Hallo allemaal,

Het leek me fijn als ik ook mijn verhaal kwijt kon. Hopelijk helpt het dat het er dan tenminste uit is...dat iemand het leest.

Het grootste gedeelte van mijn leven voel ik me niet echt gelukkig, ik voel me meestal eenzaam. Laatste jaren is dat gevoel steeds erger geworden. Sinds de eerste keer dat ik verliefd werd, is het allemaal ellende. Het is voor mij echt een vloek. Steeds afgewezen worden, buitengesloten voelen, eenzaam...
Maar goed.
Eindelijk kreeg ik dan toch een vriendje, 9 jaar lang ben ik samen met hem geweest. Maar ik voelde me daar ook niet echt gelukkig mee, zat opgesloten, als een soort prinses in een toren. Leefde als een soort kluizenaar, bang voor de wereld. Maar ik was wel bezig met mijn dromen.
Eerst had ik er vrede mee dat ik niet meer op hem gericht was en met mijn eigen dromen bezig ging, maar ik voelde me ook heel eenzaam en leefde niet het leven wat ik wilde. Wilde eigenlijk een heel ander soort vriendje, een ander leven, avontuur, persoonlijke ontwikkeling, weer verliefd worden. En ja hoor, mijn wens werd vervuld! Ik ontmoette, terwijl ik mijn grote dromen najoeg en steeds meer hoop kreeg in het leven weer iemand. Steeds als ik hem beter en beter leerde kennen, voelde ik me steeds verliefder en kwam ik erachter dat hij heel goed bij me zou passen. Ik denk dat ik de liefde van mijn leven heb ontmoet! Zo voelde het. Toen moest ik een keus maken, na heel lang en goed nadenken en sommige dingen waar ik over twijfelde waagde ik het toch om het risico te nemen. Ik moest sowieso bij die andere vriend weg (die nog steeds een plekje in mijn hart heeft en waar ik ook nog goed contact mee heb).

Ik gooide mijn leven om, eerst was ik zielsgelukkig. Een nieuwe kans! Misschien wel mijn ware! Wauw!
Maar ik moest ineens heel veel. Huis zoeken. Werk zoeken. Dingen in mijn relatie verbeteren, de lange afstand tussen ons overleven en mee omgaan. Mijn vele angsten overwinnen. Zoveel stress, mijn vriend die me wilde helpen en maar het lukte hem niet. Ik raakte gestresst en hij ook. Hij nam een pauze van me. Daarna wilde hij me niet meer helpen, maar gewoon leuke dingen met me doen en naar me luisteren wanneer nodig. Daar was ik al kapot van, ik voelde me schuldig... had dat wel geaccepteerd en voelde me toch heel blij als ik samen met hem was.
Er is door mijn persoonlijke problemen zoveel gebeurd, zoveel pijn. Ik heb me ook heel raar gedragen, niet zoals ik echt ben, niet de echte versie van mij waar hij ook verliefd op werd. Ik heb wel heel erg mijn best gedaan om dat waar hij problemen mee had goed te maken, maar ik verander heel langzaam.
En nu, nu wil hij niet meer, hij voelt het niet meer. Hij gelooft niet in lange-afstandsrelaties en ik heb te veel problemen, moet eerst aan mezelf werken. Eerst hield hij zoveel van me dat hij dat nooit bij iemand anders had gevoeld. Maar nu is het voorbij.

Ik ben zo ongelukkig. Hij is alles voor me. Na alle verliefdheden die ik in mijn leven heb gehad...en ik ben al bijna 28. Ondertussen heeft hij een hechte band opgebouwd met andere vrouwen, als vrienden maar toch pijnlijk dat andere mensen nu zoveel meer voor hem betekenen dan ik. Omdat ik problemen heb. Hij heeft me nooit echt leren kennen, zo jammer.

Hij vertelt wel dat het weer terug zou kunnen komen en dat ik niet uit zijn leven verdwijn. Dat geeft me wel een beetje hoop.

Eigenlijk is het beter om (een tijdje) geen contact meer met hem te hebben, maar dat is lastig. Doordat ik een psychische ziekte heb, ben ik heel eenzaam. Ik kan niet zonder en we werken ook nog samen.
Zou het ooit nog goed komen? Of blijf ik maar contact met hem hebben om die hoop en omdat het beter is dan niks, en dat ik uiteindelijk helemaal bezwijk als hij iemand anders heeft?
Snif. Ik heb hem zoveel gegeven als ik kon, zo jammer dat ik hem niet kon geven wat hij nodig had. Dat andere mensen dat wel kunnen. Waarom.

Ik wou dat mijn leven niet zo gelopen was, dat ik niet zo bang was geweest al die tijd, dat ik meer risico's nam. Dat ik hem eerder ontmoette, toen hij niet zo ver weg woonde.
Nu zit ik alleen, in mijn eigen huisje, nog steeds op zoek naar een goede baan, een goed leven. Weinig vrienden...ik heb gevoel dat mijn leven op het randje staat.
Ik vertel hem veel over de veranderingen die ik maak, de dingen om mezelf en mijn eigen leven te beteren. Maar dan nog ziet hij me niet staan. Ik word er hopeloos van. Eerst gaf hij me tekens me nog wel leuk te vinden, maar vervolgens deed ik weer iets stoms en kreeg ik commentaar dat ik naar hem toe niet verander...:'(

Ik wil het zo graag oplossen. Zo graag hem terug. Ik hou zielsveel van hem. Maar ik moet met mijn eigen leven bezig. Het is lastig. Alles doet me aan hem denken, kan niet stoppen met aan hem denken.
Het stomme is dat ik voor altijd van iemand blijf houden, ik vind het heel moeilijk om los te laten. Ik wil iemand anders leuk vinden, afleiding...

Dit voelt als een soort vloek, waar ik maar niet vanaf kom. Weer, net als vroeger. Snif.
Hoe kan het ooit nog goed komen met mij?

Zo alleen. Mijn hele leven. Ik wil niet meer zo alleen voelen. Snif.
Ik ga me maar wijden aan mijn passies, mijn dromen. Afleiding zoeken. Op een afstandje van hem houden, blijven lief zijn, zonder iets terug te verwachten...

Ik ben hem wel heel dankbaar dat hij me heel veel heeft laten beseffen. Dat is heel erg pijnlijk geweest, maar door dat besef kan ik er nu ook iets mee doen...