Hallo,

Wat ik me afvraag. Waarom is het zo moeilijk om de waarheid te zeggen? Waarom kan je niet gewoon zeggen: "Ik heb iemand anders", "ik voel geen liefde meer", "je boeit me niet meer", "de sex was niet goed genoeg", "ik kreeg niet genoeg van jou", "ik heb je enkel gebruikt om me op te peppen"... eender wat. Waarom krijg ik altijd te horen: 'ik zie je nog graag', 'ik hoop dat je iemand anders leert kennen die je even graag ziet als ik je graag zie', 'waarmee het even goed als met mij, want wij waren zalig samen', 'ik mis je'... Waarom krijg ik altijd die bull-shit over me heen? Begrijp je dan niet dat ik gewoon de waarheid wil kennen. Dat is een koude douche en een nekschot, maar het is een eerlijk einde! Daarmee kan ik leven... Maar altijd die leugens blijven vertellen. Wat wil je daarmee bereiken? Zoek je aandacht van me? Zoek die dan toch bij je nieuwe lief! Waarom negatieve zielige mensen opzoeken die gekwetst zijn terwijl je positieve kracht kan halen uit je nieuw lief? Is het om 'me niet te kwetsen'? Ik heb je al 1000x gezegd dat de waarheid me minder kwetst dan je leugens... Is het om jezelf te sussen, je geweten te kalmeren en je schaamte te doven? Om jezelf iets voor te liegen? Waarom doe je het... Ik weet het niet. Of, spreek je misschien de waarheid? Zie je me nog graag en besef je dat je't uitmaakte om de foute reden, maar wil je niet toegeven? Godverdomme, vertel me gewoon de waarheid... Als je me zo respecteert als je altijd beweerde, als je me nooit iets voorgelogen hebt, wees dan ook nu zo rechtuit (pijnlijk soms) als je altijd bent geweest! Waarom moet je me die dingen nog zeggen, wat je voelt, of me wilt wijsmaken te voelen..; Waarom krijg ik nou niet de waarheid? Als je weet dat dat de pijn kan vermorzelen... Waarom nou... Is het zo moeilijk, even respect te gunnen en je leugens toe te geven? ... Iemand die het antwoord kent... Help me, want het denken sleurt me mee in een draaikolk van miljoenen gedachten...

Hoi,

Begin juli postte ik een berichtje... Ik vertelde mijn verhaal. Bedankt aan de mensen die het lazen, meer bedankt aan zij die antwoordden... Ik mis mijn vriendin... en haar kindje...

Ze vroeg rust. Het viel me zwaar. Ik gunde het haar. Ik heb hard op mijn tanden moeten bijten; om haar niet te sms-en, om niet langs haar werk te rijden, om 's nachts niet voorbij haar huis te rijden, om niet te bellen, om niet te schrijven...

Nu vorige week, na drie weken stilte, stuurde ze me een berichtje. Ik had een post-stuk doorgestuurd, dat naar mij op haar naam kwam. Ze bedankte me en vroeg hoe het ging. Ik zei dat ik me dood-rot voelde. Zij zei me dat ze aan de toekomst werkt, maar niet met volle zin. Ze zei me dat ze nog veel aan me dacht, aan ons, het verleden, en angst voor de toekomst. Ze zei dat we verder moesten...

Hallo lieve mensen,
Heb vandaag deze site ontdekt. Er zijn zoveel verschillende verhalen, en zoveel mooie reacties. Ik zou graag mijn verhaal vertellen, in de hoop dat jullie 't lezen en misschien wel reageren. Ik dank jullie alvast hiervoor. Here goes...

Ik heb 2 jaar lang een relatie gehad met een oudere vrouw. Zij had een zoontje. We zijn samen gekomen, vrij kort na haar scheiding. Vele mensen veroordeelden ons voor we begonnen. We hebben in't begin beiden ons hartje laten spreken en zijn ervoor gegaan. Dat was de juiste keuze. Alles ging goed,v anaf de eerste seconde. De relatie met het kindje, het huishouden... Na verloop van tijd besefte ik dat dit mijn ware liefde was. Niet omdat ik verliefd was en veel plezier had, maar omdat zij ook mijn beste vriendin was, mijn maatje, mijn kameraadje, mijn geestesgenootje. Ik kon met haar over alles praten, soms zonder woorden, we konden met alles lachten.. We zaten voor 99 procent op dezelfde golflengte.. Heerlijke relatie!!