Ik zat me zojuist af te vragen hoe ik in de lieve vrede het weekend door moet komen. Ik heb m'n oudste zojuist geappt of het misschien een leuk idee is dat we saampjes zondag een dagje sauna pakken. Vroeger ging ik met beide kinderen naar de sauna maar sinds m'n jongste een lerares daar tegenkwam laat ie z'n gezicht daar niet meer zien. Of dit omgekeerd ook het geval is weet ik niet maar ook haar heb ik sindsdien niet meer gezien in desbetreffende sauna Nou, de zondag is ingevuld. Ooh shit... Maandag is het natuurlijk koningsdag. Ik moet nog steeds wennen aan die nieuwe datum en nieuwe naam. Iedereen heeft natuurlijk al plannen. Vorig jaar gingen we samen naar de plek waar we allebei opgegroeid zijn. Een schattig stadje met een hoop oude bekenden. En dat jaar daarvoor ook...Allemaal vrolijke mensen, een leuke braderie en heerlijk voorjaarsweer. Het was gezellig op het terras, we hebben er uren gezeten en daarna hebben we een heerlijke pizza gescoord. Allemaal mooie herinneringen die niet meer terugkomen. Nooit meer. Ja ik weet het, ik moet vooruitkijken en niet meer achterom. Maar ik koester gewoon die mooie momenten die we samen hebben gehad. Ze zijn me namelijk zo dierbaar. Ondertussen kijk ik naar z'n ring om mijn vinger. Ik kan en wil 'm niet afdoen. Het doet me denken aan alle fijne en ook leerzame momenten die ik nooit zal en wil vergeten. Want wat heb ik veel van hem geleerd! Vooral de onderhandeling aangaan met m'n kids. Op zoek gaan naar een oplossing waar alle partijen zich in kunnen vinden. Ik heb het vandaag nog gebruikt met m'n jongste. Lieverd bedankt voor je wijsheid!
Maar nu eerst de zaterdag. Straks maar eens kijken wat het weer brengt. Misschien een mooie dag om de tuin wat aan te pakken en de potten te vullen met wat leuke perkplantjes. Of zou ik moeten wachten tot ijsheiligen? Straks vriest alles dood en kan ik nog een keer. Op die manier blijf ik wel in en om het huis. Dat terwijl het misschien ook niet onverstandig zou zijn om mij wat onder de mensen te begeven en iets te ondernemen. De moed zakt me nu al in de schoenen bij de gedachte dat ik een soort van toneelstukje moet gaan opvoeren terwijl ik me diep van binnen zo ontzettend rot voel. Maar als ik niks doe verpieter ik misschien. Innerlijke tegenstrijdigheid noemen ze toch zoiets toch? Ach, we zijn nog maar woensdag, waar maak ik me ook druk over. Morgen is er weer een dag. Nu eerst maar even de vaatwasser inpakken. De kabouters doen het immers niet. De hond kijkt me smachtend aan. De arme ziel moet ook nog even uitgelaten worden. Ik heb wel eens overwogen om een appartement te betrekken. Geen onkruid meer tussen de tegels en geen gras meer maaien. Nu ben ik blij dat ik een tuin heb. Dit maakt, dat ik me ineens realiseer dat ik nu wel veel vrijer ben om op termijn te gaan verhuizen naar een plek waar ik altijd al naar toe heb gewild. Een grotere afstand tussen mijn vriend en mij heeft mij de laatste jaren weerhouden om hier uberhaupt over na te denken. Mmmm... Food for thougt.