Eindelijk heeft ze eens gereageerd, zelfs uit haar eigen al een berichtje gestuurd. Ze heeft het er dan toch blijkbaar ook (een beetje) moeilijk mee. Dat is al heel iets voor mij, ik zit al vier weken op mijn eentje te wenen, ik heb nog geen mens gezien of gehoord (behalve mijn ouders en zoontje dan), en dan plots die berichtjes.

Niet dat ze allemaal erg positief waren maar ik weet nu toch tenminste dat ze al een beetje begint na te denken vanop haar roze wolkje.

Ze denkt al een beetje aan vroeger, negatief maar ook positief, maar dat maakt niet uit, ik mis haar enorm en hou nog zielsveel van haar, maar ik haat haar nog steeds en kan haar nooit vergeven voor wat ze me heeft aangedaan.

Ik heb haar ook gevraagd nog een klein beetje respect te tonen en niet met haar facebook-vriendje ergens te komen waar ik ook ben, dat zou ik niet meer aan kunnen.

God, ik mis haar, maar ik wil haar nooit meer zien!!

Ze lijkt nog steeds overtuigt dat het iets word met hem, maar ik hoop nog ieder moment dat het binnen de kortste keren begint te donderen in sprookjesland. Dan pas kan ik mijn eigen leven oppakken, dan pas kan ik verder zonder haar.

God, ik hou van haar, maar hoop dat ze ooit zal voelen wat ik nu voel!!

Nooit gedacht dat er zoveel gevoelens in een mens zaten, ze gaan nu allemaal tegelijk door mijn kop en word er gek van!