Mijn ex en ik voeren een stille oorlog. 2 weken geleden hebben we voor het laatst gesproken. Ons gesprek eindigde in slaande ruzie.
Sindsdien wilt hij geen contact meer met mij.

Ik heb pas in mijn omgeving meegemaakt dat iemand opeens overleed. Dit heeft me aan het denken gezet. Stel je voor, straks gebeurt er iets met een van ons beiden en dan heb je dingen nooit uit gesproken. Dat zou ik mezelf niet vergeven. Ik wil niet meer het gevoel hebben alsof we een stille oorlog voeren. Ik wil geen relatie meer met hem, maar ik wil ook niet het gevoel hebben alsof hij mijn vijand is.

Ik geef bijna toe aan mij sms manie. Ik wil het niet, maar ik heb het gevoel alsof ik hem moet laten weten dat ik het heel vervelend vind dat we ruzie hebben. Ik twijfel, zal ik wel.. of zal ik niet..

Wat een fantastisch boek! Ik heb wat stukjes uitgezocht, waar ik erg veel aan heb. Ik leer op een andere manier naar mijzelf te kijken. Dit hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden, maar voor mij is dit boek echt een geschenk.

Alleen jij hebt de verantwoordelijkheid voor jouw gevoelens en voor jouw staat van bewustzijn; en alleen jij kan daarom veranderingen aanbrengen in jouw situatie. De ander is slechts de spiegel waarin je jezelf in alle facetten kunt zien.

Hoe vaak worden mensen niet verliefd als ze zich heel kwetsbaar voelen of niet lekker in hun vel zitten? Maar als die ander dan weigert om de rest van jou te worden, en zich hier niet voor leent - wat niet meer dan zijn goed recht is- waardoor je weer volledig op jezelf teruggeworpen wordt, breekt vaak de hel los. Terwijl de ander eigenlijk alleen maar zegt: 'Doe het zelf maar'. Vaak heeft de ander het dan allemaal gedaan, en zie je niet eens dat je iets verwacht te krijgen van de ander wat je jezelf eigenlijk nog niet eens kunt geven: onvoorwaardelijke liefde vanuit een waar Zelf. Als er een kern van zelfrespect ontbreekt, mis je daarmee een belangrijke voorwaarde om zelf echt liefde te kunnen geven, en om je werkelijk gewaardeerd en geliefd te voelen door de ander.

Hij negeert me..

Hij negeert me eigenlijk al een week. Het is nu een maand over en het laatste wat ik heb gehoord dat was "Ik word er zo moe van. Laat me met rust!!".

Laat me met rust? WTF denkt hij wel niet? Is het zoveel gevraagd om normaal met me om te gaan? Begrip te tonen voor het verdriet wat ik nu heb? Ik heb het niet nodig om nog verder de grond ingeboord te worden. Een klein beetje begrip. Ik wil geen relatie meer met hem. Maar waar is die dierbare vriendschap nu gebleven? Kennelijk was die nog half niet zo intens als werd beweerd. Anders zou je wel anders met me omgaan.

Toen hij het uitmaakte zei hij nog: ik zal er voor je zijn wanneer je me nodig hebt. En heb ik hem gezien? Nee natuurlijk niet. Hij heeft zo'n 3x z'n telefoon opgepakt om met me te praten. Hij heeft me een mailtje gestuurd en 2x over msn gesproken. Ik daarentegen word al een maand lang huilend wakker en ga huilend slapen. Ik probeer lege momenten te vullen, zodat ik er maar niet aan hoef te denken. En hij? Hij pakt zijn leventje weer op en doet alsof ik niet meer besta.

Ik zie ze overal. Ik maak mezelf gek met gedachten die niet waar zijn. Ik vraag me af of hij misschien niet eerlijk tegen me geweest is. En dat hij misschien iemand anders had ontmoet. Of misschien wel terug is gegaan naar z'n ex vriendin. Ik maak mezelf gek met deze gedachten. Het is pure kwelling.

Van intens contact naar geen contact is zo vreselijk moeilijk. Ik wil zo graag weten hoe het met hem gaat. Gaat het al wat beter? Heeft hij dingen een plaats kunnen geven? Misschien wil ik ook wel controleren of hij echt wel zo eerlijk tegen mij is geweest. Was er misschien toch meer aan de hand dan dat hij mij vertelde? Hij wilt geen gesprek meer. Voor hem is er genoeg gepraat..

Helaas ik lijd eraan..

Ik weet dat ik niet meer moet smsen, maar als ik een moeilijk moment heb dan ontkom ik er niet aan. Het is zelfs al zover gekomen dat hij gewoon niet meer reageert. Ik sms zelfs met in mijn achterhoofd dat ik geen antwoord terug moet verwachten. Het kan niet zieliger. Soms houd ik het 4 dagen vol en dan moet ik weer wat zeggen. Ik heb al een paar keer een afsluitend smsje gestuurd, maar toch moet ik daarna weer wat zeggen.

Het zijn pure frustraties. Ik weet niet wat ik aan moet met mijn gevoel. Ik wil dat hij er voor mij is. Ik wil het kwijt aan hem. Hij was toch immers m'n beste vriend? Waarom kan ik niet meer 'gewoon' mezelf zijn en zeggen wat ik wil zeggen. Waarom kan ik het gewoon niet laten rusten? Waarom wil ik constant laten weten hoe ik mij voel. Waarom constant contact zoeken met iemand die je keer op keer afwijst? Waarom jezelf zo kwellen?

Ik mis hem. Als ik 'sochtends wakker word, kijk ik steevast naar de lege plaats naast me in bed. Ik haat het dat ik hem mis, want hij behandelt me alsof ik niets voorstel. Alsof wat wij hadden niets voorstelde.

Het irriteert me dat hij er zo over heen stapt en dat ik met het verdriet zit. Soms probeer ik er overdag niet over te praten en dan komt het terug in m'n dromen. Ik vind het zo moeilijk. Waarom mis ik hem nou?

Ik weet dat ik iemand mis die er eigenlijk niet meer is. Hij lijtk niet meer op de man die ik kende. Hij is kil en ijskoud. Toch wil ik juist dat hij mij troost als ik een breakdown heb. Dan wil ik hem laten weten hoe ik me voel. Hij reageert er niet meer op. Het interesseert hem niet hoe pijnlijk deze situatie voor mij is.