En toen stortte mn leven weer in...

Ik dacht dat ik dr wel uit zou kunnen komen, leven zonder jou maar nu heb ik je zo nodig. Jouw arm even om me heen maar dat is ook juist het probleem. Ik geef je onterecht de schuld van mijn ongelukkige gevoel. Ik mag jou na al die tijd niet meer de schuld geven. Mijn toekomst stortte in toen ik hoorde dat je bij een ander was terwijl ik in bed lag te w88 op je.

Dit wknd is het alweer een jaar geleden dat je mn hart brak....
Jouw leven is weer helemaal op volle gang... samenwonend...

Meestal sla ik me dr wel doorheen en er zijn zelfs momenten dat ik niet aan je denk maar opeens komt t stiekum weer binnen. Het gemis, jaloezie, boosheid, verdriet alles door elkaar.

Van echt contact kunnen we niet meer spreken... We zien elkaar weleens in het cafe en maken dan af en toe een praatje... Niet over onszelf maar over de familie en hoe het met iedereen gaat.

Inmiddels zijn we 4 maanden verder.... Een tijd geen contact gehad en nu toch maar besloten om weer met elkaar om te gaan omdat we nog zoveel voor elkaar betekenen.
Regelmatig ben je nu weer thuis... Het voelt zo fijn om weer voor je te zorgen net of dat er niks veranderd is. Ik mag weer voor je zorgen. Samen in 1 bed slapen, boodschappen voor je doen, voor je koken, je handdoek klaarleggen voor je gaat douchen en zelfs je was doe ik weer. Hoe heb ik kunnen denken dat dat wel kon.

Straks zal ze haar spullen komen halen.....
Dan ben niet alleen ik leeg maar ook het huisje, ons huisje.

De liefde gaat zo diep maar het gemis nog dieper.
Is het de angst voor helemaal alleen zijn of de angst om zonder haar te zijn?
Van alles gaat er door me heen, verdriet, gemis, kwaadheid, bedrog, vergiffenis, angst maar vooral het geluid van de deur die ze dadelijk voor het laatst sluit.

De onmacht en de constante vraag waarom?
Waarom was ik niet goed genoeg?
Waarom was je liever bij die ander...?
Waarom waren wij het niet waard om voor te vechten?