Ik had niet gedacht hier nog eens te komen, maar zie.
In de tussentijd heb ik twee korte relaties met vrouwen gehad. De eerste duurde 5 maanden en was een lege huls. Een relatie omdat ik gewoon iemand wilde hebben. Iemand om mee te babbelen, om mee samen te zijn, om mee te vrijen. Eigenlijk, hard gezegd, om in ieder geval in het weekend iets te doen te hebben. Geen verliefdheid, maar wel waardering en wie weet zelfs een beetje vrienschap.
De tweede dame was meer mijn type. Het heeft maar drie maanden geduurd, maar we hadden echt lol. Ik voelde echt warmte tussen ons, prima seks ook. Helaas was zij nog niet echt klaar voor een relatie: 'Het ligt niet aan jou hoor, maar aan mij'...
Beide relatiebreuken verwerkte ik zonder al te veel probelemen. Even een paar dagen in mineur.

Een paar maanden geleden stond opeens 'zij' op mijn stoep. Zij, waarvoor ik diepe liefde voel. Het is wederzijds. We gingen elkaar weer steeds vaker zien voor etentjes of gewoon bij elkaar thuis even op de bank lekker TV-kijken en kroelen. Het was iedere keer een warm bad, je kon de liefde tussen ons soms bijna vastpakken, zo aanwezig was die. Maar toch weer langzaam het besef dat we nooit echt een relatie kunnen krijgen, omdat zij nu eenmaal op vrouwen valt. Het hoogst haalbare is een platonische relatie, en daar ben ik al een keer bijna helemaal aan onderdoor gegaan. Het is een onmogelijke spagaat. Het is onbereikbare liefde in het kwadraat. Het is uiteindelijk verstikkend. Ik heb haar vanmorgen laten weten dat het niet meer kan. Ik slaap al weken slecht, heb hoofdpijn, ben duizelig. We moeten weer loslaten en alleen verder. We willen niet, maar het moet. Anders ga ik kapot...