Ondanks het feit dat na 2 maanden de verschillende emoties als sneltreinen voorbij vliegen gedurende elke dag...op dit moment is er even een soort van relatieve rust in m'n hoofd. En ik geniet daar maar even van zolang als het duurt.

Alle emoties draaien nog steeds allemaal om verdriet. Ik kan gewoon niet echt boos op hem zijn. Nu ik wel in staat ben om wat meer afstand te nemen kan ik zien dat hij voor zichzelf gekozen heeft. Hij heeft een hele moeilijke jeugd gehad en heeft altijd voor anderen gekozen, hijzelf kwam altijd op de laatste plaats. Hij heeft naar zichzelf een heel liefdevol gebaar gemaakt door bij mij weg te gaan. Klinkt heel raar, maar hij verdiend het om gelukkig te zijn.

We waren pas 16 (ik) en 18 (hij) toen we elkaar leerder kennen. Hij was vanaf dag 1 stapelverliefd op mij. Hij deed werkelijk alles voor mij. Dit is gedurende de 5 jaar relatie altijd zo gebleven. Alles voor mij, hij kwam op de laatste plaats. Ik heb hier natuurlijk nooit expliciet om gevraagd...maar zie nu dat ik me dit iets te makkelijk heb laten welvallen. Ik gaf hem te weinig terug. Hij heeft dit altijd wel gevoeld. Hij heeft altijd het gevoel gehad dat hij meer van mij hield dan ik van hem. Hij heeft het 2x eerder uit gemaakt...maar kon toen toch nog niet los van me komen. Beide keren was hij binnen een dag weer terug. Nu, de 3e keer, lukt het hem waarschijnlijk wel. Ik vind het heel knap dat hij zichzelf nu op de eerste plaats zet na zich 5 jaar lang te hebben gefixeerd op mij. 'Was ik wel gelukkig?' Maakte hij mij nog wel gelukkig? Vragen waar hij steeds meebezig was. Er is bij hem iets geknapt.
Zonder dat wij het allebei hebben gezien bleek dat ik zijn ontwikkeling in de weg stond. Puur om het feit dat hij alleen maar met mij bezig was.

Ik voel nu zoveel liefde voor hem. En voel ook best veel trots. Hij geeft zichzelf de kans zichzelf verder te ontwikkelen, los van mij. Heb op dit moment een alles overheersend gevoel van: 'ik laat hem in liefde gaan' 'hij heeft dit nodig, ik wil hem dat stukje persoonlijke ontwikkeling niet in de weg staan'.

Dat hij helemaal geen contact meer met mij opneemt is pijnlijk. Maar waarschijnlijk kan hij anders echt niet van mij loskomen. Begrijp het dus wel. Hoop dat we over een aantal maanden (dan zijn we 4 maanden uit elkaar) op z'n minst weer eens contact kunnen hebben. Geef heel veel om hem en ik wil hem heel graag als goede vriend terug in m'n leven. Hoop dat hij dat tegen die tijd ook aan kan.

Pfff...wat een verhaal. Morgen zal alles wel weer anders voelen. Maar nu voelt het zo.