Hallo, ik ben hier nieuw.
Deze week en afgelopen weekend hadden we ruzie en dat ging tot diep in de nacht door. Als hij me onzeker maakt wordt ik boos en kan niet meer ophouden met praten, ik wil dit dan uitpraten maar hij wil het gewoon laten rusten, en dat ik moet ophouden met zeiken, hoe hij dat noemt.

De dag erna, negeert hij me omdat ik zolang de ruzie in stand had gehouden. Daarna ging ik weer terug naar mijn eigen huis, we hebben een lat-relatie vandaar. Even rust en elkaar even niet zien.
Maar toch hakte het er wel in en kon ik het moeilijk loslaten omdat ik mij zo slecht en schuldig voelde.
Ik dacht dat het weer goed zou zijn tussen ons, maar hij was helemaal ziek geworden door onze ruzie, wat ik niet wist.

Ik heb geprobeerd hem met rust te laten maar ik kon het moeilijk vergeten. Toen ik hem een paar dagen later appte liet hij merken dat hij er nog mee zat. En we kregen ruzie over de app, ik belde en het werd alsmaar erger. Ik kon weer niet ophouden met praten en hij hing op.
Ik was mezelf niet meer en belde wel 20 x en 20 sms'jes, ik had mezelf niet meer in de hand. Ik had niet in de gaten dat ik het hiermee erger maakte. Hij liet niks meer horen. Tot de dag erna, ophouden en niks meer sturen. Maar mijn woorden bleek hij te negeren, en zijn woorden maakte hij alleen belangrijk. Ik moest daar naar luisteren.

Ik was hopeloos en voelde me echt waardeloos.
Toen heb ik hem die dag, dat was gisteren verder met rust gelaten.
En hem vanochtend vanwege zijn therapie waar hij elke week naar toe gaat gesmsd van; sterkte bij therapie, gewoon zoals de normale sms'jes van ons met een kus.

Hij reageerde nergens op, hij flipte toen hij me belde en ik op nam, hij is echt letterlijk panisch geworden van onze ruzie.
Ik voel me zo schuldig en weet mij geen raad.
Ik heb mezelf compleet voor schut gezet omdat ik het perse wou uitpraten vandaag, en ik ben toen naar zijn huis gegaan, hij kwam net terug van therapie. Hij had een starre houding toen hij me zag, en vroeg wat doe jij hier? Ik zei toch laat me met rust. Wat ik ook vertelde hij geloofde niet meer in mijn aardige woorden, vanwege de ruzie.

Hij adviseerde dat als ik het niet erger wilde maken ik weg moest gaan. En dat deed ik dan maar. Ik liep met mijn ziel onder mijn arm terug naar het station. Ik weet niet meer wat ik wel goed doe en wat niet.
Mijn zelfzekerheid krijgt telkens een dreun. Wat moet ik doen?
Gewoon niks meer sturen en kijken of hij over de brug komt?
Het leven valt me erg zwaar op zulke momenten.
Help, iemand tips?