What to do

afbeelding van ted

Hallo,
Ik zit nu al ruim een week elke dag op dit forum te lezen en ben er achter dan mijn verhaal niet uniek is. Heb nu toch maar de stap genomen en een account aangemaakt om dit ik muurvast zit thuis en met mijn gevoelens over mijn huwelijk. Ik ben over 2 maanden 12,5 jaar getrouwd. We zijn dan tevens 18 jaar samen, ik ben 38 en zij 37. Ons huwelijk heeft veel ups en downs gekend. Het dieptepunt was 9 jaar geleden dat ik er achter ben gekomen dat mijn vrouw vreemd ging. Onze 1e zoon was toen 1,5. Reden hiervoor was dat het niet goed ging tussen ons, ik werkt veel in de avonduren waardoor mijn vrouw een eigen leven ging leiden. Ze vondt troost en aandacht bij een mannelijk collega waarbij het huwelijk ook slecht ging. Dit heeft mij intens verdriet gedaan en enorm in mijn trots gekrenkt. We waren net getrouwd verdomme! Die collega heeft haar helemaal de kop gek gemaakt en wilde zijn vrouw verlaten en mijn vrouw gaan samenwonen. Uiteindelijk is het niet zo ver gekomen en heb ik uit liefde het haar vergeven, maar niet vergeten!

We hebben dit hoofdstuk afgesloten en zijn verder gegaan met ons huwelijk. Achteraf gezien veel te snel, geen relatietherapie of wat. Nu terrugkijkend heb ik dit nooit kunnen verwerken of een plekje kunnen geven. Ik denk dat ik hierover nog steeds kwaad tegenover haar ben. Kort hierna werd onze 2e zoon geboren, en 4 jaar geleden onze dochter. Wij prijzen ons ook rijk met 3 mooie kinderen. Alleen zo mooi is onze relatie helaas niet geweest. Vrijwel direct nadat we klaar waren met onze opleiding (moesten) we gaan samenwonen doordat haar vader een sociale uitkering had en zo gekort werd dat het voordeliger was om te gaan samenwonen. Tevens zijn haar ouders ziekelijk waardoor we menig spannend moment op de IC in het ziekenhuis hebben beleefd.

Tevens is er een slechte relatie met mijn zus, waar mijn vrouw erg veel moeite mee heeft. Onze oudste zoon, was een huilbaby en heeft een slechte start gehad. Nu enige jaren blijkt dat hij een autische stoornis heeft, wat nogal wat impact heeft op ons gezinsleven. Na 2 jaar van intensieve begeleiding en een opleiding om hier mee om te gaan, die we samen hebben gevolgt en afgerond, gaat dit gelukkig een stuk beter. Onze 2e zoon daar in tegen heeft zware asta, waardoor hij al menigmaal midden in nacht met spoed opgenomen moest worden in het ziekenhuis.

Daarnaast hebben we qua werk ook niet veel geluk gehad, mijn vrouw tot 2 maal toe na het vertellen dat ze zwanger was ontslagen. Dit is niet het zwangerschapsverlof dat je voorstelt. Ik zelf heb ook menig reoganisatie meegemaakt wat er bij mij ook redelijk ingehakt heeft.

Ons gezin/relatieleven is dus niet over rozen gegaan. 2/3 jaar geleden hebben we ook op een punt gestaan van wat doen we, hobbelen we verder of zetten we een echtscheiding door. We hebben toen samen besloten toch het nog een keer te proberen met wederom goede en steeds meer slechte tijden. Nu terrugkijkend zijn we steeds verder afgezakt wat natuurlijk ook zijn doorwerking heeft gehad op de intimiteit. Mijn vrouw heeft wel aangeven dat het niet goed gaat, waarbij ik mijn kop in het zand heb gestoken, maar zij zelf ook niet heeft doorgepakt. Ze heeft het aangekaart maar dat is het ook. nu terrugkijkend zijn we altijd aan het overleven geweest en geen tijd voor ONS genomen. Daarnaast moet ik ook eerlijk zijn en ben ik ook niet attent genoeg naar haar geweest en mijn waardering uitspreken voor het draaiende houden van het gezin en alle hulpverlening etc we hebben gehad. ik heb haar niet het gevoel gegeven dat ze voor mijn speciaal was, het bekende vanzelfsprekendheid...

Sinds 1,5 jaar is mijn vrouw erg druk met vrijwilligerswerk op de voetbalvereniging, ik heb in het begin hier veel moeite mee gehad omdat ik soms 3 avonden in week alleen thuis zat met de kinderen. Ik kreeg het gevoel dat ze dit deed om het huis te ontvluchten. Bij nader inzien had ze dit gewoon nodig om stoom af te kunnen blazen en niet alleen thuis de boel draaiende te houden. Bij deze voetbalvereniging heeft ze contact gekregen met een vader van een jongentje bij mijn zoon in het team. Hij is een ander type dat ik, veel meer praatjes en lang leve de lol. Deze vriendschap die ontstaan is mij eigenlijk door mijn vrouw door de strot geduwd. Vrij snel kwamen we op elkaars verjaardag en samen dagjes weg. Na enige tijd kwam ik erachter dat mijn vrouw wel erg veel mailde en sms met hem (tot 20/30 mails per dag en 60 sms per maand). De strekking van deze emails werden steeds persoonlijker, tm het bespreken van hoeveel bedpartners ze hadden gehad. Ik heb haar hiermee geconfronteerd, maar ze ontkende dat er iets speelde tussen hun. Ze kon goed praten met hem maar dat wass het ook, hij was ook niet haar type qua uiterlijk. Nu is het zo dat ik er mij bewust van ben dat ik een erg mooie vrouw heb die niet hoeft te klagen over aandacht van het andere geslacht.

We hebben hier mening ruzie over gehad. Ze verweet mij dat ik jaloers was terwijl het puur vriendschappelijk was. Nu blijkt dus dat zijn vrouw ook moeite begon te krijgen met de frequentie en steeds intiemer wordende vriendschap. Sinds enige tijd weet ik dus hun huwelijk ook aan een zijden draadje hangt, zelfs zo dat hij vorig jaar zomer op het punt heeft gestaan om zijn gezin te verlaten. Uiteindelijk heeft hij het niet gedaan maar hij schijnt niet met zijn vrouw te kunnen praten.

Dit borrelde al enige maanden tussen mij en mijn vrouw. 1 uur voordat we midden in de nacht zouden wegrijden naar kroatie voor de zomervakantie kwam er een sms "ik hou van je". Ik dacht dat ik door de grond zakte en heb getwijfeld om mijn mond te houden, maar heb dit niet gedaan en haar haar mobiel gegeven "je hebt post van je lover"!!! Je kunt je voorstellen wat voor een K...vakantie ik gehad heb. Mijn vrouw snapte niet waar dit vandaag kwam. Tijdens de vakantie hebben mijn vrouw en ik een diepgaan gesprek gehad, waar er van haar kant uit kwam dat ze niet meer voor mijn voelde, het niet meer prettig vindt om aangeraakt te worden door mij en ernstig twijfelde over ons huwelijk. ik heb haar gevraagd of deze andere man een rol in speelde, dit zou kunnnen......Ze kon haar ei bij hem kwijt, hij begreep haar en stond voor haar klaar. Ik heb haar verweten dat ik dit niet eerlijk vondt gezien zij afgelopen jaar een behoorlijk muur opgetrokkken heeft waardoor ik op moeilijke momenten er niet voor kon/mocht zijn. Na de vakantie kwam er nog een excuusmail van deze andere man dat dit niet de bedoeling was en dat hij dit in een dronken bui had gedaan. Mijn vrouw had een "warm vriendschapelijk plekje in zijn hart". Ik heb hierop gereageerd dat ik hier niet van gediend ben, en heel duidelijk geweest dat ik geen zin in dit gezeik heb en dat hij wel zijn plek moet weten. Hij heeft tot op heden nog niet de ballen gehad om er op terrug te komen en doet als we elkaar bv bij het voetballen zien net of er niets is gebeurd. Hij is aan zet vindt ik zelf.

Gelukkig kunnen mijn vrouw en ik goed praten over onze relatie maar we beleven deze situatie wel heel divers, zij of ze nog wel verder wil en ik doodsbang haar te verliezen, want ik hou domweg gewoon zielsveel van haar. dit gaat nu al zo vanaf begin augustus en nu blijkt ook dat mijn vrouw ook met zichtzelf in de knoop zit en heeft ze een grote stap gezet om hiervoor naar een psychiater te gaan en een haptonoom. Mijn vrouw is heel rationeel, en als het erop aankomt keihard voor zichzelf maar ook voor de mensen die van haar houden. Ze wil bereiken dat ze meer vanuit gevoel gaat denken en beslissingen kan nemen ipv alleen nadenken over praktische gevolgen van bv een echtscheiding. Ik probeer haar hierin te steuen en voor de kinderen een gewoon gezin te zijn maar onbewust krijgen die toch wel iets mee van de spannignen die er zijn. Ik heb mijn vrouw gevraagd of er iets tussen hun gebeurd is maar dit ontkent ze. De andere man heeft aan zijn vrouw (waarschijnlijk na een ruzie over mijn vrouw) bekend aan zijn vrouw dat hij redelijk gecharmeerd is van mijn vrouw. Mijn leven hangt nu dus aan een zijden draadje. mijn vrouw wil eerst dingen voor zichzelf in haar hoofd op een rijtje krijgen voordat ze over ons een beslissing kan en wil nemen. Maar ze heeft wel aangegeven dat ze bang is dat er teveel al kapot is gegaan in de loop der jaren. Ik heb aangeven dat ik verder wil met haar maar dat dat daarbij ook genegenheid en intimiteit van haar kant uit bij hoort die de afgelopen 1/1,5 jaar weggeebt is. Ze twijfelt of dit nog terrug zal komen. Tegelijkertijd wil ze ook geen overhaaste beslissingen nemen. Het moeilijke is dat het ene moment ze me hoop geeft, en de dag erop weer heel negatief tegen het geheel aankijkt. Tevens krijg ik het gevoel dat ze me telkens niet alles verteld hoe het nu werkelijk staat tussen haar en die andere man. Bij elk gesprek komen er weer nieuwe details naar voren. Het lijkt wel of ze nadenkt wat ze me wel of niet wil vertellen. Voor mijn gevoel is ze over hem niet helemaal open en eerlijk. Maar ik ben na een eerder voorval als dit natuurlijk al enigzins achterdochtig en jaloers.

Ik ben er niet trots op maar ik heb wat email en sms verkeer van haar gecheckt. Aan de andere kant als ik het gevoel heb dat ik wederom bedonderd wordt rechtvaardigd dit zulke acties ben ik van mening.Ik ben erachter gekomen dat hij gevoelens voor mijn vrouw heeft en met haar verder wil. Ik heb haar dit gisteren gevraagd hoe dit zat maar dat wist ze niet....liegt ze nu of weet ze echt niet. Tevens zie ik ook veranderingen bij haar, zaterdag komt ze thuis met voor haar doen redelijk sexy lingerie. Eerder liet ze de laptop gewoon aan staan als ze wegliep en kon ik gewoon haar hotmail zien. Ze heeft haar wachtwoord veranderd, ze wist continu het sms/telefoonverkeer op haar mobiel en wachtwoorden om bv rekening met specificatie van haar mobiel op te vragen. Sorry, als er niets speelt heb je toch ook niets te verbergen!!!!!!! Ik heb haar dit ook voor de voeten gegooit en dat dit soort acties mij juist achterdochtig maken en aanzet tot het sneaky nakijken van haar mobiel, geeft mij dan ook het gevoel dat het niet nodig is!!! ik wordt hoe langer hoe somberder, kan me op werk steeds slechter concentreren, maar wil haar wel de tijd en ruimte geven. Er spelen namelijk ook nog issues van vroeger bij haar die ze ook dmv psychiater probeert op te lossen.

Ik zit er qua emoties helemaal doorheen, probeer me groot voor te doen voor de kinderen. Mijn vrouw vindt dat ik haar onder druk zet om een beslissing te nemen en vindt het niet eerlijk dat ik de bal bij haar neer leg. Maar ik weet wat ik voel voor haar, de twijfel zit bij haar en niet bij mij toch. Mijn verstand zet grote vraagtekens of ik wel door moet willen gaan met dit huwelijk maar mijn hart schreeuwt het uit bij het idee om haar kwijt te raken.

Het klint haar raar maar nu het zo aan een zijden draadje hangt ben ik alleen nog maar meer van haar gaan houden,en raak ik zwaar gefrusteerd omdat er gewoonweg geen behoefte is aan een simpele aanraking/knuffel of kus van haar kant is. Terwijl ik daar nu zo zwaar naar hunker.

sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden maar ik moest het kwijt..

gr

afbeelding van SH1977

Sterkte

Ik kan me zo goed voorstellen dat je meer van haar gaat houden. Dat is wat mij ook is overkomen. Uiteindelijk heb je zo'n band met elkaar zo lang, en zo veel meegemaakt, dat geef je niet snel op. Dat je haar communicatie controleert, is zo herkenbaar. Het vertrouwen is weg.

Je zult echt wel fouten hebben gemaakt waar ze zich terecht over boos heeft gemaakt. En ik begrijp dat je er helemaal doorheen zit. Dat zij professionele hulp zoekt, laat zien dat ze ook beseft dat ze op een kruispunt staat. Er moet voor haar ook iets veranderen. Misschien is een relatietherapeut nog een optie. Maar ik zou zeker ook hulp voor jezelf zoeken want je moet op alles voorbereid zijn. Praktisch denken.

De vraag die je volgens mij moet stellen is: hoe kan jij alles positief beïnvloeden en vooral wil je dit echt? Altijd blijven praten is ook geen optie. Er moet ook reactie volgen.

Sterkte

afbeelding van ted

Hallo SH1977, mijn reactie op

Hallo SH1977,

mijn reactie op Ivanhou is eigenlijk ook voor jou bedoeld. Relatietherapie hebben we wel over gehad maar dit ziet ze niet zitten. Ze kent 3 vrouwen die het gedaan hebben waarbij het meer kwaad dan goed heeft gedaan. Ik zal gewoon geduld moeten hebben maar ik wil haar zo graag steunen, er voor haar zijn maar dit laat ze niet toe. Ze heeft zo'n muur opgetrokken. En wat je zei over het blijven praten heb je gelijk gekregen, vannavond gaf ze aan wel klaar te zijn met praten . Ze wil nu verder met de dingen waar ze mee bezig is, en ik moest gewoon geduld hebben waarvan ik ook al eerder had aangegeven haar deze te gunnen en ook te willen geven. Alleen voel ik me zo machteloos, maar het typeert haar wel. En dat is denk ook wel een klein probleem, ze wil altijd alles zelf oplossen/verwerken. Ik ga proberen het nu toch een beetje los te laten anders wordt ik gek denk ik. Het lucht me wel op om hier mijn verhaal kwijt te kunnen, heb vandaag voor het eerst in weken weer eens een fatsoelijke werkdag gehad, waarbij ik niet 8 uur aan het piekeren ben geweest.

gr

afbeelding van ted

Update

24-09-2012

Inmiddels zijn we week verder, bedankt voor de steun maar ook voor tot inzicht brengende woorden. Ik heb sinds vorige week, het onderwerp ONS niet meer aangekaart bij mijn vrouw. Het is heel apart maar er is een soort rust over haar gekomen, ze is en lijkt meer relaxt. Naar mij toe is ook ontspannender . Indmiddels duurd dit als sinds de zomervakantie eind juli. Wat is eerlijk en reeel, hoeveel tijd moet ik haar geven. Ik krijg namelijk het gevoel dat zij het wel even prettig vindt zoals het nu gaat. We hebben geen tot weining woorden, doordat zij heeft aangegeven niet prettig vindt aangeraakt te worden door mij en ik dit natuurlijkj respecteer (terwijl ik haar het liefste zou willen vasthouden en nooit meer wil loslaten) hebben we geen fysiek contact. We gaan nu dus echt als broer en zus met elkaar om, geen zoen, geen streling helemaal niets. Ik heb het vermoeden dat ze weer meer contact heeft via de mail met de andere man, maar bewijzen kan ik het niet. Maar tegenhouden ook niet, als zij behoefte daar aan heeft zal ze het contact toch wel zoeken.

Maar hoe lang moet ik wachten, wanneer is het punt daar dat het redelijk en reeel is om van haar duidelijkheid te vragen, we kunnen zo toch niet nog 3 maanden door modderen? Moeilijke hierbij is dat ik het niet wil aankaarten bij haar omdat ik bijna zeker weet dat zij dit als druk ervaart en ik wil haar ook weer niet pushen.

Over 2 weken is ze jarig, normaliter koop je een leuk cadeautje voor haar, iets persoonlijks etc. Ik zou het nu niet weten . Kan moeilijk met een Dove dochesetje van de DA aan komen zetten!

Ben ik onredelijk? ik hou dit namelijk geen 3 maanden meer vol.

Toch merk ik dat ze er wel mee bezig hoe het eruit ziet als we zouden scheiden. Zo had ze bv dit weekend een overzicht gemaakt van hoe onze maandelijkse lasten eruit zien als we allebei apart gaan wonen. Ik zei tegen haar dat is geen vetpot.....Haar reactie: "nee inderdaad, mocht het ooit zo ver komen tussen ons". Waardoor ik dus denk, ze is dus nog niet zo ver dan dat ik dacht met haar gevoelens richting een echtscheiding. Maar goed, misschien wil ik wel hoop in haar woorden horen terwijl ze helemaal niet zo bedoeld zijn.

Het is verwarrend maar met name een kille bedoeling, we staan op, werken, doen de dagelijkse dingen met de kids, kijken samen een uurtje tv en zij gaat naar bed. En ik blijf dan maar beneden om haar niet op te dringen als ik wel meteen mee naar bed ga. En voel dan zo veel onmacht, totaal niet wetende wat ze van me verwacht. Ik ben nu ook afstandelijk naar haar toe, laatste jaren was ik diegene die altijd toenadering zocht, haar vastpakte, haar hand vastpakte etc etc. Dit doe ik dus sinds enkele weken niet meer, aangezien zij aangegeven heeft dit niet meer prettig te vinden. En dat vindt ik zo klote, en zo kil. Zo wil ik niet met mijn vrouw samenleven.

Ben er wel achter, mochten we wel samen verder gaan, dat er bij mij echt is iets veranderd is naar haar toe. Ik merk dat ik veel attenter ben geworden, eerlijker naar mijzelf, maar ook helderer kan denken. Eerder liet ik het vaak afhangen van wat zij ervan vond. Heb zaterdag voor het eerst in 18 jaar alleen geshopt en geslaagd. Enerzijds heel onwennig, dit deden we altijd samen waarbij we elkaars bevestiging nodig hadden voor een aankoop. Hierdoor ben ik maar ook zij erg onzeker geworden. het voelde alsof we elkaar goedkeuring nodig hadden om tot een aankoop te kunnen komen. Hierdoor is de spontaniteit er ook wel een beetje uitgeraakt in de loop der jaren.

In het begin deed ik nog regelmatig aan verrassingen, lingerie, sieraden, bios met etentje etc. Naar mate de jaren verstreken werdt mijn vrouw steeds krititscher. Lingergie moest terrug naar de winkel, na 5 minuten ging ze vragen hoeveel het gekost had, Of als ik een bos bloemen meebracht, oh ik vindt een groen/wit boeket mooier. Dit soort dignen stimuleert mij als partner natuurlijk niet om dit soort dingen te blijven doen en is dus ook de laatste jaren steeds minder geworden.

Wat is wijsheid, tuurlijk heb ik nog wel geduld maar niet oneindig........dit vreet zo aan een mens!

afbeelding van bjm

@ted

heb je nog gekeken op midlifecrisweb.nl ? doen hoor ! het zal je veel verklaren heb ik echt het idee! weet je ook meteen hoe lang het gaat duren en waar het toe kan leiden !
groetjes
bjm

afbeelding van ted

@BJM

hallo heb ernaar gekeken, herken er wel delen van, maar het complete plaatje niet. Geloof eerlijk gezegt ook niet dat dit aan de orde is bij mijn vrouw. Het is nu een fase van geduld hebben, haar ruimte geven. Maar ook realistisch zijn en rekening houden dat het op een echtscheiding kan uitlopen hoe moeilijk dit ook is.

afbeelding van bjm

@ted

je hoeft er ook niet alles van te herkennen, feit is dat iedereen die fases doorloopt, alleen de ene ernstiger dan de andere en dat de manier van er mee omgaan voor iedereen hetzelfde is, begrip.......respect en aandacht voor zover zij dat zelf aangeven
groetjes
bjm

afbeelding van SirIvanhoeI

Ted

Hoi Ted,

knap om je verhaal zo op te schrijven. Dit kan vaak al helpen om dingen weer even goed te zien. Het is ook niet erg dat het een lang verhaal is, hier kan en mag je gewoon schrijven wat en hoeveel je wil.

Wat een moeilijke situatie zeg....maar ik moet zeggen dat ik allebei jullie kanten begrijp.

Als ik het zo lees hebben jullie veel moeilijke dingen mee gemaakt en zijn jullie daardoor het vertrouwen en de echte connectie langzaamaan kwijt geraakt. Als er dan iemand langs komt waarmee de connectie er wel is en het praten makkelijk gaat is het niet heel gek dat iemand daar gebruik van maakt. In mijn ervaring kan het absoluut zo zijn dat er verder niks anders achter hoeft te zitten dan gewoon een gespreksmaatje waar je de dingen mee kunt bespreken die thuis niet meer lukken. Dus als je vrouw zegt dat er verder niks achter zit, kan dat heel goed zo zijn.

Het is nu wel wat anders geworden omdat die andere man kennelijk meer wil, maar dan nog steeds is het voor jou belangrijk wat je vrouw wil en niet wat die man wil.

Hoe moeilijk het ook is, volgens mij heeft je vrouw een hoop signalen afgegegeven warvan de belangrijkste is dat ze voor zichzelf alles op een rijtje moet krijgen. Geef haar die ruimte, maar laat wel zien dat jij er bent voor haar op de achtergrond. Probeer weer de leuke dingen te bedenken die jullie vroeger deden, probeer die weer in je gedrag in te bedden en wie weet een keertje iets leuks gaan doen met zijn 2-en, maar alleen als zij dat wil.

Wat je nu doet met haar controleren, haar telkens confronteren, haar blijven vragen om een beslissing....dat duwt haar alleen maar van je af. Bedenk zelf maar eens...als jij continu gecontroleerd wordt (inclusief je mails, je telefoon, alles...) dan voelt dat enorm belastend. Zelfs als er niks vreemds in de berichten staat, dan nog zou ik het allemaal gaan afschermen. Al is het maar om geen discussie te krijgen over zaken die verkeerd uitgelegd worden.
En stel nou dat er wel wat aan de hand is.....wat denk je dan dat het effect van controleren en confronteren is....??? het zal er zeker niet voor zorgen dat ze ineens weer van jou gaat houden en bij je terug komt...sterker nog, het laat haar alleen maar zien dat jij haar niet vertrouwt en zal haar een heel beklemmend gevoel geven.

Mijn advies, hoe moeilijk ook....probeer haar wat vrijheid te geven zonder haar helemaal los te laten. Ze is bezig met een psychiater en een haptonoom dus ze onderkent dat ze aan zichzelf moet werken. Ze geeft aan dat het gevoel weg lijkt, maar wil toch niet definitief bij je weg, dus ze wil de ruimte om te bedenken wat er nog is.

Probeer te zorgen voor een stabiele thuisomgeving, waarin ook weer ruimte is voor leuke dingen en liefde. Die liefde werkt alleen als die onvoorwaardelijk is, dus verwacht niet direct van haar dat ze weer aanhalig wordt of intiem wil zijn, maar probeer te zorgen voor de goed randwoorwaarden.

het zal niet makkelijk worden, maar als ik je zo hoor ben je ook niet op zoek naar makkelijk, maar naar een weg die jullie hier door heen gaat helpen. Ik denk echt dat de enige weg is om nu even beide jullie eigen (parallelle) weg te lopen, elkaar niet uit het oog te verliezen en wie weet komen die wegen dan weer ergens helemaal bij elkaar.

Heel veel sterkte!

Groetjes, Ivanhoe

afbeelding van ted

hoi Ivanhoe, misschien

hoi Ivanhoe,

misschien reageer ik vandaag 2 keer op je reactie, de 1e keer is volgens mij niet goed gegaan. Mooi om te zien dat jij mijn verhaal vanuit 2 perspectieven kunt zien. Los van feit dat mijn vrouw vreemd is geweest ben ik natuurlijk ook schuldig in deze, daar ben ik mij bewust van. Ik heb het licht te laat gezien.....

Ik heb je advies opgevolgt en mijn vrouw gevraagt wat ze op dit moment van mij verwacht en of ze open staat om gewoon een keer zonder bijbedoelingen naar de bios te gaan. Ze heeft er niet op gereageerd dus heb ik er naar gevraagd. Ze wil eigenlijk met rust gelaten worden, bezig met de psycholoog en haptonoom. Ze verwacht niets van me, ze zou niet weten hoe ik haar kan helpen of ondersteunen. Het voorstel van bioscoop ziet ze niet zitten, ze vindt het nu niet de tijd ervoor, voor haar is dan alsof we weer aan het repareren zijn van onze relatie. En ze heeft nog geen beslissing genomen. Tevens heeft ze aangegeven nu wel klaar te zijn met praten, alles is gezegd. Ik moet gewoon wachten......maar hoe lang. Dit duurt nu bijna 2 maanden, ben ik onredelijk? Tuurlijk gun ik haar de tijd voor de dingen waar ze mee bezig is en dat is natuurlijk niet met 2 weken afgerond. Maar ik moet om mezelf te beschermen een deadline stellen ben ik van mening. Maar door deze uit te spreken naar haar zet ik haar wel weer onder druk, wat ik niet wil en averechts zou werken.

Je geeft aan geef haar ruimte zonder haar los te laten, maar zo afstandelijk als ze nu naar mij is voelt alsof zij mij al losgelaten heeft. Ze ziet het financieel niet goedkomen om alleen met de kids in een huurwoning. Honderduizenden zijn haar voorgegaan dus dat zal wel goedkomen, het zal geen vetpot zijn. Maar uiteindelijk is dit dan wel haar beslissing als ze wil scheiden.

Tevens geef je aan zelf ook hulp te zoeken. Door hier mijn verhaal kwijt te kunnen lucht al op. Daarnaast heb ik een erg betrokken naaste collega die een luisterend oor is maar wel objectief. Deze collega begint een goede vriend voor me te worden. Dit vindt ik erg fijn, aangezien dit buitenom fammilie/vrienden is. 9 jaar geleden hadden we in 1e instantie besloten om te gaan scheiden en onze ouders dit ook verteld. Deze natuurlijk hartstikke verdrietig, maar uiteindelijk hebben we toch besloten om door te gaan. Dit wil eigenlijk mijn ouders niet aandoen en dan vervolgens weer verder gaan .Dan hou ik liever nu mijn mond nog even dicht. Ben dan ook blij dat ik van de week niet naar hun toe ben gegaan om te praten hierover. Mijn moeder heeft volgens mij wel wat in de gaten, ze zei vorige aan de telefoon "wat klink je down, zo ken ik je niet".....

Met betrekking tot het controleren weet ik natuurlijk ook dat je gelijk hebt....alleen de drang naar antwoorden en het onbehaagelijke onderbuikgevoel dat ze niet helemaal eerlijk is over die andere man is vaak sterker. Vannavond op het voetbalveld was hij er ook met zijn vrouw en doet alsof er niets aan de hand is. Ik vindt dit zo hypocriet, zeker omdat ik het ook heel sneu vindt voor zijn vrouw. Als het andersom zou zijn zou ik hem niet onder ogen kunnen komen. Maar goed dat zegt dan denk ik maar over hem dan over mij. En zoveel valt er niet te controleren, op alles zit wel een nieuw wachtwoord of wordt gewist.....wat mij dus een bijsmaak geeft. Maar ik denk wel dat je gelijk hebt wat voor uitwerking het heeft. Ik probeer nu ook dit los te laten, als er toch iets zou zijn of gaan gebeuren kan ik dit toch niet tegenhouden.

Ik heb me zelf voor voorgehouden dat als er tussen hun iets gebeurd, of als ik erachter kom dat er al iets tussen hun gebeurd is het voor mij over en uit is. Dan is het vertrouwen bij mij blijvend beschadigd. En ik weet van de vorige keer hoeveel verdriet en energie het heeft gekost om haar weer te leren vertrouwen. Ik kan dit niet nog een keer opbrengen. De grens tot waar heb ik voor mezelf dan ook heel duidelijk. Ik moet dan gewoon mezelf beschermen, ik ben bang dat ik er anders echt aan onderdoor ga...

afbeelding van bjm

@ted

hoi ted, lees maar eens op www.midlifecrisisweb.nl
grote kans dat je veel van de verhalen daar zult herkennen.
ik zeg niet dat het zo is maar zij heeft waarschijnlijk nooit veel over haar jeugd gepraat, houdt wel van je maar niet op die manier, kan niet kiezen tussen hem en jou, vaak komen zij uit gezinnen waar niet gepraat wordt over gevoel, autisme bij de kinderen of het gezin waar zij vandaan komen speelt vaak een rol.....zij breken uit de rol.......nu is het tijd voor hen zelf..........kilheid, afstandelijkheid, niet willen praten over relatie, geen toekomstplannen willen maken, passie is weg, passie bij de ander is juist geweldig......
als dit zo is dan zijn er fases waar zij door heen gaat......wat is er tussen de 12 en ca 18 maanden geleden gebeurd ? wat een schokkende ervaring voor haar geweest is ?
heeft zij moeite met autoriteit ? welke trauma's heeft zij uit haar jeugd over gehouden ?
zij vind jou altijd negatief ?
wens jou heel veel sterkte en hoop dat ik het mis heb, lees anders mijn blogs ook maar eens........

zij wil rust, ruimte en vrijheid, zij wil plezier maken en is op zoek naar een soulmate die haar heel erg goed begrijpt. hoe jammer ook voor jou , jij bent dat niet. de gast die zij er voor uitzoekt heeft zelf ongelooflijk veel problemen, grote kans dat zij met hem helemaal niet gelukkig gaat worden. des te meer lol zij maken des te groter de pijn die zij ervaren !

nogmaals ik hoop dat ik ongelijk heb, maar in alle gevallen geldt :

jij moet onmiddellijk stoppen met praten over relaties, toekomst met haar etc. jij moet zorgen dat je er meer voor de kinderen gaat zijn, want op haar zul je steeds minder kunnen bouwen. gelukkig heeft zij hulp gezocht. jij moet haar stimuleren en helpen en vooral heel veel begrip tonen in plaats van te doen hoe je nu doet. zij is het die beslist over jouw toekomst en dat van je kinderen. alleen als je dat beseft zul je verder komen in deze situatie.
het is fantastisch dat zij hulp heeft gezocht echt waar !

groetjes en veel sterkte
bjm