Het ging niet meer goed de laatste maanden.
Het gemis van gesprekken, lachen en wederzijds begrip werdt
te groot.
Kon niet anders dan jou een brief schrijven, om mijn
gevoelens uit te spreken.
Jouw reactie was bemoedigend.Gelukkig communiceren we eindelijk
weer.
Jij wilt op zoek naar een vriendschapsvorm waar we ons beiden
in kunnen vinden.Ik wil niets liever dan jouw vriendschap behouden, maar toch...waar laat ik dan mijn gevoelens voor je?
Waar laat ik mijn liefde?
Wordt dit toch niet een groot tranendal?, misschien raak ik alleen maar teleurgestelt.Zelfs nu al kijk ik verlangend naar
naar m'n mailbox, hopende op een berichtje...wat maar niet
komt.Misschien is het wel goed zo en moet ik blij zijn met elk
moment wat ik nog met je kan delen.Maar die verdomde stilte...,
die oorverdovende stilte wordt me soms te veel.Wie kan me
leren omgaan met eenzaamheid?