Beste allemaal,

Het is al weer 3 jaar gelden dat mijn stabiele leven een andere wending heeft gekregen en nog steeds is het een uitzichtloos verhaal dat dagelijks mijn functioneren beïnvloed.

Na een relatie van 7 jaar en vader van twee prachtige kinderen kwam er een einde aan een periode waarin ik dagelijks werd blootgesteld aan toxisch gedrag...zonder een stempel te gebruiken kan ik met zekerheid zeggen dat ik te lang ben blootgesteld aan een vorm van narcisme binnen mijn relatie...alle kenmerken hiervan waren overduidelijk aanwezig. Ik verloor mijzelf en ondanks het knokken ben ik toch ten onder gegaan..

De jaren hierna heb ik mijn leven weer opgebouwd...een eigen huisje , met heel veel pijn en moeite een redelijke omgangsregeling met mijn kinderen kunnen treffen...veel gemist van alle mooie dingen...maar doorgegaan ..ook al moest ik genoegen nemen met de kruimels...

Met een nieuwe relatie was ik totaal niet bezig...wilde mijzelf eerst terugvinden zodat ik stabiel de toekomst in kon gaan..alleen of wellicht met een nieuwe partner. Deze partner ben ik uiteindelijk tegengekomen op mijn pad...een lieve vrouw die alles heeft gegeven,liefde heeft getoond en naast mijn vriendin ook mijn maatje was.
Echter bleef iets in mij zegen dat een definitieve stap...zelfs na 3 jaar ..om samen de toekomst in te gaan eentje was die ik niet kon nemen...

De keuze om dit wel te doen werd steeds moeilijker ...dat had voornamelijk te maken met een terugkerende oud-collega en tevens mijn beste vriendin.Na acht jaar heb ik haar zelf gevraagd terug te keren omdat de mogelijkheid zich voordeed.De tijd had stilgestaan en al snel pakte wij de draad weer op ...echte vriendschap...dezelfde drive in het werk..zelfde intresses , de familie ..de herinneringen ...echter zat zij ook in een relatiecrisis. Door de sterke band hebben wij uren gepraat...voelde ik mij verantwoordelijk haar te helpen...en haar bij te staan tijdens haar proces om aan zichzelf te werken.Mijn vriendin kende haar ook...en de relatie tot haar was al vanuit het verleden niet best..3 jaar lang heb ik een dubbelrol gespeeld waarbij ik mij in allerlei bochten heb gewrongen,heb gelogen om beide niet teleur te stellen of kwijt te raken..

3 jaar lang heb ik naast mijn eigen relatie klaar gestaan voor mijn oud-collega...vanuit mijn hart haar proberen te helpen..en langzaam merkte ik dat haar leven mij steeds meer bezighield...hoe moeilijk het ook was...de afstand in mijn gevoel houden ging niet meer en werd verliefd. Haar vrijgezellen leven en de vrijheid trok mij aan...en ook zij kreeg gevoelens , echte meer op basis van een goede vriendschap. De gevoelens werden steeds sterker...intiemer...en haar vrijgezellen leven kreeg steeds meer inhoud. Met veel ups en downs creëerde zij een grote groep nieuwe vrienden om zich heen...veel stappen ..veel aandacht ..veel vriendinnen..veel mannen...maar geen relaties.
Ik merkte dat ik steeds meer moeite hiermee kreeg...slapeloze nachten , slecht eten...veel onrust....dagelijks waren wij zo bezig met haar nieuwe ik...maar mijn gevoel kon dit gewoon niet aan...ik begon te piekeren...maakte mijzelf gek en zag de meest wilde uitspattingen van haar voorbij komen...

Ik heb aangegeven dat mijn gevoel verder ging...dit vond zij moedig en was duidelijk dat onze vriendschap heel veel voor haar betekende en ze dit niet kwijt wilde raken..ook omdat we collega's zijn...en een relatie er niet in zou zitten...
Dit deed iets met onze band...het duurde even voordat we weer als beste vrienden konden functioneren...
Inmiddels raakte ik steeds meer de grip kwijt op mijzelf en op mijn eigen relatie...heb diverse gespreken gehad met een psycholoog en uiteindelijk een punt achter mijn relatie gezet...
Ook dit gaf veel onrust....zat nog steeds met mijn hoofd bij mijn collega...en verbloemde zelfs dat ik in de tussentijd een relatie had...puur om haar niet kwijt te raken als beste vriend...puur uit verliefdheid...
Uiteindelijk is het hele verhaal over mijn collega naar mijn relatie uitgekomen...en dat vond ik vreselijk...dat verdiende ze niet...heb ook niet de kans gekregen om het goed uit te leggen....

Mijn oud-collega pakte de draad goed op...werkte aan zichzelf...kwam stevig in haar schoenen te staan...sterker dan ik op dat moment was...de rollen waren omgekeerd...
Ze kreeg een nieuw huis...ik hielp haar mee...stond klaar als het niet ging....en had nu niet meer het gevoel dat ik een dubbelleven aan het leiden was...
Echter werd de band steeds minder met mijn oud-collega...steeds meer stappen...meer vrienden...interesse in andere mannen...wat overigens best moeilijk was om over te praten...heel verwarrend als je verliefd bent en zij verteld over haar gevoelens naar een vriend..
De gesprekken werden minder intensief en zij stond meer op eigen benen..vertelde hoe blij ze met mij was als vriend..hoeveel ze van mij hield...
Stukje bij beetje werd haar vriendenkring haar nieuwe familie...een hele hechte band..waarbij ze geen verantwoording schuldig was...kon stappen tot de volgende morgen...en bleef slapen bij een goede vriend of vriendin...zonder relatie geen seks...maar het ultieme vrijgezellenleven...iedereen was haar vriend en ook ik werd een van zovelen...

3 maanden geleden ben ikzelf een lieve vrouw tegengekomen...de klik is er...doen leuke dingen...en zij is ontzettend verliefd...al met vakanties bezig...toekomst....en ik merk dat ik teveel nog bezig ben met mijn collega...
Mijn collega geniet van het leven...is opzoek naar de geschikte man...haar ideale man heeft nog een relatie...maar heb het gevoel dat ze op elkaar wachten....ik pieker...en zoek de bevestiging dat er niets aan de hand is...

Laat ik voorop stellen dat ik een ongelooflijke puinhoop van mijn stabiele leven heb gemaakt...

Maar kan de helderheid niet vinden...weet de juiste stap niet te maken....pijnig mijzelf met gedachten en wil zo graag van dit gevoel af....

Ik hoop dat iemand mij het inzicht kan geven...

R