ze kwam thuis en zei dat ze verliefd was op een collega van haar, na 11 jaar !!!
Tja, wat doe je dan, NIETS, je kunt haar alleen steunen en laten gaan dacht ik toen.
En opeens was ze vertrokken uit ons huisje.
Naar mijn weten heb ik toen ook goed gehandelt. Ik bleef rustig en heb haar spulletjes nog mee verhuisd.
Het doet pijn, vreselijk veel pijn.
Ik kreeg veel steun, maar ja, na twee jaar denkt iedereen dat je erover heen bent en dat je weer gewoon verder kunt met je leventje.
Ik wil wel verder, maar af en toe krijg je toch nog van die dips.
Overal word ik aan haar herinnert. Kreeg net te horen:"heej, weet je wie ik heb gezien?"