Augustus 2016, ik was net heel sterk weg gegaan bij mijn ex vriend na 4 jaar, omdat hij te vaak tegen me had gelogen, we niet intiem konden zijn vanwege zijn erectiestoornis die in stand bleef door zijn pornoverslaving en omdat hij eigenlijk nooit geen moeite voor mij deed. Bij hem weg gaan voelde heel erg goed, want het verdriet had lang genoeg geduurd.

Oh wat moeilijk!
Hij is nu 1,5 week weg. Nog 5 weken en hij komt weer terug naar Nederland.
We spreken elkaar elke dag, maar zijn allebei zo druk dat het steeds maar voor korte duur is. Net nog heel even snel gebelt. Hij is dan zo moe, dat het niet echt een lang, spannend gesprek is, maar wel even elkaars stem gehoord.
Het is zo moeilijk. Ik heb iemand nodig die me zegt wat ik moet doen en zeggen tegen hem, maar dat kan niet.

Vandaag had ik weer een lange dag bij de telefoondienst van een maatschappelijke organisatie die slachtoffers helpt, een organisatie die mensen ondersteunt nadat zij aangifte hebben gedaan.
Ik sprak een mevrouw van buitenlandse afkomst, zij is iets ouder dan dat ik ben. Alleenstaande moeder met één jong kind.
De reden dat ik haar belde is omdat zij slachtoffer is geworden van mishandeling/ huiselijk geweld.
Ik legde uit wat de organisatie doet, waar ik voor werk en vroeg haar naar de situatie waar zij zich in bevond.

Waarom zijn relaties zo moeilijk!? Of maak ik het te moeilijk?
Ik ben best een lastig persoon, dat weet ik van mezelf. Ik ben vrij onzeker in relaties, komt onder andere door eerdere relaties, maar daardoor ben ik iemand die vaak iets ergens achter zoekt.
Kleine dingen als:
“waarom appt hij me niet terug, terwijl hij wel online is geweest.”
“Waarom is hij steeds bij iemand anders, terwijl hij ook bij mij had kunnen zijn?”
“Waarom is het zo moeilijk om af te spreken met mij!”

Sinds we hebben gepraat gaat alles eigenlijk prima. We zien elkaar 2x per week ongeveer, bellen of facetimen elke avond, soms appen we even overdag, maar niet te veel. Voor hem werkt het, hij maakt niet geen zorgen meer over ons en is gelukkig in de relatie. Maar ik mis iets. Ben ik jaloers op die vriendin/tante? Die hij elke dag ziet en leuke dingen mee doet? Ja best wel. Bij mij liggen we op de bank en hebben seks. Evht veel meer doen we niet. Bij haar is hij bijna elke avond om samen te eten.

Goddomme wat is er toch een pijn in mij, en wat ben ik niet toegerust om het te dragen. Het maakt dat ik energetisch om me heen ga lopen grijpen. Half bewust op zoek naar redding. Wie kan me nu helpen. Waar moet ik heen. Geen idee hoe dit te dragen. Het krampt in mijn buik. Ik neig naar wat eten. Het voelt alsof mijn zenuwen in brand staan. Als hij wist wat hij me had aangedaan, zou hij dan ook zo reageren. Maar tegelijkertijd vertelt mijn hoofd, het is niet alleen de pijn van dit afscheid. Het is de pijn van al de verlatenheid van daarvoor.

Ik ben gewoon eigenlijk diep van binnen zo bang. Zo bang dat er nooit iemand van me gaat houden. Zo bang dat iedereen wegloopt. Maar eigenlijk het bangst dat ik altijd met die wond in mij zal blijven zitten. Eenzaam en alleen...