Vannacht met hem gebelt weer koetjes en kalfjes, ik schijn niet persoonlijk te kunnen worden, dus heb ik het redelijk kort gehouden. En hem vanochtend een mail gestuurd waarin ik alles wat ik te zeggen had gezegt heb. Niet op een hateful manier, nee gewoon wat ik ervan denk, waar ik nou sta enz enz.

Ben wel blij dat ik het gedaan heb, wil ook niet eens echt een antwoord, ik bedoel wat moet hij zeggen dan....."sorry dat ik niet van je hou" beetje lame.

Op dit moment ben ik blij dat hij weg is zo ver dat ik hem van z'n lang zal z'n leven nooit meer hoef te zien. Kan hij zijn vriendjes leuke verhalen opdissen over Europeanse vrouwen, en met een net een beschaaft Amerikaan miepje trouwen

Ik heb hem toch gebelt (een half uur naar een cell phone in de VS, KPN houdt in elk geval wel van me) en nu voel ik me weer bagger. WAAROM BEL IK DAN.
Nix "dieps" besproken, gewoon hoe het met de hond gaat de tandarts gister enz enz, net of hij nog om de hoek woont en vanavond langs kan komen.
Het lijkt dan net of hij er nog is, de telefoon verbinding is ook zo helder, je zou zweren dat hij nog gewoon in nederland is......maar dat is dus niet zo.

Wanneer wordt ik wakker en besef dat ik mezelf op deze manier alleen maar meer pijn doe. Hoe laat je los als elke vezel in je lichaam vast wil blijven houden, waarom leert iemand je dat niet.

Ik ga als een golf op een neer, nu dus duidelijk neer, ruzie in mijn hoofd. Ik wil bellen ik moet NIET bellen, voelt een beetje als stoppen met roken, je weet dat wat je wilt doen slecht is en dat je voor je eigen bestwil het niet moet doen. Maar ja ik rook ook nogsteeds, geen wilskracht

Ik keek gister in de spiegel, JEMIG wat zie ik eruit, holle ogen van het huilen ingevallen oogkassen van het slechte slapen. Ik zie er oud uit, ik voel me ook oud.
Niets lijkt echt de moeite waard, omdat hij er niet meer in meedeelt. Vrijdag toen ik ging stappen, binnen komen zonder hem. In de zaal staan op mijn vaste stek (again zonder hem) was moeilijk. UIteindelijk heb ik het grootste gedeelte van de tijd, mijn collegas vervangen achter de kassa terwijl zij gingen dansen en even in de zaal kijken enzo. Dat lukte dan nog wel, werken leid af, en ik hoefde niet in de zaal te zijn.

Gelukkig is het weer maandag weer een weekend overleefd, zaterdag wel een dip gehad. Ik heb hem gebelt, had ik niet moeten doen maar ja toch gedaan. Meteen mijn hele dag naar de kloten, savonds ook niet gaan stappen terwijl ik met een stel vrienden had afgesproken, maar ik wilde niemand zien.

Hij zei aan de telefoon dat hij me miste, volgens mij was dat gewoon een loze opmerking van zijn kant, net zoiets als "nou doei he" maar ik hoop,verlang ernaar dat hij me toch een beetje mist.

Nu is het weer een andere week, weer langer geleden dat ik hem zag, we drijven nog verder uit elkaar. Maar wanneer wordt ik weer de Mani die ik was, wanneer komt er een eind aan dit.

Ik weet het echt niet meer.

Moet serieus stoppen met het kopen van depri cd's

-MANI-

Gister bij een vriend geweest, en jou helemaal de grond in geboord, ik lijk wel een jo-jo boos verdrietig dan weer boos dan weer verdrietig. Ik wil zo graag met je praten ik mis je zo erg. Ik heb je nodig, ik ben net een kip zonder kop.

Zuipen is ook de oplossing niet en ik voel me er alleen maar beroerder door, letterlijk god wat doet mijn kop zeer. Vanacht in de plee liggen kotsen, ook niet erg charmant. Kan me de laaste x dat ik zo dronken was niet eens meer herrineren, en dat terwijl ik niet eens zoveel gedronken had. Maar dagen slecht eten en dan gaan drinken is ook niet het slimste wat je kan doen. Die les heb ik nu in elk geval geleerd, ik denk dat ik maar gewoon helemaal niet ga drinken. Ik moet iets anders verzinnen, met de hond gaan lopen, stukje fietsen en if all else fails de ramen lappen. Iets als ik maar bezig blijf.

Zo ik ben net als een gek mijn hele huis door gegaan en heb alles wat hij me ooit gegeven heeft in een tas gedaan en die tas weggezet. Ik heb zelfs de ring die hij me gaf afgedaan, en dat had ik vanaf het moment dat hij me die gegeven had nog nooit gedaan. Nu heb ik mijn omas ring om, die is wel een beetje te groot maar dat went vast nog wel.

Nu nog een paar dingen op de rails krijgen, eten (ik ben in 4 dagen 4 kilo afgevallen) minder roken (ik lijk wel een schoorsteen) en niet meer huilen (makkelijker gezegt dan gedaan).

Ik wou dat ik nummerherkenning had dan hoefde ik hem ook niet meer te spreken, mischien ook een idee voor de toekomst. Heb nu even mijn buik vol van alles wat er uit Amerika komt (sorry mam en zus) ik wil er even niets van weten.