Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Wat doet dit pijn!
Ik kende je nog niet zo lang, maar wat we hebben doorgemaakt is als meer dan 100 jaar. Onze gevoelens zijn oprecht, die van jou voor mij ook, maar je kan er niet mee leven.
De redenen zijn mij bekend, maar je moest eens weten hoe graag ik je wil helpen, en troosten als je het moeilijk hebt.
Nu moet ik je laten gaan, mijn hart is gebroken (mi corazon ma parte en dos). We hebben het net besloten, een half uurtje geleden, en ik mis je al zo..........
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Lieve corazon,
ik leef met je mee. Het is bizar hoe verschillend onze verhalen allemaal zijn.....wat ik begrijp uit je woorden is dat je partner ( weet niet of je een man of een vrouw bent) het heel moeilijk heeft en jou wegduwt, en jij wil er zo graag zijn voor hem/haar. Bij mij is het omgekeerd, ik heb het moeilijk en wil zo graag troost van hem, maar hij kan me dat niet meer geven. Het gemis is een lichamelijke pijn bijna, en ondragelijk, vooral die eerste dagen, weken. Hoe kan je zomaar opeens niet meer in iemands leven zijn? Geen contact meer, geen telefoontjes, geen nachtzoen en een leeg koud bed waarin je hem of haar niet kan vinden. Ik hoop dat je hier een beetje steun kan vinden, en dat je de gevoelens van je afschrijft, het maakt de pijn niet minder, maar het lucht wel op, geloof me. Er zijn hier heel veel lieve mensen, die allemaal hetzelfde voelen en die je op moeilijke momenten soms net dat duwtje kunnen geven wat je nodig hebt.
Hang in there,
Liefs Nina
Dank je wel
Dank je wel Nina, tjee, ik zit nu weer te snikken.
Ik ben een vrouw en mijn kereltje is weg. Ik heb alles in mijn leven voor elkaar, hij moest nog beginnen. Wil zijn leven op orde krijgen, wist niet hoe met mij erbij. Lang verhaal, maar niet uit te leggen aan een buitenstaander.
4 jaar geleden heeft mijn ex me ook al laten zitten en ik wilde er niet meer aan beginnen, bang om weer gekwetst te worden. Begon dus niet meer aan een relatie, tot dat ik HEM ontmoette. Ik stond weer open voor alles en durfde weer verliefd te zijn. Tevergeefs....nu doe ik het niet meer.
Aan iedereen die misschien, net als ik, ook "liefdesverdriet" op Google in heeft getypt en op deze site terecht is gekomen: Er komt een dag dat de zon weer gaat schijnen, dat zeg ik ook tegen mezelf. Ook al verzacht het de pijn om dit moment niet.
Hee corazon....
Niet doen hoor. Er komt wel weer een ander. Ik wete het zeker. Tenminste dat is wat ze allemaal tegen mij zeggen. Ik denk nu precies hetzelfde. Ik wil deze pijn NOOIT meer. Het is zo ongelofelijk klote. Maar je moet toch echt verder. En als je een ander persoon ontmoet, dan voel je wel dat je bij hem je hart weer kunt openstellen denk ik. En misschien wordt die persoon wel de gene met wie je echt gelukkig kan zijn. Ikzelf voel me nu zo leeg en alleen zonder mijn vriendin. Een week geleden was het uit gegaan. Zij wou niet meer verder. Ik wil voor mezelf dat de zon zo snel mogelijk wer gaat schijnen. Ik hoop zo dat als ik de volgende dag wakker word, dat dan de zon in volle glorie schijnt maar tot nu toe hangt er alleen nog maar een grote donderwolk. Ik weet wel dat ik me toch wat beter voel en het zonnetje er een beetje door probeert te komen. Ik hoop dat jij dat ook zo snel mogelijk krijgt en je weer verder kunt met je leven. Succes meid!
Dank je wel
Wat het allemaal zo moeilijk maakt, is dat ik hem bijna wekelijks zie.
Op zondagavond ga ik altijd naar een plek waar ik me uit kan leven, waar ik mijn vrienden zie, het is altijd een afsluiting van de afgelopen drukke week. Een ontspanning, lol.....
Nu ga ik er met tegenzin heen, omdat ik het niet kan verdragen hem daar ook te zien. Vorige keer groetten we elkaar, ik liep terug naar mijn vrienden, ging toch weer naar hem toe, hebben gepraat, terwijl ik me had voorgenomen het niet te doen. Mijn verstand weet het altijd goed, maar mijn hart is altijd sterker.
Ja, hij mist mij ook, maar het mag niet baten. Er zit geen toekomst in voor ons. Mijn hart brak weer die avond en ik ben bang dat het zo elke zondag zal gaan, vreselijk.
Maar ik mag die plek niet ontwijken voor hem, ik zal er toch mee moeten leren leven. Gelukkig heb ik veel vrienden die me er doorheen slepen, maar toch.......het verzacht niets.
Het is heel moeilijk uit te leggen hier, maar de basis zullen jullie vast wel begrijpen.
Aan iedereen die zich hetzelfde voelt, BE STRONG, er komen altijd betere tijden, ook al kan je daar nu niet in geloven. Sterkte!