Lieve schat ik weet dat je aan het afkicken bent en het heel moeilijk hebt, gisteravond stuurde je me nog lieve berichtjes vandaag wil je me niet spreken en maak ik me zorgen om je, ga me alsjeblieft niet aantrekken en afstoten want daar ben ik op dit moment veel te labiel voor, elke dag is een hel, jij weet niet meer wat er afgelopen 6 weken is gebeurd ik nog maar al te goed, s'ochtends, s'middags, s'avonds en s'nachts mis ik je aanwezigheid, ik ben in paniek heb angstaanvallan, ben depressief en zie het niet meer zitten. mijn gezicht is getekend waardoor ik niet graag de deur meer uit ga, mensen vinden dat ik je maar moet vergeten, dat het beter voor me is zonder jou. ik leef op de sos-hulp, drank, koffie, sigaretten en medicatie. wou dat dit nooit was gebeurd. ben bang dat ik een telefoontje krijg dat je er niet meer bent. het leven gaat door, in de supermarkt ben ik ervan overtuigd dat niemand weet hoeveel pijn ik heb en dat ze dat ook nog nooit hebben meegemaakt, ik heb liefdesverdriet dus dat moet binnen zoveel weken overzijn, dat het hetzelfde is als rouwen snapt blijkbaar niemand, ik word kwaad op mijn vrienden en familie die mijn verdriet bagataliseren, waardoor ik in een isolement kom. ik was een mooie meid van 33, voel me nu 90 en het mag over zijn van mij, elke dag dat ik wakker word is een teleurstelling, wat een hel is het leven toch. het enige wat ik wil is niet voelen en er niet meer zijn, de pijn elke dag is niet te houden, het enige wat me houvast geeft is dat het goedkomt tussen ons, dat de drugs het niet wint, maar dat is nog maar de vraag op dit moment. lieve schat geef niet op alsjeblieft en sluit me nu niet buiten.