Het is iets waar ik altijd voor gevreesd heb: de ware liefde ontmoeten en ze vervolgens weer
kwijt raken. Mijn ware liefde heeft op dit moment een relatie met iemand anders. En toch beweerd
ze nog steeds dat ze van mij houd. Nu was het tussen mij en haar van begin af aan al een
zeer lastige situatie. Onder andere was er een leeftijdsverschil en daar had zij het erg
moeilijk mee. Op een dag besloot ze plotsklaps dat ze geen contact meer met mij wilde. Dat
hoewel we een paar dagen van tevoren nog over samenwonen hadden gesproken. Mijn hele wereld
stortte in. Ik had zelf al een zeer zware periode achter de rug en nu verloor ik de enige vrouw
waar ik ooit van gehouden heb. We waren werkelijk een ideaal koppel. Bij ons afscheidsgesprek
zei ze dat ik altijd moest onthouden dat ze deze keus MOEST maken maar dat ze van mij houd en
van niemand anders. Ik heb haar toen beloofd altijd op haar te wachten. En ik moet toegeven
dat de hoop dat ze ooit terugkomt het enige is wat me staande houd. Af en toe twijfel ik of ze
ooit wel nog terugkomt. Mijn gevoel zegt van wel (of is dat gewoon een wensgedachte?) maar mijn
verstand twijfelt daaraan.
Misschien is het ook gewoon dom dat ik op haar wacht. Van de andere kant geloof ik werkelijk in
de ware liefde. En de liefde vind wel een weg. Het is echter niet makkelijk om alleen maar van
hoop te leven. Overdag probeer ik me sterk te houden maar s'nachts is het meestal huilen.
Ik weet dat er veel mensen zijn die tevergeefs hopen dat hun ex terugkomt. Misschien is het ook
gewoon een kwestie van niet loslaten kunnen. Ik weet het niet.
Maar 1 ding weet ik zeker: Een groter bewijs van liefde dan op haar wachten kan ik haar niet
geven.