We zijn nu al even verder. Een week geleden besloten we om een "pauze" te nemen. Wat er op neer kwam dat we énkel vriendschappelijk met elkaar zouden omgaan en zien wat er komt. Zodat hij tijd heeft om na te denken over zijn twijfels. Omdat ik geen andere optie zag (hem dwingen om meteen "ja" of "neen" te zeggen was geen optie, daar zou hij niet op kunnen antwoorden), ging ik akkoord. Het was geen gemakkelijke week, ik vroeg me altijd af wat hij dacht, waarom hij dat dacht, waarom hij afstandelijk deed, of hij mij wel als beste vriendin wou (wat hij beloofd had). Ik werd gek van mijn eigen gedachten. Ik at enkel omdat ik wist dat het moest, niet uit honger. Dit weekend, toen ik thuis was, ben ik amper mijn kamer uitgekomen (deels omdat ik werk had voor school, maar ook omdat ik gewoon geen zin had om onder mensen te zijn).
Zondagavond ben ik weer langs hem geweest. We hebben toen iets gedaan dat we beter niet hadden gedaan, zeker omdat het eigenlijk niets betekende. Maar ik heb er eigenlijk geen spijt van, ik denk dat ik toen mijn emotie heb uitgeschakeld, en zie het eerder als een soort "afscheid".
Het gaat beter met mij. Ik weet dat dit misschien snel lijkt, maar ik kan gewoon gemakkelijk relativeren. Misschien was het beter dat we nooit meer dan beste vrienden werden, is het goed dat we terug naar daar gaan.
Vandaag vroeg hij hoe het met mij ging. Ik zei dat het er van afhing aan welke helft van mij hij het zou vragen. Toen hij meer uitleg vroeg, wou ik eerst weten of hij nog twijfelde. Hij zei eerst "neen". Maar even daarna gaf hij toe dat hij altijd wel zou blijven twijfelen, maar dacht dat het beter was dat hij een eenduidig antwoord gaf. Ik vind dat ook. Want zolang dat ik weet dat hij nog twijfelt, zal een klein stukje van mij nog hoop koesteren en vasthouden. Maar een ander deel van mij is klaar om hem los te laten, heeft hem eigenlijk al losgelaten, ziet hem als het mooiste dat mij ooit is overkomen, maar niet op een liefde-manier. Als het kan, blijft hij voor nog heel lang (ik zeg niet graag "voor altijd") mijn beste vriend. En ik ben daar oké mee. Misschien denk ik nu nog wel vaak aan hem, natuurlijk ben ik nog wel verliefd. Maar ik kan er mee om dat hij niet meer van mij is, dat ik hem ook niet meer ga terugkrijgen.
Ik kan terug lachen, en het menen. Ik heb minder vaak periodes waar ik gewoon wil wenen. Ik kan mij terug op andere dingen concentreren. Ik voel mij beter in mijn vel. Ik weet dat niets daarvan mijn fout was, en ik ben blij om een vriend te hebben...