Dank je wel, John, ook voor mij zijn jullie reacties een enorme steun. Bij mij is de breuk ook geleden van vorig jaar begin september en het voelt alsof de tijd voor mij heeft stilgestaan. Ik heb soms dus wel echt eens betere momenten, waarop ik ook wat rationeler kan denken. Op zulke momenten schrijf ik dan graag positieve raad, waar jullie misschien ook iets aan kunnen hebben. Op andere momenten (de meeste) voel ik me nog steeds een klein-ikje, helemaal verward en vol vragen, en dan heb ik ook behoefte om dit neer te pennen. Het voelt voor mij echt wel goed dit kwijt te kunnen en dat er mensen zijn die me echt begrijpen. Als je er zelf niet middenin zit, kan je je de pijn immers niet inbeelden. Wist je trouwens dat een onderzoek (gezien op tv) uitwees dat hartspijn dezelfde onaangename prikkels geeft als fysieke pijn? Heel normaal dus dat we ons niet in onze nopjes voelen.

Wat betreft dat hoofd en dat hart: ik was altijd fier dat ik een gevoelsmens was, maar nu begin ik toch te twijfelen en te denken dat ik voortaan echt moet leren om enkel met m'n verstand te denken en zoveel mogelijk emoties uit te schakelen, dan kan die hartepijn ook niet meer ontstaan. Het is een dilemma, want dan kan je natuurlijk nooit meer het geluk voelen dat ik bij m'n ex voelde als je jezelf niet kan laten gaan. Ik weet in alle geval dat ik al m'n vertrouwen in iedereen ben verloren. Voelt alsof ik er helemaal alleen voor sta. Ik woon dan nog alleen ook en heb wel familie en vrienden, maar die begrijpen toch niet wat ik voel en zeggen: "Zet die toch uit je hoofd! Dat is hij niet waard"
Tja, als ik een aan/uit-knopje had, zou dat makkelijk zijn, maar zo werkt het niet.
Gister heb ik mezelf wel gezegd: meid, je mag er nog 1 minuut aan denken, en dan het volgende uur niet meer. Gevolg: ik heb 5 minuten niet aan hem gedacht, maar ja, het was al een begin h?ɬ®