Nooit had ik verwacht dat, wat begon als een relatie van 13 in een dozijn, dit zo zou eindigen.
Laat me beginnen met het feit dat ik relatief jong ben,
op de rand van officieel volwassen.

Ongeveer een 9-tal maanden geleden kwam ik een meisje tegen, iemand waar ik
vroeger nog met in dezelfde kleuterklas heb gezeten ...
Niet dat dat echt een band vormde maar het is maar dat je elkaar 'kent'.
Het was een zeer korte ontmoeting. Ik had haar zelfs niet
persoonlijk aangesproken en er waren nog andere mensen bij. Je kan het voorstellen als iemand
tegenkomen op straat en een goede dag zeggen.

Maar niet veel later toonde dit meisje blijkbaar interesse in mij. Mijn laatste 'relatie' was al meer dan
een jaar geleden en dat was maar een vakantieliefde dus laten we zeggen dat ik ongeveer al 2 jaar single was.
Ik had eigenlijk niet eens zin meer in relaties omdat ik op jonge leeftijd al vaak met een gebroken
hart was achtergelaten, je weet hoe dat gaat kalverliefdes...

Nu wou zij toch echt een 'date' .. en ik gaf er maar aan toe , ik dacht dit word toch niks.
Wonder boven wonder was er toch een soort van aantrekkingskracht en ik kon niet
anders dan haar leuk vinden , hoe zeer ik het ook haatte in het begin.
Ik probeerde me na de eerste 2 weken er zelfs van af te maken maar ik kon het gewoon niet.
Het leek wel een verslaving ...
Op alle vlakken was zij anders dan alle andere meisjes waarmee ik ooit al iets had gehad.

Na een paar maanden kregen we echter geregeld ruzietjes en was de relatie als een stroboscoop...
Op een dag had ik er echter genoeg van en wou mezelf ook beschermen om weer liefdesverdriet te hebben
waarop ik op het moment dat ik het sterkst stond ,het besloot gedaan te maken.
(Hiervoor had zij het wel al reeds eens gedaan gemaakt en was ik erachter gelopen .. bijna als een hond...
hoe dom dat ook was nu ik het inzie)

Ik dacht op die moment dat het voorgoed gedaan was , maar miraculeus een paar dagen later
belde ze mij op in tranen en smeekte ze me voor (nogmaals) een nieuwe kans.
Voor de allereerste keer in men leven smeekte een meisje MIJ om haar terug te nemen.
Je kan je wel voorstellen dat je natuurlijk op zo'n moment denkt , dit is de ware als je
zoiets nog nooit hebt ervaren ...
Dus na een week gaf ik haar nog eens kans en het ging weer terug goed ...
voor een tijdje. Alles begon weer terug zoals ervoor te worden , steeds ruzietjes over
kleine dingen en uiteindelijk dan toch uit elkaar gegaan.

Dat is nu iets meer dan 2 maand geleden. Hierna hebben we wel altijd contact gehouden
en het is zelfs tot een punt gekomen waar we FWB's werden. Dit was slechts goed voor 1 keer .
Want na die 1ste keer liet ze meer dan een week niks van zich weten en ik voelde me gebruikt.
Toen heb ik bij mezelf gedacht , waar ben je mee bezig? , ik werd kwaad en heb haar toen
gezegd waar het op stond. Ik wou geen vrienden meer zijn als zij zich zo bleef gedragen.

Dat is nu 1maand geleden. En sinds het contact volledig verbroken is zie ik verschrikkelijk af.
Ik kan gewoon niet anders dan hele dagen aan haar denken. Ik weet waar ze werkt en ga
soms speciaal naar daar voorbij gewoon voor haar gezicht nog maar te zien ,
ik check elke dag haar facebook , ook al kan ik er niks op zien omdat we geen vrienden
meer zijn , gewoon om te weten wat ze doet.zo erg is het.

-------------------