Gisteren moest ik mezelf bedwingen om geen contact te zoeken. Mijn geduld
werd beloond, hij belde weer uit zichzelf. Ruim een uur aan de telefoon,
het was een leuk gesprek. Het ging meerendeels over koetjes en kalfjes,
aan het einde werd het van zijn kant wat dubbelzinnig. Het kwam er op neer
dat ie graag wilde dat ik naar hem toe kwam. Mijn sterke ik wilde weten
waarom ie dat zo graag wilde, was het een manier om mij weer het bed in
te krijgen of wilde ie mij zo graag zijn huis laten zien? Ik had toch niks
meer te verliezen, ik kreeg een eerlijk antwoord, hij wilde nog één keer
met mij naar bed. Ik werd verscheurd door twijfels, natuurlijk wilde ik
hem nog één keer zien, voelen, ruiken, maar ik wil iemand die mijn 100%
wil en niet alleen lichamelijk. Dus ik zei dat ik daar veel te veel
gevoel voor had. Hij begreep dat en vond het achteraf een stom voorstel.
Mijn zwakke ik ging nog 1 keer de strijd aan met mijn sterke ik en vroeg
hoe ik dan naar zijn huis moest rijden. Eerst wilde hij geen antwoord
geven, maar uiteindelijk heeft ie mij een routebeschrijving gegeven.

Ik stond aangekleed en al en had wat kleding voor mijn werk in een tas
gegooid toen ik dacht; als ik maar ietsepietsie van mezelf houd en het
niet nog moeilijker wil maken voor mezelf dan moet ik niet gaan. Hij had
duidelijk gezegd dat er geen relatie meer van zou komen.

Gelukkig belde op dat moment een vriendin waar ik een lange tijd mee aan
de lijn heb gehangen ondertussen belde hij mij drie keer waarschijnlijk
om te vragen waar ik bleef. Vriendin zei ook dat ik niet moest gaan en
dat ik meer zou bereiken door thuis te blijven. Na dat gesprek bel ik hem
en hij vroeg waar ik was. Ik zei dat ik niet kwam en dat ik nog thuis was.

Het werd een nacht van bellen en smsjes heen en weer, hij was niet boos maar
teleurgesteld, maar hij deed heel bot. Op een gegeven moment stuurde ik
hem dat ie moest vergeten dat ik bestond en dat ik er ook klaar mee was.

Toen belde ie voor de vijfde keer, huilend. Dat ik gelijk had en dat hij
geen relatie met mij wilde maar dat er een enorme leegte in zijn leven
was ontstaan zonder mij. Dat ie graag had gewild dat ik naar zijn huisje
kwam kijken en dat ik trots op hem zou zijn. Dat hij de laatste tijd
twijfelde of ik 'die ene' was voor hem zoals hij voor mij.
Maar dat de keren dat hij heeft beweerd dat ie met mij oud wilde worden,
dat ie met mij wilde trouwen en met mij kinderen wilde krijgen altijd
gemeend waren. Dat hij zichzelf niet begreep waarom ie dat gevoel had dat
ie met mij moest stoppen terwijl ie zoveel van mij houdt.
Ik hoorde dit allemaal buitengewoon rustig aan....Het is vreselijk
om dit horen maar dit is wel de waarheid. Geen vage dingen meer, geen
ik-weet-het-allemaal-niet, dit was gewoon de enige waarheid!
Hij wist dat ik gelijk had door niet naar hem toe te komen en zei dat hij
door middel van ruzie te maken het makkelijker wilde maken om elkaar te
vergeten. Daar was ik het niet mee eens, als we niet meer verder kunnen
willen ik mijn verdriet niet verdringen door boos te zijn.

Uiteindelijk hebben we tot drie uur 's nachts jankend aan de telefoon
gehangen. We willen graag vrienden blijven maar we weten dat het beter is als we elkaar pas zien als het gevoel bij mij is gezakt. Hij wil mij geen hoop geven en dat zou ik toch krijgen als ik naar hem toega binnenkort. Hij gunt mij
iemand die volledig voor mij gaat en mij waardeert. Hij zei dat ik een
héél speciaal plekje heb in zijn hart en dat ie echt hoopt dat ik gelukkig
word.

Een hele rare nacht, maar ik heb goed geslapen. Het is hard om de waarheid
te weten maar aan de andere kant een opluchting dat hij uiteindelijk zo
duidelijk is geweest. Ik ben nu nog een beetje verdoofd, ik denk dat ik
de komende tijd als het stukje acceptatie komt nog vaak in en in verdrietig
zal zijn. Maar het is zo bijzonder om te horen dat iemand die nooit zijn
gevoel kan uiten, nooit weet hoe hij iets moet verwoorden zijn uiterste
best heeft gedaan om mij uiteindelijk op waarde in te schatten en mij
de waarheid heeft verteld.

Ik ben bang voor de komende tijd, ergens hield mijn hoop op de been. Mijn hele tactiek van niet bellen, want dan zou hij inzien hoeveel ik
voor hem beteken, heeft gewerkt. Alleen niet de kant op die ik graag had
gewild. Mijn hart doet pijn, maar ik moet verder zonder hem. Hij zei dat
ie waarschijnlijk helemaal niet aan een relatie toe is. En dat ie bezig
is om vervanging voor mij te zoeken, door nieuwe mensen te leren kennen
en zich volledig op zijn studie te storten.

Heel raar dat twee mensen die zoveel van elkaar houden toch niet met
elkaar verder kunnen. En nu ga ik een potje janken!