Er op deze manier nog steeds over denken en voelen is, zoals ik het zie, een keuze. Een keuze om een beslissing die 1 1/2 jaar geleden genomen is vandaag nog steeds als een persoonlijke afwijzing te voelen. Een keuze om aan het verleden te blijven vast houden, en het nog steeds te blijven voelen alsof de beslissing recent genomen is. Momenten van toen nog steeds te voelen als verloren sentimenten i.p.v. ze te gaan zien en voelen als mooie herinneringen die je hebt gehad met iemand waar je veel om gaf en nog steeds doet. Herinneringen die mogen blijven, en waar je met een glimlach op je gezicht aan mag terug denken. Niets mis mee.

Je lijkt echter de keuze te maken om vast te houden aan iets "ouds". Gewoonweg niet verder lijkt te willen gaan met je leven. Je vriendin op foto's nog steeds te willen zien zoals zij toen was. Wat is überhaupt nog de zin van die te foto's bekijken en die sentimenten bij jezelf op te roepen. Wat is de reden dat je jezelf deze pijn aandoet ? De keuze maakt om jezelf, zoals ik het zie, iedere keer weer 3 stappen terugwerpt. De keuze maak jezelf te blijven inkapselen in het verleden.

Het zou te vergelijken kunnen zijn, even gechargeerd, met een man/vrouw die 4 dagen met griep in bed ligt, en zich iets beter gaat voelen. I.p.v dat de de zieke wat extra vitamines neemt om zich nog beter en fitter te gaan voelen, trek hij/zij zijn shirt uit en loopt naar buiten de vrieskou in. Wetende dat hij/zij vervolgens weer 4 dagen beroerd in bed ligt. Iets wat hij/zij van te voren wist. De persoon lijkt dus een bewuste keuze om ziek te blijven.

Interessant zou dus zijn om te weten wat de oorzaak is dat die persoon steeds ziek in bed lijkt te willen liggen i.p.v beter te worden en weer de straat op te kunnen gaan.

*replace it doesn't work, accepting that it was a moment in life works better*

Moeilijk he Dat idealiseren van onze ex (want dat is het toch een beetje) doen we allemaal. We weten dat het fout is en toch kunnen we het niet laten. Op de duur gaan de rationele gedachten het halen van de gevoelens, dat merk ik op sommige momenten. Ik heb wel geen foto's meer van haar (alle mappen op PC met foto's van ons zijn gewist, elke keer ik zo'n foto terugzag ging er immers een steek door m'n hart en dat wil ik niet), geen facebook-vriendschap, niks. Behalve een telefoonnummer omdat we nog een aantal dingen moeten regelen. En als dat geregeld is gaat die telefoonnummer ook de vuilbak in.

Het is zeker niet fout om aan de goeie momenten terug te denken. Momenten die jullie gehad hebben en niemand jullie ooit nog afpakt. Momenten die jullie geen van beiden op exact dezelfde manier nog zullen beleven in de toekomst. Dat waren JULLIE momenten, geschenken die het leven jullie gegeven heeft.

Ik blijf ook nog ergens een zwak hebben voor haar, en zij ergens ook voor mij. En bij jullie zal dat net hetzelfde zijn (ook al lijkt dat niet zo misschien). Dat is een teken dat je elkaar écht graag gezien hebt, dat het geen toneel was van één van jullie kanten. Zij heeft mij ook snel vervangen nadat het uit was zoals je op mijn blog kan lezen en dat deed vreselijke pijn. Maar erger wordt het niet, nooit. Maakt het enigszins ook makkelijker om af te sluiten ... anders blijf je hangen in die vicieuze cirkel 'misschien komt het nog goed', en das een hel.

Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan hoor, ik kan ervan meespreken!

Sterkte!