Zo plots, zo onverwacht

afbeelding van ClownyB

Goeieavond iedereen,
Ik heb het gevoel dat het mij zal helpen om mijn verhaal ook eens neer te schrijven. Ook jongens kunnen liefdesverdriet hebben, da's duidelijk. Bij deze; ik ben dus een jongen van 23 jaar oud.

Vorige vrijdag ben ik, volkomen onverwacht, gedumpt geweest door degene die ik als levenspartner zag. Ik heb al eens een relatie van 4,5 jaar gehad toen ik 15-16 jaar was. Daar heb ik enorm veel liefdesverdriet voor gehad, heeft zeker wel een paar maanden geduurd eer ik er bovenop was (desondanks dat ik het eerst zelf gedaan had gemaakt. Daarna had ik spijt en wou ze me niet meer terug.) Verder heb ik ook een paar van die relaties gehad die ikzelf eigenlijk geen relaties noem.
Goed, wat is er nu aan de hand? Dat ik het zelf niet weet. We waren 9 maanden samen, we hebben twee keer een kleine ruzie gehad die ik hieronder wel zal uitleggen.

Ik heb het meisje J, die dezelfde leeftijd als mij heeft, leren kennen op school, we deden dezelfde richting. Ik merkte dat ze redelijk verlegen was, iets wat mij precies wel aantrekt in een meisje. Ik trek altijd dezelfde soort meisjes aan; verlegen, een beetje onzeker over zichzelf. Eigenlijk totaal het tegenovergestelde van wat ik zelf ben. Ik ben zelf heel fier en heb ook een goede portie zelfvertrouwen. Daartegenover ben ik dan wel heel emotioneel. Ik word omschreven als een lieve jongen die soms wel veel te braaf is.

Ik vernam dat ze een moeilijke thuissituatie heeft, die ik niet in detail ga uitleggen. Maar de gezinssituatie is zeker niet normaal. Ze kan eigenlijk op niemand rekenen, buiten op haar beste vriendin dan. Ze heeft ook maar één vriendin.
We hebben een mooie eerste date achter de rug, de cliché, met een dekentje en een glaasje cava. Ik had al vernomen dat ze niet dronk, dus ik was speciaal achter sinaasappelsap geweest voor haar. Na enkele dates hebben we, weer heel romantisch op een dekentje aan de zee, al kijkend naar de zonsondergang, gekust. Niet veel later werd onze relatie officiëel.
Vanaf dan ben ik nooit meer ongelukkig geweest, ik heb nooit een ergernis aan haar gehad, zij dus ook niet aan mij. Of toch niet waar ik van wist. Tot als ze eens op onze typische zondag, de dag dat we samen altijd iets deden, me heeft gezegd dat ik niet meer zo lief deed als in de eerste 2 maanden. Ze gaf als voorbeeld dat ik haar handje meer moest vasthouden uit mezelf en dergelijke. Voor mij was dat uiteraard onbewust, dus ik heb daar ook aan gewerkt om dat toch te doen. Zeker geen probleem voor mij want ik ben iemand die veel affectie nodig heeft. Ik verkies zelfs knuffelen boven seks.
2 weken na dat “incidentje”, op 27 maart, zijn we op weekend getrokken naar de zee. Ze was zo gelukkig, ik was zo gelukkig, dat was het beste weekend van mijn leven. Ook dat van haar zei ze me. Ze zei me dat ik haar enorm gelukkig maakte, dat ze met me wilde trouwen en heel haar leven met mij wou spenderen. We praatten over kinderen en over hoe ons huisje eruit zou zien.

De week daarop gingen we op weekend naar de Ardennen, met mijn vriendenkring. De lieven van mijn vrienden waren intussen ook haar vriendinnen geworden. J heeft het moeilijk om in groep te communiceren en dergelijke en ik wist dat ook, dus ik ben vanaf het begin constant bij haar gebleven, zoveel mogelijk aandacht proberen geven en dergelijke. Het huisje was niet ver van avonturenpark Durbuy. Aangezien zij heel avontuurlijk is en ik totaal niet wou ik eerst niet meegaan op het hoogteparcours. Goed, uiteindelijk toch gedaan tot op een gegeven moment dat ik gwn echt niet meer durfde. Als ik dan klaar was deed zij nog een paar uur verder, samen met een vriendin. Ik zat toen te praten met de andere vrienden die gestopt waren met het hoogteparcours. Eenmaal iedereen klaar was heeft ze me gezegd dat ik niet geïnteresseerd was in haar en in de dingen dat ze doet. Ik was dan lichtjes op mijn tenen getrapt en dat merkte ze ook. Ik liep een beetje geprikkeld weg en ze barst in tranen uit. Ik ben direct terug naar haar gegaan omdat ik me schuldig voelde, we hebben het direct uitgepraat. Alles was weer goed. We hebben dan ’s avonds nog een wandeling gedaan met de hele bende. Ze heeft me toen ook eens gevraagd om een bloem voor haar te plukken. Maar ik zei dan; “Aah, ik ga niet in iemand zijn tuin gaan lopen omdat te doen”.

Ze had me ook nog eens gevraagd een romantische date te organiseren. Nu, ik ben daar vrij laks in, uiteindelijk doe ik het wel, maar je moet het me zo’n paar keer vragen. Ik weet dat is een slechte eigenschap, maar nu besef ik dat pas echt goed. Ik ben ook maar een mens en zeker niet perfect. De 2 weekends daarop hebben we dingen gedaan dat ik leuk vond en ik heb haar 1000 x gevraagd of ze dat allemaal niet erg vond. (Ik moest wat gerief voor mijn auto halen, maar dan combineerde ik dat met iets leuks). J antwoordde dat ze dat helemaal niet erg vond, dat ze het zelfs leuk vond. Ze had bijvoorbeeld het idee, om weer eens, romantisch te brunchen ergens in een parkje. Dus dat deden we dan ook, nadat ik mijn velgen voor mijn bolide gaan halen was. Er was daar ook een kinderboerderij en we liepen daar, hand in hand, knuffelend, terug praten over hoe leuk dat wel gaat zijn als we dat met onze kinderen gaan kunnen doen.
De dag erna, maandag 18 april dus, hebben we elkaar gezien nadat ik gaan lopen was. We stonden te knuffelen, ze zei dat ze me zo graag ziet. De dag daarna zagen we elkaar ook, keken we samen naar onze serie, hebben we geknuffeld, de liefde bedreven. Weeral al die verliefde momenten, zowel van mijn als van haar kant.

Tot vorige donderdag. De vriendin van mijn beste maat was jarig dus gingen we met z’n allen iets drinken ’s avonds. Voor we met iedereen hadden afgesproken zijn ik en J nog een leuke wandeling gaan maken, hebben we elkaar zitten plagen, lachen, zoals altijd. Ze vroeg toen weeral om een bloem te plukken voor haar. Ik heb dat dan ook gedaan. Ze bleef achteraf wel zeggen tegen mijn vrienden dat ik ze niet zelf geplukt had, maar dat het haar idee was.

Tijdens de wandeling zagen we toevallig een ander koppel die ook mee ging ’s avonds. We waren wat aan het praten met hen en J had dan gezegd dat ze haar slecht voelde. Ze voelde zich vaak slecht omdat ze met een probleempje aan de darmen zit en vanaf ze iets eet heeft ze daar last van (waarschijnlijk dat ijsje dus). Nuja, ik heb dan gewoon gezegd; “oej het zal wel over gaan poepie” en dan ben ik gewoon blijven praten met mijn maat. Vanaf dat moment heeft ze die avond hele tijd boos op café gezeten. Ik moest haar nog thuis afzetten, dus dan hebben we in de auto even gepraat. Ze zei me dat ik geen moeite voor haar deed. Ik natuurlijk in volle ongeloof; “da’s nu toch echt niet waar, allee”. Ik begon weer bozer en bozer te worden. Ze zei op het einde nog eens “Je doet echt geen moeite voor mij”. Dat was voor mij de druppel, ik was enorm op mijn tenen getrapt en ik ben dan gewoon weggereden zonder nog iets te zeggen. Hoe kon ze dat nu zeggen? Ik deed alles voor haar, ik heb filmpjes op youtube gepost van haar. Gewoon filmpjes puur waarin ik haar filmde en onze liefde vastlegde. Bijna elke week kwamen er filmpjes of selfies. Of zelfs foto’s van haar alleen, gewoon omdat ik ze zo mooi vind en zo leuk. Ik heb eens een maand elke dag Ticketswap gecheckt om toch nog tickets te kunnen bemachtigen voor een concert van haar favoriete band. Dat concert was op 14 februari, Valentijn dus, en dat was mijn Valentijnscadeau.

Nuja, ik kwam thuis en heb direct een sms gestuurd dat ik thuis ben en dat ik niet zo had mogen reageren, gezegd dat het mij superhard speet dat ik zo gereageerd had. Haar antwoord was; we zullen morgen wel eens praten.

Ik dacht; huh, wat is dit? We hebben dan de dag erna ’s middags afgesproken en daar kwam het. Ze kwam naar me toe, geeft me een knuffel en zegt; “Ik zie het niet meer zitten”. Ik direct in tranen, zij in tranen. Ik was vol ongeloof. Hoe kon dat nu, na 9 maanden nauwelijks ruzie te hebben (op de Ardennen na en die avond voor ze het gedaan maakte. Hoe kan ze nu zo plots van gedachten veranderd zijn?

Ze heeft me enorm gekwetst daarmee. Ik zou boos moeten zijn. Ik ben ook boos. Maar ik kan niet boos zijn op haar. Ze is mijn droomvrouw. Zij is voor mij de ware. Nog steeds.

Ik heb gisterenavond een sms gestuurd of er niemand anders is waar ze gevoelens voor heeft en ze antwoordde; “Neen, totaal niet. Ik ben nog verliefd op jou, ik ben gwn de hoop in onze relatie verloren” Dit kan toch niet waar zijn?

Ik heb voor mezelf besloten, omdat ik echt wel heartbroken ben, om alle foto’s en filmpjes te verwijderen. Dat heb ik dan ook gedaan, met het nodige geween erbij. Ik wil ook niet zelf sms’en naar haar want het doet me pijn, echt pijn. Ze stuurt me wel elke dag met de vraag hoe het met me is en dat doet me wel deugd uiteindelijk. Ik antwoord er dan ook gewoon eerlijk op, maar niet met daarachter nog een tekst van ik wil je terug en dit en dat.. Terwijl ik dat echt wel wil. Als ze nu zou zeggen ik wil je terug dan twijfel ik geen seconde.

Ik gaf haar zelfvertrouwen, ik was haar steun- en toeverlaat, vooral omdat ze een moeilijke situatie heeft. Ze is vroeger gepest geweest, ze heeft een depressie gehad vorig jaar, ik verlichtte haar moeilijke situatie. En dan gebeurt dit, zo plots, zo onverwacht. Ik kan het nog altijd niet goed vatten...

afbeelding van hortensia

@ClownyB

Goedemorgen,

Heb jij nooit het gevoel gehad dat ze erg veel van je vroeg , dingen ook niet kon afwachting maar zelf al een verwachting schiep , zoals zij het dan even voor zich zag in gedachten al klaar had liggen ( dat jij haar romantisch een bloem zou geven) , dus vroeg ze er maar om.
Nu ben ik zelf een vrouw , maar ik heb nog NOOIT in mijn leven een man om een bloem gevraagd ..echt niet hoor .
Als hier andere vrouwelijke ldvd-ers zijn dit dat wel hebben gedaan , dan hoor ik dat graag natuurlijk . Als er eentje reageert dan vermoed ik dat dat je ex is Grijns

Je schrijft over een nare thuis situatie , heb jij heel veel weggeslikt omdat je dat liet meespelen? haar gedrag op sommige momenten dan maar accepteerde, glad streek met de mantel der liefde ?
Welk romantisch ideaal beeld heeft ze voor ogen, is ze door haar thuis situatie een dromerig type geworden die in haar fantasie een ideale liefdesrelatie in haar hoofd heeft geromantiseerd waar geen man aan kan voldoen , welke ook niet realistisch is . Te hoge verwachtingen , zichzelf op een podium ziet , teveel verlangt , verwacht en als het dan net even anders gaat de handdoek in de ring gooit . Denkt dat "ergens"haar ideale beeld ooit vervuld zal worden. Wat wss nooit gaat gebeuren.
Ik denk dat ze met deze attitude het nooit zal vinden , als ze niet eerst haar eigen tekortkomingen welke waarschijnlijk zijn ontstaan door haar thuissituatie heeft aangepakt .
Vaak met meisjes in een rottige thuissituatie dat ze gaan fantaseren in de Bouquetreeks vorm , misschien als een soort uitvlucht , dat weet ik niet . Ze is nog jong natuurlijk en wat relaties betreft misschien nog niet zo heel veel meegemaakt , maar ik denk wel dat het zou helpen als ze misschien iemand zou kunnen vinden die haar kan helpen voor enig persoonlijk inzicht en het vertekende (zelf) beeld om daar iets mee te gaan doen .

Voor jou , lijkt het alsof jij jezelf wat meer als begeleider van haar begon te gedragen en zo erg je best deed dat het bijna niet meer vanzelfsprekend en natuurlijk was ..Moet je echt niet willen toch ? ook jij moet je op je gemak voelen , begrip krijgen en totaal jezelf kunnen zijn en niet de hele tijd bezig zijn met wat zij zou willen of denken of wat dan ook..
Je hebt niks fout gedaan , maar het is gewoon dat je teveel toegaf , teveel rekening hield met . Ik denk dat je best eens met je vuist op tafel mag slaan en zeggen , nee dat doe ik niet want ik wil ....Dan is ze maar boos , dan is ze maar verdrietig , jij bent er ook nog en hebt ook je eigen dingen om te doen en te willen.

afbeelding van Nientjuh1

@ClownyB

Ik ben het helemaal met Hortensia eens. Het vragen om romantiek (bijv. om een bloem), is eigenlijk al een teken dat zij inderdaad haar ideale relatie wil naspelen. Ik weet natuurlijk niet wat haar thuis situatie is en het zou deels daar mee te maken hebben, maar dan nog probeert ze van jou iemand te maken die jij niet bent. En jij laat het allemaal gebeuren. Waarschijnlijk ook door haar situatie.

Hoe het op mij overkomt en misschien heb ik het fout, maar het lijkt alsof jij alles maar oke vind juist door die situatie. Dat het een soort van medelijden is dat jij dan maar alles doet wat zij zegt om het wat draaglijker te maken. Klopt dat een beetje? Maar dat betekend wel dat jij daar onder lijdt. Jij bent dan de enige die zich aanpast (ook al vind je het allemaal wel best), terwijl zij alles mag doen wat ze wil in de relatie. Dat is natuurlijk niet helemaal de bedoeling, wat haar situatie ook is, een relatie hoort van 2 kanten te komen en niet alleen van jouw kant.

Het is natuurlijk verschrikkelijk dat het uit is, daar ga je ook nog wel even last van hebben, maar als ik dit verhaal lees is het wel het beste voor jou. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte.

afbeelding van ClownyB

Dag Nientjuh1, ook jij

Dag Nientjuh1,

ook jij bedankt voor het antwoord.

Ze heeft misschien meer nood aan een nog romantischer persoon dan mij. Maar uiteindelijk vind ik dit ook geen reden om een relatie die zo mooi was, gedaan te maken.

Ik vind niet alles oké gewoon door haar thuissituatie, zeker niet. Ik heb gewoon, zoals ik op Hortensia antwoordde, een enorm groot relativeringsvermogen. Ik vind het uiteraard wel zielig dat ze in zo'n situatie zit, en ik wilde haar daar doorheen helpen. Dat lukte ook, ze was veel zelfzekerder dan in het begin. Ze was gelukkiger, ze lachtte veel meer..

Of dit het beste is voor mij; eerlijk, ik weet het niet. Ik was er echt wel enorm verliefd op en ja, ik heb nu liefdesverdriet, dat slijt wel, maar het blijft toch enorm vreemd dat ik nooit ergernissen gehad heb aan haar. Bij de gemiddelde persoon komen mijn ergernissen na 2 gesprekken, bij haar na 9 maanden niks.

Bedankt voor de steun.

afbeelding van ClownyB

Dag hortensia, Enorm bedankt

Dag hortensia,

Enorm bedankt voor je antwoord.

Eerlijk, ik heb nooit het gevoel gehad dat ze enorm veel van me vroeg, nee.
Als ik het nu zo bekijk misschien wel wat meer, maar ik was ook haar eerste echte relatie dus ergens begrijp ik dat wel. Ik heb gewoon ook een enorm groot relativeringsvermogen. Ik ben geen sloef, maar het steekt me gewoon allemaal niet zo nauw.

Ook over haar nare thuissituatie, dat heeft bij mij nooit meegespeeld. Ik vind het uiteraard wel heel erg dat ze in zo'n situatie zit, maar ik was zo verliefd en zo vastberaden om haar te steunen en haar daaruit te helpen. Natuurlijk die mopjes dan van "Je bent zo'n airwijfje" of "Zit dat niet allemaal in je hoofd?" zijn ook dom van mezelf, maar het zijn maar mopjes. Natuurlijk kan ik van haar kant begrijpen dat ze zo'n dingen niet graag hoort en dat dat dieper kwetst bij de ene dan bij andere. Maar goed, ik zeg het zelf, ik ben niet perfect en dit zijn ook zo'n typische mannenmopjes..

Persoonlijk denk ik ook dat ze een vertekend beeld heeft van een relatie. Toen ik haar dat stuurde de dag nadat het gedaan was werd ze zo boos op mij. Ze vroeg of het mijn woorden waren of dat van een vriendin van mijn maat. Die vriendin had dat blijkbaar ook al gestuurd naar haar. Nu zeg jij het ook, ze moet inderdaad denk ik wakker worden dat niks perfect loopt, maar ik kan daar nu wel echt niks aan doen natuurlijk..

Over het begeleiden, misschien wel een beetje, maar ook niet helemaal. Als man ben je er ook gewoon altijd voor je vriendin en zeker in die situatie moest ik haar wel wat begeleiden. Ik heb haar zelfvertrouwen gegeven, zoals ik dat wou ook, dus ergens begeleidde ik haar wel.

Volgens haar heb ik d'r gewoon gekwetst omdat de dingen die zij wil doen; bijvoorbeeld een survivalrun, een hoogteparcours en dergelijke, ik niet automatisch zelf wil doen. Ik antwoordde altijd eerst dat ik dat niet wou doen. Uiteindelijk bedacht ik me van; "Zo erg is het nu ook niet om het te doen, he" en dan ging ik dat ook gwn doen. Zoals het hoogteparcours, uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Ze wou alle films van The Hunger Games en The Divergent bekijken. Die films interesseerden me niet, maar ik ben met haar naar de bioscoop geweest voor die films. Heb ik daar spijt van; zeker niet. Voor haar wil ik dat allemaal doen. Dat ze dan zegt dat ik geen moeite deed voor haar kwetste gewoon heel hard en daar werd ik dan boos van.

Zij ziet het dus anders. Als ik iets vraag van: "Wil je dat doen met mij (iets dat ik dan leuk vind, bijvoorbeeld die auto)?" dan antwoordde ze altijd direct ja, zonder twijfelen. Ze heeft het er moeilijk mee dat ik eerst nee zeg en dan pas oké denk ik. Dat het niet uit mezelf komt, maar precies wat geforceerd. Ik denk echter dat zij gewoon geen nee durfde zeggen omdat ze dacht dat ik dan boos ging worden ofzo, enfin ik weet het niet.

Het was ook mijn idee (ik had nog geen romantische date bedacht), maar ik had dan gezegd van: "Kom, we gaan naar Parijs binnenkort met ons tweetjes". Nuja, ik denk dat zij mij nooit gaat begrijpen, ik begrijp haar ergens wel, ergens niet..

Ik kan je alleen maar al enorm bedanken voor de steun.

afbeelding van Lovertje85

@ClownyB

Ook ik sluit me aan bij Nientjuh en Hortensia.
Ze verwachtte wel erg veel van je en probeerde jou een beetje te vormen naar haar ideale man, en als je dat heel even niet was dan werd ze gepikeerd om dingen die geen reden zijn om gepikeerd te zijn in mijn ogen.
Heb ook wel het idee dat jij je enorm weggecijfert hebt om haar verleden maar zoveel mogelijk goed te maken...

Een relatie kent fases en een relatie verandert.
Verandert nav de langere tijd die je samen hebt, het feit dat jullie ouder worden, de band die versterkt of verandert en de groei die je als persoon maakt.
Geen enkele relatie blijft zoals de eerste maanden...
Elke relatie krijgt na een tijdje een bepaalde vanzelfsprekendheid welke heel gezond is, omdat dat betekend dat je jezelf bij de ander kan en durft te zijn.
Verliefdheid gaat over in houden van en dat houdt ook in dat de kleine veroveringsdingetjes ophouden en de mensen echt zichzelf weer worden.
En dan is het de vraag of dat nog samen gaat, en van daar uit ga je verder bouwen.

Je moet je dus afvragen of je dit zelf nog moet willen.
Stel je zou terug bij elkaar komen, dan ga jij nog meer je best doen om het haar maar naar haar zin te houden..
Ben je dan nog wel jezelf?
Niemand houdt het vol om nooit meer zichzelf te zijn...
Althans... Dat lijkt me ook niet wat je wilt....
En aangezien zij niet goed dingen aangeeft zal het voor jou altijd gokken blijven, en zal je dus al snel heel veel op je tenen lopen en overal dubbel over na gaan denken...
Daar word je denk ik op de lange termijn doodongelukkig van....

afbeelding van ClownyB

Dag Lovertje85, Bedankt voor

Dag Lovertje85,

Bedankt voor je antwoord ook.

Ze verwachtte inderdaad wel heel wat, maar dat kan ik haar niet kwalijk nemen na al die shit. Mezelf daarvoor wegcijferen zou'k niet zeggen. Ik had nog altijd mijn eigen leven ook, maar grotendeels was zij ook mijn leven. We deden alles samen, en het was ook altijd even leuk.

Over het veranderen van de relatie, daar kan ik je volledig gelijk in geven. Ik weet ook dat een relatie nooit hetzelfde blijft als in het begin. Daarin vergist zij haar echt wel vind ik persoonlijk. Ik zeg niet dat er geen liefde meer moet zijn, maar inderdaad ik denk dat ze het gevoel had dat het voor mij allemaal te vanzelfsprekend aan het worden was.

Als we nu terug zouden komen zou ik zeker mezelf terug zijn. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mezelf niet ben geweest. Ik was even uitbundig als altijd. Ik ben wel volwassener beginnen denken over het leven op vlak van relaties. Hiervoor was het altijd feesten feesten feeste,; een lief heb ik niet nodig. Dat is nu wel door haar enorm veranderd.

Thanks voor de steun!

afbeelding van chardierckx

echt gek!

Hoi,

het gekke is dat ik mij helemaal herken in jou..
In het emotioneel zijn, in het schuldig voelen en alles voor de liefde willen doen.

Bij mij is het nog zeer gevoelig,
omdat ik gisteren te horen kreeg dat het voor hem niet meer hoeft..
misschien kan jij me helpen/tips geven hoe jij het 'overleefd' hebt?

alvast dankjewel

Groetjes,
Charlotte Dierckx