4 Jaar terug leerde ik een man via internet kennen, geweldig natuurlijk, want tja ondertussen was ik al bijna 10 jaar gescheiden, hij 8 jaar.

Ik plaatste destijds een berichtje op internet omdat ik met een vraag zat met betrekking tot PDD NOS, dit heeft mijn oudste zoon. Hier reageerde die man op, deelde zijn ervaring daarin omdat hij ook een zoon heeft met PDD NOS.

Het was een heel leuk contact en al snel werden mailadressen, telefoonnummers en adressen uitgewisseld. Het ging allemaal heel snel en heel intens.

Toen we zo ver waren dat we elkaar wilden zien, dat we naar elkaar toe wilden gaan, heb ik hem gevraagd wat zijn kinderen er van zouden vinden. Toen woonde er nog 1 bijna volwassen zoon bij hem thuis, zijn dochter bij haar moeder en zijn jongste zoon met PDD NOS woonde door de week in een instelling en in het weekend bij hem thuis. Hij vertelde dat hij het had besproken en dat ze het leuk voor hun vader vonden.

Dat bood natuurlijk perspectief want ook mijn kinderen gaven aan geen problemen te hebben.

Het enigste probleem wat er was, was de afstand. Ik woon in Friesland, hij in Brabant.
Hij vond het niet zo'n probleem, had een auto, vond auto rijden geen bezwaar en we konden toch niet elk weekend naar elkaar toe i.v.m. zijn wisseldiensten.
Zo gezegd zo gedaan, ik ging daar eens heen, hij met zijn zoon kwam hier eens heen en dat was altijd erg leuk. Het was wel zo dat ik wat vaker over kwam dan hij maar dat vond ik op zich geen bezwaar, het was wel in balans, maar niet zo ene keer ik, andere keer hij.

Na een flinke tijd, zo'n 2 jaar later, begonnen de problemen, m.n. tussen zijn zoon en mij. Ik heb altijd regels thuis en heb voor mezelf grenzen waarvan ik niet wil dat iemand erover heen ging.
Ik kreeg tijdens een vakantie opeens door dat zijn zoon manipuleerde, ik was overigens met hem en zijn 3 kinderen op vakantie, de mijne waren niet mee die hebben andere interesses. Op een gegeven moment zaten wij op ons vakantieadres op het balkon, wij zijn, zijn 3 kinderen en ik. De jongste zoon (met de beperking dus) begon vervelende opmerkingen tegen zijn zus en mij te maken waarop zijn zus naar haar vader ging, die niet bij het gesprek aanwezig was, om haar beklag te doen. Dit werd al snel afgedaan als 'ik was er niet bij dus kan er niet over oordelen'.
Toen later de oudste twee kinderen op hun zelf gingen wonen en ik eens een weekend in Brabant was werd ik met het zelfde geconfronteerd, sommige opmerkingen waarbij hij mij behoorlijk raakte, zich met mijn dingen bemoeien waarvan ik vond dat het dat niets aan ging, dus zei ik er wat van. Zoonlief antwoordde dan altijd op zijn 'vriendelijkst' met de volgende woorden 'houd je kop, je bent mijn moeder niet, jij bepaalt niet voor mij wat ik tegen jou zeg of wat ik wel of niet mag'. Ja, daar sta je dan. Dat is een reactie wat ik natuurlijk niet accepteer, niet van mijn eigen kinderen laat staan van een ander. Op naar vader, merkte al snel dat als het om deze zoon, niemand op enige steun van hem hoefde te rekenen 'ik had van jou wel wat meer begrip verwacht, je bent volwassen en je hebt zelf een zoon met een beperking, jij behoort te weten wat hun gedrag kan zijn'. Dat zal allemaal best, maar mijn beide kinderen behoren zich aan mijn regels te houden en ik wil niet dat ze over mijn grens gaan. Tja, dat zijn grenzen ver te zoeken zijn daar kan ik natuurlijk niets aan doen.
Nee, enig begrip naar mij toe vanuit hem was hierin ver te zoeken.

Maar goed, zoon is er alleen in het weekend dus als het moet kon ik ook wel op door de weekse dagen komen om dit soort confrontatie's uit de weg te gaan. Dat heb ik ook diverse keren gedaan, en die dagen waren altijd heel leuk en gezellig. Hadden we het ook fijn met elkaar en baalden we weer als ik naar huis moest.

Vorig jaar kocht mijn vriend een huis, natuurlijk voor hemzelf maar ook omdat hij wist dat ik me wat opgesloten voel in een appartement, daar woonde hij. Het plan was dat we tzt daar zouden gaan samenwonen, maar pas, op het moment dat mijn kinderen zelfstandig zouden wonen.
Ik kreeg de vrije hand bij het inrichten van zijn huis want hij vond dat ik me daar thuis moest voelen.
We vonden een huis wat we beide mooi vonden, ik richtte het zo in dat ik me daar thuis in kon voelen maar natuurlijk ook rekening houdend met wat hij mooi vond. Een mooie tijd want we zagen ons al zitten........

In juli dit jaar met zijn 3en, vriend, jongste zoon en ik, voor 15 dagen naar Egypte, was helemaal geweldig, voor ons de mooiste vakantie tot nu toe. Daaraansluitend nog een week bij hem thuis geweest, zoon was toen al weer naar de woonvoorziening en zo hadden we toch nog een week om met zijn 2en door te brengen.

Maar goed, dan komt er ook weer een tijd dat ik na al die weken naar huis moet, beiden vonden dat niet zo leuk en dat liet vriend ook weten toen ik weg ging.

In de tussentijd kwam er steeds iets tussen waardoor we nog steeds niet weer bij elkaar waren geweest. De afspraak was dat ik eind oktober daar weer naar toe zou gaan i.v.m. een familiefeest.

De periodes dat we niet bij elkaar waren daarvan belden we dagelijks altijd met elkaar.

Twee weken terug gaf ik aan dat ik het eigenlijk ook wel weer eens leuk zou vinden, maar ook tijd vond, dat hij en zijn zoon eens bij ons voor een weekend zouden komen omdat de laatste keer februari! was. Dat begreep hij wel, maar liet weten geen tijd daarvoor gehad te hebben want het was steeds zooooo druk geweest. Hier was ik het duidelijk niet mee eens, want tussen februari en de zomervakantie zijn er genoeg schoolvakantie's geweest dat hij ook vrij had gehad dus daarvan had hij heus wel een dag of 2 hier naar toe kunnen gaan. Nee, niet mogelijk geweest, alle dagen smoor druk gehad en dat moest ik begrijpen. Net zoals ik moest begrijpen dat dat soort dingen voor kunnen komen, dat het voor komt in relatie's/huwelijken dat je wel eens geen tijd voor elkaar hebt en dat je dan wel eens genoegen moet nemen met alleen de zomervakantie. Nee, dat begrijp ik niet en bovendien ik heb dat nog nooit van iemand gehoord. Het idee alleen al zeg, je ziet elkaar het hele jaar niet en dan plotseling in de zomervakantie heb je even tijd voor elkaar. Nee, dat zie ik niet als een relatie. Ik heb dat ook laten weten, net zoals ik heb laten weten dat ik het belachelijk beredeneerd vond dat je van de 365 dagen in het jaar, soms niet 1 dag kunt vrij maken voor je partner. Nee, daar geloof ik niet in.
Hij was het hier duidelijk niet mee eens 'dat soort dingen gebeuren hoor, dat is heel normaal'.

Hier kwamen we op dat moment duidelijk niet uit, dus maar een paar dagen laten rusten. Een paar dagen daarna dit onderwerp weer aangesneden. Ik voelde me toen steeds meer in een hoek gedrukt waar ik helemaal niet zitten wil, ik kreeg nl te horen 'ik zeg altijd wat ik denk, ik handel daar ook na, ik sta altijd achter datgene wat ik zeg'. Ja logisch, wat een ieder zegt, ik mag aannemen dat die ook datgene staat wat is uitgesproken. Maar......, dit was een houding die ik in al die 4 jaar nog niet bij hem was tegen gekomen. Normaaal had hij nooit zo'n sterke mening, liet het vrij vaak van anderen afhangen 'bemoei me er niet mee hoor' of 'wat wil jij hebben dan neem ik dat ook maar'.

Voor de duidelijkheid dat iemand een eigen mening heeft is natuurlikj alleen maar goed, en dat heb ik ook gezegd, maar...... ik vind dat je dan nog wel open moet staan voor de mening van iemand anders en daar was nu geen sprake meer van want toen kreeg ik te horen 'ik zeg wat ik denk en zo doe ik het want dat is het juiste, want een ander daarvan denkt dat is hun zaak en maakt me niets uit'. Nou ja zeg, dat zou dus betekenen dat ik wel iets mag denken, ook wel mag ventileren maar wanneer die mening niet overeen komt met de zijne dat daar totaal niets mee gedaan zou worden. Dat werkt natuurlijk niet, dat kan ook niet, dus heb ik gezegd dat het heel normaal is dat wanneer je het met iemand niet eens bent dat je dan ieder wat water bij de wijn doet zodat je elkaar weer tegen komt. Uitgesloten, want als je dat deed dan stond je niet meer achter datgene wat jezelf had gezegd.

Ik begreep totaal niets van deze ommekeer, al die voorgaande jaren dacht en reageerde hij nooit zo, zelfs in onze vakantie die nog maar net geweest is deed hij niet zo en nu dit.......

Ik kreeg toch wel wat vraagtekens en heb gevraagd of hij eigenlijk nog wel van mij hield 'ja natuurlijk, raar zeg dat je daar nog vragen moet, dat weet je toch wel na al die tijd'. Gelukkig dan maar, lag het daar niet aan. Toen maar gevraagd hoeveel hij nog van mij hield 'pffff, natuurlijk genoeg, ik wil toch mijn leven met je delen'. Nou dan kon het daar niet aan liggen dus, maar goed ik zat nog wel vraagtekens wat betreffende het naar elkaar toe reizen en geen tijd hebben.

Op de man af heb ik gevraagd of hij nog wel zin had in deze relatie 'wat een rare vragen stel je toch, hoezo vraag je dat, als ik dat niet wilde was ik allang gestopt, ik zie geen problemen hoor, je maakt ze nu zelf'.

Dat was vorige week vrijdag. De tussenliggende dagen gewoon telefonisch contact gehad totdat ik afgelopen dinsdag een mailtje kreeg waarin stond dat hij de relatie had verbroken omdat wij een te groot verschil van mening hebben. Dat hij geen energie heeft om dat op te lossen en dat het spreekwoordelijk gezegd de druppel was die de emmer deed overlopen. Mijn eigendommen, kledingstukken e.d., had hij naar het postkantoor gebracht en zou bij mij thuis bezorgd worden. Verder hoefde ik niet meer te bellen, mailen of smsjes te versturen want die zou hij niet meer beantwoorden. Hij had een besluit genomen en daar bleef hij bij want daar stond hij achter (mow, die uitspraak had ik eerder die week ook al eens gehoord).

Je zult begrijpen dat ik niets maar dan ook helemaal niets van dat mailtje begreep. Moet het dan zo zijn dat je altijd iemand zijn zin moet geven ook al sta je niet achter die mening, lijkt me toch niet, je kan je zelf toch nooit helemaal weg cijferen. Ik vond en vind nog steeds dat ik daarover toch niets raars heb gezegd.

Welke emmer die de druppel deed overlopen. Heb op de man afgevraagd of er iets was, of hij de relatie nog wel wilde en elke keer kreeg ik te horen dat er niets aan de hand was.

Op dit moment voel ik dus van alles, boos, gekwetst, verdrietig en zit vol vraagtekens omdat ik hier niets van snap. Ik kan niet bellen om te vragen naar het hoe en wat, want neemt geen telefoon meer op. Kan niet mailen want beantwoord mijn mails niet meer, zal nu wel op de blacklist staan zodat ik meteen weg gefilterd wordt op het moment dat er een mail van mijn mailadres binnenkomt.

En toen kwam idd gister een doos via de post met mijn bezittingen erin, werkelijk alles wat met mij te maken had zat erin, tot een doosje kopspelden aan toe. Het doet me heel veel verdriet dat blijkbaar zo snel mogelijk alle sporen die met mij te maken hebben weg gewist moeten worden.

Vorig jaar, toen 2 zussen van hem vrij snel na elkaar overleden, heb ik wel eens aan hem gevraagd hoe het kon dat hij daar zo rustig onder bleef, zo zonder emotie.
'Dan moet je je gewoon je gevoel uitschakelen'. Zo zal het nu ook wel gaan maar zo werkt dat bij mij niet. Ik ben een mens en heb geen knop die ik zo maar even om kan zetten en net ga doen alsof er geen 4 jaar zijn geweest en als klap op de vuurpijl de vakantie maar vergeet die we net hebben gemaakt. Het is wel zo, dat wij beide er toen van overtuigd waren dat dat de mooiste vakantie was geweest, ondertussen ben ik daar al van terug gekomen want ik zie het nu als mijn akeligste vakantie ooit. Ik krijg nu zo sterk het gevoel dat hij toen ook al wist dat hij wilde stoppen met deze relatie, anders kan ik het niet plaatsen want daarna zijn we niet meer bij elkaar geweest.

Nou ja, dit is zo'n beetje mijn verhaal. Het is allemaal nog niet eens een week geleden, het is nog heel vers, ik zal hier een weg in (moeten) vinden maar ik blijf met heel veel vraagtekens.