Weer op eigen benen, na 4 jaar

afbeelding van feelunknown

Hallo allemaal,

Ik ben een jongen van 21 jaar oud. Vóór de relatie in kwestie heb ik al eens eerder een relatie van twee jaar gehad met een meisje tot mijn 17e. Zo'n 9 maanden daarna ontmoette ik een enorm lief meisje. We hadden veel gezamenlijke interesses. Het enige grotere verschil tussen ons is dat zij introverter is en ik extraverter. Zij had zelf al aardig wat negatieve dingen meegemaakt op zo'n jonge leeftijd, maar ze zette nog altijd de belangen van andere mensen vaak voor haar eigen.

Zo'n twee weken na onze eerste ontmoeting zijn we begonnen aan onze relatie. Bijna 4 jaar lang was deze relatie een droom. We hebben nooit ruzie gemaakt, waren overduidelijk verliefd en ik bouwde langzaam aan een toekomst met haar. Het liefste was ik na twee jaar al uit huis gegaan met haar. Op dit moment ging ik net naar het HBO en mijn zus was op dezelfde leeftijd, maar een kortere relatie, ook al met haar huidige man uit huis.

Ongeveer begin augustus begon ik te zien dat we uit elkaar groeiden. Zij ging vaker dingen zonder mij doen. Ik heb zelf ook genoeg vrienden waar ik dingen mee kon gaan doen, maar was nog altijd het allerliefste zo veel mogelijk bij haar. Ook zag ik dat onze relatie stil was gaan staan. We werkten niet meer naar een bepaald doel toe(denk aan uit huis gaan, meer bij elkaar zijn, aan een bepaalde hobby samen werken). Vanwege deze redenen heb ik tegen haar gezegd dat ik warmte en genegenheid mistte. Het onderliggend probleem was dus dat we uit elkaar aan het groeien waren, maar dat kon ik toen nog niet zo onder woorden brengen.

Zoals ik al had gezegd is zij wat introverter, wat betekende dat zij zich meer begon terug te trekken nadat ik dit probleem had aangekaart. Ze wist niet hoe ze er mee om moest gaan. Ik denk ook omdat zij net zoals ik enorm veel waarde hecht aan een sterke relatie en dit bericht waarschijnlijk dus hard aankwam.

De weken die daarop volgde begon ik meer aan haar te trekken. Ik wou haar graag meer zien zodat we aan onze problemen konden werken. Zij zocht liever afleiding bij vrienden, omdat ze zei dat ze elke dag al in haar hoofd bezig was met onze problemen en opzag tegen onze gesprekken. Zo gleden we dus verder af.

Afgelopen zondag hebben we besloten om er een punt achter te zetten. We geven allebei zoveel om elkaar, maar we wouden niet dat de pijn, die we toen en nu ervaarden, onze blije herinneringen aan de relatie zouden verdrijven.
We spreken nu deze week nog één keer af om een laatste gesprekje te houden en spullen terug te brengen, afscheid te nemen van elkaars familie.

Ik weet nu niet hoe ik dit verdriet ga verwerken. De laatste twee dagen heb ik met verschillende mensen gepraat en nu plaats ik het verhaal hier ook op dit forum. Het is allemaal zo plotseling gegaan, en niemand in onze omgeving zag het aankomen. We hebben besloten om straks het contact zoveel mogelijk op 0 te zetten, voor onbepaalde tijd. Ik weet dat dit de beste manier is voor mij om er overheen te komen, maar ik weet niet welke stappen ik nu verder moet gaan nemen. Ik zoek op dit moment vooral afleiding en ga de pijnlijke dingen nog uit de weg. Wat doe ik met de fotolijstjes, de liefdevolle briefjes die we zo vaak voor elkaar schreven? Gooi ik ze weg of moet ik ze op zolder zetten? Wat doe ik met dingen als Whatsapp of Facebook. Ik weet dat het mij zou verscheuren als ik een bericht zou tegenkomen van wat zij alleen al met wat vrienden zou doen in het weekend. Ik wil niet denken aan het leven dat zij krijgt zonder mij. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik ben mijn beste vriend kwijt, mijn veilige plek.

Help!

afbeelding van waterman

Hoi FeelUnknown

Even diep ademhalen, even je rust zoeken. En blijven ademhalen.

Dit is de meest chaotische fase van het geheel hoor! Het is net uit, al je stabiliteit is weg, al je zekerheden zijn weg. En dat moet je allemaal opnieuw opbouwen. Dat is verschrikkelijk, dat weet ik. Maar het 'goede' nieuws is: je kan het wel. Je bent sterk genoeg, je bent verstandig genoeg, dit gaat over. Maar deze periode is verschrikkelijk.

Zorg er voor dat je jezelf staande houdt. Wees lief voor jezelf, zoek de moeilijke problemen niet op, en wees je beste vriend. Geef het allemaal tijd, tijd om te helen, tijd om te snappen, tijd om tot rust te komen. De rest komt later wel. De rest ga je later allemaal wel zien. Nu is het kop boven water houden!

Citaat:

Wat doe ik met de fotolijstjes, de liefdevolle briefjes die we zo vaak voor elkaar schreven? Gooi ik ze weg of moet ik ze op zolder zetten? Wat doe ik met dingen als Whatsapp of Facebook. Ik weet dat het mij zou verscheuren als ik een bericht zou tegenkomen van wat zij alleen al met wat vrienden zou doen in het weekend.

Fotos, briefjes, lijstjes, allemaal in een doos stoppen en wegzetten. Ver weg, bij vrienden thuis, op zolder, achter alle stoffige meubels, in de kelder, maar ver weg. Niet onder handbereik. Al die spullen zijn er wel, je hebt er herinneringen aan, maar ze moeten even weg uit handbereik. Effe jezelf gaan beschermen. Zelfde met whatsapp en facebook. Zoek geen contact meer, zet alles op silent, kijk niet meer wanneer ze online is en met wie. Effe jezelf gaan beschermen. En lukt dat niet, dan telefoonnummers opschrijven (in de doos stoppen) en haar uit je contactenlijst gooien. Effe jezelf gaan beschermen.

Even deze periode doorkomen. Even de paniek voorbij, weer even rust in de tent. In je hoofd. Het wordt beter. Echt waar. Dan ga je dingen snappen. Echt waar. Maar je opdrachtje nu is jezelf op de been houden. Echt waar.....

Praten, veel praten. Met vrienden, ouders, andere vriendinnen. Praten, over wie jij bent, en wat jij wilt. Ook dat helpt.

Heel veel sterkte!
Waterman

afbeelding van feelunknown

Hallo,Bedankt voor je

Hallo,

Bedankt voor je reactie Waterman. Ik heb de afgelopen dagen veel afleiding gezocht. Gisteren hebben we samen besloten elkaar te verwijderen van Facebook en heb ik alles wat in mijn huis me aan haar herinnerd weggelegd. Ik merk dat elke dag een andere stemming met zich meebrengt: verdriet, acceptatie, opluchting, en vandaag weer frustratie/verwarring. Ik merk dat ik vandaag veel heb nagedacht over mogelijke redenen dat zij langzaamaan afstand is gaan nemen. Er kolkten allemaal gedachten door mijn hoofd, soms ook erg nare. Het komt er op neer dat ik sommige dingen misschien nooit zal weten, of misschien ook niet zou moeten weten. Ik moet bepaalde gedachten ook vermijden, want daarmee doe ik mijzelf alleen maar pijn. Daarom heb ik besloten de komende periode telkens hetzelfde tegen mijzelf te zeggen, zodra er een nare gedachte door mijn hoofd gaat: ''Ik heb alles gedaan aan deze relatie, heb altijd geprobeerd het juiste te doen, al het andere doet er voor mij niet toe''. Hoewel ik af en toe nog heel graag dingen aan haar zou willen vragen, zouden de antwoorden er volgens mij niet eens toe moeten doen.

Ik moet weer op eigen benen gaan staan. Soms wordt gezegd dat wanneer je verliefd wordt op iemand, je een stukje van jezelf aan de ander verliest. Ik heb het de afgelopen jaren ook zo ervaren, dat ik een leven leidde op twee verschillende plekken. Waar zij was en waar ik was. Nu probeer ik weer naar mijzelf terug te keren. Ik heb me ook gerealiseerd dat een groot deel van mijn eigenwaarde afhankelijk was van hoe goed de relatie liep, maar mijn leven draait om mij.

Zoals gezegd denk ik nog vele uren per dag aan de relatie, of haar, maar op dit moment voel ik geen wanhopig verdriet meer. Uiteraard zullen er nog vele pieken en dalen zijn en misschien zullen jullie op het moment van een dal weer van mij horen.

Hartelijk dank voor deze warme omgeving.

afbeelding van waterman

Hoi FeelUnknown

Het zal nog wel even duren, de tijd dat je aan haar denkt, en het lijkt of je haar niet kunt vergeten. Maar het wordt minder. Zoveel weet ik er wel van Knipoog.

Er zijn altijd zeer veel redenen waarom zij afstand aan het nemen is. Of helemaal geen redenen. Maar vaak is het omdat de relatie haar of jou toch niet helemaal bracht wat je ervan verwacht had. En langzaam maar zeker komt een van beide partijen op het idee dat het beter is om alleen door te gaan. De andere partij wordt dus achtergelaten, terwijl in zijn/haar ogen de redenen helemaal niet zo duidelijk zijn. Maar een van beide spelertjes wil niet meer. De tango kan niet meer verder gedanst worden......

Als verlaten partij kan je daar heel weinig aan veranderen. En vaak duurt het eventjes voor je het kan snappen. Maar als de verlater niet op zijn/haar schreden terugkeert, dan is er niets meer. Als verlatene heb je je daarbij neer te leggen, moet je dat gaan accepteren. En dat kost pijn, moeite en verdriet. En tijd. Dat is groeien. Weer weten wie jij zelf was, weer snappen wat die ander in jouw leven kwam doen, en waarom die ander jouw leven weer ging verlaten. En weer alleen verder gaan, en kijken wat er nog over is van 'samen'.

Probeer je niet op haar te focussen. Het heeft allemaal tijd nodig, en die tijd kan je besteden aan je eigen leven weer op de rails te krijgen. En keert zij op haar schreden terug, dan merk je dat wel. En doet ze dat niet, dan is er niets wat jij daaraan kan veranderen.

Ik denk dat je gelijk hebt, jij hebt alles gegeven wat je voor een relatie zult moeten geven. Allen soms (vaak) werkt het gewoon niet. Vaak is het niet eens een kwestie van geven en nemen, maar een kwestie van lopen of niet lopen. Na een tijdje worstelen, na een tijdje proberen komt een van beide partijen daar achter. Het loopt niet meer. En dan begint het pijnlijke proces van loslaten.

Heel veel sterkte!!!!
Waterman

afbeelding van feelunknown

Hallo allemaal. Weer een

Hallo allemaal. Weer een berichtje.

Het is toevallig nu bijna precies één maand geleden dat mijn relatie afgelopen is. Er is zo veel gebeurd in deze maand, dat het voelt alsof we al zo'n 4 maanden geleden uit elkaar zijn gegaan. Over het algemeen ben ik goed gestemd geweest deze weken. Ik ben voor het eerst oom geworden, mijn opleiding gaat goed, spreek af en toe af met oude vrienden van jaren terug en ben enorm veel op stap geweest met mijn vrienden. Hierdoor kreeg ik ook af en toe de mogelijkheid om over mijn verbroken relatie te praten. Ook kijk ik met mijn klasgenoot naar de mogelijkheid om samen op kamers te gaan, omdat dit handiger is ivm onze stagelocaties.

Belangrijker nog: ik heb vorige week lenzen aangevraagd. Ik heb de afgelopen 2-3 jaren een bril gedragen, maar ik voelde mij altijd minder aantrekkelijk hierdoor. Ik ben echter behoorlijk bang om lenzen in te doen en vond het ook altijd erg naar om te zien hoe andere mensen deze lenzen indeden. Mijn ex accepteerde mij ook met bril, en daarom voelde ik niet de noodzaak om lenzen te proberen. De afgelopen weken werk ik echter ook veel aan mijn uiterlijk(ook door veel te sporten) en ik heb besloten mijzelf te vermannen en lenzen een kans te geven. Deze week ga ik ze ophalen!

Ik merk aan mijzelf dat de toekomst niet snel genoeg kan komen, omdat ik de afgelopen weken of jaren misschien wel het liefst zo snel mogelijk achter mij wil laten.

Ik maak dus veel nieuwe dingen mee in korte tijd, daag mijzelf uit. Ik weet dat dit goed is, maar ik ben ook bang dat het misschien een vorm van onbewust vluchtgedrag is. De afgelopen 2 dagen vallen mij zwaar ten opzichte van de afgelopen weken. Ik heb mijn ex niet meer gesproken sinds een paar dagen nadat het uit is gegaan, maar ik had zowel gisteren als vandaag sterk de behoefte om haar een berichtje te sturen. Vragen hoe het met haar gaat bijvoorbeeld. Mijn verstand is bang om dit te doen, want ik wil niet terugvallen in mijn rouwproces, maar mijn gevoel zegt dat ik haar zo graag weer eens zou spreken.

Wat vinden jullie? Het lijkt mij het beste om in ieder geval de komende maanden nog geen contact te zoeken, maar het verlangen is de afgelopen dagen sterk. Hoe weerhoud ik mij ervan om contact met haar op te nemen?

Los hiervan merk ik aan mijzelf dat ik op romantisch gebied mijn ex niet specifiek mis, maar ik mis het wel in het algemeen om liefde te geven aan een ander persoon en ook dit te ontvangen. Ik merk dat ik gevoelsmatig ''jaag'' op een nieuwe romantische partner, ook al zal ik de komende maanden echt nog niet een nieuwe relatie beginnen. Toch voel ik mij onrustig hierdoor. Het gaf mij altijd veel vreugde om romantische gebaren te maken tijdens mijn vorige relaties.

Leuk ironisch feitje: de afgelopen weken hebben 3 van mijn beste vrienden een vriend of een vriendin gekregen, terwijl ik jarenlang de enige ben geweest die een relatie heeft gehad van onze vriendengroep. Oh how the tables have turned;)

afbeelding van waterman

Heeeee Feelunknown

Wat een fijn verhaaltje eigenlijk. Je hebt jezelf weer stevig op de been, en je bent weer gewoon nieuwe dingen gaan doen. Prima toch? Spannend toch?

Ik herken veel dingetjes in je verhaal. Je lenzen bijvoorbeeld. Herkenbaar verhaaltje Knipoog Maar ik ben alweer ruim 20 jaar tevreden lensdrager Knipoog

Of je je ex moet spreken? Nou, weet je, dat doet er niet zoveel toe. Zou het er niet zoveel toe moeten doen, bedoel ik Knipoog. Als je over de shock heen bent, dan kan je best kijken hoe het met haar gaat. Kijken of jullie kunnen praten, kijken of jullie vriendjes kunnen zijn. Maar als de shock er nog is, dan eventjes oppassen. Meestal is de tijd rijp als het je niet meer ZOVEEL kan schelen. Dus kijk maar gewoon, hoe het loopt. Maar pas op dat je niet van je fiets valt.

Knipoog Fijn verhaaltje, hoor!!!
Waterman