Gisternacht kreeg ik opeens een heel vreemd gevoel, als ik terug kijk op mijn vorige relaties was ik altijd diegene wat een beetje een stap terug zette zodra het de serieuze kant op ging ik denk dat ik ergens een soort van bindingsangst had omdat ik erg zelfstandig ben en bang ben voor verandering. Ik had geen relatie nodig alleen zijn was ook prima voor mij.

Pfff ik was hier al een tijdje niet meer. Ik probeerde maar bezig te blijven vooral met werken en school en stiekem hoopte ik ergens dat hij terug zou komen. Maar daar geloof ik nu niet meer in ik weet het is voorbij en dat ik verder moet maar het lukt me niet ik denk steeds maar aan hem aan die leuke momenten en wil bij hem zijn ik verlang zo naar hem,voor de kleinste herinnering barst ik in huilen uit.

Wat zou ik toch zo graag een delete knop hebben alles uit mijn hart en mij hoofd in 1x wissen..

Het was dus al 5 maanden uit sindsdien ook niet gezien.. door mijn schuld ik had laatste tijd problemen heb alles op hem afgereageerd en hij had er genoeg van dus door telefoon gesprek ging het uit.. ik voelde me k-t kreeg spijt zocht contact op maar hij negeerde het dus ik begon de hoop op te geven en dacht dat ik verder moest hem moest opgeven je kunt moeilijk iemand dwingen.. (hij had wel nog steeds mijn spullen en ik de zijne daardoor was ook een klein beetje hoop)..

Ik heb besloten het even weer te laten rusten en me op andere dingen te concentreren tenminste dat probeer ik, nou denk ik wel dat jullie allemaal hier wel weten dat dat niet erg gemakkelijk is maar ik heb vooral moeite met s nachts ik kan maar niet in slaap vallen omdat ik steeds aan hem denk en s morgens ben ik dan weer echt een brak. Of zoals vanmiddag ik was met vriendinnen was wel gezellig voelde me wel ok totdat een jongen me aansprak van ik ken jou toch ergens van jij was de vriendin van... wat doen jullie in zulke momenten ? hoe probeer jij er niet aan te denken ?

Ik heb al een paar dagen niks meer gepost omdat ik even niet meer wist wat te zeggen ik voel me echt zo leeg en verloren..

Ik word helemaal gek van mezelf toen ik van morgen opstond ging het best goed.. ik heb paar dingetjes ingepland voor vandaag zodat ik bezig blijf, maar ik moet de hele tijd maar aan HEM denken ik wil hem dolgraag smsen of bellen vragen om af tespreken ik mis hem heel erg en ik kan het maar niet opgeven.. HelP

Het is nou 4 maanden geleden dat het uit ging.. door mijn eigen stomme fout en ergens dacht ik dat het zoals elke andere ruzie van de afgelopen 2.5 jaar zou gaan, dat het uiteindelijk goed zou komen trouwens het was een telefoon gesprek een relatie kan toch niet echt ten einde gaan via een telefoon gesprek.. en ik was boos gefrustreerd dom en wat je ook maar verzinnen kunt maar de woorden die ik toen zei ik meende ze niet niet op de manier waarop ik het uitdrukte tenminste het was meer een KREET naar aandacht..