Hallo iedereen

Mijn ex en ik hadden een relatie van acht maanden. We waren voorheen drie jaar bevriend met elkaar, maar tijdens de zomer van 2018 was de vonk toch overgeslagen. De eerste drie maand van de relatie verliepen vlot. Veel afspraakjes, veel plezier. Ik werd voorgesteld aan zijn ouders en hij aan de mijne.

Ik moet dit echt eventjes kwijt.
Mijn ex heeft mij bijna 3 maanden geleden op d'r verjaardag, zonder enige waarschuwing, na 3 jaar een leuke relatie aan de kant gezet.
Goed, vanaf dat moment tot gister heb ik me behoorlijk kut gevoeld. Natuurlijk ging het de laatste weken steeds beter, maar ik mistte haar nog altijd ondanks dat ik me wel oké voelde, mijn liefde voor haar zat heel en heel erg diep. Ik heb haar onvoorwaardelijke liefde gegeven, zelfs in m'n hoofd nog na de break-up).

En toen:

Wij mensen leven met hoop en verwachtingen. En met de bijbehorende angst dat de verwachtingen niet uitkomen en je gedesillusioneerd wordt. Hoop en verwachtingen zijn verbonden met angst en proberen controle te krijgen over gebeurtenissen.

En wie angstig is communiceert ook angst naar de ander.
Angst is geen vertrouwen. Dus communiceer je geen vertrouwen naar de ander. En liefde is gebaseerd op vertrouwen.

Een duivels dilemma voor mensen met verlatingsangst en bindingsangst. Je gooit met die angsten in relaties je eigen glazen in en grijpt telkens mis in de liefde. Verneukt de boel !

De heftigste liefde volgt uit herkenning, de zielsliefde
De ander vormt de spiegel van jezelf en je ziel. Een spiegel die je laat zien wat je zelf mist en wat die de ander wel heeft en leidt tot bewondering van de ander en verlangen naar de ander.
Houden van de ander is dus meteen houden van jezelf
Volledig accepteren en omarmen van de ander is dan ook
jezelf accepteren en jezelf omarmen.
Goed zorgen voor de ander voelt als goed zorgen voor jezelf.

Eindelijk was ik haar dan tegengekomen,
een vrouw, zo boeiend, zo mooi, zo lief,
als ik niet kon dromen.

Liefde, hoe mooi is dat ?
Uit fijne samenwerking, vriendschap en vertrouwen geboren
Heb heel mijn hart aan haar verloren.

Maar ze voelt niet hetzelfde voor mij.
Is ook zonder mij, samen met haar kindje, gelukkig en blij.

Ze vind me aardig, maar heeft me niet nodig.
Met alle vrienden die ze heeft ben ik overbodig.

Natuurlijk kan ze er niets aan doen,
naar wie ze verlangt voor een zoen.

Ik moet haar, met al mijn hoop en dromen, een plekje geven.

Lieve allemaal,

Bedankt als je de moeite neemt om dit te lezen. Ik zal zo goed mogelijk mijn situatie en gevoel proberen uit te leggen.

Ik heb sinds 1,5 jaar extreme last van paniekaanvallen. Het is begonnen toen ik besloot te scheiden. Een keuze die ik achteraf helemaal verkeerd heb gemaakt.

Ik zit inmiddels al ruim een jaar in de ziektewet omdat ik niet van de gedachte afkom dat ik het fout heb gedaan. Ik heb zo een enorme spijt en mijn ex-man is inmiddels door gegaan met zijn leven. Ik heb een huisje en de kinderen zijn week om week bij mij.

Jaja mrmusicman hier, die zich afvraagt of er nog wel mensen actief zijn hier rond 2014 toen ik behoorlijk veel heb gepost?

Zoja, laat even wat achter. Ben erg nieuwsgierig.