Dit weekend hadden we een trouwerij. In Limburg. Alles ging redelijk soepel. Weliswaar op het laatste moment een auto moeten lenen, omdat mijn vriend even vergeten was dat mijn rolstoel niet in onze wagen paste mét de kinderen, maar goed... Feest was leuk. 's Middags in het stadje lekker terrasje gepakt, grapjes gemaakt.
Toen 's avonds bij de tent, barstte er weer iets los. Ik weet niet eens meer wat, maar het eindigde ermee dat hij me liet stikken, mét rolstoel en dat mijn dochter me naar het toiletgebouw moest duwen. Vreselijk! Vooral ook omdat hij háár met de gebakken peren opzadelde.
Bijna niet geslapen. 's Ochtends hem gevraagd waar hij mee bezig was. Waarom? Dat dít niet kon en dat ik van hem respect vroeg. Dat hij me moest behandelen zoals hij behandeld zou willen worden. Dat ik dat ook bij hem probeerde. Die ochtend was hij knorrig, nauwelijks aanspreekbaar. Knapte later wat op.
Lange reis naar huis. Thuis heb ik geslapen. 's Avonds dorpsbbq. Best gezellig. Volgende ochtend kwam ik beneden en was hij weg.
Hij had een briefje achtergelaten. Dat hij weer, voor de tigste keer nauwelijks had geslapen.... Dat slechte slapen, soms maar een of twee uur per nacht, duurt al maanden. Dat hij besefte hoeveel pijn hij me deed, dat het zijn schuld was. Dat we te veel op elkaars lip zaten en dat hij daarom naar het Was ging om uit te waaien. Dat hij besefte dat ik wel zou denken dat.... en dat hij dat verdiende, want dat hij mijn vertrouwen had beschaamd.
Ik heb gejankt. Om hem. Om al dat verdriet van ons beide. Geprobeerd er een fatsoenlijke dag van te maken met mijn meisjes. Hij sms-te wel de hele dag, om de paar uur... Korte berichtjes, maar hij dacht aan me.

Toen kwam hij thuis. Voorstel om voortaan elke week een halve dag samen aan ons huis te klussen. Wrang, vond ik, gezien de situatie. Tegelijk: het is de eerste keer dat híj ergens mee komt. Ik heb hem uitgelegd dat hij al die woede die hij bij zich heeft, los moet laten. Dat dat geen bevel was, maar een constatering. Want ik hou het niet vol. (Was al bezig met het checken van de sites van woningbouwverenigingen....) Elke dag een beetje verder weg.
Ik vertelde hem over een opmerking op de bbq. Iedereen riep hoe sneu het was voor mijn voet. Maar: "Er wordt tenminste goed voor je gezorgd." Dat deed pijn, want dat is immers níet zo. Hij zorgt níet voor me. Alleen mijn kinderen, die proberen het...
De volgende dag leek er iets van lucht. Hij had ontbijt klaargemaakt. Vroeg me 's middags om even mee te gaan naar een klant die een galerie runt. Gewoon, dat ik er even uitkwam. Gisteren kwam hij spontaan koffie drinken, nadat de meisjes naar school waren.
Ik accepteer die handreikingen. Probeer hem verder los te laten. Te laten gaan.
Nu? Ergens gloeit een klein kooltje hoop. Ik weet het niet, maar ik zie eindelijk, eindelijk, dat hij iets aardigs doet. Tegen een vriendin had hij gezegd dat hij het moeilijk had, maar ook nog niet klaar was om me los te laten. Ook voor hem is er nog heel veel wél, al zegt hij dat niet tegen mij.
In elk geval straalt hij nu al drie dagen niet meer zo veel woede uit. Dat is een gigantische opluchting, want dat deed me zó veel pijn. En dan moest ik weer huilen en de meisjes zien dat. Niet goed.
Zoals het nu is... Kan ik het nog wel volhouden. Hoe lang, dat weet ik niet. In elk geval tot mijn voet weer beter is. Ik weer kan lopen, zelfstandig ben.
Dan...
Ik zie wel.