Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Zelfliefde
Lieve allemaal,
Zoals ik zullen er veel meer zijn hier. Dat je blijft hangen in ' liefdesverdriet' wat eigenlijk veel groter is dan dat alleen. Het is voor mij vooral het verdriet van je weer niet goed genoeg voelen, afgewezen. Dat is te herleiden naar gebrek aan zelfliefde.
Vroeger heb ik mij vaak erg alleen gevoeld thuis. Altijd ruzie, nooit de positieve dingen die werden genoemd, weinig erkenning, misbruik van machtspositie zijnde ouders, een broer die wel alles goed deed (lieveling van ouders). Ik voelde mij erg onveilig binnen het gezin, laat staat hoe onveilig de buitenwereld was.
In mijn ' relaties' heb ik altijd de emotioneel onbereikbare man gehad. Dit was een veilig patroon van vroeger, maar hiermee gaat de wond van vroeger nooit helen. De wond wordt hiermee alleen maar groter. Ik moet zelf die wond helen, en wel met zelfliefde. Niemand anders kan mij dat geven, zonder dat ik daar afhankelijk van zou worden.
Ik zou heel graag willen weten hoe jullie met het thema zelfliefde omgaan. Waar zitten jullie in het traject? Ik ben erg zoekende op bijvoorbeeld internet hoe ik dit moet gaan vormgeven/aanpakken.
Gr Nicolette
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Goed dat je dit onderwerp
Goed dat je dit onderwerp aankaart. Het wordt vaak gezegd: ga van jezelf houden etc etc. but how??? is the big question. Ik hoop dat we, door info met elkaar te delen, kunnen leren hoe we dit kunnen doen.
liefs, Moi
RE: Zelfliefde
Hi Nicolette,
Zelfliefde is volgens mij iets waar je mee geboren wordt, maar wat door allerlei invloeden kapot gemaakt kan worden. Ikzelf heb er in het verleden mee geworsteld, wilde er altijd voor anderen zijn, cijferde mezelf weg om bij de ander in de gratie te komen. Mijn zelfbeeld hing af van wat anderen van mij dachten. Die onzekerheid heeft een groot deel van mijn jeugd bepaald. Hoe weet ik niet meer, maar op een gegeven moment kreeg ik een boek onder ogen van Wayne Dyer, " niet morgen maar nu"...
Ik heb dat boek gelezen en heb daardoor een heel ander beeld van zelfliefde gekregen. Zelfliefde word misschien snel verward met arrogant of verwaand, maar dat is onzin. Je moet van jezelf kunnen houden om van anderen te kunnen houden...
Een gezonde portie zelfliefde of zelfvertrouwen is een hele goede eigenschap, en dat je soms egoïstisch zou zijn of voor jezelf opkomt,is volkomen normaal...
Ik heb me altijd voorgenomen om nooit dit boek aan te bevelen, omdat de uitwerking ervan voor mij persoonlijk goed heeft gedaan ,maar dat is geen garantie dat dat bij iemand anders ook zo zou zijn. Toch is het een boek dat makkelijk leest en je steekt er altijd wat van op. Het heeft niets met geloof oid te maken, het zet je aan het denken over bepaalde dingen, en vooral...over bepaalde interpretaties....
Groet, Eric
@eric
Dank voor je boekentip, ik heb hem direct besteld.
ik hoop dat je er wat aan
ik hoop dat je er wat aan hebt, dat het je nieuwe inzichten geeft waar je wat aan hebt. Bij mij was dat zeker het geval maar dat is geen garantie dat het dan bij iedereen zo werkt
Het leest in elk geval makkelijk weg met ook de nodige humor.
ik ben wel heel benieuwd wat je er van gaat vinden
# EricO
Ik heb hem op mijn nachtkastje liggen
Ik hoop er over een paar weken aan te beginnen. Zal je laten weten hoe het voor mij was. 
Niet geschoten is altijd mis
Hoi Nicolette, je stelt de
Hoi Nicolette,
je stelt de meest voor de hand liggende, en daarbij de moeilijkste vraag. Hoe kan je van jezelf houden………
Misschien is houden van jezelf een iets te ingewikkeld concept. Maar misschien zou je als richtlijn kunnen hebben dat je heel goed voor jezelf gaat zorgen. Zowel lichamelijk (veel sporten, matig drinken en eten, weinig roken) als geestelijk (rust zoeken, jezelf niet al te hard afvallen, vrienden zoeken). De bekende verhaaltjes.
Ik weet het antwoord ook niet. Wel zijn er een paar dingetjes die ik een beetje snap. Met betrekking tot ldvd, partners, relaties en zo. Het stukje dat ik denk te snappen heeft te maken met wat je van die ander verwacht. In hoeverre je bereid bent jouw leven in handen van die ander te leggen. Zo langzamerhand snap ik dat dat niet altijd zo’n goed idee is, je heel afhankelijk van anderen maken. En daar moet je mee oppassen. Die ander wordt invulling van jouw leven. En daar moet je mee oppassen. Die ander wordt te belangrijk voor je.
Ik denk soms dat je meer moet leren loslaten, in je leven. Niet vasthouden aan materie, aan dingetjes. Maar ook niet vasthouden aan relaties. Willen zij, zit er meerwaarde, dan prima. Maar wil die andere partij niet, of is de balans negatief, dan proberen los te laten, die ander te laten gaan……. Die ander zoekt het maar uit, en jij moet het zelf weer uitzoeken. Die ander is niet zoooooooooo belangrijk….. Die ander kan geen invulling aan jouw leven geven. Dat moet je zelf doen.
De complete ander proberen weg te relativeren. Het gaat niet om hem/haar. Het gaat om jou. Je bent te afhankelijk van hem/haar geworden, en je moet hem laten gaan.
Zorg er voor dat je vrienden hebt, praat met vrienden en maak vrienden. Vrienden zijn belangrijker dan relaties, in mijn ogen. De afhankelijkheid is kleiner.
Ik heb zelf veel gehad aan “Fuck-It”. Daar zijn wat boekjes over in het zelfhulp-circuit, er is een website van (https://www.facebook.com/thefkitlife). Wat ze propageren is een houding van af en toe dingen gewoon laten gaan. Fuck It. Ik kan er niks mee, ik kan er niks aan doen, dus Fuck-It. Loslaten. Ze hebben een website en hun boekjes zijn leesbaar. Het is in de kern natuurlijk een heel verwesterde vorm van boeddhisme, van loslaten, van afstand nemen tot zaken. Kijk maar eens. Verder heb ik veel gehad aan sochicken (https://sochicken.nl/video-schijt). Ook een website voor zelfhulp.
Soms is al dat zelfhulp en zo niet voldoende. Dan moet je op zoek naar je huisarts, denk ik. Ietsje professionelere hulp inschakelen. Internet en buddy-sites kunnen maar zo veel voor je betekenen. Daarnaast is er het professionelere circuit. Ga daar ook eens zoeken, als je er zelf niet uit komt. Want je moet goed voor jezelf gaan zorgen, dat is het eerste stapje.
Just my one cent……..
Heel veel stekte!!!!
Waterman
Waterman, Het vastklampen aan
Waterman, Het vastklampen aan iemand, veel van iemand verwachten etc is een gevolg van iets. En die oorzaak moet aangepakt worden. Mensen kunnen wel zeggen, probeer jouw geluk niet van iemand anders af te laten hangen etc. Maar daar heb je weinig aan.
Oorzaak ligt bij het gebrek aan zelfliefde. En dat gaat denk ik dieper dan sporten, vrienden en goed eten.
Zelfliefde is een fundamentele basis, is dat niet goed, dan werkt de rest ook niet goed.
Mensen die deze eigenliefde missen hebben vaak in hun jongere jaren een gevoel van erkenning, waardering, oprechte liefde gemist. Door alleen jezelf zijn kreeg je niet de liefde die je zo nodig had.
Dit patroon wil je later herhalen omdat dat zijnde blauwdruk in je hoofd zit.
Dus de vraag is hoe je écht van jezelf gaat houden. Ik heb hierover in mijn eerdere blogs kort gesproken; teruggaan naar het meisje van vroeger. Ogen sluiten en dat gekwetste meisje van toen voor je halen. Haar die liefde geven die je zo nodig had.
Zo zijn er meer dingen, en over die andere dingen wil ik graag lezen. Hoe hebben jullie écht van jezelf leren houden?
Dag Nicolette
De vragen die jij hier stelt zijn voor mij heel herkenbaar.
Zo te lezen weet jij heel goed waar zelfliefde over gaat. Negatieve patronen van vroeger die je in je "grote mensen leven" herhaalt met alle gevolgen van dien.
En idd dit los je niet op door afleiding te zoeken, leuke dingen doen etc.
Wat niet wil zeggen dat je dat dus maar niet moet doen.
Als jij terug wilt naar het gekwetste meisje in jou dan zou ik een goede therapeut zoeken. Een therapeut die met jou de oorzaken van je gekwetstheid kan onderzoeken.
De vraag die jij hier stelt: Hoe hebben jullie echt van jezelf leren houden? is denk ik voor jou niet de meest relevante vraag (sorry dit ik dit zomaar voor jou invul, correct me if I'm wrong). Iedereen heeft zn persoonlijke weg te gaan in het leven en zal dat ook op zn eigen manier doen. Plus dat ik denk dat er weinig mensen zijn die volledig van zichzelf houden. De vraag zou dan moeten zijn, hoe JIJ van jezelf kunt leren houden, met JOU levensgeschiedenis, met JOU eigenheid, met NICOLETTE.
Veel sterkte, volgens mij ben je goed bezig,
Camille
PS, het boek, het drama van het begaafde kind van Alice Miller, vind ik persoonlijk een aanrader. Zij beschrijft hierin Hoe een kind al heel jong zich aanpast aan de verwachtingen van zijn/haar ouders en daardoor zijn eigen diepste gevoelens, eigen ik, verdringt.
PS Nicolette
Ik las even mijn berichtje aan jou door en zag dat ik niets over mezelf heb geschreven.
Ik zit momenteel ook in een verwerkingsproces van een voorbije liefde.
Veel emoties passeren de revue. Het pijnlijkst op dit moment is voor mij dat ik niet gezien ben en niet gezien wordt door hem. Waarom wil ik dit eigenlijk zo graag??
Deze relatie was een herhaling van voorgaande relaties en uiteindelijk van de relatie met mijn ouders. Zij hebben mij niet gezien in wie ik was en ik ben daarna op zoek gegaan naar iemand die dit wel kon, om alsnog in deze kinderlijke behoefte te voorzien. En het wrange hieraan is dat ik steeds in relaties terecht ben gekomen met mannen die zelf verwondingen hadden waardoor ze mij niet zagen waardoor ik voortdurend werd bevestigd in mijn eigen "zie je wel, ik ben het niet waard, ik moet voldoen aan de behoeften van de ander, enz" . Dit proces zal blijven voortduren totdat ik zelf besluit dat ik er niet alleen voor de ander hoef te zijn maar dat de ander er ook voor mij mag zijn omdat ik het waard ben. Eigenliefde dus..
#relevantie: de kracht van delen?
“De vraag die jij hier stelt: Hoe hebben jullie echt van jezelf leren houden? is denk ik voor jou niet de meest relevante vraag (sorry dit ik dit zomaar voor jou invul, correct me if I'm wrong)."
Ik geloof zelf dat er een enorme inzichtelijke rijkdom te vinden is in alleen al de uitwisseling van persoonlijke ervaringen. Het maakt dan niet eens uit dat er - inderdaad - talloze manieren en diverse wegen zijn om ‘ergens te komen’. Toch: mensen kunnen elkaar inspireren en prikkelen tot nieuwe inzichten of andere keuzes, waardoor er in jezelf – als je het toelaat en er voor open staat - bewegingen ontstaan die je waarschijnlijk niet in je eentje op die manier had kunnen bewerkstelligen.
Ik geloof, zo heeft het althans voor mij gewerkt, dat je hiermee aanzet kunt geven tot een persoonlijke ontwikkeling waar de aanwezige persoonlijke levensgeschiedenis, eigenheid en wensen in een natuurlijk verloop geïntegreerd wordt. In die zin, maar dat is mijn mening, is het wel degelijk een relevante vraag ‘hoe anderen vorm geven aan zelfliefde’ of 'hoe hebben anderen van zichzelf leren houden'.
Je probeert te putten uit een bron van diverse ervaringen, inzichten en vragen van anderen en filtert daaruit wat op jou persoonlijk van toepassing en dus 'werkbaar' voor je is.
Ik denk dan ook dat we de kracht en waarde van het ‘delen’ niet moeten onderschatten…
Eigen geluk
Voor mij kwam de omschakeling na mijn eerste serieuze relatiebreuk (degene waar ik mee ging samenwonen toen ik het ouderlijk huis verliet)
Ik was daar zo ongelofelijk kapot van, ik functioneerde totaal niet meer. Dat was voor mij een nieuwe ervaring. Niet dat ik daarvoor altijd blaakte van zelfvertrouwen, maar het totale disfunctioneren na de relatiebreuk, het ineen vallen van alle toekomstplannen, en helemaal opnieuw moeten beginnen kon ik niet verwerken. Ik besefte dat mijn welzijn volledig afhing van de aanwezigheid van de ander. Toen ik besefte dat ik daardoor enorm kwetsbaar was heb ik me voorgenomen om mijn geluk niet meer af te laten hangen van anderen. Dat boek waar ik het over had heeft me daarbij geholpen. Ik ging geen relatie meer aan ,voordat ik alleen en met alleen mezelf oprecht gelukkig kon zijn.
Die periode heeft zo'n 11 jaar geduurd. Ik had een leuke baan, sportte veel , en maakte muziek in een band. Mijn sociale leven was niet zo slecht, al was ik vaak weg en kwam er niet vaak iemand over de vloer. Maar goed, ik voelde me goed en gelukkig, al heb ik altijd wel moeilijke periodes gekend tijdens vakanties of feestdagen. De valkuil waar ik toen ben ingelopen is dat ik zo gewend was geraakt aan het met niemand rekening hoeven houden, dat dat juist dat weer een probleem was toen ik weer een relatie aanging. En zo blijf je aan de gang
Maar de moraal is eigenlijk, kan je met jezelf en alleen jezelf gelukkig zijn, ongeacht wat anderen van je denken, dan ben je minder kwetsbaar, en ik heb gemerkt dat mensen je er meer om waarderen als je voor jezelf opkomt of op jezelf kunt vertrouwen.
In de liefde moet je jezelf juist kwetsbaar op durven stellen, of anders gezegd, als je verliefd bent stel je je juist kwetsbaar op en leg je je lot soms in handen van die ander. Dat maakt het in het perspectief van bovenstaand verhaal ongelofelijk complex....
Gelukkig zijn er dan weer sites als deze, waar je ervaringen van anderen kunt lezen en dan besef je dat wat jou overkomt helemaal niet zo gek is, dat dat niks met jou te maken heeft, maar dat het een weliswaar vervelend, maar onontkoombare fase is waar je doorheen moet.
Nog een interessant vraagstuk:
Heb je je wel es afgevraagd hoe het komt dat mensen vaak voor anderen precies weten wat goed voor ze is, maar als men er zelf in zit vaak niet weten hoe er mee om te gaan? Op deze site wordt je overladen met adviezen en wijze raad, ook van mensen die zelf hier terecht zijn gekomen omdat ze er niet uitkwamen....
@EricO
Aangaande je laatste vraagstuk; ik denk zelf omdat het dan vaak gaat om ratio. Een buitenstaander reageert doorgaans vanuit ratio.
Als jijzelf in een bepaalde situatie zit is het eigenlijk altijd ratio vs gevoel, en weet je het niet goed te plaatsen/verwerken. En dat maakt het heel lastig om dingen helder te zien en knopen door te hakken.
@Nicolette86: Ander forum
Jammer dat je n.a.v. een
vrij lullige en lompereactie (rn dat van iemand die zelf in het verleden zelf regelmatig door het slijk is getrokken na zich hier kwetsbaar te hebben opgesteld, dus beter zou horen te weten) , ervoor hebt gekozen je account op te zeggen. Zeker als je zoals jij hebt gedaan jezelf zo kwetsbaar durft op te stellen en een hulpvraag neerlegt die zeer waarschijnlijk bij veel meer mensen speelt.Voor het geval je nog off-line meeleest:
Op het forum van het het grootste weekblad voor vrouwen is momenteel in het sub-forum 'relaties' een topic wat over emotionele verwaarlozing gaat. Staan ongeveer over de 1000 reacties in. N.a.v. de blogs die je hier geschreven hebt en je hulpvraag denk ik dat ik dat je daar wat meer de support en herkenning vinden die je nodig hebt. waarschijnlijk zal je daar wel de diepgang, erkenning en juiste kritische feedback/reacties kunnen krijgen die je op dit moment nodig hebt.
Persoonlijk vind ik het een 'verlies' dat een forum waar ik zelf in het verleden mijn eigen worstelingen heb kunnen blootleggen en delen, is vervallen tot een virtuele
rioolverzamelplaats waarin (in ieder blog wat er geschreven wordt) hetzelfde oppervlakkige (rationele/pragmatische) riedeltje wordt herhaald, totaal geen ruimte meer is voor een andere (diepergaande/zelf-onderzoekende houding) mening, objectieve feedback, er alleen nog maar 'gehaald' wordt en niet meer 'gebracht', en het alleen nog maar draait om aardig gevonden te door worden de bedankjes van een hulpbehoevende blogger.Ohja, en dit forum een groot trollennest blijkt te zijn.....
.
Re:
Je reactie raakt kant noch wal...
Een slechte waterman imitatie
Benieuwd of de voorheen scherpe Torn met de forumregeltjes gaat wapperen.