Al weer bijna een jaar voorbij sinds zij een einde aan onze relatie maakte.Een moeilijk jaar achter de rug met veel janken en een vervelend
eenzaamheidsgevoel wat maar steeds sterker wordt.

Twee jaar geleden is het allemaal begonnen.Een nieuwe vrouwelijke collega kwam bij ons bedrijf "ons team" versterken.In het begin was zij nog gewoon een leuke collega voor me, die wel veel met me praatte en vaak naar me toe kwam, maar ik zocht daar eigenlijk niks achter.Er waren van mijn kant nog niet echte gevoelens.Totdat we, bij een afscheid van een collega, wat meer persoonlijke dingen bespraken (hobbies, gevoelens, verleden etc...).
We voelden elkaar erg goed aan, hadden dezelfde interresses.Zij was wel blij met me omdat ik volgens haar goed kon luisteren, en haar begreep.

Later werden die gesprekken nog wat heviger.Verlangens kwamen naar buiten.We kwamen bijelkaar over de vloer, gingen uit eten, naar concerten toe etc...
Het was wel duidelijk, we waren verschrikkelijk verliefd op elkaar.

Een paar dagen voor kerst 2002 kwam het hoge woord er dan eindelijk uit..."Ik hou van je".
Dat weekend was het meest intense weekend wat ik in jaren beleefd heb.Zij is moeder van 2 kinderen en die waren het hele weekend niet thuis, dus we hadden het rijk alleen.Knuffelen op de bank, lekker omarmd door de sneeuw baggeren, samen weer een warme douche nemen, weer vrijen...We verzopen in elkaar.

De dagen daarna was ik vrij, zij moest helaas werken, maar belde me steeds op om me te vertellen
dat ze me mistte, en wat ze voor me voelde.
Eigenlijk een prachtige start voor een mooie relatie.

Maar er begon eigenlijk met de start van 2003 al wat mis te gaan.Op een gegeven moment begon zij te vertellen dat
ze toch wel wat moeite had met mijn geslotenheid.Ik moet hierbij vertellen dat ik inderdaad een introvert
karakter heb.Ik zal niet snel in een groep het hoge woord voeren, kan op verjaardagen of iets dergelijks stil zitten en weinig zeggen.Oke, zo zit ik in elkaar.Maar dat had ze toch al gemerkt in dat jaar daarvoor?
Ik had begrepen dat ze het juist zo prettig vond dat ik een rustig karakter had? (ik kon ook zo goed luisteren, toch)?
Opeens begon dit gegeven een "ding" te worden waar ze niet meer overheen kon kijken.
Bij alles wat ik deed werdt dit geslotenheid er met de haren bijgesleept.Als ik iets spontaan deed, was dit
volgens haar mijn geslotenheid.Ik voelde me constant ge-observeerd, of ge-analyseerd, en dat goede gevoel
van intensheid van dat eerste weekend was volledig vervlogen.

Ik had, voor ik haar ontmoette, vele jaren alleen gezeten zonder enige relatie.Hoe langer dat duurt,de moeilijker
het wordt.Je raakt enigzins geisoleerd van de buitenwereld en met mijn introvert gedrag is het ook moeilijk om contacten te maken.Maar toen ik haar ontmoette voelde ik me in de zevende hemel.
Maar die hemel begon nu langzaam naar beneden te komen.

Eind februari heeft ze een punt achter de relatie gezet.Ik was haar kwijt, maar niet mijn gevoelens voor haar.
Tot op de dag van vandaag hou ik nog van haar.Ik kon het allemaal niet meer aan op een gegeven moment.
Zij is nog steeds mijn collega, maar praat niet meer met me, draait haar rug naar me toe als ik langsloop.Dit doet
verschrikkelijk veel pijn.Veel janken thuis, en veel janken op het werk.De eenzaamheid wordt onderhand onverdragelijk.
Je zelfvertrouwen krijgt ook een gigantische knauw.Loop nu bij een psycholoog om de zaak weer enigzins in
balans te krijgen.

Wat blijft zijn de vele vragen.Hoe heeft dit ooit zo kunnen gebeuren?.Ze wist dat ik een gesloten karakter had
(dat merk je al na een paar dagen aan me, maar ik ben niet gevaarlijk hoor.. ).Waarom dan toch een relatie
aangaan als je weet dat je daar moeite mee hebt.En wat is geslotenheid?, ik had mijn geslotenheid al aan haar
uitgelegd in de maanden voor onze relatie, mijn verlegenheid in mijn kinderjaren, mijn eenzaamheid.
Ze hield van me, zij ze.Als dat zo was had ze er misschien iets meer moeite voor willen nemen.
vragen...vragen....Ik zal wel weer opkrabbelen, uiteindelijk.Ik wil niet dat dit me gaat verteren.

Misschien later meer.....