Ik hou ziels veel van je en hoop nog iedere dag dat je op je beslissing terug komt.Ik haat je voor alles wat je me hebt aangedaan en wens soms dat je kapot gaat.Ik wordt hier helemaal gek van al die wisselende gevoelens.Misschien dat ooit de dag komt waarop je beseft hoeveel pijn je me gedaan hebt al verwacht ik het niet.Hoe kon je me zo in de steek laten nadat ik zo hard gevochten heb voor jou.Herinneringen is alles wat er nu nog over is en ik zou ze het liefst uit mijn hoofd verwijderen,maar het gaat niet.Ik zal er mee moeten leren leven,net als het feit dat je nooit meer bij me terug komt.Je bent als een ziekte die me van binnen helemaal verteerd en er is geen medicijn tegen.Niet weten hoe het met je gaat,of je soms aan me denkt,of je me mist.Ik weet gewoon niet hoe ik je uit mijn systeem moet krijgen,het lijkt wel of je zit vastgeroest in me.Je zei zo vaak dat je niet zonder me zou kunnen leven.Gaat jou anders veel beter af dan mij.Al die keren dat je tegen me loog waren keihard.Messteken in mijn rug.Maar de ergste leugens zijn nog dat je zei dat je zoveel van me hield.Want waar ben je nu,nu ik je zo hard nodig heb?Keer op keer smeekte je me om een nieuwe kans nadat ik je weer eens betrapt had op nieuwe leugens en keer op keer kreeg je weer een nieuwe kans.Je hebt er nooit wat mee gedaan.En toen ik je klem zette koos je de lafste weg:je pakte je spullen en vertrok.En nog steeds hou ik van je ook al begrijp ik zelf niet waarom.Ik vecht nog steeds al weet ik niet eens meer waar tegen en waarvoor.Maar ik blijf vechten en hopen dat je ooit terug komt want dat is het enige wat me overeind houdt.Je hebt alles van me afgenomen,mijn geliefde,mijn maatje,mijn thuis,mijn toekomst.Alles.Laat me a.u.b mijn geloof in de liefde houden.Dus ik blijf hopen dat je ooit al je beloftes aan me waar gaat maken.Laat het niet voor niets geweest zijn.