Hi allemaal,

Daar ben ik weer met een heel verhaal.

Ik heb verschillende keren van jullie te horen gekregen dat ik me aan de afgesproken afspraak diende te houden (we gaan uit elkaar en laten elkaar met rust totdat we wel iets serieus kunnen hebben), maar dat werkte niet. Hij praatte dag in dag uit op me in, dus geen contact bestond niet, en ik moet eerlijk bekennen dat ik ook graag iets van hem hoorde dus hem ook op me in liet praten. Dus het cirkeltje bleef eindeloos rondgaan.

Ik ging een week op vakantie en hij reed toen uren naar me toe om me toch nog een uurtje te zien voordat ik vertrok, terwijl ik hem duidelijk maakte dat ik niet wilde dat hij kwam (ergens had ik wel heel erge behoefte hem te zien, maar ik zei letterlijk tegen hem dat ik de deur dicht zou houden). Toch kwam hij en hebben we elkaar gezien en natuurlijk liet ik mezelf weer gaan, ik kan mijn gevoelens niet tegenhouden.....

Dus ik ging op vakantie en we hielden dus weer contact en hij stelde weer een reisje naar een stad in Europa voor enz. Maar ouders bleven nog steeds buiten schot en nog steeds zei hij dat het mijn idee allemaal was en dat alles echt wel op zijn pootjes terecht zou komen en dat ik weer moest focussen op het goede tussen ons.

Ik wist dat ik de week namijn vakantie nog vrij was (hij ook) en dus had ik met mezelf afgesproken dat ik de auto zou pakken en WEER naar hem toe zou rijden, of sterker nog: naar het huis van zijn ouders om te zien of hij daar inderdaad avonds slaapt als hij thuis komt van zijn werk, zoals hij beweert.

Heb verschillende keren met zoiets gedreigd, dus het was niet meer dan logisch dat hij de eerste werkdag dat ik weer thuis zat heel erg vaag deed over hoe laat hij thuis zou zijn (of hij uberhaupt thuis zou slapen of in de stad waar hij werkte in een hotel). Toch nam ik de gok en reed ik naar zijn ouders (4 uur rijden). Eenmaal aangekomen was het vroegavond en was het wachten op dat hij thuis zou komen.

In de uren(!) die volgden heb ik gewacht en gewacht en intensief sms contact met hem gehouden en telkens op een sluwe manier (ook slecht, ik weet het) proberen te achterhalen wanneer hij precies thuis zou zijn. Normaal zou dat rond half 10 zijn. Maar ik voelde gewoon dat hij het voelde, dus hij kon me niets vertellen en ik kreeg allerlei vaagheden: de trein was laat, de trein was vertraagd, hij wist niet precies wanneer hij thuis zou zijn, hij zou misschien toch nog langs een vriend gaan vlakbij het station want hij moest nodig naar de wc, zijn batterij was bijna leeg, enzovoorts.

Na uren wachten en zulke smoezen en geen duidelijke thuiskomst-tijd, hield ik het niet meer (en aanbellen wilde ik niet, want ik wil ook geen drama in zijn leven creëren). Om kwart voor 11 (!), na de zoveelste smoes, vroeg ik hem nogmaals wanneer hij thuis zou zijn. Hij zei 11 uur, maar misschien later want hij ging nog langs die vriend. Ik zei: kun je mij een bericht sturen als je thuis bent? Hij zei: ja als mijn telefoon is opgeladen. Hij zei ook telkens dat hij een foto van me wilde ontvangen (misschien wilde hij zien of ik thuis was?). Ik kreeg van hem geen foto (normaal wel als hij in de trein zit).

Dus om kwart voor 11 zei ik dat ik voor de deur van zijn ouders stond en dat ik wel zou wachten op hem. Hij was opeens stil, moest een beetje lachen, en zei dat hij iets zou laten weten als hij bij zijn vriend zou vertrekken. Maar ik geloofde het allemaal niet meer en mijn geduld was op dus ik zei laat maar, ik ga al en laat alles maar zitten en het is me duidelijk. Toen stuurde hij nog wat vraagtekens en opeens was hij offline (telefoon uit). Ik heb TOCH nog een ruim half uur gewacht, zodat ik zeker wist dat hijinderdaad niet thuis zou komen (na die vriend te hebben bezocht), en ik heb onderweg naar huis ook in de gaten gehouden of hij zijn telefoon nog aan had gezet maar ook niet. Hij is de hele nacht offline geweest (dus telefoon bewust niet meer aangezet).

Het is allemaal ver gezocht, en ik heb WEER geen hard bewijs, maar als hij om kwart over 11 nog niet thuis was.... dan moet ik toch mijn conclusies trekken?

En ik ben weer zo gek geweest om toch maar weer al die uren te rijden. Waarom doe ik dat eigenlijk? Ik doe zo wanhopig.

Ik moet wel zeggen dat hij me nu ECHT(!) met rust laat. Ik heb hem overal (alweer...) geblokkeerd maar ook hij heeft mij geblokkeerd en voor het eerst echt(!) laat hij me echt met rust. Ik hoor niks meer. Een goede kennis van me zegt ook dat hij wellicht blij is dat het zich allemaal zo makkelijk oplost. Maar hij zou me nog steeds wijs kunnen maken dat hij gewoon op me is afgeknapt omdat ik paranoia bij hem op de stoep stond.

Ik probeer door te gaan. Ik probeer me ooit weer open te stellen voor een ander. Mijn familie moet langzamerhand niets meer van mij weten omdat ze niet begrepen dat ik dit heb gedaan. Het warme hechte gezin waaruit ik kom neemt steeds meer afstand terwijl ik juist echt iemand nodig heb di mee begrijpt in mijn paranoia soap. Zodat ik er samen met iemand uit kan stappen. Ik kan het niet alleen!!!!