwezig is, of ten minste, niet op alle gebieden. Dat ben ik toch nog maar eens verder gaan onderzoeken, want echt begrijpelijk was het allemaal nog niet voor me. Het blijkt dat empathie grofweg in 2 soorten kan worden opgedeeld
- cognitieve empathie
- affectieve empathie

Cognitieve empathie is heel kort gesteld het vermogen dat je hebt om (via begrijpen/beredeneren) je kan inleven in een ander. Vaak gaat dat dus door middel van gesprekken.
Affectieve empathie is het aanvoelen van een ander. Dus vaak is dat non-verbaal en voel je simpelweg de gemoedstoestand.

Naar aanleiding daarvan ben ik eens op zoek gegaan naar hoe dat bij mij dan gesteld staat. Daarvoor zijn diverse testjes op internet te vinden. Ik heb mezelf op meerdere sites getest, en redelijk structureel kwam daar hetzelfde uit naar voren, namelijk dat de cognitieve empathie op "normaal" niveau zit, maar dat mijn affectieve empathie te wensen over laat. Dat was behoorlijk confronterend moet ik eerlijk zeggen, maar het verklaart plots wel steeds meer voor mezelf. De hele manier hoe we in de relatie met elkaar om zijn gegaan, de problemen die er speelden, het begon allemaal langzaam op z'n plek te vallen.. Ook op andere momenten die niet aan de relatie gerelateerd waren werd me wel het een en ander duidelijk. Zo ben ik jaren geleden nog eens in Auschwitz geweest, en daar waar bijna iedereen in tranen rond liep, voelde ik dergelijke emoties toch niet echt. Ik kon prima begrijpen dat het verschrikkelijk moet zijn geweest, en snapte het allemaal prima, maar die emoties die ik zag, die waren er niet bij mij. En tja, dan wordt je al snel voor een botte boer uitgemaakt, of een gevoelloze zak, terwijl dat toch echt niet het geval is bij me. Ik beleef het alleen anders dan anderen.
Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor eerder dit jaar met de MH17. Half Nederland stond te huilen, maar ik voelde diezelfde emoties simpelweg niet. En ja, ik vind het echt wel verschrikkelijk wat er gebeurd is, maar om nu te zeggen dat ik dan tot tranen geroerd kan raken, nee dat weer niet.

Andere momenten kan dat juist weer wel met me gebeuren, maar dat zijn met name momenten die ik ofwel zelf ook wel eens heb mee gemaakt (dus weet hoe iets voelt), of die mezelf direct raken. Dus eerder emoties op basis van eerdere ervaringen. Dat was best wel een klap die ik opliep toen ik mezelf dit ging beseffen, maar ook wel een soort van "opluchting" of zo (een beter woord heb ik er even niet zo snel voor). Het verklaart zoveel stomme kleine dingetjes plots, en dat voelt wel als een opluchting. Ook het feit dat ik nu weet wat er met me is (alhoewel ik dat wel zwaar uitgedrukt vind, want het is niet alsof ik totaal geen affectieve empathie heb; het is alleen minder sterk ontwikkeld dan bij anderen) maakt het wel iets eenvoudiger. Ik kan er daardoor rekening mee houden, maar ook anderen om me heen kunnen dan er weer wat meer rekening mee houden. Een klap en een opluchting dus tegelijkertijd...Weird stuff, dat empathie. De vraag die er nog wel ligt is dan hoe dat komt, en of je het kan "leren" of iets dergelijks.

Als ik daar dan bij optel dat we niet met elkaar spraken over problemen, over hoe zij zich voelde, over hoe ik me voelde en dan natuurlijk haar problemen die er speelden. Die problemen waren / zijn helemaal vreemd voor me. Ik heb er geen ervaring mee, dus ik heb geen flauw idee wat er dan in haar omgaat; zeker niet als je er ook nog eens niet over praat. Dan wordt het plots niet zo verwonderlijk dat we elkaar niet meer begrepen, of in ieder geval ik haar niet. En ongetwijfeld dat zij mij ook niet meer ging begrijpen. Want het is ook wel vreemd ook als je vriendje niet snapt hoe je je voelt; dan denk je al snel dat het aan jou ligt of iets dergelijks, en dat was dus (vermoedelijk uiteraard) helemaal niet het geval. Het was iets dat bij mij simpelweg niet klopte. Ik denk wel dat er mee om te gaan is, maar dat het wel iets is om rekening mee te houden.

Maar ja, wat doe je als je niet zo gek veel affectieve empathie bezit? Daar ben ik naar op zoek gegaan, en dat blijkt vrij lastig te liggen. Over cognitieve empathie is het nodige te vinden, maar over affectieve empathie eigenlijk niet zo gek veel. Het komt er kortweg op neer dat je het hebt of dat je het niet hebt en veel meer dan dat is er niet voor zover ik tot nu toe weet. Wel kan je behoorlijk veel compenseren wat je te kort komt aan affectieve empathie met cognitieve empathie, maar dan moet je zoals gezegd daar wel wat alert op zijn. Dus wel praten met elkaar, jezelf aanleren om emoties te herkennen in lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen, maar dat zijn eigenlijk alleen maar trucjes om te compenseren. Het echt "leren" van affectieve empathie lijkt wel een onmogelijke taak te zijn.

Goed, dan zal ik dat moeten gaan accepteren en de beschikbare work-arounds in de vingers zien te krijgen. Tja, ik weet al jarenlang te overleven ermee dus ik moet me vast wel kunnen redden Knipoog Maar toch, het steekt me ergens wel dat ik daar problemen mee blijk te hebben, en vooral dat ik daar ook geen oplossing voor lijk te kunnen vinden. En natuurlijk kan je je afvragen hoe erg dat nu helemaal is. Ik ga er niet dood aan, kan er kennelijk prima mee leven, er zijn trucjes voor handen om jezelf te verbeteren en ga zo maar door. Genoeg argumenten te noemen om je af te vragen wat je je nou druk maakt erom... Maar ergens irriteert het me toch en wil ik dat toch zien te verbeteren. Maar hoe? Dat wordt iets voor een andere dag dan maar. Rome en Parijs zijn ook niet op 1 dag gebouwd, dus alles op z'n tijd.

Even een kleine opsomming dan maar wat me aan werk te doen staat voor de komende tijd:
- communicatieve vaardigheden verbeteren (met name luisteren en lichaamstaal)
- affectieve empathie "trainen"
- openheid naar haar toe vergroten
- betrouwbaarheid vergroten / afspraken snel(ler) nakomen

Dat lijken me voor alsnog geen onoverkomelijke zaken en stuk voor stuk zullen ze me helpen om als persoon mezelf te verbeteren, en alleen daarom is het al de moeite waard. Als ik daarbij ook nog eens de relatie met m'n ex kan herstellen zou het geweldig zijn, maar het niet mijn voornaamste drijfveer. De voornaamste drijfveer ben ik zelf (oei, dat klinkt wel egoïstisch, maar het lijkt me wel de juiste motivatie om eraan te werken).

Genoeg gedaan voor vandaag. Het item van empathie laat ik de komende dagen even los. Deze week wordt denk ik alleen maar analyse en planning, en dan vanaf het weekend gaan we ook daadwerkelijk aan de bak. Analyseren en plannen is leuk, maar daarna moet er ook uitvoering aan worden gegeven, anders blijft het nutteloos natuurlijk Knipoog

Voor morgen ga ik denk ik maar eens met iets heel anders bezig, namelijk met haar gevoel voor mij dat is afgenomen. Ook daar denk ik dan weer te beginnen met analyseren waarom het gevoel is afgenomen en (niet onbelangrijk), hoe het kan dat het steeds minder werd, waardoor het is gekomen dat hetzelfde gevoel ook al diverse keren terug is gekomen en tot slot dan hoe ik ervoor kan zorgen dat haar gevoel voor mij nogmaals terug komt maar dan ook blijvend gaat worden. Op het eerste gezicht lijkt dat een "makkelijk" item, zeker gezien dat het al minimaal 3x me is gelukt om haar de benodigde gevoelens voor mij te laten krijgen, maar voor alsnog is nog geen enkel item makkelijk gebleken dus we zullen het gaan zien Glimlach

afbeelding van kroegtijger

Dag 4 - Communicatieve vaardigheden en openheid

Dag 4 is er inmiddels alweer; het gaat best aardig voor alsnog en met nog 17 dagen resterend om mezelf te leren kennen en te verbeteren begint de tijd toch wel een klein beetje te dringen. Gisterenavond dacht ik erover om me vandaag bezig te gaan houden met haar gevoel voor mij en hoe dat is kunnen gaan afnemen. Na een nachtje erover te hebben geslapen leek me dat toch niet zo’n heel goed plan eigenlijk. Deels omdat ik daar al wel een behoorlijk beeld op heb wat er mis is gegaan, deels omdat het meer een kwestie is van gevolgen, maar voornamelijk omdat ik me dan op haar ga richten, en dat is niet de bedoeling. Ik moet me op mezelf richten nu, en zij komt eventueel later wel eens aan bod dan. Daarom heb ik besloten om me eerst maar eens te gaan richten op de 4 tot nu toe gevonden verbeter-punten en een concrete invulling te gaan geven hieraan met een plan van aanpak. Vandaag op het programma: de communicatieve vaardigheden verbeteren en mijn openheid vergroten.

Prachtig voornemen leek me, maar hoe ga ik dat dan doen? As usual slinger ik de browser maar weer eens aan en daar verschijnt weer het kleurrijke logo van onze vriendjes, de redders in nood, het alwetende oog, Google Tong Vol goede moed klop ik dan ook in “communicatieve vaardigheden verbeteren” en meteen schieten de cursussen en pagina’s met tips me om de oren. Ok, er is gelukkig dus het nodige over te vinden, dus vol goede moed ben ik aan het lezen geslagen om praktische tips te vinden waarmee ik aan de gang kan. Ok, dat is meteen een kleine tegenvaller. Heel veel theorie en open deuren, maar weinig waar je concreet zelf mee aan de gang kan gaan zonder de praktijk. Ok, dan gaan we dus maar eens kijken hoe we de boel in praktijk kunnen toepassen. Een mooie gelegenheid is op m’n werk ervoor lijkt me; daar is continue aanspraak, kan ik prima oefenen met de tips die er zijn met betrekking tot doorvragen, samenvatten van hetgeen gezegd wordt, en lichaamstaal. Meteen dus maar aan de slag ermee gegaan. Ai, dat blijkt lastiger dan verwacht. Met name het item van lichaamstaal valt vies tegen in deze omgeving. Iedereen zit achter z’n computerscherm en zaken als oogcontact zijn simpelweg niet van toepassing. Samenvatten en doorvragen zijn daarentegen wel weer prima te oefenen. Dat lijkt me best redelijk af te gaan voor alsnog, maar met name het samenvatten is toch nog wel lastig. Ik kan nogal lang van stof zijn (mwoch, zoveel heb ik toch nog niet geschreven? Knipoog ) en dan wordt een samenvatting al snel een herhaling… Daar is nog wel wat aan te verbeteren dus. Doorvragen lijkt dan weer een stukje beter te gaan. Toch nog een winstpuntje geboekt vandaag.

Toch lijkt het niet helemaal nog aan te sluiten bij wat ik zoek. De meeste tips die ik tegen kom zijn meer werk-gerelateerd en zakelijk gerelateerd, maar niet zo zeer relatie gerelateerd. Zou Google misschien stuk zijn? Vast niet… Google is nooit stuk, het moet wel mijn fout zijn! Dan is het dus logisch dat mijn zoekterm niet goed is geweest. Een kleine aanpassing naar “communicatieve vaardigheden verbeteren relatie” en… kijk, daar komen tips die veel nuttiger blijken Tong Gelukkig, er is niets mis met Google, maar het was weer een gebrek van mijn eigen capaciteiten (het is toch wel een traject met vallen en opstaan blijkt wel Knipoog ). De eerste pagina die ik tegen kom begint al meteen goed. Deze stelt met grote, dikke letters “vrouwen zoeken verbinding, mannen zoeken status”. Eens verder lezen en kijken wat dit me kan opleveren. Ja hoor, de schrijver lijkt inderdaad een heel goede kijk op de boel te hebben, want er komen zaken aan bod die hout lijken te snijden. Meteen steekt de schrijver van wal met de stelling dat vrouwen vaak steun zoeken bij een probleem, terwijl mannen eerder geneigd zijn om hun problemen zelf op te lossen. Kleine geruststelling voor me dus, want ik probeerde me problemen zelf op te lossen en dat is ook hetgeen dat me behoorlijk in de problemen heeft weten te brengen. Nog maar even verder lezen, want deze kerel weet waar hij het over heeft blijkt wel.

Iets verderop lees ik “Vrouwen nemen ruzies vaak persoonlijker en voelen zich vaker gekwetst, terwijl een man de ruzie vaker ziet als een verschil in mening die niet bepalend is voor de relatie zelf.” Hoe herkenbaar blijkt dit inderdaad. Vaak dat ik discussies met m’n ex had en als dat klaar was, was het ook klaar. Het was naar mijn mening helemaal geen ruzie, maar we zagen dingen soms gewoonweg anders. Kan gebeuren; niets mis mee toch? Daar dacht zij dan weer aanzienlijk anders over, en kon een week later weer diezelfde discussie tevoorschijn halen terwijl ik dat allang achter me had gelaten. Ze ervaart de situatie dus duidelijk heel anders dan dat ik dat doe. Goed, daar zal empathie ook wel een rol in spelen vermoed ik, maar dus ook communicatie en genetische bepaling. Goed om te weten, want dan kan ik daar veel meer rekening mee gaan houden. Weer iets verder valt te lezen “Vrouwen zijn in hun communicatie vaker indirect, terwijl mannen meestal directer communiceren.” En ook hier lijkt de schrijver weer de spijker op de welbekende kop te slaan. Zo wist m’n ex altijd fijntjes te melden dat ze het leuk zou vinden als ik eens een bloemetje voor haar mee nam, of een kaartje of zo. Eigenlijk vroeg ze helemaal niet om dat bloemetje of dat kaartje, maar vroeg ze “toon eens wat meer waardering voor me”. Als ze dat had gevraagd, had ik het meteen wel begrepen natuurlijk. Maar nee, zo werken vrouwen nu eenmaal niet. En ja, achteraf gezien snap ik dat ook wel, maar op het moment zelf had ik dat niet echt door. Misschien dat ik toch echt beter moet gaan luisteren (lees: begrijpen wat er gezegd wordt), maar goed, daarom ben ik hier nu dus ook zo druk mee.

En ja hoor, feest, die kerel die dit artikel heeft geschreven en kennelijk heel goed kijk op het verhaal heeft, geeft ook de nodige tips mee om ermee aan de slag te kunnen en de communicatie te verbeteren! Precies wat ik zocht! Zijn eerste tip: Ga er niet meteen vanuit dat je partner je begrijpt. Daarmee bedoelt hij dat je continue open moet blijven communiceren met elkaar omdat behoeften, gedachten etc bij mensen na verloop van tijd in een relatie kunnen veranderen. Precies wat hier speelde. We waren eerst samen op de toekomst gericht, en na verloop van tijd is zij steeds meer in het hier en nu gaan leven, maar was dat even “vergeten” te melden aan me. Met m’n gebrekkige empathie voelde ik dat ook van geen kant aan, en zijn we compleet langs elkaar heen gaan leven. Praten helpt dus wel degelijk! Maar goed, zover was ik inmiddels al, dus we gaan verder.
De volgende tip op z’n lijstje dan maar: Blijf nieuwsgierig naar je partner. Klinkt logisch, maar in de praktijk blijkt wel dat het toch niet zo logisch is als dat het klinkt. Hij geeft meteen een praktische tip mee om het inzichtelijk te maken, namelijk door een lijstje voor een dag of een week bij te houden waarop je alles opschrijft wat je nog niet wist van haar. Daarna kijk je dat lijstje eens door, en je zal waarschijnlijk versteld staan van de hoeveelheid. Nieuwsgierigheid is dus goed. Handig om mee te nemen als informatie; die ga ik zeker onthouden!
Hij vervolgt z’n tips met Spreek je waardering uit voor je partner. Ai ai ai, nog voordat ik het item ook maar door heb gelezen voel ik de bui al hangen; dat heb ik veeeeel te weinig gedaan. Terwijl ik echt heel grote waardering voor haar heb, maar het tonen of uitspreken, daar schort het nog wel eens aan. Hier moet ik echt heel erg op gaan letten. Niet overdrijven, want dan verlies je de geloofwaardigheid (dus niet 10x per dag haar zeggen dat je haar geweldig vindt), maar 1x per jaar is wel wat karig. Daar moet ik een stuk betere balans in vinden dus.
Dan krijgen we het puntje Denk na voordat je iets zegt. Mwoch, dat gaat me meestal wel redelijk af, maar af en toe zelfs iets té veel. Dan zijn mijn gedachten al 20 stappen verder en vertel haar dat dan, met als gevolg dat ze er geen touw meer aan vast kan knopen, of iets juist heel beledigend zelfs over kan komen, omdat ze m’n gedachtegang dan totaal niet meer kan volgen. Best logisch natuurlijk, maar wel iets om rekening mee te houden.
Hij sluit vervolgens zijn tips af met het advies om hulp te zoeken als je er samen niet uit komt. Ok, zover was ik ook al, en daar wil ik ook zeker werk van maken mocht het nog eens van toepassing gaan worden.
Al met al dus een leuke lijst met heel nuttige adviezen, maar helaas zijn die eigenlijk alleen van toepassing op het moment dat er al spraken is van een relatie. Dat is nu absoluut (nog) niet het geval. Wel een pagina die de bookmarks ingaat en me inzicht heeft gegeven in wat we verkeerd deden, maar geen pagina met tips over hoe ik mezelf kan verbeteren. Misschien til ik ook wel iets te zwaar aan dit punt. Voor nu dus maar even laten rusten, en verder met het volgende op de ToDo-lijst: Openheid vergroten naar haar toe

Goed, ik wil dus meer open naar haar toe zijn. Haar kunnen laten zien wat er speelt, zodat wantrouwen geen grond kan krijgen en daarmee dus vertrouwen zal groeien. Maar hoe doe je dat? Daar ben ik 2 dagen geleden al mee aan de slag gegaan, en dat blijkt relatief eenvoudig. Het voornaamste is hierin dat ik mezelf controleerbaar moet maken. Ik heb niets te verbergen, maar ze denkt dat dit wel het geval is; immers dat is juist de voedingsbodem van wantrouwen. Nu is het principe eenvoudig, maar de praktische uitvoering is in sommige opzichten een ander verhaal. Laat ik dan maar beginnen met de punten die makkelijk controleerbaar zijn te maken, namelijk technische en praktische controleerbaarheid. Dat houdt dus in om haar mijn wachtwoorden te geven van de computer, mijn inlog-gegevens van internetbankieren, pincodes van telefoon, pinpas etc. maar ze mag ook gewoon mijn huissleutels blijven houden en elk moment van de dag binnen komen vallen. Eigenlijk alles wat voor anderen achter een beveiliging zit mag ze van mij zo hebben en ga ik haar dus ook geven. Ze hoeft er geen gebruik van te maken als ze dat niet wil, maar ze kan het wel als ze het niet vertrouwd. Na verloop van tijd zal ze dan vanzelf gaan inzien dat haar wantrouwen gebaseerd is op aannames die niet kloppen. Het is eigenlijk een heel simpel principe; als je 50x je telefoonrekening hebt gecontroleerd tot in detail, en elke keer klopt dat 100%, dan geloof je het de 51e keer ook wel, want het klopt dan wel. Het klopt immers altijd. Maar als er incidenten tussen zitten waardoor het niet klopt, dan ga je blijven controleren. Het gaat dus niet om de controle zelf, maar omdat je de mogelijkheid hebt tot controleren als je iets vermoedt. Kortom: omdat het kan… Daarmee snijdt het mes dus aan twee kanten. Aan de ene kant de controleerbaarheid, en aan de andere kant dat ik haar vertrouw met dergelijke informatie. Door vertrouwen te geven, ga je ook vertrouwen terug krijgen. Win-winsituatie dus… genieten geblazen Tong

Daarnaast is er het punt van beloftes. Belofte maakt immers schuld. Regelmatig heb ik beloofd om te stoppen, of om iets te doen, maar dat kwam er eigenlijk nooit van. Daar gaat dus verandering in komen. Als ik beloof iets te doen, dan moet ik dat ook doen en bij voorkeur dan nog sneller, meer of beter dan beloofd was. Ook eenvoudig; gewoon een kwestie van doen, of anders niet beloven. Wel iets om mezelf continue op te blijven richten, want het vertrouwen kan je wel heel langzaam opbouwen op die manier, maar breek je je beloftes, dan verdwijnt het opgebouwde vertrouwen met een enorm hard tempo weer en wordt het alleen maar moeilijker om dat weer terug te krijgen. Het spreekwoord is niet voor niets “vertrouwen komt te voet en gaat te paard”.
Een ander belangrijk punt van haar over mij was het onderdeel van stoppen met de groene rookwaar. Tja, ik weet dat ik dat niet meer doe, en dat het ook nooit meer terug zal komen in mijn leven, maar hoe kan ik haar dat controleerbaar laten maken zodat zij daar ook vertrouwen in gaat krijgen? Ok, dat gaat lastig worden… Natuurlijk kan je dat deels aan het financiële aspect wel terug zien; het is immers geen gratis hobby, maar het zegt natuurlijk niet alles. Een ander punt is dat ik nog wel eens zonder haar op stap ging. Ook dat zal haar vertrouwen in mij niet altijd goed hebben gedaan op het gebied van rookwaar, dus ook dat niet meer doen scheelt al wel weer (nu heb ik daar toch eigenlijk amper nog behoefte aan dus ook geen probleem). Tot slot kan ik daarvoor ook nog terug vallen op een vriend van me. Vrijwel altijd waren we met z’n tweeën op die momenten, dus ik zal hem vragen om 100% openheid en eerlijkheid haar kant op te geven. Vertrouwd ze het niet? Dan kan ze bij hem navraag doen over de gang van zaken. Veel meer dan dat kan ik er eigenlijk niet van maken wat controleerbaarheid betreft denk ik, maar als er nog een methode me te binnen schiet, dan vind ik dat bij voorbaat ook al prima. Immers, ik weet dat het toch niet zal uitwijzen dat het niet klopt, dus ik vind het prima.
Nu is dat slechts deel van de oplossing, want een waarborg voor de toekomst is het niet. De “waarborg” die er mogelijk is om niet in herhaling te gaan vallen zal uit communicatie moeten gaan komen. Ik moet écht meer gaan leren praten over wat me dwars zit.

Dan rest eigenlijk alleen nog het punt met betrekking tot spontaniteit; dus af en toe dat bloemetje of dat kaartje voor haar meenemen, of een keer lekker uit eten gaan, een keertje voor haar koken… Daar had ze geen vertrouwen meer in wist ze met te melden dat ik dat wel zou gaan doen. Dat heeft me een tijd lang dwars gezeten, want hoezo dat ze me daar niet in vertrouwd? Ok, terugkijkend erop ben ik er niet de grootste held in, en zal ik dat ook nooit worden, maar het was zeker de laatste jaren wel heel droevig gesteld vanuit mijn kant hierin. Dat kan wel een stuk beter, en dat zal ik ook zeker een stuk beter gaan doen. Ook hier geldt weer voor; regelmaat aanmeten en beloftes nakomen. En wederom kan technologie mij hier weer een handje bij helpen. Een simpel stukje software dat elke zoveel tijd een bepaald item in mijn agenda plaatst is al voldoende. Dus de ene keer een bosje bloemen, dan eens een kaartje, dan eens een keer koken… Niets bijzonders, maar wel effectief. Er zullen toch wel meer mannen in de wereld met hetzelfde probleem hebben gezeten en dezelfde oplossing hebben bedacht? Ik ben daar vast niet uniek in, dus hoppa, google gestart en op zoek naar software. Er is vast wel een handige Harry geweest die dit al in elkaar heeft gesleuteld. En jawel hoor, in de Windows App Store kom ik de Romance Reminder tegen. Precies wat ik zocht Tong Wat dat betreft zijn ICT’ers wel erg voorspelbaar en worden zelfs dit soort zaken geautomatiseerd. Meteen deze geïnstalleerd. Goed, hij zal nog even werkeloos staan, maar je kan m maar vast hebben toch? De applicatie doet voor pakweg 75% wat ik zoek; voor nu volstaat het in ieder geval. Beter iets dan niets Knipoog

Even samengevat van wat me tot nu toe voor volgende week te doen staat:
- Toegang geven tot alles wat nu niet toegankelijk is
- Communicatieve vaardigheden trainen
- Affectieve empathie trainen
- Afspraken met mezelf na blijven komen (sporten, gezond eten, op tijd naar bed etc)
- Afspraken met anderen sneller / beter nakomen

Zolang ik mezelf met deze punten continue scherp hou zal het vanzelf een ritme / automatisme gaan worden en heb ik het volste vertrouwen erin.

afbeelding van Hetlevenismooi

@kroegtijger

Het is nu toch uit jouw relatie?
Ga jij er alleen aan werken?
Zijn er toch twee voor nodig, of heb ik iets gemist?
Mooi dat je aan jezelf werkt.

Toen jouw ex(?) om een bloemetje vroeg of een kaartje dacht je toen niet, ik ga haar VERRASSEN? Aaaaandacht...... Liefde
Is het niet zo dat het door het groene rookwaar kwam, dat je het niet zag, in die andere wereld?

afbeelding van kroegtijger

Ja, het is inderdaad nu uit,

Ja, het is inderdaad nu uit, en ja, ik ga inderdaad alleen werken aan een (groot) aantal van de punten. Zaken als communicatieve vaardigheden zijn prima alleen te doen (of ten minste, alleen is een groot woord, maar het hoeft niet perse met iemand waar je een relatie mee hebt; de skills zijn hetzelfde bij anderen). Datzelfde geldt voor bijvoorbeeld afspraken sneller nakomen.

Er zijn ook een aantal concrete punten, zoals sporten, gezond eten, op tijd naar bed. Dat is gewoon een kwestie van doen en er een ritme in opbouwen. Niets moeilijks, maar wel nuttig.

Andere dingen zijn inderdaad wat lastiger. Meer open zijn kan deels naar derden toe, maar er zijn ook dingen die je alleen simpelweg niet kan. Gelukkig dat we (mijn ex en ik dus) wel willen werken aan vertrouwen. Zij wil dat met het oog op een vriendschap. Ik wil ook zeker een vriendschap, maar ik sluit in tegenstelling tot haar niet op voorhand uit dat daar niet meer uit zou kunnen komen. Wat dat betreft heb ik de ervaringen van de vorige keer nog vers in het achterhoofd zitten.

En ja, toen ze om een bloemetje of kaartje vroeg dacht ik zeker wel aandacht, en haar verrassen en zo, maar dat hield ik dan maar kort vol, omdat ik er het nut niet zo van begreep. Deels was dat door het groene rookwaar natuurlijk, want de helft van de informatie komt gewoonweg niet echt binnen, maar deels ook doordat ik niet begreep wat ze bedoelde. Misschien ben ik een beetje een botte boer daar af en toe in, maar een bloemetje snapte ik toen simpelweg niet. Voor mij was het niet meer dan een bosje dat eerst een week stof staat te verzamelen om daarna de vuilnisbak in te verdwijnen. Een kaartje is leuk, maar gelezen en de vuilnisbak in... Oftewel, wat moet je ermee? Ik ben vrij praktisch ingesteld in dat opzicht. Nu snap ik ook wel dat het niet ging om dat bloemetje of kaartje, maar destijds had ik dat niet echt door, en als je niet snapt waarom je iets doet, dan hou je het niet lang vol over het algemeen.

Gelukkig dat ik inmiddels heel veel aan het leren ben over mezelf, en over ons. Ik begin geloof ik wel echt te snappen waar het haar om draaide, wat er mis was, maar ook wat er wel goed was. Helaas dat zij dat nu als te laat beschouwd, maar ik ben er zelf van overtuigd dat te laat slechts relatief is. Het is erg laat ja, en er is heel veel stuk gegaan helaas, maar het heeft me wel doen leren, en alles kan gerepareerd worden hierin volgens mij als de wil er maar is om het te repareren. Die wil is er bij mij heel sterk; bij haar (voor zover ik weet) totaal niet nog.

afbeelding van torn

#Affectieve empathie

Citaat:

-Affectieve empathie trainen

Heb niet je hele stuk doorgeploegd, maar je hebt het hiermee toch over inlevingsvermogen, je los van je eigen gevoel en emoties kunnen verplaatsen in een anders situatie en daarop kunnen anticiperen of 'meebewegen' (sociaal-emotionele intelligentie) wat volgens mij iets anders is dan iemand kunnen/willen begrijpen. Is dat te trainen dan ?

Citaat:

Dan rest eigenlijk alleen nog het punt met betrekking tot spontaniteit; dus af en toe dat bloemetje of dat kaartje voor haar meenemen, of een keer lekker uit eten gaan, een keertje voor haar koken… Daar had ze geen vertrouwen meer in wist ze met te melden dat ik dat wel zou gaan doen. Dat heeft me een tijd lang dwars gezeten, want hoezo dat ze me daar niet in vertrouwd? Ok, terugkijkend erop ben ik er niet de grootste held in, en zal ik dat ook nooit worden, maar het was zeker de laatste jaren wel heel droevig gesteld vanuit mijn kant hierin. Dat kan wel een stuk beter, en dat zal ik ook zeker een stuk beter gaan doen. Ook hier geldt weer voor; regelmaat aanmeten en beloftes nakomen. En wederom kan technologie mij hier weer een handje bij helpen. Een simpel stukje software dat elke zoveel tijd een bepaald item in mijn agenda plaatst is al voldoende. Dus de ene keer een bosje bloemen, dan eens een kaartje, dan eens een keer koken… Niets bijzonders, maar wel effectief.

Hahahahaha, geweldig. Een stukje software om je eraan te herinneren om eens spontaan iets te doen voor je vriendin. Dat ga je haar dan uiteraard toch niet vertellen? Lachen

Zou het je niet veel meer helpen om er eens bij stil te staan en jezelf af te vragen hoe het komt dat je nooit of zelden uit eigen beweging iets doet/hebt gedaan richting haar waarmee je haar hebt laten merken of voelen dat je haar waardeert en het op prijs stelt dat zij in je leven is?

Even een quickscan over je eerste verhaal kan ik wel iets bedenken, maar dan ben ik waarschijnlijk iets voor je aan het invullen.

Het is nooit verkeerd om tijdens een relatie-crisis of na een breuk jezelf kritisch te bekijken en reflecteren op wat je anders had kunnen doen.
Is ook een mooie eigenschap als je dat vermogen, op jezelf kan toepassen of je daarop kan reflecteren door anderen.

Aan de andere kant zal je ook vast wel je eigen unieke en goede eigenschappen hebben als mens. Probeer die ook een beetje voor jezelf in beeld te houden of te ontdekken en uit te vergroten.

En vergeet ook niet dat je (ex-) door haar ziekte en andere factoren misschien voor jou ook niet de meest prettige en toegangkelijke persoon zou kunnen zijn geweest de afgelopen tijd. Een PTTS krijg je niet zomaar als mens en gaat ook niet vanzelf over alsof het een griepje is.

afbeelding van kroegtijger

Klopt heel veel van ja

torn schreef:
Citaat:

-Affectieve empathie trainen

Heb niet je hele stuk doorgeploegd, maar je hebt het hiermee toch over inlevingsvermogen, je los van je eigen gevoel en emoties kunnen verplaatsen in een anders situatie en daarop kunnen anticiperen of 'meebewegen' (sociaal-emotionele intelligentie) wat volgens mij iets anders is dan iemand kunnen/willen begrijpen. Is dat te trainen dan ?

Dat weet ik eerlijk gezegd nog niet. Er is heel veel te vinden over trainen van cognitieve empathie, maar niet over affectieve empathie. Eigenlijk komt het in bijna alles wat ik lees neer op "dat heb je, of dat heb je niet", maar helemaal duidelijk is me dat nog niet.

Cognitieve empathie gaat me dan juist wel weer goed af. Dus als ik eenmaal weet wat iemand voelt (meestal door te vertellen dus), dan kan ik me echt wel in de positie van die persoon verplaatsen, snap ik prima wat er bedoeld wordt etc, maar ik voel het niet. Zoals ik al eerder als voorbeeld gaf; ik heb in Auschwitz rondgewandeld, snapte heel erg goed wat er gebeurd was, hoe verschrikkelijk dat moet zijn geweest etc. De hele groep was de rest van de dag van slag, en ik had eigenlijk wel honger en wilde wel een hapje gaan eten. Tja, dat is omdat zodra ik dan daar weg ben, de knop ook meteen weer om is. Ik voel niet wat anderen voelen op zo'n moment kennelijk.

Daarom denk ik ook dat trainen van affectieve empathie meer een soort van "workaround" geeft en niet zo zeer een echt gevoel kan gaan geven in die zin. Ja, je kan beter leren om gezichtsuitdrukkingen te herkennen, lichaamstaal te lezen, maar is dat dan niet eerder cognitieve empathie gebruiken om een gebrek aan affectieve empathie te ondervangen?

Die vragen kan ik nog geen antwoord op vinden helaas. Misschien dat ik daar wel eens voor bij een professional moet gaan informeren dan.

Citaat:

Citaat:

Dan rest eigenlijk alleen nog het punt met betrekking tot spontaniteit; dus af en toe dat bloemetje of dat kaartje voor haar meenemen, of een keer lekker uit eten gaan, een keertje voor haar koken… Daar had ze geen vertrouwen meer in wist ze met te melden dat ik dat wel zou gaan doen. Dat heeft me een tijd lang dwars gezeten, want hoezo dat ze me daar niet in vertrouwd? Ok, terugkijkend erop ben ik er niet de grootste held in, en zal ik dat ook nooit worden, maar het was zeker de laatste jaren wel heel droevig gesteld vanuit mijn kant hierin. Dat kan wel een stuk beter, en dat zal ik ook zeker een stuk beter gaan doen. Ook hier geldt weer voor; regelmaat aanmeten en beloftes nakomen. En wederom kan technologie mij hier weer een handje bij helpen. Een simpel stukje software dat elke zoveel tijd een bepaald item in mijn agenda plaatst is al voldoende. Dus de ene keer een bosje bloemen, dan eens een kaartje, dan eens een keer koken… Niets bijzonders, maar wel effectief.

Hahahahaha, geweldig. Een stukje software om je eraan te herinneren om eens spontaan iets te doen voor je vriendin. Dat ga je haar dan uiteraard toch niet vertellen? Lachen

Daar heb ik eigenlijk nog niet over nagedacht als ik eerlijk ben... dat is wel een puntje. Niet vertellen voelt nu niet direct als heel open zijn, maar wel vertellen haalt de spontaniteit behoorlijk weg... Ai, toch nog een fout in mijn verder zo perfecte plan Verdrietig Ik denk dat ik het haar wel zou vertellen als ze erom zou vragen, en het niet zal verstoppen of zo, maar dat ik niet direct zeg "kijk een schat, een bosje ruikertjes, omdat m'n computer vertelde dat het tijd was ervoor..." Knipoog

Citaat:

Zou het je niet veel meer helpen om er eens bij stil te staan en jezelf af te vragen hoe het komt dat je nooit of zelden uit eigen beweging iets doet/hebt gedaan richting haar waarmee je haar hebt laten merken of voelen dat je haar waardeert en het op prijs stelt dat zij in je leven is?

Even een quickscan over je eerste verhaal kan ik wel iets bedenken, maar dan ben ik waarschijnlijk iets voor je aan het invullen.

Tja, die groene snaken die ik elke keer op stak die hielpen er zeker niet bij; dat weet ik ook wel Knipoog En van nature ben ik er ook niet de grootste held in, maar terugkijkend was het de laatste 1,5 a 2 jaar wel schandalig weinig wat ik daarin "produceerde". Tja, dan is een beetje hulp erin zoeken natuurlijk niet slecht lijkt me. De oorzaak is dan ook volgens mij meer een combinatie van factoren. Rookwaar, vermoeidheid, irritaties over en weer en niet heel erg van nature daar sterk in zijn... Dan wordt het al snel beroerd.

Vreemd genoeg was ik met andere dingen dan juist wel weer heel spontaan; dagje eerder op vakantie? Prima. Op vakantie zonder dat we überhaupt een bestemming weten? Ja, leuk!! weekendje weg even boeken? Deed ik ook wel.. het ging daar dan ook niet echt over, maar over de kleine dingen die waardering tonen naar haar toe. Die "vergat" ik min of meer structureel.

Citaat:

Het is nooit verkeerd om tijdens een relatie-crisis of na een breuk jezelf kritisch te bekijken en reflecteren op wat je anders had kunnen doen.
Is ook een mooie eigenschap als je dat vermogen, op jezelf kan toepassen of je daarop kan reflecteren door anderen.

Aan de andere kant zal je ook vast wel je eigen unieke en goede eigenschappen hebben als mens. Probeer die ook een beetje voor jezelf in beeld te houden of te ontdekken en uit te vergroten.

Die weet ik ook wel hoor; als ik niet zo geweldig was, was ze nooit al 3x eerder verliefd op me geworden natuurlijk Lachen Maar inderdaad, ook mijn sterke kwaliteiten moet ik niet uit het oog verliezen en eventueel zelfs nog versterken. Het wordt alleen wel een enorm lang verhaal als ik die ook zou schrijven hier, en het is inmiddels al zo veel (ik weet het, ik schrijf/praat soms te veel...)

Citaat:

En vergeet ook niet dat je (ex-) door haar ziekte en andere factoren misschien voor jou ook niet de meest prettige en toegangkelijke persoon zou kunnen zijn geweest de afgelopen tijd. Een PTTS krijg je niet zomaar als mens en gaat ook niet vanzelf over alsof het een griepje is.

Ook dat weet ik. Het was af en toe een draak van een mens... Dan was he-le-maal niets wat ik deed meer goed, en was ze overal zwaar gefrustreerd over. Dat nam ik altijd wel voor lief hoor en kan dat dan ook prima van me af laten vallen. Ik ken haar ook in goede doen, en dan is het echt een schat van een meid. Ze mocht van mij dan ook altijd haar gang gaan en alle frustraties op mij af reageren. En tuurlijk kreeg ze dan ook antwoord, maar zodra ik me omdraaide was ik het dan ook weer kwijt. Ik zat zelf veel meer met de problemen die structureel waren, en dat was ook zeg maar de voedings-bodem van mijn verslaving geworden. Ik dacht het probleem zelf wel even op te lossen door nog zo'n groene jongen te draaien. Totaal niet handig snap ik nu, maar ja... Mannen (en zeker ik) hebben nog wel eens de neiging om zelf op te willen lossen. Hulp vragen doe je pas als je er echt niet meer uit komt (net als een handleiding; die is alleen bedoeld voor trouble-shooting toch?). En zie daar hoe het zo mis heeft kunnen lopen...

afbeelding van Hetlevenismooi

@kroegtijger

Ja, dat is ook zo, dat jullie veel weekendjes weggingen.
Dat is ook hartstikke leuk. Deed jij ook!

Misschien nu jij dat groene rookwaar niet meer gebruikt, jouw echte emoties meer voelbaar gaan worden en niet afgevlakt worden.

Succes met je verdere speurtocht...........!

afbeelding van kroegtijger

niet misschien hoor; dat is zeker!

Dat dacht ik ook ja Glimlach Maar niet alleen weekendjes weg of zo hoor, we gingen ook hier nog wel van tijd tot tijd leuke dingen samen doen. En meestal vond ik dat zelf ook hartstikke leuk. Het probleem was dat ik me er nooit toe kon zetten om ermee te beginnen. De energie ontbrak er simpelweg voor. Niet zo heel gek als je tot na 02:00 op de bank blijft hangen, volgende dag vroeg op, werken, thuis komen en daar ook nog effe aan de gang moet... en dan weer op de bank hangen.. Dan heb je niet zo gek veel energie meer over natuurlijk. Dát is eenvoudig voor me te verhelpen. Gewoon niet meer eraan beginnen, op tijd naar bed, sporten en gezond eten. Dan komt de energie vanzelf terug, en heb ik ook gewoon weer zin om leuke dingen te doen. Nu haar dat nog laten inzien dat het niet een opleving van me is, maar een structurele verandering. Juist dat is het punt waar haar vertrouwen in mij weg is, door vele keren beterschap te beloven maar het steeds niet langere tijd na te kunnen komen. Dat lukte dan een weekje, 2 weken, maar niet structureel. Dát is precies het punt wat ik nu aan het veranderen ben, en dat kan alleen door de oorzaken die eraan ten grondslag liggen aan te pakken denk ik. Anders is het dweilen met de kraan open. De oorzaken heb ik nu wel helder in beeld, dus nu kan ik gaan beginnen met het oplossen.

Nou, dat de moties voelbaar worden is niet "misschien" hoor Knipoog Dat is een van de dingen waar ik de afgelopen tijd behoorlijk last van heb gehad, dat emoties plots veel harder binnen komen bij me. Tja, als je lange tijd dat allemaal verdoofd en daar stop je plots mee, dan komen die emoties wel binnen ja. En zeker als dan ook nog eens de relatie op dat moment stopt, dan is dat klap op klap op klap. Toch lijk ik daar voor alsnog in ieder geval alleen maar beter van te worden, en is de timing denk ik ook goed.
Dat ik het moment juist goed vind klinkt misschien heel raar, en tuurlijk zou ik willen dat ik het veel eerder door heb gehad en eerder ermee was gestopt, maar dat is nu eenmaal niet zo; het is hoe het is en daar moet ik mee leren leven. Dat de timing goed is om ermee te stoppen bekijk ik juist vanuit een ander perspectief. Het alternatief was namelijk om een ander moment (later waarschijnlijk dan dus) te stoppen, en dan nóg een keer klappen te krijgen qua emoties. Dan liever alles in 1x gehad hebben denk ik dan... Daarbij kan ik het nu ook niet vergelijken met hoe het zou zijn als emoties zou blijven verdoven, en weet alleen nu hoe het is, en dat is best te overzien Glimlach

Wat empathie en de groene donders betreft heb ik dat ook even gedacht, en daar dus ook naar op zoek gegaan. Wat blijkt? De algemene opinie is dat je van cannabis juist méér empathie zou krijgen in plaats van minder... Ok, dat was het laatste wat ik had verwacht. Nu heb ik nog niet precies nagezocht hoe dat dan weer is met langdurig gebruik, want uit ervaring weet ik dat een jointje 1x in de 2 maanden een heel andere ervaring is dan elke dag een (groot) aantal. Het is net als alcohol. Als je nooit drinkt, en giet dan een fles wijn achter je kiezen, dan ben je lam. Als je dagelijks een fles wijn achterover slaat, dan verdoof je wel, maar dronken ben je niet... of ten minste, niet meer op die manier. Met cannabis is dat niet anders. Ik was op het laatst ook bijna niet meer stoned, of ten minste, niet op die manier die het vroeger was. Geen lach-kicks, vreet-kicks of wat dan ook, maar gewoon.... erm.... numb... Je was... niets meer, niets minder. Compleet verdoofd dus, voor emoties, voor wat dan ook. Dat dan ook affectieve empathie afneemt kan ik dan ook wel begrijpen, maar voor alsnog dus nog niet bevestigd zien worden. We gaan vanzelf wel merken of dat inderdaad beïnvloed was, want dan zou het vanzelf weer terug moeten komen (en dan ben ik blij Tong ) maar zoals gezegd heb ik nog nergens daar iets van een wetenschappelijke onderbouwing over kunnen vinden. Misschien wordt ik zelf wel een nieuw fenomeen op dit gebied dan haha Knipoog En als dat niet zo is? Tsja, dan niet... Het is wat het is, en je bent zoals je bent. Meer kan ik er dan niet van maken, maar ik kan dan wel leren om er mee om te gaan op een "verantwoorde" wijze. Dat is dus trainen van mezelf in de work-arounds, maar ook haar (of met wie ik dan ook in een relatie kom) ervan in te lichten zodat die ook rekening ermee houdt door veel te communiceren. Dan hoeft het geen enkel probleem te zijn en kan je er prima mee uit de voeten. Maar als je het niet weet, het zelf niet door hebt, je wederhelft het niet door heeft en dan ook nog eens niet praat én een bak met problemen op je weg tegen komt, dan gaat het mis blijkt wel. Een pijnlijke maar waardevolle les.

afbeelding van kroegtijger

Dag 5 - MS, PTSS en de psycholoog-beunhaas

En zo zijn we alweer bij dag 5 aangekomen. Met nog 16 dagen resterend (25% gehad, nog 75% te gaan) leek het me handig om eens op onderzoek uit te gaan over haar aandoeningen en problemen. Zoals ik al eerder had vermeld heeft ze MS, en is daar later PTSS bijgekomen. Een heerlijke combinatie weer is wel gebleken. Maar wat weet ik eigenlijk van die twee en wat het met haar op mentaal gebied heeft gedaan?

Om te beginnen dan maar eens op zoek naar wat de mentale symptomen zijn van MS. Dus hoppa, Google staat alweer kleurrijk op het scherm, klaar voor de volgende zoekopdracht. En ja hoor, direct is het alweer prijs met een pagina die verschrikkelijk veel informatie verschaft over dit onderwerp. De site “toekomstmetms.nl” lijkt uitkomst te bieden op vele vragen waar ik mee zit. Een fraai lijstje met symptomen is er te vinden. Op mentaal gebied springen daar 2 onderwerpen in het oog, namelijk Concentratie- en geheugenproblemen, en stemmingsstoornissen. Ik begin maar eens met stemmingsstoornissen. Deze lijken met name op depressies te wijzen. Niet direct iets wat ik bij haar herken. Natuurlijk was ze soms wat minder vrolijk, maar echt depressief? Nee, zo zou ik het niet zo snel omschrijven. Dus we gaan verder met concentratie- en geheugenproblemen. Hier zie ik al iets meer zaken in terug komen. Haar geheugen lijkt nog behoorlijk in orde te zijn, maar concentratie is toch wel wat minder geworden heb ik de indruk. Ook het denkvermogen kent van tijd tot tijd een dipje. Met name het leggen van associaties en het verliezen van overzicht zijn dingen die ik bij haar herken. Dat verklaart ook waarom ze af en toe er zo’n enorme puinhoop van wist te maken. Ze had simpelweg het overzicht niet meer. Nu was dat al nooit haar grootste kwaliteit, maar het was de laatste tijd wel heel erg aan het worden. Maar volgens mij is dat toch niet alles wat er speelde. Er leek wel meer met haar aan de hand te zijn, ook voor haar PTSS.

Mijn idee was en is dat het ook te maken heeft met het mentale effect wat de diagnose van MS met zich mee brengt. Destijds was ze er al behoorlijk ondersteboven van, maar deed alsof het haar niets kon schelen. Vond ik al heel raar, maar goed, ieder heeft zn eigen manier natuurlijk. Toch maar eens hier wat dieper induiken omdat ik haar toch wel erg graag wil begrijpen. Ik ga verder op zoek, en ja hoor, nog pagina te vinden met de titel “Omgaan met emoties”. Schitterend, dat is precies waar ik naar op zoek was. Direct prijkt er een mooi lijstje op de pagina, die exact aangeeft wat voor emoties je mee te maken kan krijgen na de diagnose:
- Ontkenning
- Angst
- Schuldgevoelens
- Schaamte
- Verdriet
- Verlies van eigenwaarde
- Depressie
Ai, daar herken ik toch wel wat dingetjes in. Met name ontkenning is erg herkenbaar. Zelfs nu nog. Ze weet prima wat er met haar aan de hand is, maar doet alsof het er niet is, praat er niet over en gaat vrolijk door. Ook toen ze laatst weer een MRI-scan had gehad, die niet heel positief uitviel deed ze alsof het geen enkel probleem was voor haar. Tja, ik geloof het niet echt eigenlijk. Als je te horen krijgt dat je aantoonbaar achteruit gaat, en dat het ook niet vooruit zal gaan, dan krijg je daar denk ik toch een klap van… Dat was niet waar vertelde ze me. Ontkenning? Ik denk van wel… Bij ontkenning wordt in de beschrijving aangegeven dat langdurige ontkenning (6 jaar geleden de diagnose en nog steeds is Artis z’n struisvogel kwijt… lijkt me langdurig ja) in regelrecht verzet kan ontaarden. Ok, dat klinkt niet heel onwaarschijnlijk.

Dan de andere effecten maar eens doornemen…
Angst? Dat valt geloof ik wel mee. Wel een soort van angst voor verlies van haar baan, maar dat was wel het voornaamste. Waarschijnlijk dat de ontkenning de angst in de weg stond.
Schuldgevoelens herken ik dan weer totaal niet bij haar erin, net zo min als schaamte
Verdriet heeft ze er wel om gehad; ik heb niet echt het idee dat het nog steeds heel sterk aanwezig is, maar zal vast op de achtergrond er nog wel zitten. Bij mij zit het er in ieder geval nog wel heel diep, en ik heb het niet.. Tja, hoe moet dat dan bij haar zijn?
Verlies van eigenwaarde merk ik wel iets van, maar ze praat zichzelf ook weer niet de put in of zo. Ik zou dat niet als een heel groot item in ieder geval aanstrepen.
Depressie had ik hierboven al even aangegeven; daar lijkt het niet echt op.

Ok, met name dus ontkenning. Geen kleinigheid lijkt me, maar als ik de lijst zo bekijk, had het een stuk slechter gekund. Er begint me wat dit betreft wel steeds meer duidelijk te worden. Ontkenning, geen overzicht kunnen houden, moeite hebben met associaties leggen… Het plaatje begint kleur te krijgen. Ik geloof dat ik voor nu wel weer even genoeg van MS heb gelezen; mijn stemming wordt er nu niet direct beter door nu ik dit lees, dus voor nu even genoeg. We pakken het later wel weer op. Eerst dit maar eens laten bezinken.

Dan gaan we maar verder met het volgende kleurrijke item in haar leven, namelijk PTSS. Van PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) weet ik wel een klein beetje, maar hoe het nu precies zit, wat de symptomen zijn en hoe zij en ik ermee omgaan? Dat is andere koek. Wat ik al wel wist was dat het een gevolg is van een onbehandeld trauma. In haar geval een incident op haar werk met geweld. De details laat ik hier om privacy-redenen achterwege en zijn niet heel relevant ook voor de gevolgen. Laat ik maar eens beginnen met het zoeken naar informatie. De home-button van de browser aanklikken en de vriendjes van Google presenteren weer hun pagina aan me. Op zoek naar PTSS en de symptomen en gevolgen ervan brengt me bij een heel mooie pagina van de GGZ Noord-Holland-Noord die een pagina in elkaar hebben gesleuteld die wel lijkt gebaseerd te zijn op m’n ex… spot-on zoals ze dat noemen. Het gaat wat ver om álles wat er staat hier neer te zetten, maar voor de geïnteresseerden onder ons (als die er zijn natuurlijk Knipoog ) de link: http://www.ggz-nhn.nl/nl/sites/intranet-home/algemene-paginas/sites-ziek...

Zo’n 80% van wat ik er lees kan ik regelrecht aan haar matchen. Ik heb even wat hoogtepunten (of dieptepunten; het is maar hoe je het noemen wilt) geselecteerd die een aardig beeld geven van de verschijnselen om een indruk te geven hoe het met haar was gesteld, en wat het met ons als gevolg ervan deed:
- Ze hebben een gebeurtenis meegemaakt met een dreigende of daadwerkelijke dood of ernstige verwonding. Zij, en eventueel andere betrokken, reageren met grote angst, hulpeloosheid of afschuw.
- Ze dromen steeds weer akelig over de gebeurtenis.
- Ze krijgen lichamelijke reacties als ze iets zien of horen dat hen herinnert aan de traumatische gebeurtenis.
- Ze willen gedachten, gevoelens en gesprekken uit de weg gaan die horen bij het trauma.
- Ze praten nauwelijks over hun gevoelens.
- Ze hebben het gevoel een beperkte toekomst te hebben.
- Ze zijn prikkelbaarder geworden na de traumatische gebeurtenis.
- Ze hebben moeite met inslapen of doorslapen.
- Ze zijn prikkelbaar, barsten af en toe in woede uit.
- Ze kunnen zich moeilijk concentreren.
En dat is dan alleen nog maar wat echt duidelijk herkenbaar bij haar was; ik heb het dan nog niet eens over de dingen die ik ofwel niet opmerkte, ofwel in (heel) lichte vorm zichtbaar was. Dat heeft de sfeer in huis weinig goed gedaan natuurlijk allemaal.

Gelukkig, de pagina geeft ook adviezen voor cliënten én voor familie en betrokkenen. Misschien kan ik daar wat mee dan, dus vol goede moed lees ik verder. Weer een mooi lijstje dat te vinden is met adviezen voor cliënten… Maar eens lezen wat de GGZ dan adviseert, en hoeveel heeft ze van die adviezen ook opgevolgd…

We beginnen zoals gebruikelijk bovenaan. Het eerste advies is “Zorg dat u genoeg weet over PTSS. Zorg er ook voor dat mensen die voor u belangrijk zijn, genoeg weten over PTSS.” Ok, daar gaan we meteen al nat dus… Ze zal zelf vast wel genoeg ervan weten, maar was het even “vergeten” te delen met mij. Was ik dan niet belangrijk voor haar? Dat kan ik niet geloven…Ik denk dat ze meer eenzelfde reactie erop gaf als bij haar MS; struisvogel-politiek… als we doen alsof het er niet is, dan is het er niet. Dan maar verder met het volgende punt.
“U moet weliswaar zelf uw PTSS aanpakken, maar vrienden, familie en hulpverleners kunnen u daar goed bij helpen. De Angst, Dwang en Fobie Stichting organiseert lotgenotencontact.” Ook dit advies is nu niet direct lekker over genomen. Hulpverleners heeft ze weliswaar ingeschakeld, en misschien ook wel familie, maar mij heeft ze er eigenlijk structureel buiten gehouden. Waarom? Dat is een goede vraag. Misschien omdat ze me er niet mee wilde belasten? Misschien dat ze niet wist hoe? Ik heb werkelijk geen idee, maar feit is dat het niet gedaan is. Zonde… had meer in gezeten.
Voor lichte tot matige angstklachten zijn er cursussen voor jongeren, volwassenen en ouderen: Angst de baas en Geen paniek. Zoek in uw omgeving waar de cursus wordt gegeven. Ook de Angst, Dwang en Fobie Stichting geeft diverse trainingen.” En ook dat is niet helemaal gelukt… Er is eigenlijk maar 1 hulpverlener in beeld geweest, en dat is haar psycholoog. Verder niets. Van haar leidinggevende op haar werk hoefde ze het ook al niet te hebben, en verder leek ze wel alles en iedereen buiten te sluiten. Niet echt een handige aanpak, maar met name bedroevend dat die psycholoog niet aan de bel heeft getrokken, en als die dat wel heeft gedaan ben ik razend benieuwd hoe dan precies, want bij mij is daar nooit wat over voorbij gekomen.
Neem de tijd om met uw behandelaar, familie en vrienden uit te zoeken hoe om te gaan met PTSS. Neem de tijd om uit te vinden of, en welk werk haalbaar is, bijvoorbeeld parttime of fulltime, betaald of vrijwillig. Neem niet te veel hooi op uw vork.” Tja, moet ik daar nog verdere toelichting op geven? Niet gebeurd.. Te veel hooi op haar vork genomen? Ja, dat wel. Ondanks dat ze haar best deed om dat niet te doen, heb ik haar toch meer dan eens een beetje proberen af te remmen, maar dan voelde ze zich schuldig dat ze niets deed en dat kwam daarna weer keihard bij haar terug daarna. Dus ook dat was niet echt een succes.
Zorg voor structuur in uw dagen. Soms geeft de behandeling die al, en anders kan dat door sport of (vrijwilligers)werk.” Ok, dat ging haar wel redelijk af. De structuur was er wel enigszins. Niet heel overtuigend, maar wel de poging ertoe. Toch nog een winst-puntje dus.
Veel mensen schrikken van iemand met psychische klachten en reageren afwijzend. Bepaal daarom zelf wat u wel en niet vertelt en aan wie. Vertel oppervlakkige kennissen een beperkte versie en reserveer het complete verhaal voor mensen die dichtbij staan.” Dat ging dan nog wel aardig, behalve dan dat ik ook de beperkte versie kreeg van haar... Ben ik dan een oppervlakkige kennis?

Dit was geen opbeurende lijst om het maar voorzichtig te zeggen. Ok, zij heeft het dus duidelijk niet heel handig aangepakt. Ik kan haar dat ook niet kwalijk nemen natuurlijk, maar haar “hulpverlener” (psycholoog dus) had toch wel beter moeten weten lijkt me? Die heeft immers ervoor geleerd… Teleurstellend om het maar eens voorzichtig te brengen. Ik had al een niet al te hoge pet op van die psycholoog, maar het wordt niet beter op deze manier.
Verder dan maar met het lijstje voor “adviezen voor familie en betrokkenen”. Misschien dat ik daar wat meer mee kan.

Zorg dat u genoeg weet over PTSS en de mogelijke gevolgen.” Goed, dat was niet helemaal gelukt… Ik had daar best wel wat eerder achteraan kunnen en ook moeten gaan blijkt wel. Zelf wilde ik het eigenlijk ook niet echt weten als ik eerlijk ben. Tuurlijk ging het me aan het hart om haar zo te zien, maar ik kon de stap om ernaar op zoek te gaan om een of andere reden niet zetten. Daar ben ik best over teleurgesteld in mezelf. Ik had beter moeten weten. Ok, dat weten we voor een volgende situatie waar we in komen. Niet te lang bij stil staan, want het wordt niet beter dan. Volgende punt op de lijst dus.
Vraag waar u iemand wel en niet bij kunt helpen. Soms moet u betrokken zijn, soms is het goed om juist afstand te nemen. Maak duidelijk waar uw grenzen liggen. Neem niet alles over.” Daar heb ik volgens mij wel m’n best voor gedaan. Ik stond er altijd als het nodig was. Mijn grenzen heb ik dan weer niet zo heel sterk aangegeven. Nu liggen mijn grenzen ook ver weg hoor; ze kan heel veel bij me maken. Maar als ze dan een grens bereikt, dan is het ook écht een grens bereikt en is het herrie in de tent. Dat had ik wel beter kunnen aanpakken, maar al met al ben ik daar niet heel erg de mist in gegaan denk ik.
Gebruik uw energie om actief aan de slag te gaan en te leren omgaan met de situatie. Bijvoorbeeld door samen met uw familielid een cursus over PTSS of angststoornissen in het algemeen te volgen. De Angst, Dwang en Fobie Stichting organiseert een speciale cursus voor familie en betrokkenen.” Niet elk advies is een goed advies blijkt wel. Energie? Welke energie? Die was er niet meer!! Leuk advies, maar volgens mij kan je daar alleen wat mee als je niet 50 uur per week van huis bent, een schoonmaakster in dienst hebt en een sociaal leven er niet bij wilt hebben. Laat staan als je zelf ook nog wel met wat issues worstelt. Geen idee hoe ik dat ooit nog “even” erbij had kunnen doen dus.
Doe uw eigen dingen, en doe die dingen die plezier en ontspanning geven. Dit voorkomt dat u zelf overbelast raakt.” Kijk, dat is een item wat ik prima heb opgevolgd dan… Misschien dat het niet handig was, maar ontspanning gaf het zeker Knipoog
Een huisgenoot met PTSS maakt dat sociale situaties uit de weg worden gegaan. Raak niet zelf in een sociaal isolement, maar zorg ervoor dat u bij enkele mensen in uw omgeving uw hart kunt luchten. Houd ook contact met mensen buiten het gezin.” Sociale contacten waren er wel, maar om nu te zeggen dat ik daar m’n hart ging luchten, dat totaal niet. Ook zijn die sociale contacten behoorlijk in het gedrang gekomen. Een aantal vrienden die ik voorheen dagelijks sprak, waren amper nog in beeld. Niet omdat we ruzie hadden gekregen of zo, maar gewoon geen tijd. Van mijn kant uit geen tijd, en van hun kant uit ook steeds minder tijd (getrouwd/relatie, kinderen, het gebruikelijke eigenlijk) 50/50 dus op z'n best.
Zoek mensen in vergelijkbare situaties, bijvoorbeeld via de Angst, Dwang en Fobie Stichting of stichting Labyrint/In Perspectief.” Leuk idee, maar ik heb nog nooit ergens een vergelijkbare situatie gezien. MS en PTSS samen is nu niet direct de meest voorkomende situatie.

Ok, het is duidelijk dat ook ik wel wat steken heb laten vallen dus. Nu wist ik dat al wel, maar nu weet ik ook wat ik wél had moeten doen. Beetje laat, maar beter laat dan nooit en die kennis kan altijd nog wel eens van pas komen denk ik. Nog even verder gelezen, en wat schetst mijn verbazing? “Behandelaars moeten de partner en naaste familie betrekken bij de behandeling. Direct betrokkenen kunnen immers veel bijdragen aan een succesvolle behandeling, maar daarvoor is uitleg en begeleiding van de behandelaar nodig. Het kan wel zijn dat uw familielid weigert dat u betrokken wordt bij de behandeling.” Precies dus wat ik al dacht… Een waardeloos figuur, die psycholoog! Bedankt, vriend! Was z’n google soms stuk of zo? Binnen 10 minuten heb ik een hele lijst gevonden bij de GGZ die precies aangeeft wat je wel en wat je niet moet doen, en dit stuk afval weet het te presteren om exact hetgeen te doen wat je niet moet doen, en doet precies net niet wat hij wél had moeten doen. Veel anders dan een beunhaas kan ik m ondertussen niet meer noemen… En wat zegt deze zelfbenoemde proleet tegen haar? “Je moet voor je eigen geluk zorgen” wat vervolgens dus weer dan (logisch ook) door haar wordt uitgelegd op een manier waarop ik daarmee aan de kant wordt gegooid, want ja, ik maakte het niet makkelijker voor haar was haar mening.

Voor nu ook maar even dit afsluiten voor mezelf, want de frustratie erover begint alweer lekker op te lopen! Ben behoorlijk pissig op dit stuk “hulpverlener”. Ja, hij helpt je wel, maar van de wal in de sloot! Compleet kansloos, maar zolang zij vertrouwen in hem blijft houden kan ik er helemaal niets mee.

Dan maar even de boel in perspectief gaan plaatsen. Kort gesteld is het voor haar dus echt een heel moeilijke tijd geweest (en nog steeds), waarin de hulpverlening ernstig te wensen over heeft gelaten en er het nodige aan onverwerkte pijn en zeer zit. Daar waar ik juist dacht haar te helpen deed ikzelf ook niet altijd wat nodig was, maar deed er wel goed m’n best voor. Wat dat betreft hoef ik mezelf niets kwalijk te nemen denk ik, maar moet ik wel leren leven met de brokken die hier gevolg van zijn. Wat mij dus rest is ervoor zorgen dat ik maximaal presteer op de gebieden die betrekking hebben op mij, en daarna is het een kwestie van wachten, wachten en nog eens wachten en dan zie ik vanzelf wel waar dat uiteindelijk op uit zal draaien. Een stukje informatie maar ook een hele berg teleurstellingen rijker is het gevolg.
Als de sodemieterij dus maar met mezelf aan de slag en zorgen dat ik er voor haar sta over 16 dagen op een manier waarop het al een stuk eerder had gemoeten. Tijd om werk te maken van het hele verhaal!

afbeelding van kroegtijger

Op zoek naar meer informatie

Goed, het "even los laten" lijkt me niet echt lekker af te gaan. De irritatie zit erg hoog bij me over deze prutser, dus ben ik eens op zoek gegaan naar waar je dan als buitenstaander (want inmiddels ben ik dat geworden dus) terecht kan met vragen hierover. Ik heb heel sterk de indruk dat dit stuk verdriet van een psycholoog de nodige steken heeft laten vallen.
Op meerdere pagina's kom ik vergelijkbare artikelen tegen als waar ik hierboven al naar verwezen heb, en keer op keer wordt de rol van de hulpverlener (de psycholoog dus in dit geval) genoemd en wordt aangegeven dat deze o.a. voor informatievoorziening dient te zorgen. Dat is simpelweg niet gebeurt met alle gevolgen van dien. Zolang m'n ex zelf achter deze pipo blijft staan kan ik niet zo veel, maar ik kan wel natuurlijk informatie opvragen over hoe zo'n traject eruit zou horen te zien waarmee ik dan kan staven of die snuiter inderdaad zijn werk niet goed doet.
Als je nog geen psycholoog nodig had, dan heb je die daarna wel nodig. Er is geen touw aan vast te knopen waar je met zulke vragen dan terecht kan. De rijksoverheid is bedroevend qua informatievoorziening hierin. Dan maar bij de lokale GGZ eens kijken.. Ook dat wordt niet veel beter; alles richt zich op de clienten, en niets op de mensen er omheen. Het trimbos-instituut dan. Die zouden toch wel iets aan informatie moeten kunnen bieden?? Jammer maar helaas; ook daar niets te vinden. Tja, dan rest me dus nog om de telefoon in te gaan klimmen, maar ik voel natuurlijk al aankomen dat ik allemaal nullen op het scorebord ga krijgen daar...

Iemand nog suggesties waar ik informatie kan vinden over wat te doen hiermee? Of waar je überhaupt als buitenstaander iets kan vinden over hoe om te gaan met falende psychologen?
ik ben zelf voor alsnog uitgekomen bij http://labyrint-in-perspectief.nl/wat-doen-we/ en ben van plan om morgen-avond eens een chatsessie met iemand daarvan te gaan houden om te zien of mijn vermoeden inderdaad klopt en dat dit figuur van een psycholoog wel wat steken heeft laten vallen. Dat zal vast wel niet eenvoudig gaan worden om daar een vinger achter te krijgen, maar ik moet ergens beginnen toch?

afbeelding van kroegtijger

Focus verleggen naar mezelf ipv haar

Goed, ik heb het allemaal ietsjes kunnen laten zakken / bezinken en ik ben bang dat ik er he-le-maal niets mee kan doen. Het is haar ding, en ze zal het zelf op moeten gaan lossen helaas. Ik kan haar niet helpen erbij meer, hoe frustrerend het ook is om fouten gemaakt te zien worden door "professionals". Hun gepruts is indirect daarmee dus ook plots mijn probleem geworden. En dat ik ermee wordt getroffen is nog tot daar aan toe, maar dat het haar treft doet me nog het meeste pijn. Ze heeft al zoveel mee moeten maken, zoveel moeten doorstaan, en dan denk je hulp te krijgen maar hoeveel is dat waard als je dan zo'n pagina over PTSS bij de GGZ leest?

Tsja, zolang ze dit zelf niet zo ziet, is het voor mij kansloos om er ook maar iets mee te doen. Van haar familie lijkt ze het ook niet te moeten gaan hebben. Die zijn immers van mening dat het allemaal prima met haar gaat. Daar heb ik zelf dan toch een heel ander beeld over. Ja, het gaat zeker een heel stuk beter dan een jaar geleden, maar het is bij lange na nog niet de vriendin die ik voor haar PTSS had. Geen idee of die ooit nog eens terug gaat komen. Voor mij blijft het daarmee alleen maar enorm op m'n handen zitten en nagels bijten.

Ik ga dus maar weer terug naar waar ik gisteren gebleven was en me op mezelf richten. Daarna zie ik wel weer hoe het met haar ervoor staat. Ik zal haar te zijner tijd nog wel even deze link toesturen zodat ze zelf ook eens kan lezen wat de adviezen zijn van de GGZ, en dat vergelijken met hoe die psycholoog van haar heeft gehandeld. Misschien dat ze dan ook een iets ander beeld krijgt van die bijna heilig verklaarde psycholoog van d'r en dat die er ook wel eens lelijk naast kan blijken te zitten.

afbeelding van kroegtijger

Dag 5 (avond) - De blik vertroebelde; nu weer de focus!

Goed, het was weer een heftig dagje vandaag zoals jullie al hebben kunnen lezen. In mijn speurtocht naar mezelf en hoe de vork nou precies in de steel zit ben ik er dus achter gekomen dat vanuit haar perspectief gezien het allemaal niet heel onlogisch is hoe het gelopen is. Ze heeft de nodige problemen gehad met haar MS, is haar visie op het leven langzaam gaan veranderen daarmee. Met haar PTSS erbij is ze langzaam mij steeds meer gaan wantrouwen. Gezien dat ik niet wist hoe ermee om te gaan, gaf ik haar ook de nodige voedingsbodem tot dat wantrouwen (wantrouwen is daarnaast ook nog eens een van de symptomen van PTSS). Haar psycholoog lijkt vanaf de zijlijn bezien een vrij waardeloze toevoeging. Die wees haar fijntjes op dat ze "voor haar eigen geluk moest zorgen" en gezien ze mij is gaan wantrouwen werd ik dus overboord gekieperd. Tja, life's a bitch blijkt wel weer.

Maar goed, wat had ik eraan kunnen doen om dat te voorkomen ben ik me af gaan vragen. Het antwoord daarop is denk ik haar geen voedingsbodem moeten geven om dat wantrouwen ergens aan op te hangen. Ik gaf haar gelegenheid tot wantrouwen door mijn toezeggingen niet altijd waar te kunnen maken. Ze zag denk ik ook wel dat het met mij ook niet heel erg prima ging, alhoewel ik wel alle mogelijke moeite deed om dat te verbergen voor haar. Verbergen daarvan is echter niet mijn grootste kwaliteit. Ik was vaak niet heel vrolijk, weinig gemotiveerd tot activiteiten, en we snapten elkaar vaak niet meer. In plaats van het op te lossen heeft ze dus gekozen om er dan een punt achter te zetten; ze kon niet mijn problemen er ook nog even bij hebben en dat kan ik wel begrijpen. Of dit dan de slimme zet is om te doen vraag ik me af, maar het is nu eenmaal zo en daar moet ik mee dealen. Ik denk ook niet dat het nodig was. Daarmee bedoel ik dat ik denk dat het te voorkomen was, maar zoals gezegd, dat is het nu eenmaal niet en dit is het resultaat.

Dan nu de vraag wat ik eraan kan doen. Die vraag is wat lastiger te beantwoorden. Het is in ieder geval niet veel wat ik kan doen. Ik kan aan mezelf werken, en ervoor zorgen dat ik niet meer die voedingsbodem biedt tot wantrouwen. Ik kan werken aan mijn eigen communicatieve vaardigheden, zodat ik haar beter ga begrijpen, en we weer beter met elkaar overweg kunnen. Ik kan werken aan het opbouwen van vertrouwen (dus door open stellen, communiceren en betrouwbaarheid vergroten) , en ik kan in een later stadium als we weer met elkaar omgaan werken aan het opbouwen van haar gevoel voor mij, maar daar stopt het geloof ik wel. Hooguit zou ik nog kunnen proberen om haar in te laten zien dat het te voorkomen was en dat er fouten zijn gemaakt en dat die fouten herstelbaar zijn, maar dat kan alleen als ze dat ook in wil gaan zien. Iemand die iets niet wil zien, kan je het ook niet laten zien. Pas als we dat punt bereiken, zal er misschien weer iets meer mogelijk zijn en kunnen we daaraan gaan werken, maar dat is nog (heel) ver weg.

De rest ligt min of meer bij haar. Wat het vertrouwen betreft zal bij haar vandaan moeten komen om weer vertrouwen te gaan geven. Ook op het gebied van communicatie zal er bij haar wat moeten gaan veranderen. Zeker als ik zie wat er met haar PTSS en MS heeft gespeeld, en dan met name het totale gebrek aan delen met mij ervan vond ik schokkend, en toch ook wel teleurstellend, maar ik kan haar daar ook weer geen verwijten in maken. Het is niet iets waar zij iets aan heeft kunnen doen; ze kon het simpelweg niet. Daar heb ik dus ook begrip voor, maar dat wil niet zeggen dat we daarom op dezelfde voet door moeten gaan dan, want dan is het in de kortste keren weer mis. Ik zal dus haar signalen beter moeten leren lezen, en zij zal moeten leren om meer te delen met mij dan. Wat het gevoel betreft zal zij er weer open voor moeten gaan staan om dat gevoel toe te laten. Daarna is het een kwestie van kijken waar dat toe zal gaan leiden.

De vraag is dus hoe haalbaar die kaart is. Gelukkig heb ik daar redelijk antwoord op weten te krijgen van haar uit. Ervan uitgaande dat hetgeen ze verteld heeft aan me klopt (en ik heb geen reden om daaraan te twijfelen) wil ze zeker werken aan het vertrouwen. Weliswaar plaatst ze daar de kanttekening bij dat ze denkt dat het nooit genoeg kan worden om weer tot een relatie te komen, maar dat zullen we wel gaan zien. Wat gevoel betreft heeft ze me aangegeven dat ze zich daar niet voor zal afsluiten. Dat vond ik wel een belangrijk punt toen we het er over hadden; ik heb haar ook expliciet gevraagd om dat niet te doen maar het toe te laten en te accepteren mocht het weer komen. Dat wilde ze ook doen zei ze me. En ook qua communicatie was ze met me eens dat daar veel mis op was gegaan. Al met al dus weinig redenen om te denken dat het geen haalbare kaart is, maar de weg zal lang en moeilijk zijn vrees ik. Ik vind het de moeite in ieder geval meer dan waard. Zelfs als blijkt dat het blijft steken op een goede vriendschap, dan nog is het meer dan de moeite waard.

Dan wordt het nu dus weer tijd om de blik te focussen op mezelf, zodat ik in ieder geval klaar ervoor ben om ermee aan de slag te gaan. Voor haar ben ik bang dat het even een iets ander verhaal is op het moment, maar dat is heel bot gesteld even haar probleem; dat zien we over 2 weken wel weer. Voor nu dus even haar weer los laten en vooruit met de spreekwoordelijke geit!

afbeelding van kroegtijger

Lastige dag achter de rug.

pfff, dat los laten valt me toch vies tegen... Elke keer weer opnieuw zit ik mezelf op te vreten erover, en ik schiet er niets mee op... Wat me misschien nog wel het meest irriteert is dat ik het nog helemaal zelf gedaan heb ook. Aan de ene kant was het wel een nuttige dag, omdat ik nu veel beter begrijp wat er allemaal gebeurt is, en schuil is gegaan achter haar en haar gedachten, maar aan de andere kant ook een heel stomme dag omdat ik daarmee mezelf geen dienst heb bewezen in het allemaal los te laten. Gelukkig dat de dag inmiddels voorbij is. Zo m'n bedje in en morgen weer een nieuwe dag. Dan al die negatieve gedachten uit m'n hoofd laten en me weer op m'n doel storten.
Wel ben ik inmiddels wat gekalmeerd ten opzichte van vanmiddag; nog steeds heb ik geen heel hoge dunk van die psycholoog, maar gegeven dat ik zo weinig weet moet ik ook niet zelf gaan invullen wat ik niet weet... Dat maakt het allemaal niet beter. Het is haar ding, haar feestje, en dat moet ze maar lekker zelf gaan uitzoeken. Als het mis loopt is het heel jammer voor d'r, en wil ik haar echt wel helpen, maar ik ga het niet meer proberen te voorkomen. Die tijd is nu wel even voorbij. Het is haar eigen keuze geweest en wie z'n kont brandt moet dan ook maar op de blaren zitten.

Heb net nog even voor mezelf een lijst gemaakt met positieve en negatieve punten aan haar, omdat ik af en toe wel eens erg bot over d'r kan denken. De lijst met positieve punten was een stuk langer dan de negatieve punten; dat was dan wel weer een kleine geruststelling op een rare manier. Aan de ene kant wil zo graag een hekel aan haar hebben, maar aan de andere kant ben ik nog steeds stapelgek op d'r. En ik weet ook wel hoe ze is als het goed met haar gaat. Op dit moment is dat alleen niet zo, en dan moet ik maar even m'n tijd uitzitten. Daarna zie ik wel wat er van haar "over" is en wat er dan gebeurt, maar ja... zoals altijd is wachten op iets wat je zo graag wilt zo verschrikkelijk moeilijk Verdrietig Ik zal echt meer met mezelf bezig moeten gaan. Het zorgt ervoor dat ik weer kan zijn wie ik wil en hoor te zijn, en dat kan alleen maar positief werken natuurlijk. Daarnaast is het ook een soort van afleiding. Juist door me aandacht op mezelf te leggen en te leren van wat er niet goed was, wat er wel goed was, en wat ik kan doen om het te verbeteren ben ik niet meer continue met haar bezig... nou ja, met uitzondering van vandaag dan.

Voor morgen dan maar weer een aanzienlijk leuker onderwerp op het programma: ikzelf en wat me bevalt aan mezelf Glimlach Dat belooft weer een heel lange post te gaan worden dus Knipoog

afbeelding van kroegtijger

Dag 6 (ochtend) - Verbeter jezelf, begin bij jezelf

Dag 6 en weer een dag met nieuwe kansen en mogelijkheden. Gisteren was niet zo heel best; de frustraties waren erg groot naar aanleiding van mijn zoektochtje naar wat er met haar speelde. Erg handig was dat niet bleek wel, want ik wist mezelf behoorlijk de kast op te jagen. Na een nachtje slapen ben ik wel weer een stuk opgeknapt. Vandaag dus een vele malen leuker onderwerp om mee bezig te houden, namelijk mezelf Tong Ik heb besloten om eens een analyse te maken van mijn sterke en zwakke punten. Dit in combinatie met de eerdere bevindingen van de problemen en de kansen maakt dus dat ik er eigenlijk een volwaardige SWOT-analyse op los kan laten Knipoog Misschien is dat wat vreemd om een SWOT van een relatie-breuk te maken, maar het houdt me bezig op die manier Tong

Laten we beginnen met de sterke punten die ik heb.
- Ik beschik over genoeg humor. Zie overal wel iets leuks in
- Ik ben enorm behulpzaam en zeg niet snel nee als iemand hulp nodig heeft.
- Ik ben erg stress-bestendig. Je moet behoorlijk wat doen voordat je me gek weet te krijgen
- Ik kan heel erg gedreven zijn, mits het iets is wat ik ook echt wil bereiken.
- Ik ben enorm vasthoudend. Stoppen doe ik pas als het écht niet anders meer kan.
- Ik ben behoorlijk spontaan, niet snel verlegen en heb altijd wel een antwoord
- Ik ben enorm trouw; als ik eenmaal voor iemand gekozen heb, dan is er geen enkele ruimte voor een ander
- Ik ben enorm rechtlijnig. Wit is wit, zwart is zwart en daar zit niets tussen. Houdt het lekker overzichtelijk
- Het overzicht houden kan ik dan ook prima. Hoe groot de chaos ook is, ik begin gewoon vooraan en schep dan orde in de chaos
- Prioriteiten stellen gaat me ook prima af zolang ik daar bewust mee bezig ga
- Ik ben best wel een goed-zak. Alles vind ik eigenlijk wel prima, tenzij ik redenen heb om dat niet te vinden.

Best een aardig lijstje leek me. Wel valt me op dat een aantal van mijn sterke punten ook weer mijn zwakke punten blijken. Eerst maar eens een overzichtje van mijn zwakke punten in elkaar draaien, en daarna eens kijken wat we daar dan weer mee kunnen
- Ik zoek altijd de limieten op. Kijken hoe ver ik kan gaan ergens mee
- Ik kan wel eens ondoordacht handelen, waar ik dan later weer spijt van krijg
- Nee zeggen kan ik maar moeizaam, waardoor ik soms teveel hooi op m’n vork neem
- Ik zoek niet op tijd hulp als er problemen zijn die ik niet zelf op kan lossen of makkelijker kunnen
- Ik kan soms té rechtlijnig zijn.
- Ik haal soms te veel zaken erbij die niet relevant zijn
- Ik ga vaak ongewild over mijn eigen grenzen heen
- Ik handel pas als ik ook inzicht heb in iets, waardoor dat soms te laat is.
- Ik heb moeite met doseren

Het lijkt er aan de hand van deze lijstjes inderdaad alsof een aantal van de sterke punten van me, me op het ene moment juist heel ver brengen en een goede eigenschap is, maar op andere momenten juist enorm kan hinderen. Daarom is het laatste punt van mijn zwaktes misschien wel een van de belangrijkste om te gaan verbeteren, namelijk het doseren. Als ik dat ga beheersen zullen mijn sterke punten beter tot z’n recht komen, en mijn zwakke punten afnemen. Zo is nee zeggen best moeilijk voor me, maar het maakt me wel weer heel behulpzaam. Ik moet leren om op gezette tijden dus behulpzaam te zijn, en op andere momenten ook nee kunnen zeggen. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld gedreven zijn. Dat is een prima eigenschap omdat het je heel ver kan brengen, maar soms schiet ik daar ook wel eens in door en dan zit het me in de weg. Aan de hand van die bewustwording kan ik dus weer een overzichtje maken met op welke gebieden ik moet leren doseren, en aan de hand daarvan kan ik dan weer kijken hoe ik dat per punt het beste kan realiseren.
- Nee zeggen / behulpzaam zijn
- Gedreven zijn
- Vasthoudend zijn
- Rechtlijnig zijn
- Goedzak / grenzen verleggen
- Limieten opzoeken
Als ik op deze punten een stuk beter leer doseren, dan zullen m’n zwakke punten minder zwak worden, en m’n sterke punten beter tot zijn recht gaan komen. Dan komt automatisch dus de vraag opzetten hoe ik dat dan ga bereiken. Van een aantal van die punten is daar een vrij makkelijk antwoord op te vinden; laat ik daar dan maar mee van start gaan.

Voor het opzoeken van de limieten moet ik mezelf erop focussen om dat alleen te doen op het moment dat het mij of anderen rondom mij niet schaadt. Voordat ik ergens de grenzen ga opzoeken moet ik mezelf dus aanleren af te vragen wat de gevolgen zijn als ik het in het extreme ga doorvoeren, en aan de hand daarvan dus ook afvragen of het dat waard is of niet. Dat was bijvoorbeeld op momenten dat ze me vroeg iets te doen. Als ik daar dan geen zin in had, dan zij ik geen nee (een ander zwak punt van me), maar schoof ik het voor me uit tot het op een ruzie uitdraaide en ging dan alsnog het maar doen. Direct doen wat ik beloof helpt daar dus al enorm bij (daar was ik op dag 2 al achter gekomen), maar ook op andere momenten moet ik me eerst even realiseren waar ik mee bezig ben / aan begin voordat ik die limieten op ga zoeken

Het verleggen van grenzen moet ik beter gaan bewaken. Als ik iets niet wil, moet ik ook duidelijker aangeven dat ik het niet wil en ook niet zo makkelijk toegeven daarin dan, en aangeven waarom ik iets niet wil. Wel moet ik daar ook met mate in omgaan. Wederom dus doseren, maar ook communiceren.

Voor wat betreft rechtlijnig en vasthoudend zijn moet ik beter leren luisteren naar anderen. Communicatie dus. Door anderen hun meningen en standpunten te horen en te begrijpen voorkom ik dat er conflicten of vervelende situaties ontstaan door mijn toedoen.

Gedreven zijn is op zich een goede eigenschap, maar af en toe moet ik leren om daar niet te veel in door te schieten. Soms is 75% ook genoeg in plaats van 100%. Dat kan ik bereiken door af en toe even wat afstand te nemen, en mezelf af te vragen of het iets toevoegt om die extra 25% te doen. Op sommige momenten (met name als het doelen zijn die voor me gesteld worden, en niet doelen die ik zelf stel) gaat me dat weer iets té goed af, en zou ik juist wat meer moeten en kunnen doen, maar op andere momenten kan die extra stappen die ik wil maken juist tegen me werken. Even afstand nemen en realiseren waar je mee bezig bent dus.

nee zeggen / behulpzaam zijn is misschien wel mijn grootste struikelblok en dan met name met de momenten waarop ik nee kan zeggen en de momenten waarop nee zeggen niet handig is uit te leren kiezen. Om dat te bereiken ga ik niet meer overal direct een antwoord op geven, maar neem eerst even de tijd nemen om dergelijke zaken te toetsen aan mijn eigen grenzen, mogelijkheden en of ik de gemaakte belofte na kan komen. Als ik iets niet weet, niet kan of niet wil moet het antwoord standaard dus nee zijn in plaats van ja. Als het dan later alsnog ja blijkt te kunnen worden is het mooi, maar als dat niet kan heb ik geen beloften gebroken (wat dus weer betrouwbaarheid vergroot, niet mijn eigen grenzen verlegt etc)

Ik denk dat het heel goed zal zijn om me dit te gaan realiseren, en me meer bewust ervan te worden. Hoe ik dat bewustzijn ga vergroten is dan weer de volgende vraag en daar heb ik nog even geen antwoord op. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die daarin kunnen helpen, dus daar is ie weer… Google! Helaas, daar komt weinig concreets uit naar voren, behalve wat ik me hierboven al heb gerealiseerd. Vrijwel alle tips die ik tegen kom blijven redelijk in herhaling vallen, en geven elke keer weer aan dat je bij jezelf moet nagaan of je iets wilt, niet wilt, kan of niet kan, maar niet hoe je ervoor zorgt dat je dat bewust gaat doen. Misschien valt toch niet alles dan met handige hulpmiddelen te verbeteren, maar het feit dat ik me ben gaan realiseren waar ik af en toe vast op loop is al een hele stap. De komende weken ga ik dat in de praktijk proberen te brengen en keer op keer mezelf eraan herinneren met waar ik mee bezig ben. Daarmee start ik dan ook direct, en over een week ga ik mezelf evalueren. Heb ik inderdaad elke keer mijn grenzen duidelijk aangegeven? Heb ik tijdig afstand genomen en de situatie eerst overzien? En als dat niet zo is, waarom niet?

Een pittige opgave dus de komende tijd, want naast deze taak die ik mezelf gegeven heb moet ik ook nog steeds aan de slag blijven gaan met communicatieve vaardigheden en empathie.

Wat communicatie betreft betrapte ik mezelf gisteren tot 2x toe erop dat ik niet direct goed luisterde, en pakweg een half uurtje later pas echt liet doordringen wat de ander gezegd had. Dat had dan ook wel betrekking op emotionele zaken, maar toch, ook in die situaties (of juist met name in die situaties) is luisteren echt nog een zorgen-kindje bij me dus daar blijf ik de komende tijd ook nog druk mee.

Vanmiddag ga ik eens kijken of ik de boel in praktijk kan brengen, en hoe ik het er vanaf breng. We gaan het zien Tong

afbeelding van kroegtijger

Dag 6 (middag) - Communicatie in de praktijk

Zoals gezegd vanmiddag dus aan de slag met de praktijk. Als eerste de communicatie maar eens aan bod laten komen.
Om communicatieve vaardigheden te verbeteren, en dan met name het luisteren, ben ik vanmiddag gaan kijken naar collega’s. Niet luisteren, maar alleen kijken (mezelf even met muziek afgesloten) en proberen aan de hand van hun gedrag, hun lichaamstaal, te achterhalen waar het gesprek over ging, welke toon dat gesprek had. Daarna geinformeerd bij de betreffende collega’s om te zien of ik inderdaad het goed had. En jawel, in veel gevallen bleek het te kloppen wat ik had waar genomen. Alleen met kijken kwam ik er bijvoorbeeld achter dat een collega geirriteerd raakte, of juist een heel prettig gesprek had gehad. Uiteraard mis je de concrete inhoud, omdat je het niet hoort, maar de toon en de emotie van het gesprek waren duidelijk te herkennen als je erop gaat letten. Het feit dat ik me daar bewust van werd heb ik daarna proberen toe te passen op daadwerkelijke gesprekken en daarmee kwam de boel veel beter binnen bij me dan wanneer je alleen luistert en gefocust bent op je computerscherm (tijdens de relatie was het vaak de laptop of de tv die dan de boventoon voerde; die moet op dergelijke momenten dus gewoon uit). De eerste stap is daarmee dus gezet en blijkt effectief. Nu is het dus zaak om dit tot een gewoonte te gaan maken in plaats van mezelf er bewust van te moeten zijn om te doen.

De volgende stap is het leren van de wijze van communicatie verbeteren. Ik ben vaak van de ongezouten kritiek. Als iets me niet zint, dan vertel ik wat me niet zint, maar ik kan het ook op een andere manier gaan brengen waardoor ik hetzelfde zeg, maar dan in een stuk vriendelijkere vorm. Als m’n ex bijvoorbeeld weer eens haar ontbijtbordje niet in de vaatwasser zette maar op het aanrecht, dan was mijn “normale” manier van reageren door te vragen/zeggen dat het bordje in de vaatwasser moet. Ik kan ook hetzelfde bereiken door te zeggen dat ik blij ben dat ze het bordje naar de keuken heeft gebracht, en dat ik hoop dat ze de volgende keer het ook in de vaatwasser wil zetten zodat het me wat werk scheelt. Hetzelfde bericht, maar een positieve invalshoek dus. Niet alleen maar kritiek uiten, maar ook zeggen wat je wel waardeert. Net zo makkelijk, maar een stuk gezelliger. Ook dat maar eens in de praktijk gebracht, maar dat gaat nog even niet zo vlekkeloos eerlijk gezegd. Ik moet plots enorm over m’n woorden gaan nadenken en ik zie de bui al hangen dat dit snel mis gaat / verwaterd. Daar moet ik dus wat meer mee oefenen om goed te krijgen.

Aangezien ik toch zo lekker bezig was, meteen maar even verder gegaan met een volgend puntje dat ik tegen kwam, namelijk uitgaan van het positieve in plaats van het negatieve. Ik heb de neiging sterk om uit te gaan van dat iemand kritiek uit / het negatief bedoeld, terwijl dat vaak niet eens het geval is. Ik ben dus gaan opletten met wat mensen tegen me zeggen, en hoe ik dat in eerste instantie opvat en hoe ik het ook op kan vatten als ik er even ietsjes langer over nadenk. Daar blijkt inderdaad ook een wereld van verschil soms tussen te zitten. Vaak zijn boodschappen helemaal niet zo negatief, maar interpreteer ik ze negatief zonder daadwerkelijke aanleiding daarvoor. Waarom? Geen idee, maar het is wel zo… Uitgaan van het positieve dus, tenzij er aanleiding is om anders te denken.

Voor nu hou ik het even bij deze eerste 3 punten met betrekking tot communicatie. Eerst dit maar eens goed in de praktijk leren brengen en met name er gewoontes van maken, en daarna weer verder. De komende dagen krijg ik hieruit dus hopelijk veel positieve energie terug die me weer op weg kan helpen bij de volgende stappen.

afbeelding van kroegtijger

Vanmiddag nog even verder

Vanmiddag nog even verder gegaan met m'n "zelfstudie communicatie" en naarmate ik er meer op ga letten, wordt het steeds makkelijker en ook steeds leuker. Ik focus mezelf echt op lichaamstaal op het moment, en probeer goed te luisteren, controle-vragen te stellen en echt m'n aandacht bij gesprekken te houden. Voor alsnog gaat dat behoorlijk, alhoewel de controle-vragen af en toe wel lastig zijn, maar het houdt het wel interessant.

Het punt van uitgaan van het positieve in plaats van negatieve is niet verder meer aan bod kunnen komen (de gesprekken waren relatief luchtig, dus niets negatiefs mogelijk eigenlijk). Wel nog een paar gelegenheden gehad om positief te benaderen ipv negatief, maar dat valt vies tegen om daar een fraaie zin van te fabriceren af en toe. Het zit zo in m'n systeem om met gestrekt been erin te gaan, dat het wel effe wennen is, maar ook daar blijf ik aan werken.

Vanavond nog even bij een vriend langs, en dan is het wel weer mooi geweest voor vandaag. Morgen weer verder Glimlach

afbeelding van kroegtijger

Deze moest ik gewoon even delen


Het klopt natuurlijk niet in dit geval, maar ik vond m wel erg leuk Knipoog

afbeelding van kroegtijger

Dag 7 - Effe wat anders

Dag 7 zit er alweer bijna op inmiddels, en was eigenlijk wel een prima dagje. Vandaag bij een vriend langs geweest en dat vulde lekker de dag. Ook hier weer mezelf opgedragen om op lichaamstaal te letten en geconcentreerd te luisteren en naarmate ik me daar meer op focus, wordt het ook steeds makkelijker en gaat het langzaam een automatisme worden. Precies wat ook de bedoeling is natuurlijk.
Wat haar betreft begin ik het ook steeds vaker sneller en makkelijker los te kunnen laten. Mede ook doordat ik ben gaan inzien dat de fouten die er gemaakt zijn echt niet alleen maar aan mijn kant liggen, maar dat ook zij de nodige steken heeft laten vallen. Ik neem haar daar dan weer niets kwalijk in, maar hoop wel dat ze hier zelf ook wat aan wil en zal gaan doen. Al is het alleen al voor haarzelf. Helaas dat ik daar alleen maar op kan hopen en verder niets in kan betekenen. Een klein gokje is dat ze daar (voorlopig) totaal niet mee bezig is. Alles wat ik van haar zie, of over haar hoor wijst er van geen kant op dat ze ook maar een seconde stil staat bij wat gebeurd is. Deels snap ik dat wel; ze heeft op het moment nog de nodige zorgen om de boel concreet op de rails te krijgen, dus om daarnaast nog even te reflecteren op de gebeurtenissen, dat is misschien wat veel gevraagd. We zien het wel wat er gebeurt; voorlopig kan ik toch niets doen en zal ze haar eigen puinhopen op moeten gaan ruimen.

Zo nog even een klein borreltje gaan halen en dan morgen weer een nieuwe dag Glimlach Wat me met name opvalt is dat waar ik een maand geleden nog elke dag als noodzaak zag, en er totaal niet naar uit kon kijken, is dat de laatste week wel aan het veranderen. Lijkt me een goed teken Tong nu nog even dit vast zien te houden, en het wordt weer wat met me Knipoog

afbeelding van kroegtijger

Dag 8 - Weer de schouders eronder

Vandaag dag 8 en weer volle bak er tegenaan. Vanmorgen beetje op tijd opgestaan en eerst maar eens gaan fietsen. Uurtje stoempen heeft goed gedaan; werkt prima om effe het hoofd leeg te krijgen. Daarna weer even verder gegaan met communicatie. De diverse aanwijzingen met betrekking tot communicatie nog eens goed doorgenomen en deze daarna bij een verjaardag in de praktijk proberen te brengen. Dat ging best redelijk. Na elk gesprekje een korte samenvatting voor mezelf in m'n hoofd gemaakt, en dat vervolgens gecontroleerd of dat klopte, en dat was inderdaad het geval. Wel wat vreemde reacties gehad erover, maar na een korte uitleg had iedereen er wel begrip voor waarna een discussie ontstond over communicatie in z'n algemeenheid Knipoog De algemeen geldende opvatting was toch wel dat iedereen op een of andere manier ergens wel wat communicatieproblemen kent, maar is het bij de een wat meer aanwezig dan wel hinderlijker aanwezig dan bij de ander.
Ondertussen nog even op de lichaamstaal gelet, en bij sommigen was dat prima af te lezen, en bij anderen matchte de lichaamstaal totaal niet bij het gesprek dat er ging. Dat maakte het af en toe best lastig, omdat je dan alleen nog maar op de lichaamstaal let en vervolgens dus niet echt je aandacht bij het gesprek kan houden. De vraag is dan of dat dan een issue bij de zender (degene die praat dus) is, of bij de ontvanger (ik dus in dit geval). Hoe dan ook, het is wel van belang gebleken dat actief focussen op 1 aspect van communicatie ook erg hinderlijk kan zijn om een goed gesprek te kunnen voeren. Daar zal ik nog de nodige arbeid in moeten verzetten om dat echt goed te gaan beheersen.
Qua spreken heb ik mezelf voorgenomen om wat korter en bondiger te gaan worden, en niet te veel uitweiden over details.
Om dat kracht bij te zetten laat ik het hier dus verder ook bij Knipoog

Vandaag verder helemaal niets meer; voetjes op de bank en studio sport aan. Morgen weer verder

afbeelding van kroegtijger

Dag 8 - Wisselvallig avondje

Vanavond was vrij wisselvallig. Het ene moment voelde ik me prima, en het andere moment kon ik m'n gedachten er niet bij houden en zat ik continue aan haar te denken. Het ene moment was ik enorm bezorgd over haar; zou het wel goed gaan? Heeft ze inmiddels een huisje gevonden? Is de stress niet te veel geworden de laatste tijd waardoor ze weer van haar MS last krijgt? al dat soort vragen schoten dan voorbij.
Het andere moment was ik ronduit kwaad op haar. Ze heeft m'n totale toekomst gesloopt. Alles waar ik voor werkte, voor ons, in 1 klap weg gevaagd, en waarom? Voor niets wat niet op te lossen was. Als het even tegen zit en ze voelt zich even niet zo fijn, vlucht ze, na alles wat ik voor haar gedaan heb de afgelopen jaren. Ze was af en toe echt een draak van een mens, en ik bleef bij haar op die momenten, ondanks dat ik haar dan af en toe spuugzat was, maar ik weet dat ik zoveel van haar hou en dat we er samen wel uit zouden komen op den duur. En nu ze er een beetje bovenop begint te komen schuift ze me aan de kant! Het voelt dan weer zo verschrikkelijk oneerlijk wat er gebeurt is.

Ondanks die enorm wisselende gedachten en gevoelens blijft 1 ding overheersen bij me, en dat is dat we uiteindelijk er wel uit gaan komen. Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, ik blijf maar het gevoel houden dat het uiteindelijk wel goed komt. We moeten alle twee onze eigen problemen oplossen. Voor mij is dat relatief eenvoudig; Even door de zure appel heen bijten nu (en die is erg zuur) en ik ben inmiddels druk bezig mijn zwakke punten wegwerken, en ik ben weer klaar voor de toekomst.
Voor haar ligt het allemaal wat minder eenvoudig helaas. Ze worstelt nog steeds met haar PTSS, en ook de acceptatie van haar MS lijkt nog steeds in de weg te zitten. Het zijn ook nogal wat dingen die ze te verwerken heeft. En dan zijn er nog de praktische problemen, zoals een woning, spulletjes etc. die ze moet oplossen. Ik ben bang dat het veel langer voor haar gaat duren om de boel weer op orde te krijgen. Het klinkt misschien enorm stom, maar ik wil haar zo graag helpen daarmee. Het doet me enorm pijn om te zien wat ze allemaal moet doormaken. Als ik haar dan het leven ook maar iets makkelijker kan maken, dan heb ik daar enorm veel voor over. Ik heb haar en mezelf beloofd haar niet te laten vallen, dus dat zal ik ook zeker niet doen.

Voor nu moet ik het, noodgedwongen, laten rusten en wachten tot ze dat weer toe wil laten. Over 2 weken weet ik hopelijk hoe het er voor staat bij d'r. In die tussentijd ga ik keihard aan de slag met mezelf, zodat dat geregeld is en ik me volledig kan inzetten om haar weer op weg te helpen. Daarna zien we wel weer waar we staan. Stom genoeg doet dat stukje van "ons" er op het moment totaal niet meer toe bij me. Het moet met haar goed gaan, en de rest komt later wel weer. Ik weet dat als ze eenmaal een beetje rust gevonden heeft en we weer samen op gaan trekken, we er uiteindelijk ook samen wel weer uit gaan komen. Dat is eigenlijk nog m'n minste zorg. We hebben een dermate lange geschiedenis, waarin al zoveel is gebeurd, dat ook dit te overwinnen is. En of daar een relatie of alleen een vriendschap uit komt, dat doet er niet eens toe; dat merken we dan wel weer.

Nu maar m'n bed in duiken; morgen weer aan het werk voor zowel de baas als met mezelf. Voor mezelf staat morgen op het programma het werken aan affectieve empathie. Dat gaat een zware kluif worden ben ik bang, want hoe doe je dat? Waar begin je überhaupt met empathie aan te leren? En kan je eigenlijk wel affectieve empathie leren? Allemaal vragen waar ik morgen hopelijk een antwoord op ga vinden. Nu eerst een tukkie doen.

afbeelding van kroegtijger

Dag 9 - Empathie en non-verbale communicatie

Vandaag dag 9 zonder contact. Gisteren was vrij wisselvallig, en nadat ik aanvankelijk op tijd m’n bed in ben gedoken daarna nog uren wakker gelegen. Urenlang alleen maar liggen denken aan hoe we de boel weer een beetje op de rails kunnen krijgen, hoe het zal gaan als we weer contact met elkaar hebben over 2 weken en ga zo maar door. Compleet nog niet relevant natuurlijk, maar het liet me maar niet los. Uiteindelijk ver na 03:00 pas in slaap gevallen.

Gelukkig vandaag in betere doen dus met frisse moed weer aan de slag. Zoals gisteren al vermeldt ga ik vandaag eens actief aan de slag met empathie. Vorige keer heb ik al onderzocht wat empathie precies is, en naar aanleiding daarvan ben ik eens op zoek gegaan naar hoe dat dan bij mij precies zit. Om een lang verhaal kort te maken blijk ik vrij weinig affectieve empathie te hebben, maar weer veel cognitieve empathie. Oftewel, ik heb moeite om aan te voelen hoe iemand zich voelt, maar als het wordt aangegeven, kan ik het prima begrijpen. Dat klopt volgens mij ook wel redelijk; ik voel niet echt mee met een ander als het ware. Dat wil dus niet zeggen dat ik daarom niet begrijp hoe een ander zich voelt, maar dat gevoel heb ik dan zelf niet. Dat heeft binnen een relatie als nadeel dat daarom alles me min of meer verteld moet worden. Juist daar wrong bij mij en mijn ex de schoen, aangezien we eigenlijk niets aan elkaar vertelde. Zij ging er vanuit dat ik het toch wel wist? En ik ging er vanuit dat als ze niets zegt, er ook niets is. Geen onwil van een van ons twee, maar onkunde. Wederom bleek dus maar weer: assumption is the mother of all fuckups.
Nu is weinig affectieve empathie vrij hinderlijk in dit opzicht, maar het heeft wel weer als voordeel dat, juist doordat je niet emotionele “last” meedraagt van een ander, je redelijk objectief naar zaken kan kijken. Als iemand heel verdrietig is, en je neemt dat verdriet “over”, dan wordt daardoor je blik vertroebeld wat dus je keuzes kan beïnvloeden. Elk nadeel heeft z’n voordeel dus.

Het feit dat ik me hier nu bewust van ben scheelt al enorm. Nu ik weet wat er speelt kan ik er ook rekening mee houden, en er naar handelen. Daarom ben ik eens op zoek gegaan naar wat er mogelijk is op dit gebied. Voor zover ik tot nu toe heb kunnen vinden is het allemaal nog redelijk “onbekend gebied” voor de wetenschap. De meningen rondom empathie lopen nog wel wat uiteen. Zo was nog niet zo lang geleden de algemeen heersende opvatting dat empathie niet te leren is. Je hebt het, of je hebt het niet. De laatste jaren is daar echter een omslag in gekomen, en blijkt dat het wel degelijk te leren is. Dit betreft dan wel over het algemeen de cognitieve empathie. Affectieve empathie is meer als het ware genetisch bepaald. Je hebt het, of je hebt het niet. Omdat mijn cognitieve empathie wel weer behoorlijk hoog is, zijn er wel “mogelijkheden” om ermee om te gaan zonder al te veel hinder. Je kan namelijk met wat handigheden je cognitieve empathie inzetten om de gaten van de affectieve empathie te ondervangen. Daarmee “voel” je nog steeds niet wat de ander voelt, maar je kan wel aan de hand van lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen e.d. afleiden hoe de ander zich zou voelen. Oftwel, via non-verbale communicatie je cognitieve empathie gebruiken, waardoor een aantal “problemen” van weinig affectieve empathie ondervangen wordt.

Empathie is een onderwerp dat, met name in het bedrijfsleven onder management, tegenwoordig een hot issue is, en dus zijn er bakken met cursussen te vinden. Het voornaamste nadeel daarvan is dat de meeste cursussen echt business-gerelateerd zijn en zich met name richten op verkoop. De klant aanvoelen om zodoende je product bij ze aan te smeren om het maar netjes te zeggen. Niet helemaal dus wat ik zoek. Ook zijn er de nodige trainingen te vinden voor mensen met authisme en asperger; is ook niet helemaal waar ik naar op zoek ben, maar hier komen we al meer in de buurt. Enkele sites geven resultaten waar ik wel wat mee lijk te kunnen, maar helaas, geen online trainingen of iets dergelijks te vinden. Wel kan je je inschrijven voor een klein kapitaal. Tja, als dat de enige manier blijkt en het is daadwerkelijk een toevoeging voor m’n leven, dan vind ik dat ook geen probleem, maar laten we eerst eens kijken wat er mogelijk is. Dus nog even verder zoeken… En jawel hoor; er zijn best de nodige mogelijkheden te vinden. Vrijwel alles wat non-verbale communicatie betreft versterkt ook empathie. Er kleven natuurlijk wel weer een paar nadeeltjes aan; het is over het algemeen gericht op kinderen. Tja, we kunnen niet alles hebben zal ik maar denken dan Knipoog Even door gezocht, en het blijkt dat ook dezelfde oefeningen prima geschikt zijn voor volwassenen; er is amper verschil in. Wel zullen kinderen het over het algemeen wat sneller oppikken. Met name voor volwassenen wordt aangeraden om gebruik te maken van zaken waar non-verbale communicatie noodzakelijk is, en dan wordt regelmatig geadviseerd om The Sims te gaan spelen, en kinderfilms / tekenfilms te kijken. Dat had slechter gekund als trainingsmethode natuurlijk

Vanavond dus maar eens aan de slag ermee en zwaar in training gaan Tong Vanmiddag ga ik me dan nog even storten op non-verbale communicatie, oftewel naar collega’s kijken en zien of ik aan de hand van hun gedrag de conversaties kan volgen.

afbeelding van kroegtijger

Dag 9 (de middag) - Wat me opvalt

Vanmiddag druk aan de slag geweest met de non-verbale communicatie. Het gaat me steeds makkelijker af merk ik, maar het kost wel de nodige concentratie. Soms gaat dat wel eens ten kosten van de verbale communicatie. Ik ben dan zo op aan het letten op lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen, dat ik “vergeet” te luisteren. Niet heel handig dus. Het valt nog vies tegen om daar een balans in te vinden, maar ik vermoedt dat het een kwestie van tijd en oefening is om dat goed te krijgen. Het is wel heel vreemd om te ervaren dat als je eenmaal gaat letten op dergelijke dingetjes, dat je plots veel meer ziet dan voorheen. Wat ook opvallend is, is dat naarmate ik er meer op let ook mijn eigen lichaamstaal versterkt wordt. Ik praat meer met m’n handen dan voorheen. Geen idee of dat een logisch gevolg is ervan, maar het was wel opvallend Tong

Daarnaast valt me op dat ik de laatste week steeds meer energie begin te krijgen. Daar waar ik eerst vrij uitgeblust was in het weekend en tegen het einde van de werkdag, begin ik steeds meer actief te worden. Ik vermoedt dat het combinatie is van stoppen met de groene roockweaar en de stress die is weggenomen door het beëindigen van de relatie / afronden van de laatste dingen. De stress uit de relatie, of liever gezegd de zorgen die ik om haar had, die nu weg is scheelt me echt aanzienlijk. Het drukte veel meer op me dan ik hiervoor vermoedde destijds. Ik dacht het altijd wel redelijk onder controle te hebben, maar dat viel kennelijk dus toch vies tegen. Ook in huis kom ik aan veel meer toe dan eerst. Daar waar ik voorheen continue achter de feiten aan aan het rennen was, ben ik nu redelijk op tijd klaar in huis; alles netjes opgeruimd, stofzuigertje er doorheen gehaald en klaar. Nog voor 20:00 is alles netjes aan kant, heb ik gegeten is de vaat in de vaatwasser en heb ik de avond voor mezelf. Heerlijk wat dat betreft.

Om het kort te stellen: het gaat met sprongen vooruit! Tong

afbeelding van kroegtijger

Dag 9 (de avond) - we gaan vooruit

En de dag zit er weer op. Eigenlijk best een mooi dagje geweest zo. Prima vermaakt, en best wel weer het een en ander geleerd vandaag. Vanmiddag nog een tijdje met wat collega's zitten praten wat me prima beviel en 's avonds heerlijk relaxed gehouden met VI op de buis. Daarna nog even The Sims gespeeld, maar als ik heel eerlijk ben zie ik er nog niet direct trekjes qua empathie in. Een bepaalde handigheid krijg je er wel van, maar om het nu empathie te noemen...??? Ik denk dat ik dan meer aan films e.d. zal hebben Knipoog

Morgen dus maar eens op de bank ploffen met een knappe film of serie of zo; ik geloof niet dat ik daar erg veel empathie van zal kweken, maar we moeten alles proberen natuurlijk daarvoor Glimlach Ik gok zomaar dat zoveel mogelijk me onder de mensen begeven en praten me aanzienlijk meer op zal leveren.

Voor nu op tijd het bedje in duiken; morgen weer een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen. Dan maar eens kijken of ik meer van empathie en communicatie voor elkaar kan krijgen.

afbeelding van kroegtijger

Dag 10 - De energie komt terug

Vandaag dag 10 zonder contact. Voor alsnog gaat het best aardig; de goede momenten nemen toe, de slechte momenten nemen (dus) af. Ik voel mezelf weer steeds meer mezelf worden; positief ingesteld en met de nodige energie. Dat is lang geleden dat het zo voelde voor me. Met name qua energie is het toch wel schrikbarend om te merken. Ik ben de laatste 2 jaren langzaam leeg gelopen wat dat betreft en had het niet eens echt door. Wel dat ik weinig fut had, maar het contrast wordt nu echt duidelijk en snap in dat opzicht m’n ex ook wel dat ze vond dat ik weinig wilde doen.

De oorzaak? Dat lijkt een combinatie te zijn. Op de eerste plaats natuurlijk de groene rookwaar; dat is niet direct bevorderlijk voor je energie. Op de tweede plaats simpelweg fysieke vermoeidheid. De afgelopen 2 jaar heb ik continue door gerend; geen rust genomen want dat ging simpelweg niet. Elke dag werken, 2 uur reistijd elke dag, dan thuis komen en daar aan de gang moeten (m’n ex kon dat in die periode niet dus kwam het op mij neer), en daarnaast laat naar bed en weer vroeg op staan. Op de derde plaats, en daar ben ik het meest van geschrokken, mentale moeheid. Haar problemen hebben onbewust en onbedoeld ook een enorme druk bij mij neergelegd. Ik heb dat nooit zo door gehad, maar nu die druk plots weg is, voel ik pas echt het verschil. De zorgen zijn min of meer weg om haar. Het voor m’n gevoel echt móeten zorgen voor haar; ervoor zorgen dat het allemaal geregeld is, de zorgen die ik me om haar maak(te), het is een druk die er op me lag waar ik niet goed mee om wist te gaan en dan put het je langzaam maar zeker uit. Ik ben wat dat betreft het allemaal een stuk beter gaan begrijpen. En toch, ik zou het zo weer opnieuw voor haar doen, voor haar over hebben. Wel lijkt het me handig om het dan even wat anders aan te pakken, want anders ga ik er zelf ook aan onderdoor. Voorheen vond ik dat altijd onzin; hoezo dat je er zelf aan onderdoor gaat? Niet zeiken, gewoon doen! Was het motto.. Maar dat gaat simpelweg niet op. Nooit gedacht dat ik op die manier tegen de lamp zou lopen zeg…

Maar goed, genoeg stil gestaan daarbij, vandaag weer vol aan de bak met m’n beperkingen Knipoog Ik ga me weer verder op communicatie storten. Wat ik bij me gemerkt heb is dat de persoon met wie ik spreek in grote maten bepaald hoe goed ik me concentratie kan bewaren. Bij de een gaat het prima, bij de ander ben ik na een paar minuten de concentratie kwijt. Het zal ongetwijfeld van doen hebben met de persoon zelf, maar het lijkt me wel handig om daar eens wat meer consistentie in te krijgen. M’n doel voor vandaag gaat dus ook worden om de concentratie structureel te behouden. We gaan zien hoe het zal verlopen Tong

afbeelding van kroegtijger

Dag 10 (de ochtend-analyse) - stevige kost

Pfff, het valt me toch niet mee zeg. De realisatie dat de spreekwoordelijke batterij bij me leeg was laat me toch niet echt los. Ik wist dat min of meer al wel, maar merk dat nu pas echt goed en daarmee komen dan ook de gedachten dat, nu de batterij weer opgeladen begint te raken, hoe ik kan voorkomen dat die batterij weer opnieuw leeg raakt. Haar MS, dat kon ik nog wel aan. Ook niet heel gladjes, maar daar had ik me ondertussen wel in kunnen schikken op een of andere manier. Maar de PTSS die er nog even overheen kwam, en daarna weer een aanval van d’r MS, dat was echt too much. Het afgelopen jaar vond m’n ex me steeds minder leuk worden. En erop terug kijkend; ik was ook niet meer leuk als ik heel eerlijk ben. Ik was op… echt op… aan alle kanten. Ik kon het niet meer opbrengen leuke dingen te gaan doen, mezelf ertoe te bewegen om verder te gaan. En daarmee nam haar gevoel voor mij alleen maar verder af, tot een punt dat het te ver was en het niet meer kon zo. En ja, daar voel ik me enorm schuldig over, terwijl het toch niet een heel gek gevolg lijkt van wat er allemaal gebeurt is lijkt me… De onophoudelijke druk die er lag, continue maar me zorgen maken om haar, om ons… hoe moest het dan verder gaan met ons? Voor haar zal het niet veel anders geweest zijn vermoed ik zomaar. Die heeft het ook echt niet makkelijk gehad natuurlijk. En toch… toch voel ik alleen maar een heel diep schuldgevoel, want ik heb niet goed aangepakt. En ja, ook zij heeft het niet altijd handig gedaan, maar dat pleit mij niet vrij natuurlijk van de gemaakte fouten. Ik had ook toen al Google tot m’n beschikking en ik had ook op kunnen zoeken hoe ik ermee moest omgaan, maar heb dat na gelaten. Ik dacht dat het prima ging, maar het ging helemaal niet prima… Verre van prima zelfs…

Goed, gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer, en ik zal ermee moeten leren leven dat ik enorme fuck-ups gemaakt heb hierin. De manier waarop ik er even mee dacht om te kunnen gaan was absoluut de verkeerde manier natuurlijk. Dat is wel gebleken. Ook als ik er nu naar op zoek ga, lees ik overal wat ik had moeten doen, wat zij had moeten doen, en overal zie ik staan wat we juist niet deden, namelijk praten met elkaar. We spraken maar niet erover en namen het zoals het was. En ja, ze heeft echt wel geprobeerd om er over te praten, maar echt open stond ik er niet voor. Ik wilde het niet weten, of luisterde simpelweg niet. Ik hoorde haar wel, maar luisterde niet. Iemand horen of naar iemand echt luisteren is een wereld van verschil heb ik ondertussen wel gemerkt. Maar hoe moet het dan? Het aspect van luisteren, praten, communiceren, dat is wel tot me door gedrongen. Maar is dat genoeg dan? Kan ik het dan wel? Ik wil echt niet nog een keer dezelfde fouten maken, maar hoe voorkom ik dat? Zie ik dan wel op tijd dat dingen mis lopen? Ik weet ook wel dat het nu nog (lang) niet van toepassing is, en dat het misschien wel nooit meer van toepassing zal gaan worden, maar het laat me niet los. Het blijft maar aan me vreten dat ik het fout heb gedaan, terwijl ik het goed dacht te doen. En nu ik denk hoe het wel moet, kan/mag ik het niet meer. En zelfs als het wel weer van toepassing gaat worden, dan nog… hoe weet ik dan of ik dan wel het goede doe? Dat ik niet weer tegen diezelfde lamp aan loop??

Ik ben bang dat dit me nog wel een tijdje zal blijven achtervolgen. De komende 2 weken zal ik er in ieder geval mee in m’n maag blijven zitten gezien ik geen enkel contact met m’n ex dan heb. En zelfs als ik haar wel weer spreek, dan nog… Dan weet ik niet of we het er überhaupt nog wel over zullen gaan hebben; of ze er wel open voor staat om er over te praten. Ik zal het op een of andere manier moeten gaan leren accepteren, maar dat valt me voor alsnog zwaar.

afbeelding van waterman

Hoi Kroegtijger

Ik vind dat je bewonderenswaardige inspanningen doet om jezelf te snappen, de buitenwereld te snappen en alle interactie die daarin plaatsvind!

Maar soms zou je misschien ook even tijd moeten nemen om pas op de plaats te maken, effe alles weer laten bezinken... Denk ik.

Do you have the patience to wait until the mud settles and the water becomes clear? Can you remain unmoving until the right action arises by itself?
(Ouwe chinese wijsgeer, Lao Tzu Knipoog )

afbeelding van kroegtijger

eigenlijk wel

Hoi Waterman,

Dank je, ik doe m'n best Knipoog

En ja, ik zou dat eigenlijk wel moeten doen, maar ik kan het niet laten rusten.... Ik blijf die onophoudelijke drang houden om maar mijn fouten... of liever gezegd blunders... te herstellen. En ik weet dat ik dat niet kan, maar ik kan dan op z'n minst wel doen wat er in mijn vermogen ligt om te doen.

Inmiddels ben ik m'n ex steeds meer gaan begrijpen. Haar verhaal over vertrouwen ging nog niet eens zo zeer over vertrouwen in het stoppen, vertrouwen in het leuke dingen doen, maar juist over het vertrouwen in z'n algemeenheid. Vertrouwen in dat ik haar gelukkig kan maken. Pas nu ik merk hoe moe ik met name het laatste jaar van de relatie was, en hoe weinig energie ik nog in de tank had zitten, begin ik te begrijpen wat ze bedoeld. Het is heel moeilijk uit te leggen, maar ik zal het proberen (ten minste, als ik het nu wel goed begrijp ten minste).

Als je in een relatie zit waarin je niet gelukkig meer bent, en je niet het vertrouwen hebt dat de ander je wel weer gelukkig kan gaan maken, dan heb je nog maar 1 optie, en dat is ermee stoppen. Dat is dus ook wat ze gedaan heeft.

Dat is het stukje vertrouwen waarvan ze zegt dat ze ook niet denkt dat het terug gaat komen; vertrouwen erin dat ik haar gelukkig kan maken en kan houden. Ik snap heel goed dat ze me daar niet meer in vertrouwd, en dat doet pijn. Zeker omdat ik weet wat ik voor haar voel en dat ik ook weet dat ik het wel degelijk kan als ik het op de juiste manier aanpak. Stom genoeg heb ik dat hiervoor niet gedaan omdat ik het simpelweg niet inzag, en dan wordt het heel moeilijk om haar te laten zien dat ik het wel kan vanuit dit punt. Pakweg een half jaar geleden had dat nog gekund; als ik toen had gedaan wat ik nu aan het doen ben, dan had het prima gekund. Nu? Nu wordt het heeeel moeilijk maar ook niet onmogelijk als ze ervoor open wil staan.

Inmiddels weet ik wat ervoor nodig is; ik moet voor mezelf zorgen. Gewoon mezelf blijven, ook in dergelijke moeilijke situaties. Ze is tot 3x toe verliefd geworden op me om wie ik ben. Die persoon, die bevalt haar dus duidelijk heel goed. Die persoon was al zo'n 2 jaar weg. Verdwenen onder de druk, onder de problemen die er lagen, onder de verdovende pret-sigaretten en onder z'n eigen koppigheid om het niet te willen snappen.

Dat is waar ik aan moet werken, wat ik op moet lossen van mezelf. Dat is dus leren communiceren, stoppen met groentes, en leren omgaan met problemen die op m'n pad komen. Pas als ik dat kan, dan kan ik weer eens gaan denken aan iets met haar opbouwen en moet ik maar hopen dat ze er open voor wil staan om te zien dat ik het geleerd heb. Hoe kan ik dan op m'n hol gaan zitten en het laten bezinken als er nog zo'n enorme taak voor me ligt?

Ik heb een doel dat ik wil bereiken en wat het ook kost, ik zal dat doel gaan bereiken. Stoppen met de rookwaar, dat is al gerealiseerd. Communicatie ben ik nu druk mee bezig om te verbeteren (daar hoort koppigheid dus ook bij), maar die laatste, het omgaan met problemen die op m'n pad komen, dat is iets wat ik alleen maar in de praktijk kan gaan uitvinden. Op tijd leren aan de bel te trekken, grenzen stellen en hulp zoeken als het nodig is. Of ik dat kan? Daar kom ik maar op 1 manier achter....

Pittige klus dus die er ligt, maar ik ben volgens mij wel op weg om dat te realiseren. Zelfs als het niets meer wordt tussen ons, dan nog moet ik dit leren. Het zijn zaken waar sommigen in hun leven nooit mee van doen krijgen, en die ik nu in korte tijd moet gaan leren, maar het weerhoud me er niet van om dat te gaan leren. Ze is het waard